Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Barbara Włodarczyk, polska dziennikarka telewizyjna zajmująca się tematyką krajów byłego ZSRR , była korespondentka w Moskwie, zna Rosję jak mało kto. Jeśli czytać tekst o tym kraju to ten, który wyszedł spod jej pióra. „Szalona miłość” to jej nowa książka. Putina opisuje jako drobnego mężczyznę, niepozornego i łysiejącego, za to bardzo męskiego i młodniejącego z roku na rok. I w Polsce znamy takie przypadki. Rockman Aleksander Jelin napisał piosenkę „Chcę takiego” o tym jakim wielkim obiektem pożądania jest Władimir Władimirowicz. Muzyczny żart żyje własnym życiem. Zresztą, kto by nie chciał takiego jak Putin co by nie pił, nie bił i nie porzucił ? 😂
Były szpieg przywraca Rosji status światowego mocarstwa. Odbudowuje wielkość Rosji, którą utraciła przez Gorbaczowa i Jelcyna. Jest jak niedźwiedź srogi i silny. A jak coś nie wychodzi to winny nie jest Putin tylko jego otoczenie. On by dał, ale…. Putin jest tylko pretekstem do dyskusji o współczesnej Rosji. O demokracji , aneksji Krymu i wojnie na Ukrainie. Bohaterowie reportaży często wspominają też swoje zwycięstwo w II wojnie światowej. Ten obrazek pielęgnuje się organizując co roku coraz efektowniejsze parady zwycięstwa. Oczywiście w tekście nie brakuje Kadyrowa i Czeczenii oraz anty zachodniego aliansu Rosji i Chin i zielonych ludzików. Na te tematy Włodarczyk rozmawia ze zwykłymi ludźmi. Są przeciętni, ale i w swych opiniach charakterystyczni i reprezentatywni. Z ich opowieści wyłania się skomplikowany obraz rosyjskiego społeczeństwa. Jest na tyle źle ,że rosyjski człowiek pije. Pije dużo. A jak może sobie pozwolić to i koniak z szampanem – sewastopolską bombę.

Barbara Włodarczyk, polska dziennikarka telewizyjna zajmująca się tematyką krajów byłego ZSRR , była korespondentka w Moskwie, zna Rosję jak mało kto. Jeśli czytać tekst o tym kraju to ten, który wyszedł spod jej pióra. „Szalona miłość” to jej nowa książka. Putina opisuje jako drobnego męż...

Rozwiń

Zwiń

Więzienie, drugi dom
Po przeczytaniu wstępu do książki poczułam niedosyt informacji. Znalazłam w sieci artykuły uzupełniające wiedzę na temat więziennictwa w Rosji. Niestety dane podane we wstępie nie były przesadzone na co po cichu liczyłam. Rosja jest jednym z krajów z największą liczbą więźniów na świecie. W systemie penitencjarnym widać patologie: od złego stanu infrastruktury, poprzez korupcję i pierwszeństwo zasad nieformalnych nad przepisami prawa, po przyzwolenie na bezwzględne wyzyskiwanie pracujących więźniów i wszechwładność aparatu przymusu. Rosja pod względem liczby więźniów na 100 tys. mieszkańców jest na pierwszym miejscu w Europie. Zapisana przez Piekiełko historia jest o ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, wychowanym przez zakłady karne. Człowiek, którego historię poznajemy, był wolny tylko siedemnaście miesięcy. Pozostały czas dorosłego życia spędził w więzieniach i obozach karnych. Nazywał się Siergiej Madujew. Ostatni raz uciekł z więzienia w ZSRR i uciekał aż jego upadku 26 grudnia 1991 roku. Madujew, znany jako Czerwoniec (od czerwonego banknotu dziesięciorublowego, którym zwykle płacił za taksówki) miał swoje zasady. Kradł, ale nie gwałcił, pochylał się nad kobietą w ciąży a do staruszka wezwał karetkę. Taki dziwny to bandyta. Mówił, że kradnie ponad prawem. Miał kompana Czernyszewa. Razem napadali. Razem podróżowali. Nie byli niewidzialni. Uważni ludzie ich widywali i zapamiętywali. Zaczęła się obława. Powolna i niemrawa, ale ruszyła. Nawet list gończy wystawili. W końcu go złapali, osądzili i znowu skazali. Madujew był eleganckim mężczyzną. Dla kobiet szarmancki, dla pozostałych uprzejmy. Zyskał rozgłos dzięki filmowi "Więzienny romans" opowiadającym o miłości jego, skazanego Siergieja, i pani prokurator Natalii Woroncowej oraz jej pomocy w ucieczce z więzienia. Madujew lubił czytać. Kim tak naprawdę był? Bandytą czy ofiarą? A może jednym i drugim? Miał kaprys to był dobry, jak go ktoś zdenerwował to był zły. Jedno jest pewne, więzienie było jego domem. Obrósł legendą a legendy się opowiada…

Więzienie, drugi dom
Po przeczytaniu wstępu do książki poczułam niedosyt informacji. Znalazłam w sieci artykuły uzupełniające wiedzę na temat więziennictwa w Rosji. Niestety dane podane we wstępie nie były przesadzone na co po cichu liczyłam. Rosja jest jednym z krajów z największą liczbą ...

Rozwiń

Zwiń

Pola Szulc cierpi po stracie męża i syna. Za nią pobyt w szpitalu psychiatrycznym Srebrzysko w Gdańsku. Tam poznała Kasandrę Klimas, która próbowała popełnić samobójstwo. Teraz Kas leży w szpitalu a Pola prowadzi śledztwo w sprawie śmierci influenserki Lary, którą zamordowano w Duchnym Lesie na Kaszubach, części zwanej Mursz. Jej śmierć widziała Kas. Co widziała naprawdę? Kto zabił Larę? W Murszu zginęli robotnicy pracujący przy budowie bunkrów podczas wojny, nauczycielka Marianna i Lara. Mursz to złe miejsce. Przeklęte? Wszystko co dzieje się w Murszu dowodzi jak złe i nieszczęśliwe jest to miejsce. Związani z nim ludzie cierpią a w kręgach ich rodziny i znajomych źle się dzieje. O co chodzi? Co tak naprawdę dzieje się w Murszu? Kto jest za to odpowiedzialny? Książka Ewy Przydrygi jest bardzo ciekawa. Opiera się na miejscu okrytym złą sławą i ludziach powiązanych ze sobą jedynie dotknięciem, otarciem się o siebie. Nawet nie zdajemy sobie sprawy jak duży wpływ może mieć na nasze życie przypadkowe spotkanie z obcym człowiekiem. Mursz to dobrze skonstruowana powieść napisana w dobrym tempie, pełna emocji i toksycznych ludzi. Ubarwia ją nastrój grozy, tajemniczych, oczyszczających rytuałów i różnorodność występujących postaci. Nietypowa jest też osoba detektywa prowadzącego śledztwo. Tutaj jest to osoba po przejściach, sama będąca w niedobry stanie psychofizycznym, Pola. Zajęcie się sprawami przyjaciółki nie pozwala jej analizować własnych traum. To ona łączy historie trzech kobiet i rozwiązuje dla nas zagadki związane z ich losem. Dodatkowym atutem tej powieści jest dobre zakończenie. Książkę polecam zdecydowanie.

Pola Szulc cierpi po stracie męża i syna. Za nią pobyt w szpitalu psychiatrycznym Srebrzysko w Gdańsku. Tam poznała Kasandrę Klimas, która próbowała popełnić samobójstwo. Teraz Kas leży w szpitalu a Pola prowadzi śledztwo w sprawie śmierci influenserki Lary, którą zamordowano w Duchnym Les...

Rozwiń

Zwiń

„Miłość pokonuje śmierć” to kolejna powieść, którą czytam, a która jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To jakaś tendencja w polskiej literaturze? Następną książkę postaram się wybrać tak, aby taką inspiracją skażona nie była. Chciałabym przeczytać coś oryginalnego, świeżego, zaskakującego….. Wiem, że życie pisze najlepsze historie, ale pisarz to kreatywność, wyobraźnia … a ja ostatnio trafiam na fabularyzowane historie, które wydarzyły się rzeczywiście. Trudno. Następnym razem będzie inaczej. Anna Skowron to kobieta skomplikowana, wymagająca i dominująca. Radosław Skowron, jej mąż bardzo bogaty, znika. Jego ciało odnajduje się daleko od domu. Majątek dziedziczy żona. Czy to słodka Anna pozbyła się męża? Dzidzia Piernik, manipulantka Anna ma bardzo silną osobowość. Jest główną postacią powieści. Nakłania bliskich do określonych zachowań. Oni działają z miłości a ona, mam wrażenie, z chciwości i chęci dominacji. Anna uwielbia rządzić. Jej postać, choć przerysowana, robi wrażenie. Podobnie osobowość komendanta Nikodema Ferenca, szefa powiatowej komendy, który w zadziwiający sposób zachowuje się w śledztwie będąc pod zgubnym urokiem Anny. Książka jest prosta jak opowiadanie z pisma Detektyw i bazuje na uczuciach zarówno bohaterów opowieści jak i czytelnika. Tym razem nie podobało mi się. Chcę „starej” Bondy, takiej z Florystki chociażby. Fabularyzacji spraw kryminalnych mówię stanowcze „nie”.

„Miłość pokonuje śmierć” to kolejna powieść, którą czytam, a która jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To jakaś tendencja w polskiej literaturze? Następną książkę postaram się wybrać tak, aby taką inspiracją skażona nie była. Chciałabym przeczytać coś oryginalnego, świeżego, zaskaku...

Rozwiń

Zwiń

Czternaście krótkich, ale bardzo treściwych opowiadań o kotach. Nie, o ludziach. O ludziach i kotach. Na pewno to opowiadania obyczajowe. O naszych marzeniach, planach, przyjaźniach i relacjach z ludźmi, ale i ze zwierzętami. Kotami właśnie. Kilka jest napisanych jakby autorka była kotem i te są, moim zdaniem, najlepsze. W opowiadaniach autorka porusza trudne tematy ( utrata kogoś bliskiego, rozwód, brak porozumienia między rodzicem a dzieckiem). Pisze też o poczuciu własnej wartości i o tym jak kojący wpływ na ludzi mają nasze domowe zwierzaki, w tym wypadku koty.

Czternaście krótkich, ale bardzo treściwych opowiadań o kotach. Nie, o ludziach. O ludziach i kotach. Na pewno to opowiadania obyczajowe. O naszych marzeniach, planach, przyjaźniach i relacjach z ludźmi, ale i ze zwierzętami. Kotami właśnie. Kilka jest napisanych jakby autorka była kotem i...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna sprawa kryminalna do rozwiązania w Lublinie. Jak Lublin to Deryło i Haler. Nie tym razem. Tamara Haler leży w szpitalu a Eryk Deryło przy niej wysiaduje i składa orgiami do czasu gdy do pracy czas iść. Ktoś spalił człowieka. Zadbał o rekwizyty jak w teatrze i powiązał to morderstwo z religią żydowską. Przestrzeń nie lubi pustki i na zastępstwo za Tamarę do komendy przychodzi Sofia Dmitris, Macedonka z Grecji jak się patrzy! Deryło zachwycony kobietą nie jest. Albo się dotrą albo nie. Deryło tęskni za Tamarą i cierpi z powodu jej choroby. Jest zmęczony, rozbity i wredny. Czepia się, wszystkich krytykuje, jest napastliwy i tylko Sofia znajduje dla niego cierpliwość i zrozumienie. Książka była prosta, jak zwykle krwawa i brutalna a Deryło skuteczny. Na deszczowe popołudnie jak znalazł.

Kolejna sprawa kryminalna do rozwiązania w Lublinie. Jak Lublin to Deryło i Haler. Nie tym razem. Tamara Haler leży w szpitalu a Eryk Deryło przy niej wysiaduje i składa orgiami do czasu gdy do pracy czas iść. Ktoś spalił człowieka. Zadbał o rekwizyty jak w teatrze i powiązał to morderstwo...

Rozwiń

Zwiń

Frankie Elkin, trzeźwa alkoholiczka z misją, pomieszkuje w różnych częściach Stanów Zjednoczonych i szuka zaginionych. Tym razem Elkin idzie w góry w towarzystwie innych poszukiwaczy. Zaginął młody mężczyzna. Jego ojciec ,od pięciu lat organizuje wyprawy poszukiwawcze. Czy ta będzie ostatnia? Odbywa się ona w trudnych warunkach i nie wszystko idzie zgodnie z planem. Oprócz trudności w dotarciu do bazy dochodzi element nieprzewidywalny. Niebezpieczeństwo z zewnątrz. Nie tylko niedźwiedź i pogoda zagrażają ludziom. Członkowie ekipy zwierają szyki. Czy wszyscy zejdą z gór cali i zdrowi? Jaki był finał poszukiwań? Książka jest bardzo dobra. Postaci różnorodne i ścierające się ze sobą bo, nie ukrywajmy, antagonizmy między nimi są spore. Autorce udało się zachować dobre tempo opowiadanej historii pomimo opisów przyrody, pokonanej drogi i samopoczucia członków ekspedycji. Ponadto Gardner skonstruowała zaskakujące zakończenie całej historii. I za to przyznałam dodatkowy punkt.😁

Frankie Elkin, trzeźwa alkoholiczka z misją, pomieszkuje w różnych częściach Stanów Zjednoczonych i szuka zaginionych. Tym razem Elkin idzie w góry w towarzystwie innych poszukiwaczy. Zaginął młody mężczyzna. Jego ojciec ,od pięciu lat organizuje wyprawy poszukiwawcze. Czy ta będzie ostat...

Rozwiń

Zwiń

Kowary. Miasto na Dolnym Śląsku. Ktoś bestialsko morduje mężczyznę. Potem kolejnego. Numeruje ich sobie i nie wiadomo ilu ich jeszcze będzie…. Dlaczego ci ludzie giną? Dlaczego w takiej kolejności? Co i komu zawinili, że giną okrutną śmiercią? Ma to odkryć komisarz Iwanowicz z jeleniogórskiej komendy i jego młodszy kolega, podkomisarz Gawłowski. Panowie zabierają się do pracy. Komisarz Iwanowicz jest zmęczony i wypalony. Mało śpi, dużo pracuje. Czuje że się starzeje. Czai się depresja? Nieco przypomina komisarza Wallandera, który też był taki ponury pod koniec kariery. Akcja toczy się niemrawo. Panowie powoli dokładają kolejne puzle do układanki mozoląc się chwilami bardzo. Poświęcają dużo czasu na analizowanie danych, które mają zaprowadzić ich do mordercy. A ten nieuchwytny jest zapewne dlatego, bo tak dobrze zorganizowany. Wie jak się wtopić w senne miasteczko, by nie odróżniać się od innych mieszkańców. Czyli co? To jest ktoś z Kowar? Znajomy? Sąsiad? Ludzie się boją. Książka jest ciekawa, ale nie ma w niej nic błyskotliwego ani bardzo atrakcyjnego. Historia bez polepszaczy. Prosta historia pełna zwykłych ludzi. Dobra historia z bohaterami, których reakcje są przewidywalne.

Kowary. Miasto na Dolnym Śląsku. Ktoś bestialsko morduje mężczyznę. Potem kolejnego. Numeruje ich sobie i nie wiadomo ilu ich jeszcze będzie…. Dlaczego ci ludzie giną? Dlaczego w takiej kolejności? Co i komu zawinili, że giną okrutną śmiercią? Ma to odkryć komisarz Iwanowicz z jeleniogórsk...

Rozwiń

Zwiń

Nie znam twórczości tego pisarza a przecież jego książki stoją na mojej półce. Przekładane na koniec kolejki wciąż i wciąż. Kiedy Legimi zaproponowało mi najnowszy tytuł Ćwirleja podjęłam wyzwanie. Ćwirlej teraz albo nigdy. Trafiłam do Polski z czasu jej przejścia z socjalizmu do kapitalizmu tzw. czasów przemian ustrojowych. Uwaga idzie nowe. W starych butach, ale nowe. Koniec socjalizmu a kapitalizm jakiś taki mikry i nierozwinięty. Okres przejściowy. Bałagan i lewe interesy. Mamy czasy rozliczeń, szarej strefy i ludzi starej i nowej nomenklatury. Mafia też sobie w tym czasie nieźle poczyna. W Opalenicy pod Poznaniem w wypadku giną ludzie. Sprawa jest o tyle podejrzana, że nic nie można ustalić. Dlaczego w aucie nie było ani pieniędzy ani żadnego towaru? To dziwne, bo na tej trasie (samochód jechał z Niemiec) handlarze tylko śmigają wte i wewte przewożąc różnorakie dobro. Handel kwitnie. Sprawę prowadzi młoda i ambitna prokuratorka Brygida Bocian z policjantem, ledwo co po szkole oficerskiej, Mariuszem Blaszkowskim. W tym kryminale jest więcej opisów rzeczywistości z czasu przełomu niż samego kryminału. Nawet normalne jest to, że czytelnik kibicuje tym z mafii. Sorry, taki był klimat. Granica między prawem i bezprawiem była cienka, naginana i przesuwana w miarę potrzeb. W treści jest za dużo opowiastek, gadek przy wódce i przechwałek starych milicjantów i różnorakich scenek obyczajowych. Główne śledztwo gdzieś w tych humoreskach ginie. Szczególnie irytował mnie pijany bełkot fachowców od samochodów i ich głupawe teorie. Do tego nie bardzo pasował brak wykształcenia niektórych bohaterów z ich przewidywaniem przyszłości ( trafnym!) jakby posiedli wiedzę studentów politologii albo jasnowidzami pokroju Jackowskiego byli. Natomiast elementy gwary poznańskiej podobały mi się, urozmaicały tekst i nadawały mu lekkości. Książki Ćwirleja nadal postoją w ogonku do przeczytania. Tytuł, który właśnie skończyłam, nie był na tyle dobry, bym sięgnęła po kolejny tego autora. Może kiedyś.

Nie znam twórczości tego pisarza a przecież jego książki stoją na mojej półce. Przekładane na koniec kolejki wciąż i wciąż. Kiedy Legimi zaproponowało mi najnowszy tytuł Ćwirleja podjęłam wyzwanie. Ćwirlej teraz albo nigdy. Trafiłam do Polski z czasu jej przejścia z socjalizmu do kapitaliz...

Rozwiń

Zwiń

Michał Śmielak. Lubię człowieka zaocznie. Podoba mi się jego spojrzenie na świat, poglądy polityczne i humor. I to co pisze rzecz jasna też. Zawsze chętnie sięgam po nowość tego autora. Spodziewam się dobrej zabawy, ale niekoniecznie realistycznej treści. Autor ma skłonności do przesady, ale przesadza z takim wdziękiem….. Podkomisarz Gleba pracuje obecnie na prowincji. W Stalowej Woli. Każde miejsce poza Warszawą to prowincja. 😂 Stara się ułożyć sobie stosunki w pracy, ale nie za bardzo, bo wybuchowa jest i nie daruje zniewag . Prowadzi tymczasowe życie. Przecież nie zagrzeje tu miejsca. Niedługo wraca do stolicy. Bardzo ładnie oddana postać policjantki. Równie dobry jest portrecik młodziaka z dużymi plecami, Brukselki. Nie można go nie lubić. Nawet żal go trochę gdy dociera do czytelnika jak wyglądają metody wychowawcze Gleby. Podkomisarz Ignacja Ziemna Gkeba i aspirant Karol Damięcki Brukselka pomimo różnic współpracują ze sobą dla obopólnej korzyści i dobra publicznego też trochę. Oboje wraz z zespołem kryminalistyków pracują nad odnalezieniem mordercy bezdomnych. Bawiłam się świetnie przy lekturze. Nieco zaskoczyło mnie polecenie przez Śmielaka „Burzy” Mieczysława Gorzki. Książkę w wolnej chwili czyta Iga i bardzo się jej podoba. To prawda, to dobra książka jest. Zresztą polecam je obie!

Michał Śmielak. Lubię człowieka zaocznie. Podoba mi się jego spojrzenie na świat, poglądy polityczne i humor. I to co pisze rzecz jasna też. Zawsze chętnie sięgam po nowość tego autora. Spodziewam się dobrej zabawy, ale niekoniecznie realistycznej treści. Autor ma skłonności do przesady, ...

Rozwiń

Zwiń