Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo solidna pozycja, choć nie ustrzegła się paru błędów i drobiazgów. Autor dosyć szczegółowo opisu strukturę, uzbrojeni i sposób walki armii Chanatu Krymskiego, obalając przy tym kilka pokutujących mitów na jej temat (np. o jej niezdolności do zdobywania umocnień) i udawadniając, że była bardzo groźnym przeciwnikiem. Jego analizy są rozległe i szczegółowe, chociaż niekiedy wręcz zbyt rozwlekłe, np. kilka stron poświęcenych udowadnianiu, że oddziały tatarskie nie były podzielone na dziesiątki. W niektórych przypadkach autor też daje się złapać na pułapkę, którą wytykał innym, czyli zapomniał, że koloryzowanie nie jest domeną tylko polskich historyków i kronikarzy.

Bardzo solidna pozycja, choć nie ustrzegła się paru błędów i drobiazgów. Autor dosyć szczegółowo opisu strukturę, uzbrojeni i sposób walki armii Chanatu Krymskiego, obalając przy tym kilka pokutujących mitów na jej temat (np. o jej niezdolności do zdobywania umocnień) i udawadniając, że by...

Rozwiń

Zwiń

Przeciętna książka o bardzo ciekawej tematyce. Autor wybiera większość znanych starć (oczywiście, nie wszystkie, ale trudno ustalić, jakim kluczem się kierował) w których uczestniczyły wojska słowiańskie, także jako posiłkowe. W praktyce dzieli się to na trzy główne wątki: najazdy Słowian na Bizancjum; słowiańska ekspansja na zachód; upadek Słowian Połabskich. Oprócz tego są pojedyncze wzmianki o wojnych bizantynsko-bułgarskich i paru starciach z historii Polski.
Całość jest sprowadzona do krótkich opowiastek z podstawowym, zwykle niezbyt rozbudowanym kontekstem. Opisy są efekciarskie, wręcz kiczowate, pełne hiperboli (ile to razy liczące kilkadziesiąt tysięcy ludzi armie zostały wycięte "tak, że nikt żyw nie uszedł") i ładunku emocjonalego. Niestety, są to zarazem opisy "ku pokrzepieniu serc". Zwycięstwa często są wyolbrzymiane, słuszna strona jest tylko jedna, wrogowie są zarazem podstępni i głupi. Autor wprowadza mnóstwo własnych interpretacji, co samo w sobie nie jest złe, ale niektóre opisy bardziej przypominają fragment powieści historycznej niż opracowanie.
Najgorzej prezentuje się część poświęcona starożytności; autor szuka naszych przodków we wszystkich ludach barbaricum, znajdując ich w bitwie nad rzeką Tollense czy w herodotowych Neurach, praktycznie nie przedstawiając argumentów za taką argumentacją.
Podsumowując, jestem tą książką mocno rozczarowany. Mimo, że temat jest bardzo ciekawy, nie była to przyjemna lektura i gdyby nie to, że czyta się ją dosyć lekko, to pewnie nie dotrwałbym do końca.

Przeciętna książka o bardzo ciekawej tematyce. Autor wybiera większość znanych starć (oczywiście, nie wszystkie, ale trudno ustalić, jakim kluczem się kierował) w których uczestniczyły wojska słowiańskie, także jako posiłkowe. W praktyce dzieli się to na trzy główne wątki: najazdy Słowian ...

Rozwiń

Zwiń

"Słowianie w historiografii..." to dosyć dziwna książka. Z jednej strony, jest dosyć przystępnie napisana, a styl autora jest bardzo przyjemny; z drugiej strony, WSZYSTKIE CYTATY (a jest ich bardzo dużo) ZAMIESZCZONO WYŁĄCZNIE W ORYGINALNYM BRZMIENIU. Do pełnego zrozumienia treści książki należy zatem znać - na poziomie co najmniej średnim - grekę, łacinę, a i niemiecki by się przydał. To ogromna wada, bo mocno to zmniejszy przyjemność czytania dla większości potencjalnych odbiorców (ja kontakt z tymi językami miałem na studiach, a i tak byłem poirytowany).
Co do treści, to autor omawia trudne początki Słowian i ich relacje z Bizancjum (które okrutnie plądrowali), Awarami (którzy z kolei narzucili im swoje jarzmo) i Frankami (z którymi też sporo wojowali). Nie zabrakło oczywiście wzmianek o tzw. Państwie Samona, czyli pierwszym, na wpółlegendarnym (nawet nie wiemy, gdzie się znajdowało), państwie Słowian. Ogólnie lektura jest bardzo ciekawa, ale znaczną cześć cytatów warto potem sprawdzić w innych opracowaniach.

"Słowianie w historiografii..." to dosyć dziwna książka. Z jednej strony, jest dosyć przystępnie napisana, a styl autora jest bardzo przyjemny; z drugiej strony, WSZYSTKIE CYTATY (a jest ich bardzo dużo) ZAMIESZCZONO WYŁĄCZNIE W ORYGINALNYM BRZMIENIU. Do pełnego zrozumienia treśc...

Rozwiń

Zwiń

Książka o dosyć nietypowej tematyce. Jest to podsumowanie badań nad kulturą Otomani-Fuzesabony, zamieszkującej obszar Karpat około 2150–1350 p.n.e. Był to lud prezentujący, jak na tamte czasy, dosyć wysoki poziom rozwoju technologicznego, zwłaszcza obróbki brązu, i jako jeden z nielicznych w tym rejonie świata, budujący czasem kamienne grody.
Książka ta omawia stanowiska archeologiczne związane z tym ludem, zarówno te leżące na terenie Polski, jak i Słowacji. Tekst jest dwujęzyczny - polski i angielski i jest dosyć zwięzły i, jak to raport z badań, jest prosty, nie wymaga studiów archeologicznych do zrozumienia, nie ma jednak co oczekiwać literackiej uczty. Oczywiście, zawiera bardzo dużo materiału zdjęciowego i szkiców.
Chociaż sam temat jest bardzo interesujący, to raczej polecam go tylko osobom interesującym się archeologią epoki brązu, pozostali powinni poszukać czegoś mniej szczegółowego.

Książka o dosyć nietypowej tematyce. Jest to podsumowanie badań nad kulturą Otomani-Fuzesabony, zamieszkującej obszar Karpat około 2150–1350 p.n.e. Był to lud prezentujący, jak na tamte czasy, dosyć wysoki poziom rozwoju technologicznego, zwłaszcza obróbki brązu, i jako jeden z nielicznych...

Rozwiń

Zwiń