Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak ciężko jest mi obiektywnie ocenić "McDusię", głównie przez wzgląd na wielki sentyment, jakim darzę całą Jeżycjadę.
Jak zwykle, miło było wrócić do tego ciepłego domu Borejków, znowu usiąść przy ich kuchennym stole i znaleźć własne miejsce wśród bohaterów. Ten klimat, wciąż "jeżycjadowy".
Książka nastroiła mnie bardzo pozytywnie, co zresztą często mi się zdarza w przypadku dzieł pani Musierowicz.
Ciężko mi jest ją ocenić w porównaniu z innymi powieściami z serii, jeszcze jej nie przetrawiłam, ale, jejku jak wspaniale było wrócić znowu na ulicę Roosvelta 5 :)

Tak ciężko jest mi obiektywnie ocenić "McDusię", głównie przez wzgląd na wielki sentyment, jakim darzę całą Jeżycjadę.
Jak zwykle, miło było wrócić do tego ciepłego domu Borejków, znowu usiąść przy ich kuchennym stole i znaleźć własne miejsce wśród bohaterów. Ten klimat, wciąż "jeżycjadowy".
Książka nastroiła mnie bardzo pozytywnie, co zresztą często mi się zdarza w...

Książka, która zdecydowanie nie należy do lekkich. Były chwile, kiedy mimowolnie wchodziłam w świat bohaterów, chłonęłam każde zdanie narratora, ale były też chwile, gdy po przeczytaniu jednej strony stwierdzałam, że moje myśli odpłynęły (ach, te lektury obowiązkowe!). Wśród moich rówieśników nie znalazłam ani jednej osoby, której "Dżuma" spodobałaby się chociaż w małym stopniu. Myślę, że po prostu nie dorośliśmy do tego typu książek.
Mam pragnienie, by dokładnie omówić "Dżumę", rozebrać ją na czynniki pierwsze. Wydaję mi się, że to pozwoli zrozumieć mi bardziej książkę. Chwilami miałam wrażenie, że powieść jest filozoficzna. Zapiski Tarrou, rozważania narratora i rozmowy doktora Rieux. Niewątpliwie, według mnie, uroku książce dodała postać Granda. I to, że mogliśmy być świadkami rozwoju wielu osób, poprzez dżumę.
Na pewno warto przeczytać, jestem przekonana, ale trzeba do "Dżumy" dorosnąć.

Książka, która zdecydowanie nie należy do lekkich. Były chwile, kiedy mimowolnie wchodziłam w świat bohaterów, chłonęłam każde zdanie narratora, ale były też chwile, gdy po przeczytaniu jednej strony stwierdzałam, że moje myśli odpłynęły (ach, te lektury obowiązkowe!). Wśród moich rówieśników nie znalazłam ani jednej osoby, której "Dżuma" spodobałaby się chociaż w małym...

"Chata na zawsze zmieni sposób, w jaki myślisz o Bogu." - głosi napis na okładce, tuż pod nazwiskiem autora. I tak się właśnie stało w moim przypadku. Mam w głowie (i sercu) obraz jedności trzech osób (jeśli tak można określić Boga): Taty, Jezusa i Sarayu.

Jestem niewymownie szczęśliwa, że przeczytałam "Chatę" w okresie, w którym przygotowuję się do bierzmowania. Książka odpowiedziała na wiele moich pytań, rozwiała wątpliwości. Dowiedziałam się prostej prawdy o Bogu i spędzając czas z bohaterami w pewnym sensie, bo człowiek nie może pojąć tego w pełni, pojęłam istotę Trójcy Świętej. Bóg Ojciec jakąkolwiek przyjmował postać zawsze był po prostu Tatą i pozostanie Nim, dla mnie, na zawsze.


A ta książka bardzo długo leżała samotnie na półce, czekając na odpowiedni moment. Kiedy przechodziłam obok tej półki poczułam, że muszę ją przeczytać. To na pewno sprawka Taty, a może Jezusa, albo Sarayu?


Kiedy czytałam "Chatę" potrafiłam się śmiać, płakać. Czasami za gardło ściskał mnie żal. Chwilami wraz z Mackiem dopytywałam się Boga, nie mogąc zrozumieć dlaczego robi tak, a nie inaczej. Treści przekazywanych w książce po prostu nie da się opisać, ten kto nie przeczyta, nie zrozumie.

Czy warto po nią sięgnąć? Absolutnie tak. Zapewniam, że może spodobać się też osobą wątpiącym, czy niepraktykującym, a nuż może i także zmieni podejście ateistów? Spróbować zawsze warto.

"Chata na zawsze zmieni sposób, w jaki myślisz o Bogu." - głosi napis na okładce, tuż pod nazwiskiem autora. I tak się właśnie stało w moim przypadku. Mam w głowie (i sercu) obraz jedności trzech osób (jeśli tak można określić Boga): Taty, Jezusa i Sarayu.



Jestem niewymownie szczęśliwa, że przeczytałam "Chatę" w okresie, w którym przygotowuję się do bierzmowania. Książka...