Rozumiem zamysł ukazania absurdu rządzącego światem i tego jak człowiek usilnie stara się przyporządkować sobie prawa natury, które potrafią wymykać się jakimkolwiek regułom. To ciekawa część tej książki. Uważam jednak, że wyszedłby z tego lepszy esej intelektualny niż powieść, bo za wiele z dobrej powieści w tej książce nie widzę. Praktycznie bez akcji, dialogi jakby wypychały strony. Znudziło mnie to. Jako rozważania na temat świata w formie eseju/opowiadania - tak. Jako pełnoprawna powieść - moim zdaniem nie.

Rozumiem zamysł ukazania absurdu rządzącego światem i tego jak człowiek usilnie stara się przyporządkować sobie prawa natury, które potrafią wymykać się jakimkolwiek regułom. To ciekawa część tej książki. Uważam jednak, że wyszedłby z tego lepszy esej intelektualny niż powieść, bo za wiele z dobrej powieści w tej książce nie widzę. Praktycznie bez akcji, dialogi jakby...

Lem jest kojarzony z science-fiction, ale jego twórczość zachwyca różnorodnością. Tu mamy kryminał, we właściwy dla siebie sposób będący jedynie formą do ukazania pewnych toków myślowych i mechanizmów; odnoszę jednak wrażenie, że Autor w pewnym momencie zgubił wątek, ewentualnie nie dokończył tak, jak sam by tego chciał. Może to kwestia cenzury, albo faktu, że pochodzi z samego początku kariery pisarskiej. Na pewno ciekawy wycinek twórczości.

Lem jest kojarzony z science-fiction, ale jego twórczość zachwyca różnorodnością. Tu mamy kryminał, we właściwy dla siebie sposób będący jedynie formą do ukazania pewnych toków myślowych i mechanizmów; odnoszę jednak wrażenie, że Autor w pewnym momencie zgubił wątek, ewentualnie nie dokończył tak, jak sam by tego chciał. Może to kwestia cenzury, albo faktu, że pochodzi z...

Kryminał w stylu Lema, czyli obok wątku kryminalnego rozważania o ludzkości.

Kryminał w stylu Lema, czyli obok wątku kryminalnego rozważania o ludzkości.

Trochę mnie bolą niskie oceny ale cóż.. rozumiem dlaczego dla niektórych książka mogła być trudna w odbiorze..
Dla mnie była to miła i zabawna podróż po statystyce i tym jak ludzki umysł szuka schematów.

Myślę ,że jednak powieść jest w zamyśle niedokończona, być może bo Lem sam się pogubił co chciał przekazać ale właśnie dlatego ta pozycja ma taki urok.

Wyszła z tego satyra statystki i logiki. Jeżeli ktoś nie czuje tych klimatów i woli coś w stylu ikonicznego "Solaris" to raczej będzie się bardzo nudził.

Trochę mnie bolą niskie oceny ale cóż.. rozumiem dlaczego dla niektórych książka mogła być trudna w odbiorze..
Dla mnie była to miła i zabawna podróż po statystyce i tym jak ludzki umysł szuka schematów.

Myślę ,że jednak powieść jest w zamyśle niedokończona, być może bo Lem sam się pogubił co chciał przekazać ale właśnie dlatego ta pozycja ma taki urok.

Wyszła z tego...

„- (…) Aby wypchnąć zwłoki przez okno, sprawca musiał zmienić ich pozycję, bo były zesztywniałe, prawda?
– Tak. Musiał to zrobić po ciemku. Następnie wysadził okno i opuścił ciało na zewnątrz”.

W prowincjonalnych kostnicach wiktoriańskiej Anglii ktoś nocami majstruje przy zwłokach. Początkowo ciała umarłych „znajdowały się rano w innych pozycjach niż poprzedniego wieczora”. Z czasem jednak doczesne ludzkie szczątki w niewytłumaczalny sposób zaczęły przepadać bez śladu. Chyba żeby za jakiegoś rodzaju ślady uznać zdechłe koty, które walały się w pobliżu.

„Te wypadki nie mogły się zdarzyć” – tak brzmi jedyne rzeczowe i racjonalne wytłumaczenie zagadki znikających zwłok. Skoro jednak się zdarzyły, sprawę musi przejąć Scotland Yard, a konkretnie młody dobrze rokujący porucznik Gregory.

Mistrz Lem, jeśli tylko tego chce, potrafi czytelnikowi napędzić znacznie większego stracha niż amerykański spec od grozy, Edgar Allan Poe. „Śledztwo” to jeden z najbardziej przerażających thrillerów jakie w życiu czytałam. I byłabym niechybnie umarła podczas lektury na zawał, gdyby nie to, że zamiast zawału, dostałam kameralnej depresji klinicznej.

Nikt tego do tej pory nie potwierdził, ale też nikt temu dotąd nie zaprzeczył, a zatem nie można wykluczyć, że sto lat po tych bulwersujących wydarzeniach – światowej sławy ekscentryczny amerykański lekarz, doktor House, otrzymał imię Gregory dla upamiętnienia nazwiska skromnego brytyjskiego gliniarza, porucznika Gregory’ego.

„- (…) Aby wypchnąć zwłoki przez okno, sprawca musiał zmienić ich pozycję, bo były zesztywniałe, prawda?
– Tak. Musiał to zrobić po ciemku. Następnie wysadził okno i opuścił ciało na zewnątrz”.

W prowincjonalnych kostnicach wiktoriańskiej Anglii ktoś nocami majstruje przy zwłokach. Początkowo ciała umarłych „znajdowały się rano w innych pozycjach niż poprzedniego...

”Śledztwo” to intelektualnie twardy orzech do zgryzienia. Lech Jęczmyk pisał, że de facto mamy tu do czynienia z kreacją alternatywnego świata, w którym znane nam z naszego świata zasady zostają wyrzucone przez okno. Sam Stanisław Lem z kolei uznawał powieść za „mało wiarygodną” (i jako bardziej udaną wskazywał późniejszy „Katar”). Nie zgadzam się z obiema tymi opiniami. Po pierwsze, brak w powieści sygnałów aby świat w niej przedstawiony odbiegał od naszego – ewidentnie jest to projekcja w niedaleką przyszłość, wywiedziona ze świata, jaki był znany pod koniec lat 50-tych. Lem ani półsłowem nie daje nam do zrozumienia, że świat ten odbiega od naszego – stąd paradoks powieści, gdzie w możliwym dochodzi do niemożliwego, tj. „ożywania” zwłok. Co do wiarygodności zaś, sam Lem doskonale wiedział jak niewiarygodne są dzieje cywilizacji człowieka, żeby serio potraktować ten argument. Co zatem mamy? Intelektualną zagwozdkę, która jest świadectwem „nieoczywistości” świata i istnienia w nim.

”Śledztwo” to intelektualnie twardy orzech do zgryzienia. Lech Jęczmyk pisał, że de facto mamy tu do czynienia z kreacją alternatywnego świata, w którym znane nam z naszego świata zasady zostają wyrzucone przez okno. Sam Stanisław Lem z kolei uznawał powieść za „mało wiarygodną” (i jako bardziej udaną wskazywał późniejszy „Katar”). Nie zgadzam się z obiema tymi opiniami. Po...

Nietypowa jak na Stanisława Lema świetna opowieść kryminalna ale ale...

Nietypowa jak na Stanisława Lema świetna opowieść kryminalna ale ale...

,, Śledztwo " jest zaliczane do,, Kryminał, sensacja, thriller". Jest to błąd gdyż powinna być w kategorii,, Kryminał i komedia ". Lem stworzył książke która jest klasycznym, Doyllowskim kryminałem, a równocześnie wyśmianiem typowej dla tych kryminałów schematyczności i wiary w,, Logike świata. Mistrz!

,, Śledztwo " jest zaliczane do,, Kryminał, sensacja, thriller". Jest to błąd gdyż powinna być w kategorii,, Kryminał i komedia ". Lem stworzył książke która jest klasycznym, Doyllowskim kryminałem, a równocześnie wyśmianiem typowej dla tych kryminałów schematyczności i wiary w,, Logike świata. Mistrz!

Stanisław Lem przyzwyczaił nas do tworzenia pasjonujących powieści, ulokowanych w otoczce realiów science-fiction. Jak sam powtarzał, zazwyczaj uniwersa te nie były dla niego fabularnym celem samym w sobie. W przypadku „Śledztwa” mamy do czynienia z czymś zgoła innym, umiejscowionym w bardziej przyziemnych warunkach, wciąż niepozbawionym jednak typowego autorowi przeskakiwaniu po różnych nurtach myślowych. Czy ten zabieg okazał się trafny? Możliwe, mnie jednak nie przypadł do gustu.

Zaczynamy od historii kryminalnej. Od razu uderzył mnie fakt, jak bardzo technicznie i bezosobowo wydaje się podchodzić autor do swoich tworów, w tym bohaterów. W żadnym z nich, tak jak w historii nie wyczułam niczego fascynującego ani unikalnego. Zarzucona suchymi faktami, gromadzącymi się jeden na drugim, szybko zmęczyłam się tą prozą. Przestała mi smakować, przestała fascynować i kolejne strony przynajmniej od połowy książki przerzucałam już bardziej z konieczności niż zainteresowania ciągiem dalszym.
Od tego momentu bowiem mniej więcej powieść zagęszcza się niesamowicie, a jej elementy fabularne przechodzą w coś zupełnie innego niż sprawa zbrodni. Samo zabójstwo przestaje mieć znaczenie, zastąpione...
No właśnie – czym? Według autora posłowia – przewrotną formą podróży bohatera romantycznego. Możliwe, że tak było, jednak mi brakowało w tym całym pokręconym pomyśle uniesień serca i ducha czy moralnego niepokoju, takich jakie serwowały mi emocjonalnie „Solaris” czy „Niezwyciężony”. Odnosiłam za to wrażenie, że autor zabrnął w totalnie techniczne rozważania nad czymś, co mogłoby pozostać w sferze na wpół zacienionej.

Czy polecam? Nie. To z pewnością dobry zbiór rozważań na temat ludzkich poszukiwań odpowiedzi, ale przypaść może do gustu przede wszystkim koneserom bardzo konkretnego stylu literackiego, balansującego na krawędzi opisu technicznego. Do twórczości pana Lema wciąż będę gorąco zachęcać swoich znajomych, ale wybiorę za przykłady inne pozycje, które przemówiły do mnie bardziej.

Stanisław Lem przyzwyczaił nas do tworzenia pasjonujących powieści, ulokowanych w otoczce realiów science-fiction. Jak sam powtarzał, zazwyczaj uniwersa te nie były dla niego fabularnym celem samym w sobie. W przypadku „Śledztwa” mamy do czynienia z czymś zgoła innym, umiejscowionym w bardziej przyziemnych warunkach, wciąż niepozbawionym jednak typowego autorowi...

Kurcze, starałam się, naprawdę, niektóre sceny bardzo fajne, ale o co chodzi w tej książce? Nie wiem i nie chcę wiedzieć

Kurcze, starałam się, naprawdę, niektóre sceny bardzo fajne, ale o co chodzi w tej książce? Nie wiem i nie chcę wiedzieć