Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzecz obowiązkowa, bo to jedyna pełna (ale nie do końca) biografia życia Stanisława Lema. Napisana świetnym stylem, który pozwala ją szybko przeczytać.
Trochę zabrakło mi w niej jeszcze większego nacisku na MYŚL i DZIEŁA pisarza. Ale to subiektywne odczucie. Rozdziały wojenne i powojenne czytało się z przyjemnością, jeżeli można tak powiedzieć o najgorszym „wynalazku” który wymyśliła ludzkość. Tego Lem nigdy nie wybaczył bladawcom (i konkretnie Niemcom..) Wojciech Orliński odznacza się tu wielkim wysiłkiem żeby z mroków przeszłości i pożogi wojennej pokazać nam przeżycia młodego Stanisława. Choć nie jest w tym pionierem (praca A. Gajewskiej „Zagłada i gwiazdy”) należą mu się podziękowania za ukazanie raczej nieznanej przeszłości naszego ulubieńca.
Dalsze części książki są bardzo dobre, ale już nie tak rewelacyjne jak te pierwsze. Rozdziały o latach 60-tych można by zatytułować „Lem i przyjaciele”. W tak krótkiej w sumie książce można było ograniczyć do minimum występowanie kolegów. Jesteśmy zasypywani listami od i do Lema, które są oczywiście wartościowe, ale jest ich za dużo. Rozumiem, że pisarz nie działał w pustce intelektualnej i Błoński, Szczepański, Ścibor-Rylski oraz Mrożek mocno na niego działali. To nawet mógłby być temat na osobną książkę, podobną do tej o Tolkienie i spółce. Mamy też w książce krótkie omówienia prawie wszystkich DZIEŁ mistrza. Ale praktyczne pominięcie Kongresu Futurologicznego uważam za przeoczenie. Inaczej tego nazwać nie można. Najważniejsza obok Solaris, Dzienników, Prixa, Cyberiady, Nieżwcięzonego, Edenu, Głosu Pana, Wizji Lokalnej... :-)
Dużo jest w tej książce o potyczkach Lema z samochodami, nieruchomościami, z typową dla PRL niemożnością załatwienia czegokolwiek, nawet jeżeli ma się pieniądze i status bestsellerowego pisarza w kraju i zagranicą. Wszystko jest ładnie opowiedziane do końca lat 80-tych i … tyle. Później, aż do śmierci nie ma prawie nic. To prawda że wtedy gwiazda Lema już zgasła i on osobiście już raczej nie chciał wiele pisać, jednak chyba coś się działo przez te ostatnie kilkanaście lat życia. Trochę szkoda. Nie szkoda jednak czasu na przeczytanie tej bardzo dobrej biografii. Czekam na jeszcze lepszą.

Rzecz obowiązkowa, bo to jedyna pełna (ale nie do końca) biografia życia Stanisława Lema. Napisana świetnym stylem, który pozwala ją szybko przeczytać.
Trochę zabrakło mi w niej jeszcze większego nacisku na MYŚL i DZIEŁA pisarza. Ale to subiektywne odczucie. Rozdziały wojenne i powojenne czytało się z przyjemnością, jeżeli można tak powiedzieć o najgorszym „wynalazku”...