Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bułhakow przypomniał mi, że literaturę z wyższej półki czyta się ciut dłużej niż tę kupowaną w Relayu na dworcu PKP.

Ponowne pochłonięcie Mistrza i Małgorzaty zajęło mi jakiś miesiąc. Wiecie, czytając w tramwaju, wannie, o wiele rzadziej w łóżku przed snem. Mniej więcej pół godzinki dziennie. Od poniedziałku do piątku, w weekendy nie czytam, bo mnie boli głowa.

I chyba już wiem, dlaczego nie czytam dwa razy tej samej książki. Gdybym nie znał fabuły, nie wiedział "jak to się wszystko skończy", przebrnięcie przez dzieło Bułhakowa zajęłoby mi połowę krócej. Skoro znam historię, to nic mnie wewnątrz nie motywuję, by zamiast obejrzenia kolejnego odcinka serialu, przeczytać kilka następnych stron.

Bo co tu ma pochłonąć? Śmieszkowanie z kota Behemota? Odkrywanie drugiego dna, znaczeń, nawiązań? Okej, to fajna zabawa - ba, momentami wręcz GRUBA ROZRYWKA INTELEKTUALNA - ale nie na tyle by tłumaczyć się przed sobą "jeszcze jeden rozdział i pójdę spać, co z tego, że wstaję o szóstej".

TL;DR Mistrz i Małgorzata za pierwszym razem jest "wow, ja chcę jeszcze raz", za drugim (po 4 latach od pierwszej lektury) "meh, mogłem nie chcieć".
Trzeci raz przeczytam za 10 lat. Ciekawe, czy Facebook mi o tym przypomni. Będzie jeszcze? Jak myślicie?

Bułhakow przypomniał mi, że literaturę z wyższej półki czyta się ciut dłużej niż tę kupowaną w Relayu na dworcu PKP.

Ponowne pochłonięcie Mistrza i Małgorzaty zajęło mi jakiś miesiąc. Wiecie, czytając w tramwaju, wannie, o wiele rzadziej w łóżku przed snem. Mniej więcej pół godzinki dziennie. Od poniedziałku do piątku, w weekendy nie czytam, bo mnie boli głowa.

I chyba...