Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek zdolny jest zmienić świat na lepsze tylko wtedy, gdy jest to możliwe, może natomiast zmienić siebie na lepsze zawsze, gdy tylko jest to konieczne.

Człowiek zdolny jest zmienić świat na lepsze tylko wtedy, gdy jest to możliwe, może natomiast zmienić siebie na lepsze zawsze, gdy tylko jest to konieczne.

To jest takie chore, że może podrajcować niejednego psychologa.

To jest takie chore, że może podrajcować niejednego psychologa.

Podstawą zdrowia psychicznego jest pewien stopień napięcia - rozdźwięk pomiędzy tym, co już osiągnęliśmy, i tym, co jeszcze mamy osiągnąć, albo tym, kim jesteśmy,a kim być powinniśmy. Tego rodzaju napięcie jest nieodłączną cechą ludzkiej natury, a co za tym idzie niezbędnym warunkiem zdrowia psychicznego.

Podstawą zdrowia psychicznego jest pewien stopień napięcia - rozdźwięk pomiędzy tym, co już osiągnęliśmy, i tym, co jeszcze mamy osiągnąć, albo tym, kim jesteśmy,a kim być powinniśmy. Tego rodzaju napięcie jest nieodłączną cechą ludzkiej natury, a co za tym idzie niezbędnym warunkiem zdrowia psychicznego.

W kwestii higieny psychicznej za wysoce błędne i niebezpieczne uważam przekonanie, jakoby człowiek potrzebował przede wszystkim równowagi lub, jak się to określa w biologii, homeostazy rozumianej jako stan pozbawiony wszelkich napięć. Tym, czego człowiek naprawdę potrzebuje, nie jest stan wewnętrznej równowagi, lecz raczej wewnętrzna walka, dążenie do osiągnięcia wartościowego dlań celu czy realizacji swobodnie wybranego zadania.

W kwestii higieny psychicznej za wysoce błędne i niebezpieczne uważam przekonanie, jakoby człowiek potrzebował przede wszystkim równowagi lub, jak się to określa w biologii, homeostazy rozumianej jako stan pozbawiony wszelkich napięć. Tym, czego człowiek naprawdę potrzebuje, nie jest stan wewnętrznej równowagi, lecz raczej wewnętrzna walka, dążenie do osiągnięcia wartościowego ...

Tajemnica Wielkich Opowieści polega na braku tajemnic. Wielkie Opowieści to te, które już słyszałeś i chcesz usłyszeć ponownie. Te, do których możesz zawitać w dowolnym momencie i czuć się w nich swojsko. Nie zwodzą dreszczykami i karkołomnymi zakończeniami. Nie zaskakują nieprzewidzianym. Są równie znajome jak dom, w którym mieszkasz. Albo zapach skóry kochanka. Wiesz, jak się zakończą, lecz słuchasz tak jakbyś nie wiedział. Tak samo jak wiesz, że kiedyś umrzesz, lecz żyjesz tak, jakbyś miał żyć wiecznie. W Wielkich Opowieściach wiadomo, kto przeżyje, kto umrze, kto znajdzie miłość, kto nie znajdzie. A jednak chcesz dowiedzie się jeszcze raz.

Tajemnica Wielkich Opowieści polega na braku tajemnic. Wielkie Opowieści to te, które już słyszałeś i chcesz usłyszeć ponownie. Te, do których możesz zawitać w dowolnym momencie i czuć się w nich swojsko. Nie zwodzą dreszczykami i karkołomnymi zakończeniami. Nie zaskakują nieprzewidzianym. Są równie znajome jak dom, w którym mieszkasz. Albo zapach skóry kochanka. Wiesz, jak się...

Pesymista przypomina człowieka, który z lękiem i smutkiem obserwuje, jak wiszący na ścianie kalendarz, z którego codziennie zdziera jedną kartkę, z każdym dniem staje się coraz cieńszy. Z drugiej zaś strony ktoś, kto aktywnie stawia czoła życiowym problemom, jest jak człowiek, który zrywa kolejną kartkę z kalendarza, następnie z pietyzmem odkłada ją do teczki, gdzie przechowuje już inne, sporządziwszy uprzednio na odwrocie krótką notatkę o charakterze wpisu do dziennika. Taki człowiek może z dumą i radością myśleć o wielkim bogactwie ukrytym w swoich zapiskach, podobnie jak o całym swym życiu, które w pełni przeżył.

Pesymista przypomina człowieka, który z lękiem i smutkiem obserwuje, jak wiszący na ścianie kalendarz, z którego codziennie zdziera jedną kartkę, z każdym dniem staje się coraz cieńszy. Z drugiej zaś strony ktoś, kto aktywnie stawia czoła życiowym problemom, jest jak człowiek, który zrywa kolejną kartkę z kalendarza, następnie z pietyzmem odkłada ją do teczki, gdzie przechowuj...

Jedno od drugiego na odległość dłoni. Życie stało się niemożliwe.

Jedno od drugiego na odległość dłoni. Życie stało się niemożliwe.

To nic nie da, Dominique - i wiedziała, że tej bariery pomiędzy nimi nie da się utrzymać, że nie ma dość sił, by ją utrzymać. Jej ciało reagowało; reagowało głodem, akceptacją, przyjemnością. Pomyślała, że nie jest to kwestia pożądania, nawet nie kwestia aktu miłosnego, tylko tego, że mężczyzna jest siłą życiową, a kobieta nie może zareagować na nic innego; że w tym mężczyźnie jest wola życia, pierwotna siła, i że ten akt jest jedynie najprostszym potwierdzeniem, i że jej reakcja nie jest reakcją na akt ani na mężczyznę, lecz na siłę wewnątrz niego.

To nic nie da, Dominique - i wiedziała, że tej bariery pomiędzy nimi nie da się utrzymać, że nie ma dość sił, by ją utrzymać. Jej ciało reagowało; reagowało głodem, akceptacją, przyjemnością. Pomyślała, że nie jest to kwestia pożądania, nawet nie kwestia aktu miłosnego, tylko tego, że mężczyzna jest siłą życiową, a kobieta nie może zareagować na nic innego; że w tym mężczyźnie ...

- Pani doktor - mówi zażenowana kobieta. - Mam problem z seksem. Mój mąż mnie nie podnieca. - Dobrze, jutro zbadam dokładnie tę sprawę - odpowiada lekarka. - Proszę przyjść z mężem. Następnego dnia przychodzą razem. - Proszę się rozebrać, panie Thomas - mówi lekarka. - A teraz proszę się obrócić. Hm, proszę się jeszcze położyć. No tak... może się pan ubrać. Lekarka bierze kobietę na stronę. - Nic pani nie jest - mówi. - On mnie też nie podnieca.

- Pani doktor - mówi zażenowana kobieta. - Mam problem z seksem. Mój mąż mnie nie podnieca. - Dobrze, jutro zbadam dokładnie tę sprawę - odpowiada lekarka. - Proszę przyjść z mężem. Następnego dnia przychodzą razem. - Proszę się rozebrać, panie Thomas - mówi lekarka. - A teraz proszę się obrócić. Hm, proszę się jeszcze położyć. No tak... może się pan ubrać. Lekarka bierze kobie...

przyszli z dwóch najdalszych krańców świata, to zadziwiające, pomyśleć, że nigdy nie otarliby się o siebie, gdyby nie przemierzyli świata wzdłuż i wszerz, a tymczasem nie musieli się nawet szukać, to nie do wiary, trzeba było się tylko rozpoznać, rozpoznać się, to trwało chwilę, pierwsze spojrzenie i już wiedzieli, to cudowne - nie przestaliby o tym mówić już nigdy na ziemiach Carewall, aby nikt nie zapomniał, że nigdy nie jest się dość daleko od siebie, by nie móc się znaleźć, nigdy - dość daleko od siebie - by nie móc się znaleźć (...) - może świat jest raną i ktoś ją zszywa w tych dwóch splątanych ciałach - i nie jest to nawet miłość, to zdumiewające, ale dłonie, skóra, wargi, zaskoczenie, seks, smak - może smutek - nawet smutek - pragnienie - kiedy będą o tym opowiadać, nie wymówią słowa miłość -tysiąc słów wymówią, miłość przemilczą

przyszli z dwóch najdalszych krańców świata, to zadziwiające, pomyśleć, że nigdy nie otarliby się o siebie, gdyby nie przemierzyli świata wzdłuż i wszerz, a tymczasem nie musieli się nawet szukać, to nie do wiary, trzeba było się tylko rozpoznać, rozpoznać się, to trwało chwilę, pierwsze spojrzenie i już wiedzieli, to cudowne - nie przestaliby o tym mówić już nigdy na ziemiach ...

Wiesz, co tu jest piękne? Popatrz: my idziemy, zostawiamy te wszystkie ślady na piasku, a one tkwią w miejscu, wyraźne, równe. Ale jutro, gdy wstaniesz, spojrzysz na tę wielką plażę i nic już na niej nie będzie, żadnego śladu, żadnego znaku, nic. Morze zaciera wszystko w nocy. Przypływ zakrywa. Jakby nikt nigdy tędy nie szedł. Jakby nas nigdy nie było. Jeśli jest takie miejsce na świecie, gdzie może ci się wydać, że jesteś niczym, to tylko tutaj. To już nie ziemia, to jeszcze nie morze. To nie życie pozorne, to nie życie prawdziwe. To czas. Czas, który mija. I tyle.

Wiesz, co tu jest piękne? Popatrz: my idziemy, zostawiamy te wszystkie ślady na piasku, a one tkwią w miejscu, wyraźne, równe. Ale jutro, gdy wstaniesz, spojrzysz na tę wielką plażę i nic już na niej nie będzie, żadnego śladu, żadnego znaku, nic. Morze zaciera wszystko w nocy. Przypływ zakrywa. Jakby nikt nigdy tędy nie szedł. Jakby nas nigdy nie było. Jeśli jest takie miejsce ...

- Niech pani mnie nauczy, madame Deveria, jak ją mam rozpoznać, gdy ją spotkam. (…) - Proszę zamknąć oczy, panie Bartleboom, i podać mi ręce. Bartleboom posłusznie wykonuje polecenie. I zaraz czuje pod dłońmi twarz tej kobiety, i wargi, które bawią się jego palcami, a potem szczupłą szyję i rozchylającą się koszulę, jej dłonie, które prowadzą jego ręce po gorącej i miękkiej skórze i przyciskają je mocno, by mógł poznać sekrety tego nieznajomego ciała, objąć ten żar, a potem powędrować znowu ku ramionom, między włosy, i znowu między wargi, gdzie palce przesuwać się będą tam i z powrotem, dopóki nie zatrzyma ich głos wypisujący w ciszy słowa: - (…) Któregoś dnia zobaczy pan kobietę i poczuje to wszystko nie dotykając jej nawet.

- Niech pani mnie nauczy, madame Deveria, jak ją mam rozpoznać, gdy ją spotkam. (…) - Proszę zamknąć oczy, panie Bartleboom, i podać mi ręce. Bartleboom posłusznie wykonuje polecenie. I zaraz czuje pod dłońmi twarz tej kobiety, i wargi, które bawią się jego palcami, a potem szczupłą szyję i rozchylającą się koszulę, jej dłonie, które prowadzą jego ręce po gorącej i miękkiej s...

Może to za sprawą mgły, czy ojcowskich historii, ale przyszło mu na myśl, że jeśli będą tak dalej iść przez kilka godzin, to w końcu znikną. Zostaną połknięci przez własne kroki. Bo zazwyczaj iść - to dodawać do siebie kroki, ale to, co oni dwaj robili tutaj, było odejmowaniem ich, co w ostatecznym rachunku prowadziło do zera. Pomyślał o bezspornej doskonałości tego marszu na odwrót. I po raz pierwszy zaczął niejasno przeczuwać, że każdy ruch zmierza do bezruchu i że piękne jest tylko to poruszanie się, które jest celem samym w sobie.

Może to za sprawą mgły, czy ojcowskich historii, ale przyszło mu na myśl, że jeśli będą tak dalej iść przez kilka godzin, to w końcu znikną. Zostaną połknięci przez własne kroki. Bo zazwyczaj iść - to dodawać do siebie kroki, ale to, co oni dwaj robili tutaj, było odejmowaniem ich, co w ostatecznym rachunku prowadziło do zera. Pomyślał o bezspornej doskonałości tego marszu na o...