Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowieczeństwo można wyjaśniać w kontekście ogółu społeczeństwa, kultury, sztuki, norm społecznych, historii, ogółu wiedzy poprzednich pokoleń przekazywanych nam przez naszych przodków. Ta historia zadaje spekulatywne pytanie o sens człowieczeństwa w sytuacji gdzie zostaje się zupełnie wyrwanym z kontekstu społecznego, odartym ze spuścizny poprzednich pokoleń i nie ma się prawie żadnego kontekstu kulturowego, pozostały jedynie szczątki.

Jest to też opowieść o więzieniu, co zostaje z człowieczeństwa w uwięzieniu, czy wyjście na wolność to wyjście z więzienia, czy wolność bywa jedynie pozorna, czy jest możliwe życie po.

Autorka pochodzi z rodziny żydowskiej, jako mała dziewczynka musiała uciekać z Holandii przed nazistami z wiadomych przyczyn, uważam, że nie sposób rozpatrywać tej książki nie uwzględniając tutaj wątku biograficznego i historycznego. Holokaust trwale zniszczył społeczeństwo Żydów Europy, jest jedynie przed i po, pytanie brzmi czy po jest możliwe. Uważam, że kluczem interpretacji tej powieści jest właśnie Shoah, chociaż na pewno nie jedynym.

Dla kogoś ktoś lubi wiedzieć, ta książka jest torturą bo fabularnie nic się nie wyjaśnia, tajemnica jest obecna ale nigdy nie ma rozwiązania, desperacko szukamy odpowiedzi, ale nie ma żadnych, w zasadzie wszystkie wątki pozostają otwarte.

Człowieczeństwo można wyjaśniać w kontekście ogółu społeczeństwa, kultury, sztuki, norm społecznych, historii, ogółu wiedzy poprzednich pokoleń przekazywanych nam przez naszych przodków. Ta historia zadaje spekulatywne pytanie o sens człowieczeństwa w sytuacji gdzie zostaje się zupełnie wyrwanym z kontekstu społecznego, odartym ze spuścizny poprzednich pokoleń i nie ma się...

Dobrze się czyta ale co z tego skoro nie da się rozróżnić kiedy kończą się fakty a zaczyna zmyślanie autora.
Autor twierdzi, że miał dostęp do akt sprawy, które liczą 1500 stron, a jednak dał radę na niecałych 300 książki połowę poświęcić sobie. Sili się na obiektywizm, a jednak bardzo mocno daje odczuć co myśli o danej sytuacji, osobie, wypowiedzi, działaniu, daje znać o swojej opinie do tego stopnia, że bardzo wyraźnie widać błędy poznawcze, które go doprowadziły do błędnych wniosków. Przykładowo, zdaje się nie rozumieć, że korelacja to nie przyczynowość. Dodatkowo opinie autora są wyrażane jak by to były "prawdziwe fakty", co wypada wręcz komicznie.
Szczególnie żenujące są bieda analizy korespondencji zamachowca i jego przyjaciół.

Szczerze to mogłam sobie odpuścić czytanie tej książki po zdaniu, że jest to reportaż kreatywny (polska szkoła reportażu vibe). Ostatecznie trzeba tę książkę traktować jako fikcję.

Dobrze się czyta ale co z tego skoro nie da się rozróżnić kiedy kończą się fakty a zaczyna zmyślanie autora.
Autor twierdzi, że miał dostęp do akt sprawy, które liczą 1500 stron, a jednak dał radę na niecałych 300 książki połowę poświęcić sobie. Sili się na obiektywizm, a jednak bardzo mocno daje odczuć co myśli o danej sytuacji, osobie, wypowiedzi, działaniu, daje znać o...

To jest to ten sam poziom co historie Riley'ego Sagera, o ile nie gorzej.

Początek jest całkiem udany, wciąga i zachęca do dalszego czytania, ale przychodzi taki moment, że jest się już tą narracją polaną wyciągiem z fiuta całkowicie zmęczonym, wulgarność staje się nudna, powtarzalna.

Jeśli humor to obleśny, spermiarskie żarty, żarciki o pedalstwie, ruchaniu Twojej starej, bzykaniu, ciągnięciu druta, waleniu konia, porno z potężnymi marynarzami itp. itd. Proporcje to jakieś 60% tego ruchaństwa, a 40% fabuła, ale również wątpliwej jakości.
Nie silę się na celowo wulgarny język w tej swojej ocenie, raczej bazuje na języku jakim powieść została napisana (przetłumaczona). Sporo osób hiszpańskojęzycznych zaznacza, że ta powieść jest bardzo zabawna, po polsku tego nie widać w ogóle.

Komentarz społeczny owszem jest, ale na tyle szczątkowy, że nie trzeba koniecznie czytać akurat tej książki, żeby coś o Peru i Limie lat 90. się dowiedzieć. W tle jest obraz Peru dotkniętego terroryzmem, wojną, zacofaniem gospodarczym, co dotkliwie wpływa na rodziny, którym przyszło tam żyć.

Rozwój psychologiczny postaci nie istnieje mimo upływającego czasu. Historia jest opowiadana z perspektywy dorosłych już chłopaków, są wspomniane ich studia, a potem praktyka zawodowa, wiec zakładam, że minimum mają po 30 lat. Bohaterowie wracają do swoich wspomnień, niby z dystansu, niby z perspektywy dorosłej osoby, ale wyrażają się dalej jak piętnastolatkowie, pamiętają absolutnie każdy spermiarski żarcik jaki kiedykolwiek z siebie wydusili, każdą fantazję jaką kiedykolwiek wymyślili, kobiety dalej są dla nich przedmiotami, nie są w stanie spojrzeć na swoje szczeniackie czyny z perspektywy dorosłej osoby, tylko dalej im się wydaje, że w tej kuriozalnej sytuacji to oni byli poszkodowani i mieli pełne prawo by postąpić głupio i źle. Absolutnie żadnej autorefleksji w którymkolwiek momencie.

Dorośli funkcjonują w tej powieści jako banda głupców, w gruncie rzeczy każdy bohater jest tu karykaturalnie wręcz głupi. Jedynym wyjątkiem jest nauczycielka, z której się tak usilnie próbuje się zrobić nikczemną sukę. Jest ona jedyną rozsądną osobą, zachowuje się jak dorosła, ma rozum i godność człowieka.

Jest to też jedna z najbardziej mizoginistycznych książek jakie kiedykolwiek przyszło mi czytać. Całość zakrawa wręcz o grafomaństwo.

To jest to ten sam poziom co historie Riley'ego Sagera, o ile nie gorzej.

Początek jest całkiem udany, wciąga i zachęca do dalszego czytania, ale przychodzi taki moment, że jest się już tą narracją polaną wyciągiem z fiuta całkowicie zmęczonym, wulgarność staje się nudna, powtarzalna.

Jeśli humor to obleśny, spermiarskie żarty, żarciki o pedalstwie, ruchaniu Twojej...