Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Album zdjęć wykonanych przez Lecha Wilczka w czasie ponad 30-letniego wspólnego życia z Simoną Kossak jest niezwykle ciepłą, ujmującą próbą stworzenia pośmiertnego portretu tej badaczki. Lech Wilczek oprowadza krótko po Krakowie szybko przenosząc nas do Białowieży. Z kart wyłania się opis po babsku upartej, zdeterminowanej, wierzącej w ideały i kochającej zwierzęta Simony, a zza niego równie piękny obraz samego Wilczka, któremu głębokie uczucie podyktowało stworzenie owego pięknego albumu oraz osobistych opisów, aby przekazać legendę Simony kolejnym pokoleniom. Kartkując książkę można się poczuć jak w Dziedzińce za piecem, podglądając mieszkańców wszelkiej rasy. Najpiękniejszy album fotograficzny jakim miałem w dłoniach, polecam.

Album zdjęć wykonanych przez Lecha Wilczka w czasie ponad 30-letniego wspólnego życia z Simoną Kossak jest niezwykle ciepłą, ujmującą próbą stworzenia pośmiertnego portretu tej badaczki. Lech Wilczek oprowadza krótko po Krakowie szybko przenosząc nas do Białowieży. Z kart wyłania się opis po babsku upartej, zdeterminowanej, wierzącej w ideały i kochającej zwierzęta Simony,...

Bardzo dobra proza reporterska; miejscami retoryka przywodzi na myśl pozytywistyczne batalie o poprawę ludzkiego losu, jednak poziom merytoryczny, utrzymany na najwyższym poziomie, rekompensuje hurra-optymizm autora. Polecenia godne niezależnie od poglądów czytelnika - książka pokazuje to co jest już w istocie, nie zaś kolejną wersję tego Jak Być Powinno. Eseje traktują wyłącznie o jednym z trzech pierwiastków architektury - o funkcji. Forma (estetyka) nie gra roli. W końcu co nam po tym, że dajmy na to okna na bloku układają się np. w atrakcyjny wzór szachownicy, skoro nie stać nas na zamieszkanie w nim?

Bardzo dobra proza reporterska; miejscami retoryka przywodzi na myśl pozytywistyczne batalie o poprawę ludzkiego losu, jednak poziom merytoryczny, utrzymany na najwyższym poziomie, rekompensuje hurra-optymizm autora. Polecenia godne niezależnie od poglądów czytelnika - książka pokazuje to co jest już w istocie, nie zaś kolejną wersję tego Jak Być Powinno. Eseje traktują...

Nie tyle wybitna, co nierówna; nie tyle poważna czy śmieszna, co tragiczna. Hłasko mówi o sobie tak, że z każdej swojej głupoty wychodzi obronną ręką. Ma dystans do siebie, zabawia nas swoim życiem, mówiąc między wierszami o rzeczach poważnych, nieraz o skali międzynarodowej - niczym Stańczyk dla króla - w końcu jak sam rzecze "Lepiej być błaznem dla pełnej widowni, niż wygłaszać monologi Hamleta w pustym pokoju".
Książka na dwa dni, dwa bardzo dobre dni, dziękuję.

Nie tyle wybitna, co nierówna; nie tyle poważna czy śmieszna, co tragiczna. Hłasko mówi o sobie tak, że z każdej swojej głupoty wychodzi obronną ręką. Ma dystans do siebie, zabawia nas swoim życiem, mówiąc między wierszami o rzeczach poważnych, nieraz o skali międzynarodowej - niczym Stańczyk dla króla - w końcu jak sam rzecze "Lepiej być błaznem dla pełnej widowni, niż...