Piękni dwudziestoletni

Znane wspomnienia Hłaski z lat jego młodości, która przypadła na lata 50. XX wieku. Hłasko wspomina lata powojenne, swoje pierwsze próby pisarskie, umniejsza swoje sukcesy literackie, sporo pisze o emigracji i o ówczesnych peerelowskich władzach. Dużo w tych wspomnieniach humoru i cynicznej pozy człowieka, któremu mimo wszystko życie nie potoczyło się zbyt różowo. W pewne historie trudno uwierzyć, Hłasko też dość mocno kreuje się na twardziela, ale mimo to jest to w mojej opinii bardzo dobra książka, która przedstawia pesymistyczny obraz stosunków międzyludzkich, daje mocno do myślenia, a wiele przemyśleń autora jest nadal aktualnych.

Znane wspomnienia Hłaski z lat jego młodości, która przypadła na lata 50. XX wieku. Hłasko wspomina lata powojenne, swoje pierwsze próby pisarskie, umniejsza swoje sukcesy literackie, sporo pisze o emigracji i o ówczesnych peerelowskich władzach. Dużo w tych wspomnieniach humoru i cynicznej pozy człowieka, któremu mimo wszystko życie nie potoczyło się zbyt różowo. W pewne...

Trudno mi tę książkę ocenić. Czasem zabawnie, czasem nie.
Styl Jego, jest jedynym dla którego warto to przeczytać.

Trudno mi tę książkę ocenić. Czasem zabawnie, czasem nie.
Styl Jego, jest jedynym dla którego warto to przeczytać.

Genialne!

Genialne!

„Dlaczego ona nie może zostać po porostu dziwką? Dlaczego musi jeszcze pisać?”

„Dlaczego ona nie może zostać po porostu dziwką? Dlaczego musi jeszcze pisać?”

Tragikomedia wiecznie żywa. Mimo upływu lat w kraju nad Wisłą gdzie mi i Markowi Hłasce żyć początkowo przyszło nic się nie zmieniło. Takie odnoszę wrażenie dlatego też książka ,,Piękni dwudziestoletni '' jest ponadczasowa wiecznie aktualna ponieważ mentalność w Polsce nigdy się nie zmieni.
Umiejętne żonglowanie na przemian sprawami błahymi i ważkimi dlatego też jest to autobiograficzna komedia z elementem grozy, sprawami niezwykle nienaturalnie poważnymi. W szaleństwie zawsze jest metoda, a Polak w swoim kraju czy też za granicą zawsze musi jechać po bandzie, zgrywać twardziela czasem robić z siebie klauna i nie brać ani życia ani to co się wokół niego dzieje obojętnie gdzie by był na poważnie to jeden ze sposobów na przeżycie.
Hłasko- jest ciekawie, jest tajemniczo, jest żartobliwie, momentami jest nudno i tandetnie . Książka - życie i co dalej , a więc ? Życie- książka i przecież życie tak samo jak książka nie składa się z tylko z samych słonecznych dni , nie składa się z samych super momentów, naszpikowana pięknymi chwilami/ cytatami, momentami. Jest jak jest. Raz jest słońce raz jest deszcz i chlapa, raz jest ciekawie żeby zaraz za moment na następnej stronie nudno i byle jako. I moim zdaniem dzięki temu książka tylko zyskuje, bo jest realna, bo jest życiowa. A to co jest tutaj fikcją literacką, a co jest prawdą możemy się domyślać ....i to jest niezwykłe. Bardzo dobra pozycja, krótka, ale ciekawa, intrygująca zawierająca kilka słusznych uwag pośród totalnego chaosu i śmiecia. Jest dobrze :)

Tragikomedia wiecznie żywa. Mimo upływu lat w kraju nad Wisłą gdzie mi i Markowi Hłasce żyć początkowo przyszło nic się nie zmieniło. Takie odnoszę wrażenie dlatego też książka ,,Piękni dwudziestoletni '' jest ponadczasowa wiecznie aktualna ponieważ mentalność w Polsce nigdy się nie zmieni.
Umiejętne żonglowanie na przemian sprawami błahymi i ważkimi dlatego też jest to...

Marek Hłasko jest od zawsze dla mnie typem który mnie do siebie przyciąga i zupełnie nie rozumiem dlaczego.
Mimo upływu lat nadal niektóre rzeczy pozostają niezmienne co akurat jest smutne... Trudno mi jednak zrozumieć i wczuć się w większość wątków książki niemniej czyta się dobrze.

Marek Hłasko jest od zawsze dla mnie typem który mnie do siebie przyciąga i zupełnie nie rozumiem dlaczego.
Mimo upływu lat nadal niektóre rzeczy pozostają niezmienne co akurat jest smutne... Trudno mi jednak zrozumieć i wczuć się w większość wątków książki niemniej czyta się dobrze.

To nie jest książka autobiograficzna, choć wydaje się taką być i choć zawiera sporo autobiograficznych wątków. Mnóstwo tam literackich zmyśleń, co akurat postrzegam jako plus. Erudycja, wspaniały styl i humor. Jedyny minus (czy na pewno minus?) to to, że opisuje świat dawny, odnosi się do ludzi, których nazwiska wielu już nic nie mówią, do wydarzeń, których być może nie znajdziemy nawet w Google. Ale nakreślone obrazy tamtych lat są ciekawe, dają pogląd, jak wyglądało życie.
jednak jest to wspaniała lektura, warto po nią sięgnąć.

To nie jest książka autobiograficzna, choć wydaje się taką być i choć zawiera sporo autobiograficznych wątków. Mnóstwo tam literackich zmyśleń, co akurat postrzegam jako plus. Erudycja, wspaniały styl i humor. Jedyny minus (czy na pewno minus?) to to, że opisuje świat dawny, odnosi się do ludzi, których nazwiska wielu już nic nie mówią, do wydarzeń, których być może nie...

Książka okrutnie się zestarzała. Podbijanie tematów i kreacji artysty z kiepem, wiecznie brudnym wiecznie nachlany wydaje się już stereotypowo-groteskowym mało śmiesznym żartem. Dodawanie zdrobnień typu Romuś., Staś, Grześ osób to niby sławnych wtedy a może nawet dziś wznoszą to na wyżyny pretensjonalności. Próba dystynkcji nieudana bardziej odpychająca.

Książka okrutnie się zestarzała. Podbijanie tematów i kreacji artysty z kiepem, wiecznie brudnym wiecznie nachlany wydaje się już stereotypowo-groteskowym mało śmiesznym żartem. Dodawanie zdrobnień typu Romuś., Staś, Grześ osób to niby sławnych wtedy a może nawet dziś wznoszą to na wyżyny pretensjonalności. Próba dystynkcji nieudana bardziej odpychająca.

czytałam dwa lata temu i pamiętam tyle - gdybym przeczytała ją parę lat wcześniej, to na pewno byłabym zachwycona;)

czytałam dwa lata temu i pamiętam tyle - gdybym przeczytała ją parę lat wcześniej, to na pewno byłabym zachwycona;)

Książkę czyta się bardzo przyjemnie, chociaż momentami styl pisemny autora wydaje się delikatnie zagmatwany. Całokształt jednak zdecydowanie na bardzo duży plus. Osobiście przez całą lekturę próbowałem oprzeć się porównaniom w kierunku twórczości Wiesława Myśliwskiego, ponieważ w takim pojedynku nawet Marek Hłasko nie ma najmniejszych szans, niemniej pryzmat tej oceny momentami nade mną ciążył i trudno było się go pozbyć. Pięknych dwudziestoletnich warto przeczytać z całą pewnością, aczkolwiek żeby delektować się pozycją Hłaski w pełnej okazałości trzeba poznać zdecydowanie konkretniej historię czasów, które on opisuje. Tego u mnie zabrakło.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie, chociaż momentami styl pisemny autora wydaje się delikatnie zagmatwany. Całokształt jednak zdecydowanie na bardzo duży plus. Osobiście przez całą lekturę próbowałem oprzeć się porównaniom w kierunku twórczości Wiesława Myśliwskiego, ponieważ w takim pojedynku nawet Marek Hłasko nie ma najmniejszych szans, niemniej pryzmat tej oceny...