Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako powieść - jakże świetna to książka! Cacuszko wręcz! Świetnie napisana, piękną polszczyzną (co w obecnych czasach nie jest wcale takie oczywiste). Postaci barwnie opisane, nawet te przemykające gdzieś na trzecim planie. Nasza protagonistka, profesorowa Szczupaczyńska, potraktowana została z humorem, ale co i rusz narrator wbija jej szpileczkę, przekłuwając balonik drobnomieszczaństwa i dulszczyzny. Bardzo spodobał mi się ten zabieg - bohaterka jest traktowana przez niego życzliwie, ale nie pobłażliwie, przez co widzimy jej wady,ale nie tracimy sympatii.
Jednakże, żeby nie było tak kolorowo - jako kryminał książka się wykłada na potężnym błędzie wynikającym z braku podstawowego researchu.
Mimo wszystko polecam, bo to naprawdę przyjemna lekka lektura.


......Spoiler alert!!!!......

Otóż w tamtych czasach kobiety na nosiły do strojów wieczorowych kapeluszy! Był to dodatek do strojów dziennych. I tak intryga rozsypuje się jak domek z kart. Przez to daję jedną gwiazdkę mniej.

Jako powieść - jakże świetna to książka! Cacuszko wręcz! Świetnie napisana, piękną polszczyzną (co w obecnych czasach nie jest wcale takie oczywiste). Postaci barwnie opisane, nawet te przemykające gdzieś na trzecim planie. Nasza protagonistka, profesorowa Szczupaczyńska, potraktowana została z humorem, ale co i rusz narrator wbija jej szpileczkę, przekłuwając balonik...

Straszliwy gniot. Jakim cudem ten produkt literaturopodobny został w ogóle wydany? Postaci niewiarygodne, napisane na kolanie. Fabuła urąga inteligencji czytelnika. Ani to thriller, ani psychologiczny. Chyba, że zaburzenia psychiczne głównej bohaterki mają być przyczynkiem do takiej etykietki. Całość wygląda na kiepski żart autorki, coś w stylu "napiszę najbardziej szmirowatą rzecz, jaka mi przyjdzie do głowy i ciekawe czy wydawnictwo będzie miało odwagę powiedzieć mi prawdę?". No niestety nie miało. Czyżby pani Camilla była tak onieśmielająca, że nie znalazł się nikt, kto powiedziałby "droga pani, proszę wyrzucić to do kosza i napisać jeszcze raz"?
Gdyby to była jakaś inna autorka, typu naszej rodzimej pani Michalak, której szmira jest niejako znakiem rozpoznawczym, wybaczyłabym. Ale, do licha, to przecież Camilla Lackberg, która pisała do tej pory książki co najmniej przyzwoite. Absolutnie nie polecam.

Straszliwy gniot. Jakim cudem ten produkt literaturopodobny został w ogóle wydany? Postaci niewiarygodne, napisane na kolanie. Fabuła urąga inteligencji czytelnika. Ani to thriller, ani psychologiczny. Chyba, że zaburzenia psychiczne głównej bohaterki mają być przyczynkiem do takiej etykietki. Całość wygląda na kiepski żart autorki, coś w stylu "napiszę najbardziej...

Jak bardzo lubię Zadie Smith, tak się lekko rozczarowałam.

Jak bardzo lubię Zadie Smith, tak się lekko rozczarowałam.