Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom "Trylogii Licaniusa" to kawał rozbujanej konstrukcji, która wymaga wiele skupienia i kojarzenia faktów i postaci.
Oj tak, czytając tą książkę skupienie i dobra pamięć to według mnie mus, dłuższe przerwy w czytaniu z pewnością wybiją z rytmu i sprawią, że człowiek za chwilę zada sobie pytanie "Moment... co się działo wcześniej?". Historia przez 3/4 książki nie jest zbyt dynamiczna, jednakże niesie ze sobą mnogość, doprawdy ogromną ilość wątków z przeszłości, powiązań postaci, wyjaśnień obecnych wydarzeń. Na szczęście w tym wszystkim autor pomyślał o słowniczku pojęć i postaci, bez którego nie połapałbym się we wszystkich postaciach. Dobrą analogią tego jak zawiła robi się przedstawiana w książce historia, jest serial "Dark", gdyż momentami przeszłość i teraźniejszość zdają się być solidnie przeplecione i powiązane w dość nieoczywisty sposób.
Przez znaczną część fabułę poznajemy z perspektywy 4 bohaterów i o ile Davian, Asha i Wirr, którzy operują w teraźniejszości, dają się łatwo śledzić, o tyle Caeden, który co rusz bombardowany jest wspomnieniami z nierzadko bardzo odległej przeszłości, pełnej nowych postaci, nowych lokacji i innego rysu historycznego, wprawiał mnie niejednokrotnie w zakłopotanie i zagubienie.
Na szczęście im bliżej końca, tym pewne rzeczy zaczęły się zazębiać, choć przeszłość Caedena to dla mnie nadal historia nie do ogarnięcia, dla której przydałoby się solidne streszczenie i analiza.
Ciekaw jestem jak to wszystko rozwiąże się w ostatniej części.
Drugi tom był w porządku.

Drugi tom "Trylogii Licaniusa" to kawał rozbujanej konstrukcji, która wymaga wiele skupienia i kojarzenia faktów i postaci.
Oj tak, czytając tą książkę skupienie i dobra pamięć to według mnie mus, dłuższe przerwy w czytaniu z pewnością wybiją z rytmu i sprawią, że człowiek za chw...

Rozwiń

Zwiń

Kawał grubej, treściwej i przemyślanej lektury.
Szczerze powiedziawszy początki były trudne, jakoś ostatnimi czasy zupełnie odzwyczaiłem się od książek fantasy, gdzie głównymi bohaterami są osoby w wieku nastoletnim/młodzi dorośli. Budziło to we mnie obawy czy cała książka nie będzie nosiła znamion infantylności i uproszczeń.
Na szczęście nie. Pan Islington stworzył ciekawy świat i choć zdawać by się mogło, że w fantastyce trudno stworzyć coś nowego, tak tutaj zasady rządzące historią mają w sobie powiew świeżości. Istnieje magia, która nie jest wszechpotężna, ma swoje ograniczenia, jest piętnowana, dwuznaczna, pozbawiona prestiżu i zaufania. Istnieje zagrożenie, którego postępowanie nie do końca jest zrozumiałe. Toczą się intrygi, których zawiłości nierzadko zakrawają o odległą przeszłość, czy nawet inny "wymiar".
Historia jest bardzo spójna, choć czasem trzeba dobrze się wysilić, żeby połapać się w pojawiających się wątkach i postaciach, których imiona czasem nazbyt podobne, potrafiły mi się poplątać. Ponadto wątki przez dużą część książki toczą się trzema/czterema równoległymi torami, by na koniec część z nich związała się w jedność.
Jedyną chyba rzeczą, która mi przeszkadzała momentami, to różnego rodzaju zapychacze w postaci "postukał palcem w zęby", "wydął usta" itp., których czasem był zbyt dużo i gęsto, a które miałem wrażenie odbierały dynamiki i powagi dialogom.
Niemniej książka bardzo fajna, choć potrzebuje chwili by się rozruszać i wchłonąć czytelnika w historię. Zobaczymy jak kolejny tom.

Kawał grubej, treściwej i przemyślanej lektury.
Szczerze powiedziawszy początki były trudne, jakoś ostatnimi czasy zupełnie odzwyczaiłem się od książek fantasy, gdzie głównymi bohaterami są osoby w wieku nastoletnim/młodzi dorośli. Budziło to we mnie obawy czy cała książka nie będzie nosił...

Rozwiń

Zwiń

"Chołod"
Pozycja, której może nie połknąłem jednym tchem, ale której lektura była dla mnie "przyjemnością". Słowo przyjemność, umyślnie wrzucam w cudzysłów, gdyż niekiedy trudno nazwać było czytanie o torturach, występkach I innych potwornościach, jakie znalazły się na stronach, przyjemnością.
Niemniej historia stojąca na Konradem Widuchem wciąga, intryguje. Jest wielopoziomowa, wielowątkowa, a ilość dygresji, za które główny bohater sam się karci, pozwala dokładnie poznać jego losy. Na tyle dokładnie, na ile wiernie sam Konrad je opisał w swoim dzienniku. Dzienniku którego treść niejednokrotnie pozostawia znak zapytania jeśli chodzi o wiarygodności, gdyż sam autor wiele razy niczym tolkienowski Gollum dyskutuje gryzie się sam ze sobą w myślach przelewanych na papier.
Sama historia, trzon "Chołodu", to podróż z głównym bohaterem, czy raczej przetrwanie, które zaczyna się od aresztowania, toczy przez przesłuchanie, łagr, ucieczkę, tytułowy Chołod, wygnanie i finalnie... No właśnie finalnie trudno powiedzieć czym się ta historia kończyn. Historia pełna brutalności, starć z bezlitosną machiną rewolucji zjadającej własne dzieci, nadziei na przetrwanie, dla którego człowiek zrobi wszystko i tajemniczego Chołodu. Historia gdzie nie wiadomo co jest faktem, a co fikcją. Jedyne co wiadomo, to że Konrad Widuch Najduch jest Niezwyciężony.

"Chołod"
Pozycja, której może nie połknąłem jednym tchem, ale której lektura była dla mnie "przyjemnością". Słowo przyjemność, umyślnie wrzucam w cudzysłów, gdyż niekiedy trudno nazwać było czytanie o torturach, występkach I innych potwornościach, jakie znalazły się na ...

Rozwiń

Zwiń

"Święto Ognia" zaintrygowało mnie już po pierwszych kilku stronach, gdzie pierwszym narratorem okazuje się dziewczyna z porażeniem mózgowym.
Dalej jest wciąż dobrze, historia zostaje nam zaprezentowana także z perspektywy dwóch pozostałych bohaterów: siostry i ojca wspomnianej wyżej Anastazji.
Każdy walczy ze swoimi demonami, wywołanymi nierzadko przez siebie i osoby trzecie z ich przeszłości.
To książka o relacjach międzyludzkich, walce z sobą i o siebie. O trudach poszukiwania szczęścia w życiu, w którym los rzuca nam pod nogi nieszczęścia. O ucieczce. I znalezieniu pomocy i wytchnienia w objęciach dawnych trosk.

"Święto Ognia" zaintrygowało mnie już po pierwszych kilku stronach, gdzie pierwszym narratorem okazuje się dziewczyna z porażeniem mózgowym.
Dalej jest wciąż dobrze, historia zostaje nam zaprezentowana także z perspektywy dwóch pozostałych bohaterów: siostry i ojca wspomnianej w...

Rozwiń

Zwiń

Upadek Hyperiona wymaga dużej dozy skupienia w trakcie lektury. Mamy bowiem kilka postaci, których historie dzieją się równolegle, choć niekiedy w innym czasie i przestrzeni. Przeskakiwanie między wątkami jest częste, więc czasem wystarczy odrobina nieuwagi, by umknęło nam jakieś ważne wydarzenie.
Niemniej akcja ściele się gęsto, atmosfera jest bardzo mroczna, zagadkowa i pozostawiająca czytelnika w napięciu. Fabuła w pełni rozwinięta, z efektownie wykorzystanym potencjałem. Mamy intrygi, poezję, przestrogi, historie i wiele wiele więcej. Całość składa się na wielowarstwową książkę, która zaskakuje odbiorcę swoją formą i historią.

Upadek Hyperiona wymaga dużej dozy skupienia w trakcie lektury. Mamy bowiem kilka postaci, których historie dzieją się równolegle, choć niekiedy w innym czasie i przestrzeni. Przeskakiwanie między wątkami jest częste, więc czasem wystarczy odrobina nieuwagi, by umknęło nam jakieś ważne wyd...

Rozwiń

Zwiń