Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Skomplikowana miłość” to książka, która dość długo musiała czekać na swoją kolej, ale coś mnie od niej nieustannie odpychało. Po ostatnich rozczarowaniach powieściami autorstwa T.L. Swan czułam wewnętrzny opór przed sięgnięciem po nią. Gdy w końcu się przemogłam to przeczytałam ją całkiem szybko, ale i tak zachowanie bohaterów wielokrotnie doprowadzało mnie do szału.

Zaczęło się dość ciekawie. Poznałam Nathana i Elizę, którzy od lat byli dobrymi przyjaciółmi, jednak ze względu na orientacje mężczyzny, nigdy nie chcieli być kimś więcej. Podobało mi się poznawanie ich codzienności, obserwowanie, jak fajnie się dogadują i mają wiele wspólnego. Niestety w momencie, gdy Nathan stwierdził, że jednak Eliza go pociąga, a on podnieca się na sam jej widok, to coś w fabule się popsuło i z każdą kolejną stroną było coraz gorzej. Nie żartuje. To tak, jakby ktoś wziął tych bohaterów, których zdążyłam polubić i wymienił na nowych. Sceny zazdrości, czepianie się o każde spojrzenie, rozmowę, do tego ciągłe kłótnie, które prowadziły jedynie do większych zgrzytów między nimi, to wszystko mnie przerosło. Miałam ochotę zamknąć książkę i już do niej nie wracać, ale jednak się przemogłam i dobrnęłam do końca. Historia miała ogromny potencjał, który nie został według mnie wykorzystany.

Żałuje też, że nie było więcej wstawek z przeszłości bohaterów. Początkowo mamy scenę, jak się poznają, a później akcja przenosi się kilka lat do przodu. Nie widzimy, jak ta więź się między nimi zacieśnia i jak zachowują się w przypadku problemów, gdy są jeszcze tylko przyjaciółmi. Czy potrafią ze sobą szczerze rozmawiać? Czy po prostu unikają niektórych tematów?
Nie mogę powiedzieć, że „Skomplikowana miłość” mnie rozczarowała, bo nie miałam zbyt wielkich oczekiwań. Szkoda, że nie poczułam z tą historią więzi i już teraz wiem, że na pewno do niej nie wrócę. Plusem jest na pewno sam początek, a także to, że książkę dość szybko się czyta.

„Skomplikowana miłość” to książka, która dość długo musiała czekać na swoją kolej, ale coś mnie od niej nieustannie odpychało. Po ostatnich rozczarowaniach powieściami autorstwa T.L. Swan czułam wewnętrzny opór przed sięgnięciem po nią. Gdy w końcu się przemogłam to przeczytałam ją całkiem...

Rozwiń

Zwiń

Twórczość Sary Cate pokochałam już przy pierwszych tomie serii „Salacious Players Club”. Jestem zachwycona tym, z jaką łatwością autorka opisuje dość śmiałe sceny erotyczne i zachowuje przy tym klasę. Nic nie jest nazbyt wulgarne czy niesmaczne, a sami musicie przyznać, że jest to cienka granica, którą łatwo przekroczyć. „Więzy” to jedna z najgorętszych książek jakie miałam okazje czytać. Opowiada o pokonywaniu własnych słabości, przyznawaniu się do najskrytszych pragnień i o tym, że miłością można obdarzyć więcej niż jedną osobę.

Hunter i Isabel są małżeństwem od lat. Kochają sie, wspierają i praktycznie nie widzą poza sobą świata. Ich duet dopełnia Drake, przyjaciel, który nieustannie im towarzyszy, ale czy jest tylko nim?

Kurczę, co to była za historia. Rzadko kiedy spotykam w książkach trójkąty miłosne, jeszcze tak dobrze opisane. Podobało mi sie to, że każdy z bohaterów zabrał głos. Mieliśmy okazje śledzić, co dzieje sie w głowach Isabel, Huntera i Drake’a, a jest to o tyle ważne, że każdy z nich zmagał sie z różnymi dylematami. Nie jest łatwo przyznać się do pragnień, gdy ma sie świadomość, że jedna zła decyzja może zniszczyć życie osób, które sie kocha. Doceniam to, że autorka nie spłyciła ich związku. Nie pokazała jedynie tej sfery fizycznej, która swoją drogą była gorąca, ale skupiła się na ich przeżyciach, przemyśleniach, watpliwościach i relacjach. Dzięki temu mieliśmy okazje zrozumieć ich zachowania i decyzje, które podejmowali.
Ciężko opisać mi każdego bohatera osobno, dlatego wspomnę jedynie, że wszystkich polubiłam. Byli barwni, charakterni, autentyczni i z zainteresowaniem obserwowałam ich losy.

Twórczość Sary Cate pokochałam już przy pierwszych tomie serii „Salacious Players Club”. Jestem zachwycona tym, z jaką łatwością autorka opisuje dość śmiałe sceny erotyczne i zachowuje przy tym klasę. Nic nie jest nazbyt wulgarne czy niesmaczne, a sami musicie przyznać, że jest to cienka g...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam szczerze, że nie miałam większych oczekiwań sięgając po 1 tom trylogii „Nieposkromionych”. Domyślałam się, że miło spędzę z tą książką czas, ale nie przypuszczałam, że aż tak zaangażuje się w fabułę. „Bezwzględny książę” ma bowiem to, czego brakowało mi w ostatnich powieściach Meghan. Interesujących i niebezpiecznych bohaterów, pewną zagadkę i coś, przez co z napięciem przewracałam ostatnie strony, żałując, że nie mam pod ręką kontynuacji.

Nie wiem, czy kiedykolwiek miałam do czynienia z książką, w której nie poznałam imienia głównego bohatera. Rzadko zdarza się, żeby tożsamość mężczyzny była tak dobrze strzeżona. O tym, którego spotkałam tutaj wiem naprawdę niewiele. To, że uczęszczał do specjalnego klubu, budził w innych strach i pilnie strzegł własnej prywatności. Dopiero w ostatnim rozdziale jest powiedziane o nim coś więcej, ale nic nie chce wam zdradzać.

Jeśli chodzi o Tempe, to w porównaniu do omawianego poprzednika, jest niczym otwarta księga. Dziewczyna ma wiele zalet, jest ambitna, ciekawa świata, lojalna wobec ludzi, którzy są jej bliscy. Niestety przeszłość rzuca na jej życie nieustanny cień. Tempe nie miała bowiem kolorowego dzieciństwa. Musiała walczyć o przetrwanie i wychowywać się w miejscu, w którym bezpieczeństwo było pojęciem praktycznie obcym.

„Bezwzględny książę” to książka, która zrobiła na mnie wrażenie. Nadal uważam, że jest za krótka, chociaż takie są właśnie historie kreowane przez Meghan, jednak mam nadzieje, że kolejne tomy dopełnią mi całego obrazu bohaterów. Między Tempe, a nieznajomym dochodzi do wielu namiętnych zbliżeń. Ich spotkania pełne są pasji i mają w sobie jakąś iskrę. Jestem ciekawa, jak to wszystko dalej się rozwinie i jakie jeszcze sekrety wyjdą na jaw.

Przyznam szczerze, że nie miałam większych oczekiwań sięgając po 1 tom trylogii „Nieposkromionych”. Domyślałam się, że miło spędzę z tą książką czas, ale nie przypuszczałam, że aż tak zaangażuje się w fabułę. „Bezwzględny książę” ma bowiem to, czego brakowało mi w ostatnich powieściach Meg...

Rozwiń

Zwiń

„Władca soli i kości” to mroczna historia, w której nic nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Keri Lake umiejętnie nadała książce osobliwego klimatu. Stworzyła atmosferę pełną oczekiwania, napięcia, grozy, a to wszystko z nutką tajemnicy i tłumionej namiętności. Przyznaje, że już od pierwszych stron zostałam porwana przez tę powieść. Nie potrafiłam się od niej oderwać i z trudem powstrzymywałam się, aby nie zerknąć na koniec.

Kolejna rzecz, która niesamowicie mi się podobała to kreacja bohaterów. Widać, że autorka przemyślała oraz zaplanowała ich profile psychologiczne, zainteresowania i role, które mieli tutaj spełnić.
Lucian jest nazywany diabłem z Bonesalt. Połowa jego twarzy poznaczona jest bliznami. Mężczyzna bywa nieuprzejmy, zimny, oschły i wzbudza strach u innych. Można powiedzieć, że izoluje się od ludzi spędzając większość czasu w ogromnej, podupadłej posiadłości, w której nie raz dochodziło do niewyjaśnionych zbrodni. Bohater już w prologu zyskuje uwagę czytelnika. Za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć, co mu się przydarzyło, nie tylko z powodu okaleczenia, ale również mroku, który w sobie nosił. Jednak im bardziej wnikałam w jego przeszłość, tym byłam coraz bardziej przerażona. To, co ten człowiek od dziecka musiał znosić było okropne. Aż sobie nie chce wyobrażać, co czuł i jak udało mu się to wszystko przetrwać. Przyznaje, że mężczyzna posiadał jeden z bardziej skomplikowanych umysłów, w jakie miałam okazję wniknąć. Czasami sama się gubiłam między tym, co działo się naprawdę, a tym, co było tylko dziełem wyobraźni. Chylę czoła autorce za to, że wielokrotnie potrafiła mnie zaskoczyć, wzbudzić moje wątpliwości, a równocześnie ogromną fascynację jego postacią.

Jeśli chodzi o Isadorę to również była wielowymiarową bohaterką. Niesamowicie podobało mi się przedstawienie jej talentu. Kobieta bowiem potrafiła odtworzyć każdą usłyszaną melodię i zagrać ją na fortepianie, nie znając przy okazji nut. To było coś, co mnie zaintrygowało i już na starcie wzbudziło podziw. Doceniam też to, że dziewczyna pomimo strachu, nie traciła pewności siebie. Nie kuliła się, gdy mijała Luciana i nie uciekała z krzykiem, gdy poznawała kolejne tajemnice zamku. Przyznaje jednak, że była jedna sytuacja z jej udziałem, która podniosła mi ciśnienie. Nie chce tutaj spojlerować, o co chodzi, ale jedno wydarzenie tak bardzo mnie wkurzyło, że miałam ochotę coś niemiłego Isadorze powiedzieć.

„Władca soli i kości” to książka, obok której fani mroczniejszych romansów nie mogą przejść obojętnie. Ma niesamowity klimat, skrywa przerażające tajemnice, a bohaterowie są po prostu doskonale stworzeni. Mój jedyny zarzut dotyczy mieszania się przeszłości z teraźniejszością. Miałam takie momenty, że byłam wciągnięta w bieżącą akcję i nagle rozdział się urywał, a kolejny opowiadał o tym, co działo się kilka lat temu. To trochę burzyło wytworzone wcześniej napięcie, ale nie uważam, żeby to był jakiś ogromny minus. Po prostu moje własne preferencje. Mimo wszystko jestem zachwycona tą książką, cieszę się, że dałam jej szansę i z wytęsknieniem czekam na kolejne powieści autorki. [Współpraca z wydawnictwem Niegrzeczne Książki]

„Władca soli i kości” to mroczna historia, w której nic nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Keri Lake umiejętnie nadała książce osobliwego klimatu. Stworzyła atmosferę pełną oczekiwania, napięcia, grozy, a to wszystko z nutką tajemnicy i tłumionej namiętności. Przyznaje, że ju...

Rozwiń

Zwiń

„Zaczekaj na to” to książka, która zawładnęła moim sercem i automatycznie wskoczyła na listę najlepszych powieści tego roku. Jestem pełna podziwu dla Mariany Zapaty, że aż tak potrafi mnie urzec swoimi historiami. Kocham w tej książce prawie wszystko, a jedną gwiazdkę odjęłam jedynie za notkę od autora, która lekko zaspojlerowała mi zakończenie.

Diana to kobieta o złotym sercu, naprawdę. Jej miłość do dwójki chłopców, których miała pod opieką była po prostu przepiękna. Nie każdy zdobyłby się na tak wiele wyrzeczeń i poświęceń, a ona dawała z siebie wszystko, nawet wtedy, kiedy inni rzucali jej kłody pod nogi. Jej przytulasy, opowieści i to, z jaką serdecznością traktowała innych było czymś, co obserwowałam z uśmiechem na ustach. Od tej dziewczyny biło takie ciepło, że czułam je będąc po drugiej stronie książki.

Z kolei Dallas z początku nie wzbudzał sympatii, ale im lepiej go poznawałam tym mocniej się w nim zakochiwałam. Rozumiem dlaczego trzymał Dianę na dystans i nie chciał się w nic angażować. I jestem pełna podziwu dla jego szczerości i tego, że nie kłamał w kilku ważnych kwestiach. Szczególnie rozczuliła mnie jedna ze scen, gdzie pomagał dziewczynie pozbyć się wszy z włosów. No sami powiedzcie, że nie każdy zdobyłby się na taki gest w stosunku do znajomego/ sąsiada.
Nie mogę zapomnieć również o chłopcach, którzy byli przeuroczy i nie raz mnie rozśmieszali.

„Zaczekaj na to” to książka, którą czytałam już dwukrotnie, mimo że na Legimi jest od tygodnia, i wiem, że jeszcze nie raz do niej wrócę. To taka moja komfortowa historia, która poprawia nastrój, łagodzi stres, daje wytchnienie i pozwala na chwilę oderwać się od rzeczywistości. Oczywiście nie jest to taka cukierkowa powieść. Mariana Zapata wplotła do fabuły trochę problemów i smutnych momentów, gdzie oczy lekko się szkliły, ale wydźwięk jest pozytywny. Jednym słowem POLECAM!

„Zaczekaj na to” to książka, która zawładnęła moim sercem i automatycznie wskoczyła na listę najlepszych powieści tego roku. Jestem pełna podziwu dla Mariany Zapaty, że aż tak potrafi mnie urzec swoimi historiami. Kocham w tej książce prawie wszystko, a jedną gwiazdkę odjęłam jedynie za no...

Rozwiń

Zwiń

„Barbarzyńcy z Lodowej Planety” to książka piekielnie wciągająca i gorąca, pomimo wydarzeń, które rozgrywają się w miejscu wiecznej zimy. Ruby Dixon miała niesamowity pomysł na fabułę. Rzadko zdarza się, że sięgam po powieści, w których akcja przenosi się poza granice Ziemi, co daje mi powiew takiej świeżości w literaturze. Muszę przyznać, że przepadłam w tej historii już od pierwszych stron. Pokochałam bohaterów i z uwagą oraz napięciem śledziłam ich losy, czekając na to, co się wydarzy.

Georgie została porwana przez obcych i przez awarię statku kosmicznego utknęła na dziwnej planecie, gdzie na każdym kroku czaiło się niebezpieczeństwo. Dziewczyna jednak nie traciła siły na płacz, użalanie się nad sobą, tylko od razu rozpoczęła tworzenie planu, jak przetrwać. Zaimponowała mi swoim hartem ducha i niezłomnością. Pomimo strachu, jako pierwsza zgłosiła się na ochotnika, że pójdzie zbadać nowy teren, narażając tym swoje życie. Georgie od razu skradła moje serce. Podobało mi się to, że bohaterka potrafiła myśleć nie tylko o sobie, o własnej wygodzie, ale również o innych, za których czuła się odpowiedzialna. Nie bała się też próbować nowych rzeczy i chętnie się uczyła. Cieszę się, że autorka pokazała jej rozterki. Po spotkaniu Vektala, Georgie nie straciła samej siebie i swojej niezależności. Owszem, jej serce powoli było zajmowane przez mężczyznę, ale to nie przeszkadzało jej w zastawianiu się nad przyszłością i rozważaniu różnych scenariuszy.

Jeśli chodzi o Vektala to z początku ciężko było mi go sobie wyobrazić w towarzystwie wyżej wspomnianej panienki. Wysoki, o niebieskim odcieniu skóry kosmita, posiadający ogon i rogi. Nie wiedziałam, czego się po nim spodziewać, jakie ma intencje, jak się zachowa w danej chwili, ale im bliżej go poznawałam, tym moja fascynacja jego osobą tylko rosła. Mężczyzna był niezwykle opiekuńczy i to nie tylko w stosunku do Georgie, z którą od razu poczuł więź. Jako przywódca swojej grupy musiał troszczyć się o innych i zaspokajać ich potrzeby. Był wyrozumiały, troskliwy i cierpliwy, chociaż, gdy trzeba było potrafił być również stanowczy oraz władczy.
Relacja Georgie z Vektalem rozwijała się dość szybko, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Biorąc pod uwagę warunki, w których przyszło im się poznawać, to zupełnie naturalne. Między bohaterami była wyczuwalna chemia, a napięcie dość często się uwalniało. W książce występuje sporo scen erotycznych, więc na to musicie być przygotowani.

„Barbarzyńcy z Lodowej Planety” to książka, która nie każdemu przypadnie do gustu, ale moje serce zdobyła. Potrzebowałam takiej powieści, która oderwie mnie od rzeczywistości i tej się udało, dosłownie. Historia może nie jest naszpikowana wieloma zwrotami akcji, ale jest ciekawa, zaskakująca i ciężko się od niej oderwać. Jeśli kosmici chociaż trochę was interesują i chętnie przeczytalibyście romans z obcym w roli głównej, to bardzo polecam ten tytuł.

„Barbarzyńcy z Lodowej Planety” to książka piekielnie wciągająca i gorąca, pomimo wydarzeń, które rozgrywają się w miejscu wiecznej zimy. Ruby Dixon miała niesamowity pomysł na fabułę. Rzadko zdarza się, że sięgam po powieści, w których akcja przenosi się poza granice Ziemi, co daje mi pow...

Rozwiń

Zwiń

Po kilku miesiącach ponownie sięgnęłam po książki Meghan March i upewniłam się w przekonaniu, że ta przerwa była mi potrzebna. Dzięki temu na nowo mogłam czerpać przyjemność z wymyślanych przez autorkę historii.

„Dirty Girl” opowiada o siostrze Karasa, którego miałam okazje poznać już wcześniej. Mężczyzna jest opiekuńczy w stosunku do dziewczyny, ale trudno sie dziwić skoro oboje są ciągle wystawieni na błysk fleszy. Podobało mi sie to, że Greer pomimo tego, że od dziecka niczego jej nie brakowało i nie musiała martwić sie o wydatki, nie wywyższała się. Rozumiała wartość pieniądza i to, że nie każdy ma takie szczęście, jak ona. Niestety, jedna noc i kilka kropli alkoholu za dużo sprawiły, że popełniła błąd, który zmienił jej życie.

Z kolei Cav jest niczym zamknięta księga. Nie chce zbyt wiele zdradzać ze swojej przeszłości, co powoduje, że ciężko go poznać. Wiem, że jest aktorem i kilka lat temu, przed zrobieniem kariery, coś łączyło go z Greer, ale reszta prawie do końca była zasnuta mgłą tajemnicy. Później wyszło na jaw kilka faktów, ale książka skończyła się, zanim na dobre sobie je przyswoiłam.

Wiedziałam, czego mogę się spodziewać po „Dirty Girl”, dlatego nie zawiodłam się. Oczyścicie, chciałabym, aby książka była odrobine dłuższa, abym bardziej sie w nią wczuła, ale pocieszam sie tym, że mam pod ręką od razu 2 część. Nie jest to historia, która na długo zapadnie mi w pamięci, ale dobrze spędziłam z nią czas, dlatego ją polecam. Jak to u Meghan, jest tu dużo scen erotycznych, a akcja dość szybko się rozwija. Nie ma czasu na powolne poznawanie bohaterów i zagłębianie się w ich psychikę, a szkoda, bo wtedy książkę na pewno oceniałbym wyżej.

Po kilku miesiącach ponownie sięgnęłam po książki Meghan March i upewniłam się w przekonaniu, że ta przerwa była mi potrzebna. Dzięki temu na nowo mogłam czerpać przyjemność z wymyślanych przez autorkę historii.

„Dirty Girl” opowiada o siostrze Karasa, którego miałam okazje poznać już wcz...

Rozwiń

Zwiń

Gdy sięgam po książki Joanny Chwistek to czuję się, jak w domu. Uwielbiam styl pisania autorki, jej wyobraźnię, a także bohaterów, których kreuje. „Sonia” to kolejna perełka, która skradła moje serce. Czytałam ją z zapartym tchem, nie wiedząc, co za chwilę się wydarzy i jakie decyzje zostaną podjęte.

Nikolaia miałam okazję poznać w poprzednim tomie. Już wtedy zwrócił moją uwagę, a w kontynuacji tylko pogłębił tą fascynację. Jest typem bohatera, którego po prostu uwielbiam. Władczy, budzący postrach, jednak dla ukochanej potrafiący odsunąć na chwilę maskę i pokazać łagodniejsze oblicze. Mężczyzna był zauroczony Sonią od lat. Dla jej dobra, nie okazywał jej jednak zbyt wielkiego zainteresowania, do czasu, aż dziewczyna wydoroślała i wyrwała się z ograniczającego jej wolę domu. Dopiero wówczas zdobył się na ruch, aby pokazać jej, że mu zależy. Nikolai ujął mnie swoją opiekuńczością. To, ile miał cierpliwości do Soni, jak się o nią troszczył, nawet z daleka, było czymś, co doceniam. Oczywiście miał niektóre zachowania „typowego jaskiniowca”, szczególnie wtedy, gdy był zazdrosny, ale to tylko dodawało mu uroku. Podobało mi się też to, że starał się zrozumieć swoją wybrankę. Potrafił z nią rozmawiać i nawet zdarzało mu się pójść na kompromisy! Wiadomo, że się o nią bał i najchętniej zamknąłby ją w szklanej wieży, ale nie o to chodzi w życiu, żeby być ciagle chronionym w zamknięciu. Mogłabym jeszcze długo rozpisywać się na temat jego wspaniałości, ale myślę, że tyle argumentów wystarczy, abyście chcieli go poznać.

Jeśli chodzi o Sonię to również ją polubiłam! Dziewczyna przez większość życia pozostawała pod „opieką” matki, która na niewiele jej pozwalała. Dopiero po jej odejściu zaczęła odkrywać, ile świat ma do zaoferowania. Miałam wrażenie, że bohaterka chce spróbować dosłownie wszystkiego. To było naprawdę inspirujące obserwować, jak rozkwita i dojrzewa. Jeśli chodzi o jej relacje z Nikolaiem to z początku nie była przekonana do mężczyzny, jednak z czasem zaczęła dostrzegać coraz więcej jego zalet.

„Sonia” to historia, która już na wstępie szokuje czytelnika, a im dalej, tym emocji jest jeszcze więcej. Relacja Soni z Nikolaiem jest intensywna i wielokrotnie między nimi iskrzy. Uwielbiam ich słowne potyczki, wzajemne testowanie granic, to, jak powoli się przed sobą odkrywają. Są takie pary, które są dla siebie po prostu stworzone i to jest jedna z nich. Bohaterowie dopełniają się w każdym calu i kurczę, aż mi smutno, że to koniec ich przygód. Joanna Chwistek całkowicie kupiła mnie tą powieścią. Doskonale wplotła do fabuły motywy: różnicy wieku, mafijnych porachunków, handlu dziećmi i sprawiła, że od książki nie potrafiłam się oderwać.

Gdy sięgam po książki Joanny Chwistek to czuję się, jak w domu. Uwielbiam styl pisania autorki, jej wyobraźnię, a także bohaterów, których kreuje. „Sonia” to kolejna perełka, która skradła moje serce. Czytałam ją z zapartym tchem, nie wiedząc, co za chwilę się wydarzy i jakie decyzje zosta...

Rozwiń

Zwiń

„Haunting Adeline” to książka, która z jednej strony wciągnęła mnie w swój mroczny świat, a z drugiej pozostawiła lekki niedosyt. Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na fabułę. Jestem pod wrażeniem pomysłu przeplatania przeszłości z teraźniejszością i formy, w jakiej zostało to zrobione. Wpisy z pamiętnika prababci głównej bohaterki, rozwiązywanie sprawy jej tajemniczej śmierci – to było coś, co równocześnie wzbudzało fascynację, jak i niepokój. Skoro tak mi się podobało, to dlaczego nie jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą? Ponieważ zapoznałam się z ostrzeżeniem autorki i nastawiłam się na coś mroczniejszego i bardziej szokującego. W życiu przeczytałam wiele darków, więc jestem typem czytelnika, którego naprawdę ciężko zaskoczyć, czy też obrzydzić. I nie zrozumcie mnie źle, tutaj widać ten mrok, wydarzenia, które się rozgrywają wybiegają poza to, co moralne i właściwe, niektóre sytuacje wzbudzają obawy, ale liczyłam, że ta historia mocniej we mnie uderzy. Mimo wszystko cieszę się, że dałam jej szansę.

Adeline jest pisarką, ceni sobie spokój, dlatego przeprowadza się do starego domu na odludziu. Nie spodziewa się jednak, że oprócz duchów, natknie się na nierozwiązaną przed laty zagadkę kryminalną. Gdyby tego było mało, okazuje się, że dziewczyna ma stalkera, który nie chce pozwolić jej odejść. Przyznaje, że zachowanie Adeline nie zawsze było dla mnie zrozumiałe. Nie mogłam pojąć, dlaczego kobieta mocniej się nie broni, czy też nie próbuje uciec. To, że Z, by ją znalazł to inna kwestia, ale próby i tak można było podjąć. Mimo wszystko z ciekawością śledziłam jej losy. Podobało mi się to, że kobieta miała pasję, w której mogła się realizować. Lubię bohaterów, którzy coś robią, w czymś się spełniają. Rozdziały z perspektywy Adeline podpisane były „Manipulatorka”. Z początku nie wiedziałam, o co chodzi, bowiem dziewczyna w moich oczach była jej całkowitym przeciwieństwem. Gdy jednak zrozumiałam do czego autorka nawiązuje, to nie sposób było mi się z nią nie zgodzić. Pomimo uległości, bohaterka miała swój charakterek. Potrafiła rozpoznać, gdy znajdowała się w pobliżu drapieżnika chcącego ją skrzywdzić. Z uwagą wybierała również walki, które chciała stoczyć.
Z kolei Z, zwany kotem, czy też cieniem był postacią, którą ciężko przejrzeć. Nie wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać i jaki będzie jego kolejny ruch. Mężczyzna był niezwykle inteligentny, to jak potrafił przewidzieć sytuacje, nawet w chwili zagrożenia, było czymś, co mi zaimponowało. Nie zawsze postępował moralnie i nie podobało mi się, jak osaczał Adeline. Z drugiej strony nie można nazwać go całkowicie negatywnym bohaterem, bowiem to, co robił dla innych… było czymś, na co niewielu by się zdecydowało.

„Haunting Adeline” to książka, która zachwyca swoim wyglądem i oczarowuje treścią. Pojawia się tu wiele motywów, wątków, zagadek, ale równocześnie czytelnikowi nie towarzyszy uczucie przesytu, czy też chaosu. Wszystko jest przemyślane i zaplanowane. Relacja Adeline z Z wywołuje skrajne emocje, ale tego właśnie oczekuje od tego typu literatury. Lubię powieści, które dają do myślenia, i które wyróżniają się na tle innych, a ta pozycja zdecydowanie taka była. Już nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kontynuację.

„Haunting Adeline” to książka, która z jednej strony wciągnęła mnie w swój mroczny świat, a z drugiej pozostawiła lekki niedosyt. Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na fabułę. Jestem pod wrażeniem pomysłu przeplatania przeszłości z teraźniejszością i formy, w jakiej zostało to zrobione....

Rozwiń

Zwiń

„Binding 13 cz.1” to książka, o której wiele słyszałam na długo przed jej oficjalną premierą. Nie mogłam sie doczekać, aż poznam tak mocno osławioną historie Shannon i Johnny’ego. Gdy to w końcu zrobiłam, to pokochałam tę powieść i mimo że mam do niej pewne uwagi, to z przyjemnością będę do niej wracać.

Shannon mimo młodego wieku ma ogromny bagaż życiowych doświadczeń. Los nie był dla niej łagodny, stawiając na jej drodze ludzi, którzy nie życzyli jej dobrze. Dopiero nowa szkoła, nowi znajomi pozwolili jej choć na moment doświadczyć szczęścia. Powiem wam, że nie zazdroszczę tej dziewczynie. To, z czym musiała sie mierzyć było straszne i żadne dziecko, czy też nawet dorosły nie powinien przechodzić przez taki koszmar. Podziwiam, że tak długo wytrzymała, i że znajdowała w sobie siłę, aby każdego dnia wstawać z łóżka. Nie dziwie się też, że Shannon była nieufna w stosunku do nowych osób. Ciężko było jej sie otworzyć i zaprzyjaźnić z kimś. Tak długo musiała polegać praktycznie tylko na sobie, że wyjście spoza tej strefy komfortu napawało ją lękiem.

Z kolei Johnny zwrócił moją uwagę swoim nieustępliwym dążeniem do celu. Chłopak grał w rugby, był w tym naprawdę dobry i widać było, ile wysiłku poświęca, aby pozostać na szczycie. Pomimo rozwijającej sie kariery, nie stał sie zapatrzonym w siebie egoistą. Jako kapitan drużyny budził respekt, ale nie był zadufany w sobie, nie wywyższał sie. Gdy ktoś go szanował, nie naprzykrzał sie jego bliskim, to on również dobrze tę osobę traktował.

Gdy myśle o relacji Johnny’ego z Shannon to od razu mam ochotę powiedzieć: awww. Pomimo, że między bohaterami nie dzieje sie zbyt dużo, to samo to, jak oboje o sobie myślą, jak sie w stosunku do siebie zachowują było niezwykle słodkie. W książkach slow-burn wyczekuje sie najdrobniejszego uścisku, czy też muśnięcia ręką i tak było też tu. Jestem ogromnie ciekawa, jak to wszystko sie potoczy i przyznaje, że mocno trzymam za tą dwójkę kciuki.

„Binding 13 cz.1” to książka, której oddałam maleńki kawałeczek serca. Przyczepić sie mogę jedynie do niektórych opisów, które momentami były po prostu za długie. Chciałam więcej akcji, a mniej przemyśleń, ale i tak jestem zadowolona z lektury.

„Binding 13 cz.1” to książka, o której wiele słyszałam na długo przed jej oficjalną premierą. Nie mogłam sie doczekać, aż poznam tak mocno osławioną historie Shannon i Johnny’ego. Gdy to w końcu zrobiłam, to pokochałam tę powieść i mimo że mam do niej pewne uwagi, to z przyjemnością będę d...

Rozwiń

Zwiń