Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"W Moskwie czarty są słabe"
I to niestety czuć. Chociaż "Zima czarownicy" ma miejsce nie tylko w stolicy, to moje nadzieje na powrót klimatu z pierwszej części się nie spełniły. Na początku tej historii dostaliśmy tajemnicza baśń dla dorosłych, rozgrywająca się w wiosce w głębi Rusi, gdzie czarty i cerkwie były równie realne. Niestety druga i trzecia część trylogii bardziej przypominają typową młodzieżówkę, w której główna bohaterka musi przejść długą drogę, aby uwierzyć w siebie i swoją moc. Poza tym mimo wprowadzenia wielu nowych magicznych miejsc i postaci, ostateczna rozgrywka toczyła się wokół wielkiej polityki, która obdzierała trochę magię z tej opowieści. Nadal nie rozumiem też relacji Wasi i Morozki. Do końca przyciągali się oni i odpychali, ale tak było niemalże od początku ich znajomości. Mimo całej mojej sympatii do tych postaci, nie potrafiłam poczuć, że ich miłość dojrzała. Początkowo pokonanie Niedźwiedzie również wydawało mi się za szybkie (wróciły wspomnienia z "Gry o tron" i śmierć Nocnego Króla), ale biorąc pod uwagę, że nasza bestia ostatecznie znalazła swoje miejsce u boku Wasi, to nieco bardziej rozumiem takie rozwiązanie. Z plusów bardzo spodobał mi się koncept Północy jako nie tylko momentu, ale także miejsca, a także rozwinięcie historii rodziny Wasi. To musi być niesamowite uczucie mieć za prababkę Babę Jagę. Na koniec napiszę jeszcze, że poruszyła mną śmierć Saszy.
Trylogia Zimowej nocy była całkiem przyjemną lekturą, która wciągnęła mnie w świat słowiańskich wierzeń, ale ostatecznie pozostawiła pewien niedosyt i nie do końca wykorzystała swój potencjał.

"W Moskwie czarty są słabe"
I to niestety czuć. Chociaż "Zima czarownicy" ma miejsce nie tylko w stolicy, to moje nadzieje na powrót klimatu z pierwszej części się nie spełniły. Na początku tej historii dostaliśmy tajemnicza baśń dla dorosłych, rozgrywająca się w wiosce w głębi Rusi, gdzie czarty i cerkwie były równie realne. Niestety druga i trzecia część trylogii...

"Dziewczyna z wieży" podobała mi się nieco mniej niż pierwsza część. Za mało tu było czarów i baśni, za mało domowików i rusałek. Życie w drodze i intrygi na dworze też były dość ciekawe, ale to nie tym urzekła mnie ta seria. Relacja Wasi i Morozki też nie do końca mnie przekonuje. Lubię ich wzajemne przyciąganie i odpychanie się, ale nadal nie rozumiem, dlaczego nieśmiertelny władca zimy i śmierci miałby zainteresować się Wasią, którą przez 90% czasu musi ratować. Bohaterka oczywiście niejednokrotnie wykazała się odwagą, ale żałuję, że autorka nie dała jej okazji, żeby stała bardziej równorzędnym partnerem dla Morozki. Doceniam za to tytuł, bo w tej części na pierwszy plan wysunęło się kilka bohaterek kobiecych i do końca nie wiadomo, kto jest tytułową dziewczyną z wieży.

"Dziewczyna z wieży" podobała mi się nieco mniej niż pierwsza część. Za mało tu było czarów i baśni, za mało domowików i rusałek. Życie w drodze i intrygi na dworze też były dość ciekawe, ale to nie tym urzekła mnie ta seria. Relacja Wasi i Morozki też nie do końca mnie przekonuje. Lubię ich wzajemne przyciąganie i odpychanie się, ale nadal nie rozumiem, dlaczego...

Książka urzekła mnie swoim magicznym klimatem. W treści znajdujemy odwołania do baśni, ale sama powieść też nią jest. Autorce udało się wypośrodkować nastrój tak, że książka nadal przypominała opowieść przy kominku, a jednocześnie nie była infantylna. Bardzo podobała mi się relacja Wasi ze stworzeniami ze słowiańskiej mitologii -była szczera, pełna empatii. Świat popów i cerkwi przenikał się z tym baśniowym. Czuć było też stopniowo rosnące napięcie, coraz większe zagrożenie czyhające z każdej strony. Nie przekonało mnie jednak zakończenie - rozwiązanie przyszło za szybko. Trochę zastanawiam się, czy to nie celowy zabieg, w końcu w baśniach wszystko może się rozwiązać za pomocą dotknięcia przysłowiowej czarodziejskiej różdżki, ale mimo to finał mnie odrobinę rozczarował.

Książka urzekła mnie swoim magicznym klimatem. W treści znajdujemy odwołania do baśni, ale sama powieść też nią jest. Autorce udało się wypośrodkować nastrój tak, że książka nadal przypominała opowieść przy kominku, a jednocześnie nie była infantylna. Bardzo podobała mi się relacja Wasi ze stworzeniami ze słowiańskiej mitologii -była szczera, pełna empatii. Świat popów i...