Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mecenas Susane nie ma imienia. Mecenas Susane chce czynić dobro. Mecenas Susane nie wie, kim jest.
I o tym jest ta książka. Jest grą nieścisłości i niejasności, które narastają w mecenas Susane. Jej niejednoznaczna percepcja zmusza nas do nieustannych pytań o to, co jest prawdą, a co wynikiem wątpliwości i natręctw narratorki. To starannie założona pułapka, ponieważ w tym momencie stajemy się bliżsi mecenas Susane niż kiedykolwiek, wciągnięci w jej spiralę niepewności kwestionujemy każde zdanie, aż rzeczywistość zlewa się z wyobraźnią.
Jednocześnie zagmatwana narracja zdaje się być pretekstem do poruszenia innych tematów, prawdziwych tragedii Bordeaux: morderstwo dzieci, problemy z legalizacją pobytu we Francji imigrantów i zmiana nazwiska ze względu na dawne koneksje z właścicielami niewolników wydają się jedynym pewnym punktem w życiu mecenas Susane.
Marie Ndiaye przedstawia dekonstrukcję tożsamości i świadomości, wciągając nas do gry wątpliwości i niepewnego umysłu narratorki.

Mecenas Susane nie ma imienia. Mecenas Susane chce czynić dobro. Mecenas Susane nie wie, kim jest.
I o tym jest ta książka. Jest grą nieścisłości i niejasności, które narastają w mecenas Susane. Jej niejednoznaczna percepcja zmusza nas do nieustannych pytań o to, co jest prawdą, a co wynik...

Rozwiń

Zwiń

Dobra przygodówka dla młodszych czytelników ze szkockimi legendami w tle. I właśnie dla tej pseudohistorycznej atmosfery magii, natury i wplątanego w nie losu warto sięgnąć po tę książkę.

Dobra przygodówka dla młodszych czytelników ze szkockimi legendami w tle. I właśnie dla tej pseudohistorycznej atmosfery magii, natury i wplątanego w nie losu warto sięgnąć po tę książkę.

Sześć szkarłatnych żurawi to baśń Andersena w wydaniu fantastyki YA w świecie pseudoazjatyckim. Czy to dobrze? I tak, i nie. Wydarzenia występują po sobie bardzo szybko, jak dla mnie wręcz za szybko, ekspozycja właściwie nie istnieje, jednak sądzę, że wielu czytelnikom będzie się to podobać. Według mnie cierpi na tym "doświadczenie czytelnicze" bycia w innym świecie. A może po prostu odwykłam od treściwych fabuł.
To, czego fantastyka YA mogłaby się nauczyć od tej książki, to bezwzględność magii, bohaterów i losu, które w baśniach nie bawią się w półśrodki. Jeśli można kogoś zabić, to się go zabija, jeśli ktoś ma przeżyć, musi być ku temu powód, a nie niewyjaśnione niedopatrzenie czarnego charakteru, który jest kreowany na najsprytniejszego złola.

Sześć szkarłatnych żurawi to baśń Andersena w wydaniu fantastyki YA w świecie pseudoazjatyckim. Czy to dobrze? I tak, i nie. Wydarzenia występują po sobie bardzo szybko, jak dla mnie wręcz za szybko, ekspozycja właściwie nie istnieje, jednak sądzę, że wielu czytelnikom będzie się to podoba...

Rozwiń

Zwiń

To całkiem przyjemna fantastyka YA, w którą łatwo się wciągnęłam. Przyzwoicie napisana, jednym bohaterom kibicowałam, innych nie lubiłam, taki tam standard, ale na dobrym poziomie. Jedyne co mi przeszkadzało to niesamowite powodzenie jakim cieszyła się protagonistka u płci przeciwnej (gdyby jeszcze było to jej cechą charakterystyczną, ale nie) i długość powieści, ponieważ mimo że czytało się bardzo szybko, to stosunek długości do skomplikowania fabuły jest bardzo niewspółmierny.

To całkiem przyjemna fantastyka YA, w którą łatwo się wciągnęłam. Przyzwoicie napisana, jednym bohaterom kibicowałam, innych nie lubiłam, taki tam standard, ale na dobrym poziomie. Jedyne co mi przeszkadzało to niesamowite powodzenie jakim cieszyła się protagonistka u płci przeciwnej (gdyb...

Rozwiń

Zwiń

Niesamowicie wciągnęła mnie ta książka, chociaż nie jestem fanką ani gier komputerowych, ani ciągnących się powieści obyczajowych. Trafiłam na nią po prostu w dobrym czasie.

Sam i Sadie są pełni pasji i talentu, wciąż popełniają błędy, kręcą się w kółko, są tak niedoskonali, przez co tak bardzo ludzcy. Poskładani z marzeń i złych decyzji w połączeniu ze szczątkową narracją sprawiają wrażenie realnych osób. Ich losy poznajemy wyrywkowo, niechronologicznie, dokładnie tak, jak w relacjach w prawdziwym życiu. Mamy ochotę nimi potrząsnąć, zmusić do rozmowy, rozwiązać za nich parę spraw, ale ostatecznie to ich życie i ich wybory.

Ta książka nie zostawiła mnie z głębszymi przemyśleniami. Mimo to była pewnego rodzaju przeżyciem i doświadczeniem.

Niesamowicie wciągnęła mnie ta książka, chociaż nie jestem fanką ani gier komputerowych, ani ciągnących się powieści obyczajowych. Trafiłam na nią po prostu w dobrym czasie.

Sam i Sadie są pełni pasji i talentu, wciąż popełniają błędy, kręcą się w kółko, są tak niedoskonali, przez co tak ...

Rozwiń

Zwiń

Mimo że tę książkę można przeczytać w jeden wieczór, historia z pewnością zostanie ze mną na dłużej. Gaiman po raz kolejny udowadnia, że jak nikt inny potrafi tworzyć fantastyczne światy. W tym przypadku jest to z rozmachem ożywiana dziecięca fantazja, o której dorosły czytelnikowi zbyt często zapomina. Jednak ten dystans nie jest przeszkodą, a wręcz stwarza kolejną możliwość analizy "Koraliny" i jej plastycznego, wolnego od zasad wyobrażenia, które to dla dorosłego odbiorcy jeszcze bardziej niż dla dzieci staje się upiorne i złowrogie.

Mimo że tę książkę można przeczytać w jeden wieczór, historia z pewnością zostanie ze mną na dłużej. Gaiman po raz kolejny udowadnia, że jak nikt inny potrafi tworzyć fantastyczne światy. W tym przypadku jest to z rozmachem ożywiana dziecięca fantazja, o której dorosły czytelnikowi zbyt cz...

Rozwiń

Zwiń

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i szybko. Mimo że nie polubiłam głównej bohaterki, a książka w dużej mierze jest jej filozofowaniem, sam koncept światów równoległych przedstawiających życie codzienne był intrygujący. W końcu każdy z nas zastanawia się, kim by był, gdyby nie porzucił dziecięcej pasji. Ogólne wnioski pojawiające się na końcu nie są może nie do przewidzenia, ale sądzę, że "Biblioteka o północy" może dać wielu czytelnikom bodziec do działania i pewnej refleksji nad podejmowanymi decyzjami.

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i szybko. Mimo że nie polubiłam głównej bohaterki, a książka w dużej mierze jest jej filozofowaniem, sam koncept światów równoległych przedstawiających życie codzienne był intrygujący. W końcu każdy z nas zastanawia się, kim by był, gdyby nie porzuc...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię motyw przepisywania mitów i przedstawiania znanych tropów w nowej odsłonie. Ta z pewnością mnie nie zawiodła pod tym względem. Polubiłam zarówno Juliette, jak i Romę, i z chęcią powrócę do dwudziestowiecznego Szanghaju. Za to fantastyczny wątek powieści jest dla mnie mocno nieprzekonujący. W trakcie czytania wciąż coś mi nie pasowało. Być może tajemnica okazała się zbyt fantastyczna jak na świat przedstawiony i w rezultacie odebrała historii prawdopodobieństwo.

Bardzo lubię motyw przepisywania mitów i przedstawiania znanych tropów w nowej odsłonie. Ta z pewnością mnie nie zawiodła pod tym względem. Polubiłam zarówno Juliette, jak i Romę, i z chęcią powrócę do dwudziestowiecznego Szanghaju. Za to fantastyczny wątek powieści jest dla mnie mocno nie...

Rozwiń

Zwiń