Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwierzycie, jak powiem, że tę książkę czyta się jak dobrą powieść? Albo że wysokość krtani czy pojemność puszki mózgowej może rozpalać ciekawość do białości? Dociekania, czy najpierw był duży mózg, czy mowa, to temat wciąż nierozstrzygnięty, więc tym większą przyjemność sprawia taki rzetelny, bardzo przystępny przegląd wskazówek archeologicznych i hipotez.

naprawdę gorąco zaczyna się jednak robić, kiedy autor śledzi powstanie pisma - my, dla których pisanie jest czymś naturalnym, zwykle nie zastanawiamy się nad tym, jak przedziwnym jest wynalazkiem i jakiej zdolności abstrakcyjnego myślenia wymaga.

W tej książce po raz kolejny zaskoczyło mnie, jak względne są pojęcia "dawno/niedawno" i ile zależy od przyjętego punktu wyjścia.

Uwierzycie, jak powiem, że tę książkę czyta się jak dobrą powieść? Albo że wysokość krtani czy pojemność puszki mózgowej może rozpalać ciekawość do białości? Dociekania, czy najpierw był duży mózg, czy mowa, to temat wciąż nierozstrzygnięty, więc tym większą przyjemność sprawia taki rzetel...

Rozwiń Zwiń

Dawno mi się nie zdarzyło, żebym tak się zgadzała z innymi czytelnikami i czytelniczkami, którzy zamieścili tu swoje opinie.

Książka miejscami jest wymagająca (tak, jak też borykałam się z reakcjami redoks, a niektóre fragmenty tłumaczyła mi z polskiego na nasze sztuczna inteligencja), ale dotyka tak frapującego zagadnienia, że warto dać jej szansę.

Zgadzam się, że pierwszy rozdział może zniechęcić, dlatego po prostu przekartkujcie go i dajcie się porwać kolejnym rozdziałom, prezentującym różne hipotezy na powstanie życia i próby jego zdefiniowania.
Pomimo trudniejszych fragmentów jest to kawał porządnej popularnonaukowej książki!

Dawno mi się nie zdarzyło, żebym tak się zgadzała z innymi czytelnikami i czytelniczkami, którzy zamieścili tu swoje opinie.

Książka miejscami jest wymagająca (tak, jak też borykałam się z reakcjami redoks, a niektóre fragmenty tłumaczyła mi z polskiego na nasze sztuczna inteligencja), a...

Rozwiń Zwiń

Uważam, że to super, jeśli jakaś epoka doczeka się tak niestrudzonych piewców i kronikarzy w jednym, jak państwo Łozińscy, ale robi się słabo, jeśli opiewanie i odtwarzanie szczegółów staje się sposobem na życie - zwyczajnie trudno utrzymać jednakowo wysoki poziom wydawnictw, jeśli produkuje się je w takim tempie, bo żyć trzeba.

Kilkanaście stron tekstu - nie najgorszego, bo za punkt wyjścia przyjmuje polskie pawilony na wystawach światowych. No a potem dziesiątki stron zdjęć... z Państwowego Archiwum Cyfrowego. To znaczy, że każdy z dostępem do Internetu jest w stanie zobaczyć za darmo to, co pp. Łozińscy upakowali do swojego albumiku. I nie, proszę nie oczekiwać zdjęć zapierających dech w piersiach, przykro mi.

Uważam, że to super, jeśli jakaś epoka doczeka się tak niestrudzonych piewców i kronikarzy w jednym, jak państwo Łozińscy, ale robi się słabo, jeśli opiewanie i odtwarzanie szczegółów staje się sposobem na życie - zwyczajnie trudno utrzymać jednakowo wysoki poziom wydawnictw, jeśli produku...

Rozwiń Zwiń

To nie mogło się nie udać: uwielbiam "Genji monogatari", kręci mnie epoka Heian, więc co mogło pójść nie tak? Że epos rycerski? Że wojna Gempei? Ależ to na pewno będzie fascynujące!

Nie było. W porównaniu do wielkiego klasyka Murasaki Shikibu "Heike monogatari" brakuje wszystkiego: wyraźnie zarysowanych postaci, psychologii, elegancji, barwnych detali, perypetii bohaterów. Jest za to nagromadzenie wojowników, którzy nie różnią się od siebie literalnie niczym, a do tego nazywają się tak samo oraz płaska, nudna akcja, gdzie wszystko jest opisane tak samo. W efekcie przy kolejnej zdradzie, którą opuszczony przez wszystkich wojownik musi przyjąć rozpruwając sobie brzuch, człowiek ziewa... ziewa... Jeśli ktoś uważa, że opisy pojedynków i bitew u Homera są nudne, niech sięgnie po Opowieść o Heike.

Największe zdumienie: najbardziej znane epizody z Heike, uwiecznione w teatrze no, poezji, drzeworytach w samej opowieści okazują się detalami, które trudno wyłapać w gąszczu podobnych.

To nie mogło się nie udać: uwielbiam "Genji monogatari", kręci mnie epoka Heian, więc co mogło pójść nie tak? Że epos rycerski? Że wojna Gempei? Ależ to na pewno będzie fascynujące!

Nie było. W porównaniu do wielkiego klasyka Murasaki Shikibu "Heike monogatari" brakuj...

Rozwiń Zwiń

Autorów uhonorowanych Nagrodą Akutagawy nietrudno jest znaleźć na księgarnianych półkach, podczas gdy ci z przyznaną Nagrodą Naokiego jakoś nie zdobywają w Polsce takiego rozgłosu.
"Oczy mojego kochanka" Amy Yamady to moja próba nadrobienia prywatnych braków w zakresie znajomości powieści, za które Nagroda Naokiego została przyznana - i wbrew niskim ocenom na LC te trzy opowiadania faktycznie wyróżniają się na tle innych japońskich powieści.

Przede wszystkim wyobrażam sobie, jakim szokiem musiała być w konserwatywnej, kulturowo homogenicznej (przynajmniej w teorii) i raczej mało przychylnej obcokrajowcom Japonii opowieść o kulturowo "mieszanych" romansach, o kobietach działających w oparciu o swoje pragnienia i instynkty, a nie zasady dobrego wychowania, żyjące często na obrzeżach półświatka.

Myślę, że wydanie "Oczy mojego kochana" w Zmysłowej serii, bo jednak nadaje jej to kontekst literatury erotycznej, a to krzywdzące spłycenie - o tyle szkodliwe, że generuje pewne oczekiwania już na etapie okładki. Amy Yamada to nie jest pisarka zmysłowych opowiastek spod znaku BDSM dla fanów i fanek Greya lub podobnej szmiry: to niezła pisarka o oryginalnym stylu i bardzo "niejapońskim" doborze tematów.

Autorów uhonorowanych Nagrodą Akutagawy nietrudno jest znaleźć na księgarnianych półkach, podczas gdy ci z przyznaną Nagrodą Naokiego jakoś nie zdobywają w Polsce takiego rozgłosu.
"Oczy mojego kochanka" Amy Yamady to moja próba nadrobienia prywatnych braków w zakresie znajomośc...

Rozwiń Zwiń

To jest świetna książka dla tych z was, którzy lubią czytać, jak między ludźmi nawiązują się nić porozumienia lub sympatia.
Ja się wynudziłam jak mops, ale może dlatego, że zdecydowanie za często zgadywałam fabułę.

Oszczędny styl też nie bardzo do mnie przemówił - raczej trudno było mi się wczuć w przedstawione w książce dramatyczne wydarzenia (jest ich kilka) i w stany uczuciowe bohaterów. Na pewno przemówi jednak do czytelników, którzy lubią smakować rzeczy, które dzieją się między wierszami i dopowiadać sobie to, co autor delikatnie zasugerował.

Ja odkładam na półkę i zapominam :(

To jest świetna książka dla tych z was, którzy lubią czytać, jak między ludźmi nawiązują się nić porozumienia lub sympatia.
Ja się wynudziłam jak mops, ale może dlatego, że zdecydowanie za często zgadywałam fabułę.

Oszczędny styl też nie bardzo do mnie przemówił - raczej trudno było mi ...

Rozwiń Zwiń

Dość rozczarowująca. Autorka omawia kolejne produkty spożywcze w sposób, który jako żywo przywodzi na myśl kopiowanie składów produktów lub informacji żywieniowych z Google.
Trudno tu o odkrywcze myśli: każdy średnio rozgarnięty człowiek wie, że żywność mało przetworzona jest zdrowsza niż wysoko przetworzona, a świadomy konsument ma nawyk czytania składu i żadne przydługie ględzenie pani Bosackiej o tym, co lubi jej rodzina i co zwykli jeść nie jest tu potrzebne.

Większe zastrzeżenia mam do bardzo nieścisłego i arbitralnego systemu przyznawania "łapek kuchennych", które wskazują, jak często - WEDŁUG AUTORKI - należy dany produkt jeść. I tak ananasowi oberwało się za słodki i mdły smak, a ziołom prowansalskim za nieokreśloną proweniencję. Najbardziej urzekło mnie zdanie, że autorka kompromisów nie uznaje i schabowe smaży tylko na smalcu. Oto pokaz charakteru co się zowie!

Dla mnie najcenniejsza wiadomość z tej książki to ta, jak wybrać dojrzałego ananasa. No bo że olej palmowy, słodziwa w żywności gotowej i olej kokosowy to kulinarna pomyłka to chyba nie trzeba pisać...?

Dość rozczarowująca. Autorka omawia kolejne produkty spożywcze w sposób, który jako żywo przywodzi na myśl kopiowanie składów produktów lub informacji żywieniowych z Google.
Trudno tu o odkrywcze myśli: każdy średnio rozgarnięty człowiek wie, że żywność mało przetworzona jest zdrowsza niż...

Rozwiń Zwiń

Nostalgiczne, odrealnione, trochę cyberpunkowe i przepojone romantyczną wizją współczesnej samotności w wielkim mieście fotografie Liama Wonga to wizualna poezja opowiedziana światłem, linią i kolorem.

Nieodmiennie zachwyca mnie, jaką te zdjęcia dostały cudowną oprawę: w tej książce wszystkie detale są tak wysmakowane, tak dopracowane, że kiedy znudzą się wam zdjęcia (jeśli kiedykolwiek znudzą się wam zdjęcia...) zwróćcie uwagę na typografię!

Nostalgiczne, odrealnione, trochę cyberpunkowe i przepojone romantyczną wizją współczesnej samotności w wielkim mieście fotografie Liama Wonga to wizualna poezja opowiedziana światłem, linią i kolorem.

Nieodmiennie zachwyca mnie, jaką te zdjęcia dostały cudowną oprawę: w tej książce wszy...

Rozwiń Zwiń

Dla mnie rewelacja - krótka forma sprawdza się tu niesamowicie, a to, jak autor chwyta detale, wiele mówiące szczegóły, takie drobiazgi, które urastają do rangi symboli wielokulturowego malajskiego państwa, to jest czysta poezja.

Doskonałe do niespiesznej lektury i wyłapywania między wierszami zjawisk i emocji, których w książkach o Malezji prawie nie ma.

Dla mnie rewelacja - krótka forma sprawdza się tu niesamowicie, a to, jak autor chwyta detale, wiele mówiące szczegóły, takie drobiazgi, które urastają do rangi symboli wielokulturowego malajskiego państwa, to jest czysta poezja.

Doskonałe do niespiesznej lektury i wyłapywania między wie...

Rozwiń Zwiń

Bardzo satysfakcjonująca książka - zaczyna klasycznie, od nakreślenia tła i kontekstu dla rozwoju energetyki jądrowej w ZSRR, następnie przechodzi do bezpośrednich przyczyn katastrofy i jej przebiegu.

Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką o katastrofie w Czarnobylu mniejszą ciekawość budzi we mnie sama eksplozja, co opis jej skutków i ich likwidacja.
Read zwraca uwagę szczególnie na ten aspekt, który budzi największe kontrowersje: skutki napromieniowania. Konfrontuje stan naszej wiedzy oparty głównie na skutkach wybuchów bomb z sytuacją, z jaką mierzyli się naukowcy w rejonach dotkniętych wybuchem, z brakiem danych do porównań - i wreszcie tym, jak klimat społeczny wpływał na pytania stawiane naukowcom i na interpretację odpowiedzi.

Bardzo dobry w odbiorze, rzetelnie napisany reportaż.

Bardzo satysfakcjonująca książka - zaczyna klasycznie, od nakreślenia tła i kontekstu dla rozwoju energetyki jądrowej w ZSRR, następnie przechodzi do bezpośrednich przyczyn katastrofy i jej przebiegu.

Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką o katastrofie w Czarnobylu mniejszą ciekawoś...

Rozwiń Zwiń