Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja książki jest zbyt pospieszona. Wszystko dzieje się w ekspresowym tempie, brakowało mi chwili na zastanowienie się, refleksje, do których miała nas ta książka skłonić.
Ma się wrażenie że autorka chciała napisać dużo na jak najmniejszej liczbie stron. Idealny przykład - stolik trzeci; przecież to miało taki potencjał, autorka mogła tak ciekawie to rozwinąć i poprowadzić, a tymczasem wszystko skończyło się na zaledwie kilku stronach.

Sam pomysł na fabułę był naprawdę dobry, ale wykonanie pozostawia jednak sporo do życzenia.

Akcja książki jest zbyt pospieszona. Wszystko dzieje się w ekspresowym tempie, brakowało mi chwili na zastanowienie się, refleksje, do których miała nas ta książka skłonić.
Ma się wrażenie że autorka chciała napisać dużo na jak najmniejszej liczbie stron. Idealny przykład - stolik trzeci; przecież to miało taki potencjał, autorka mogła tak ciekawie to rozwinąć i...

Książka była... w porządku.
Czytało się ją dobrze, była przyjemna i spokojna. Podobała mi się też narracja.
Przeszkadzało mi tylko to, że autor zaczynał ciekawe wątki, a potem urywał je i nigdy do nich nie wracał; jąkający się Donal czy odwiedziny Maurice'a mogły być naprawdę interesującymi historiami, czekałam na wyjaśnienie, rozwinięcie, ale niczego się nie doczekałam, co było dość frustrujące.
Mimo wszystko nie żałuję przeczytania jej.

Książka była... w porządku.
Czytało się ją dobrze, była przyjemna i spokojna. Podobała mi się też narracja.
Przeszkadzało mi tylko to, że autor zaczynał ciekawe wątki, a potem urywał je i nigdy do nich nie wracał; jąkający się Donal czy odwiedziny Maurice'a mogły być naprawdę interesującymi historiami, czekałam na wyjaśnienie, rozwinięcie, ale niczego się nie doczekałam, co...

Kilka dobrych lat czekałam na przeczytanie "Kwiatów na poddaszu", które na szczęście mnie nie zawiodły. Dlatego też równie ochoczo sięgnęłam po kolejną część, która, no cóż...
"Kwiaty..." były tragiczną, wzruszającą historią czwórki rodzeństwa, za to "Płatki na wietrze" słabym, dziwnie napisanym romansidłem o dziewczynie która zrobi wszystko, by dokonać zemsty. Główna bohaterka była irytująca, jej zachowania momentami bezsensowne i niezrozumiałe. Miałam wrażenie, jakbym czytała książkę napisaną przez nastolatkę, która naczytała się zbyt wielu fanfiction na wattpadzie... Bardzo słabe dialogi, denerwujące przeskoki czasowe - w jednym akapicie byliśmy i w domu i w szpitalu, a w kolejnym już 5 lat później w zupełnie innym mieście. Bez żadnego wstępu, akcja zmieniała się od tak. W pewnym momencie sama autorka zaczęła się chyba gubić, bo myliła wiek głównej bohaterki...
Książkę skończyłam, ale dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych powieści. Mimo wszystko ciekawi mnie trzecia część, która podobno, na szczęście, jest lepsza niż ta.

Kilka dobrych lat czekałam na przeczytanie "Kwiatów na poddaszu", które na szczęście mnie nie zawiodły. Dlatego też równie ochoczo sięgnęłam po kolejną część, która, no cóż...
"Kwiaty..." były tragiczną, wzruszającą historią czwórki rodzeństwa, za to "Płatki na wietrze" słabym, dziwnie napisanym romansidłem o dziewczynie która zrobi wszystko, by dokonać zemsty. Główna...