Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Publikując na stories, że będę recenzować kolejną książkę Angeliki Waszkiewicz, wiele z was pisało mi, ze jej debiut był świetny. Nie czytałam go, więc „Trofeum” miało być moją pierwszą książką od autorki, ale przez wasze wiadomości poprzeczka oczekiwań momentalnie podskoczyła do góry.

Przede wszystkim jest to romans mafijny, który zaczyna się od zabójstwa rodziny głównej bohaterki. Ta by przeżyć zmuszona jest porzucić wszystko i uciec do kuzyna. Wychowana w złotej klatce z trudem porusza się pociągami, na szczęście trafia na ludzi chętnych pomocy. Pomoże jej także nowo poznany Cosimo: zaoferuje nowe ubrania, porządny posiłek. W mojej głowie od razu zrodziła się myśl, czy dwudziestosiedmiolatek napewno jest tym, za kogo się podaje.

Całość wypada naprawdę dobrze. Książkę czyta się ekspresowo, styl Angeliki jest przyjemny w odbiorze, dobrze wyważony. Swietnie oddaje emocje bohaterów, ich myśli, rozterki, pragnienia. Fabuła również była niczego sobie: dawno nie czytałam romansu mafijnego, wiec ten nadarzył się w idealnym momencie. Mam jednak niewielkie zarzuty: chwilami postępowanie bohaterów, miałam wrażenie, było nielogiczne. Dalia powierza swój los nowo poznanemu mężczyźnie, idzie z nim do hotelu. Wsiada w samochód z zupełnie nieznanymi osobami. Zastanawia mnie, dlaczego nie zaświeciła się w jej głowie żadna czerwona lampka? Poniekąd tłumaczyłam to faktem, ze ojciec zamknął ją w rezydencji, dziewczyna niemal nie opuszczała murów, wiec może myślała, że to „normalne”.

Mogłabym doczepić się także do późniejszej relacji bohaterów. Brakowało mi tam momentu, w którym faktycznie zakochali się w sobie, jakiejś autentyczności ich uczucia. Leciały iskry, ich zbliżenia były dynamiczne, ale Cosimo w moich oczach czasem traktował partnerkę zbyt rzeczowo.

Podsumowując, muszę przyznać, że bawiłam się naprawdę dobrze. Może nie jest po pozycja bez wad, jednak te nie przyćmiły całości. Po kolejną ksiazkę od od Angeliki z pewnością sięgnę!

Publikując na stories, że będę recenzować kolejną książkę Angeliki Waszkiewicz, wiele z was pisało mi, ze jej debiut był świetny. Nie czytałam go, więc „Trofeum” miało być moją pierwszą książką od autorki, ale przez wasze wiadomości poprzeczka oczekiwań momentalnie podskoczyła do góry.
...

Rozwiń

Zwiń

„Zasada numer pięć” była dla mnie średniakiem. Ot, kolejną niewyróżniające się książka ze sportem w tle. Sięgając po „Zasady gry” zachowałam pewien dystans. I tutaj nie zrozumcie mnie źle, ja lubię takie przeciętne książki, w końcu to na takie najczęściej trafiam, ale nie chciałam się zawieść.

Drugi tom z cyklu Rule Breaker w moim odczuciu wypadł fenomenalnie. To tak, jakby autorka po pierwszym tomie przeczytała moją opinię i ustosunkowała się do niej przy tworzeniu „Zasad gry” (tak, wiem! To nierealne). Chyba nie ma rzeczy, do której bym się nie doczepiła. Wiadomo, nie jest do literackie objawienie, i książka, która odmieni dzieje świata. Musze jednak przyznać, że to bardzo przyjemna historia miłosna, która w idealny sposób łączy motyw utraty bliskiej osoby, drugą szansę i poniekąd z przyjaźni do miłości (po drodze wkradnie się odrobina nienawiści).

W tej książce urzekło mnie to, jak bardzo zżytą grupą była paczka Lucasa. Prawda jest taka, że wszyscy dalej cierpieli po utracie przyjaciela. Choć udawali, że wszystko jest porządku, niemal każdy miał chwile słabości. Główny bohater błądził niczym we mgle. Poczucie winy zżerało go od środka nie pozwalając na osiągniecie szczęścia w życiu.

Ta książka to rozdziały z przeszłości i czasy współczesne. I tutaj ogromny plus za rozplanowanie całości: „kiedyś” nie przyćmiło treści, ale dało mi wzgląd do wydarzeń, które poniekąd ukształtowało pewne decyzje młodych dorosłych.

Sam romans między Piper a Lucasem przypadł mi do gustu. Kochali się od zawsze, a tragedia poróżniła ich na rok. Cieszę się, ze pomimo pewnych perypetii znaleźli drogę ku sobie udowadniając, ze prawdziwa miłość przezwycięży wszelakie przeciwności. Owszem, ich decyzje nie zawsze były trafne, a czasem wystarczyła szczera rozmowa, by uniknąć kłótni, ale przecież bez tego nie byłoby książki.

„Zasada numer pięć” była dla mnie średniakiem. Ot, kolejną niewyróżniające się książka ze sportem w tle. Sięgając po „Zasady gry” zachowałam pewien dystans. I tutaj nie zrozumcie mnie źle, ja lubię takie przeciętne książki, w końcu to na takie najczęściej trafiam, ale nie chciałam się zawi...

Rozwiń

Zwiń

Po tym, jak parę lat temu odebrałam „Wszystkimi zmysłami” (czyli stare wydanie książki) i po tych emocjach, jakie na tamten czas we mnie wzbudziła, „Każdym skrawkiem duszy” była dla mnie pewniakiem.

To ta sama historia, ale odświeżona. To ci sami bohaterowie, ten sam ból i te same momenty rozdzierające serce. Niezmiennie najwiecej łez po moich policzkach płynęło przy pierwszych stronach. Moment, gdzie matka Ember szepcze do niej „Nie otwieraj drzwi” wyrył się bardzo głęboko w moich myślach łamiąc moje serce na sama myśl o tej scenie. Ból przy starcie rodzica Rebecca zdołała oddać perfekcyjnie.

Chwilami irytowali mnie ci bohaterowie. Przy pierwszym czytaniu byłam zachwycona całokształtem tej książki, teraz chwilami byłam na nich zła. Nieustannie odpychali się i przyciągali, mąciła głównie Ember. W moim odczuciu sama nie wiedziała czego chce, nie potrafił się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Poniekąd jestem w stanie ją zrozumieć: z jednaj strony chłopak, do którego od lat wzdychała stał się mężczyzną, który zwrócił na nią uwagę, i w końcu miała możliwość zbliżyć się do niego, a z drugiej miała na głowie dom, bo jej matka zdystansowała się emocjonalnie od życia.

W Joshu szczególnie podobało mi się to, że dobro December stawiał na pierwszym miejscu, a swoje potrzeby odsuwał na dalszy plan. Wiedział, czego potrzebuje dziewczyna, wspierał ją w chwilach słabości, motywował do tego, by okrywała siebie i swoje potrzeby traktowała priorytetowo. Do tego był ogromnym oparciem dla Gusa, młodszego brata głównej bohaterki.
Musze jednak przyznać, że nie był ideałem, ale któż z nas nim jest? Miał swoje za uszami, jestem jednak w stanie zrozumieć jego postępowanie i to, jakimi pobudkami się kierował.

„Każdym skrawkiem duszy” to piękna historia o odkrywaniu siebie po stracie bliskiej osoby, o miłości, która ma szansę być tą niezniszczalną.

Po tym, jak parę lat temu odebrałam „Wszystkimi zmysłami” (czyli stare wydanie książki) i po tych emocjach, jakie na tamten czas we mnie wzbudziła, „Każdym skrawkiem duszy” była dla mnie pewniakiem.

To ta sama historia, ale odświeżona. To ci sami bohaterowie, ten sam ból i te same moment...

Rozwiń

Zwiń

Stwierdzam, że „Sekret”, czyli trzecia cześć serii „Bracia Winslow” najbardziej przypadła mi do gustu z tych dotychczas wydanych tomów. Począwszy od głównych motywów (roznica wieku, studentka x profesor, zakazany związek), po kreację bohaterów (kto by pomyślał, ze ktoś w końcu usidli Tya?), to wszystko stworzyło harmonijną całość, czyniąc z niej przyjemną historię do przeczytania w dzień taki jak ten: leniwy, pochmurny.

Smaczku całej książce dodaje fakt, iż przyjacielem i mentorem Tya Winslowa jest Nathaniel Rose. Jest on również ojcem Rachel Rose, to właśnie ona w klubie zwróci na siebie uwagę głównego bohatera. Ten stanie przed dylematem: zachować się uczciwie wobec mężczyzny, dzięki któremu osiągnął zawodowy sukces, który zaszczepił w nim miłość do literatury, czy poświecić posadę i wieloletnią przyjaźń na rzecz swojej nowej asystentki dydaktycznej.

Szczęśliwe i pikantne sceny przeplatają się z tymi bardziej bolesnymi: ojciec głównej bohaterki, mam wrażenie, nie pogodził się ze śmiercią swojej żony i na sile chce zrobić z swojej najmłodszej córki godną następczynie w literackim światku. Niestety to negatywnie odbija się na ich wzajemnych relacjach.

Ostatnio zdecydowanie najlepiej odnajduje się w słodkich, nieangażujących historiach okraszonych lekkim dramatem, a nie takich, które złamią moje serce. Do tych pierwszych właśnie zalicza się „Sekret”. Może bohaterowie z początku lekko będą się odpychać, grać w kotka i myszkę, jednak dość szybko odnajdą drogę ku sobie. Spodobało mi się to, jak szybko Ty wciągnął w swoją szaloną rodzinę Rachel. Zaufał jej, postawił na szali jedną z cenniejszych rzeczy: swoją karierę. Był dobry w tym co robi, wiele scen w książce odbywało się właśnie w jego auli wykładowczej.

Jeśli szukacie książki, która zmieni wasze życie „Sekret” się nie nada, ale jeśli chcecie oderwać swoje myśli od przyziemnych rzeczy, bierzcie się za nowość od Max Monroe. Jak dla mnie jest godna polecenia.

Stwierdzam, że „Sekret”, czyli trzecia cześć serii „Bracia Winslow” najbardziej przypadła mi do gustu z tych dotychczas wydanych tomów. Począwszy od głównych motywów (roznica wieku, studentka x profesor, zakazany związek), po kreację bohaterów (kto by pomyślał, ze ktoś w końcu usidli Tya?)...

Rozwiń

Zwiń

Nie lubię momentu, w którym w mojej głowie po przeczytaniu opisu jakiejś książki tworzy się jakiś zarys, a w rzeczywistości moja wizja ma się nijak do treści. To jak wznieść się bardzo wysoko i spektakularnie upaść.
Wobec „Szczęście ma smak szarlotki” miałam pewne wymagania. Liczyłam na ciepłą, przyjemną historię miłosną (widzicie tą cudowną okładkę?!) okraszoną dużą dawką humoru oraz ciepła rodzinnego, bo przecież to wlanie zwiastuje opis.

Moje oczekiwania miały się nijak do treści, bo zamiast romansu dostałam powieść obyczajową w głównej mierze skupioną na życiu głównej bohaterki. W książce tej znajdziecie masę myśli kobiety, będziecie śledzić kolejne poczynania, poznacie specyfikę jej pracy w szkole oraz to, jak spędzała czas z córką. Motyw z listą, które Mirka chciała zrobić w pół roku do trzydziestki przypadł mi do gustu.

Wiele będzie wtrąceń w postaci byłego męża Mani: Jacka. Jak on mnie irytował! To jedna z tych postaci, której nie da się polubić.

Pierwsza połowa była dla mnie słaba. Miłam ochotę odłożyć tą książkę i nie wracać do niej. Dałam jej finalnie szanse. Czy było lepiej? Cóż, skończyłam ją. Musze jednak przyznać, ze po kontynuację (a takowa najprawdopodobniej się ukarze wnioskując po zakończeniu) raczej nie sięgnę. nie czułam klimatu tej powieści, po prostu oczekiwałam czegoś innego. Z ręką na sercu, to chyba moja wina. Jestem jednak pewna, że „Szczęście ma smak szarlotki” znajdzie liczne grono fanów. Czyta się ją ekspresowo, to udany debiut.
Mirka to postać z którą pewnie wiele z nas może się utożsamiać: czas nieubłaganie biegnie a ona całe dnie spędza w pracy, która nie daje jej przyjemności i pragnie poznać w końcu smak prawdziwej, szczęśliwej miłości. A skoro o tej mowa, wątek romantyczny jest subtelnym dodatkiem całości.

Nie lubię momentu, w którym w mojej głowie po przeczytaniu opisu jakiejś książki tworzy się jakiś zarys, a w rzeczywistości moja wizja ma się nijak do treści. To jak wznieść się bardzo wysoko i spektakularnie upaść.
Wobec „Szczęście ma smak szarlotki” miałam pewne wymagania. Liczyłam na c...

Rozwiń

Zwiń

Przy lekturze „Na co czekasz, kochanie” przepadłam za sprawą głównego bohatera. Widzicie, obok Milesa Hudsona przejść obojętnie się po prostu NIE DA! Autorka zadbała o to, by miał wszystkie cechy idealnego książkowego mężczyzny, począwszy od bycia opiekuńczym, domyślnym, czułym aż po odpowiednią dozę zazdrości a może i nawet zaborczości. Było tez na czym zawiesić oko, na czy po główna bohaterka niejednokrotnie została przyłapana. Kto by pomyślał, ze mężczyzna w kombinezonie pracowniczym, umazany smarem, może być tak atrakcyjny? Była to z pewnością miła odmiana od mężczyzn nie lubiacych brudzić sobie rąk.

Kate Smith, którą z resztą Miles nakrył na przesiadywanie w kąciku klienta w Składzie Opon, w którym pracował, przeżywając swój kryzys twórczy poznaje właśnie jego: idealnego książkowego chłopaka, który pomoże jej w „badaniach” to kolejnej książki. A kobietę nie trudno było przeoczyć, bo w końcu towarzyszyła jej chmara długich, rudych włosów.


Będzie przewidywalnie, będą sypać się iskry. Będzie namiętnie! Chwilami słodko. Będą tez kłamstwa, kłamstewka czyhające krok za bohaterami, czekające na odpowiedni moment, by wszystko zepsuć.
Będzie tez ogromna doza wspólnie spędzonego czasu na różne sposoby, wierzcie, od tych rozdziałów oderwać się nie można!

Ale niestety będą tez minusy. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia, czy taki był zamysł autorki, ale przy niektórych scenach zbliżeń bohaterów przy paru fragmentach skręcało mnie z zażenowania. Wielka szkoda, bo gdyby nie to „Na co czekasz, kochanie” w moich oczach wypadłaby fenomenalnie. Marzy mi się kolejka książka autorki w moich rękach!

Przy lekturze „Na co czekasz, kochanie” przepadłam za sprawą głównego bohatera. Widzicie, obok Milesa Hudsona przejść obojętnie się po prostu NIE DA! Autorka zadbała o to, by miał wszystkie cechy idealnego książkowego mężczyzny, począwszy od bycia opiekuńczym, domyślnym, czułym aż po odpow...

Rozwiń

Zwiń

Przyjemna historia, najbardziej chwyta za serce epilog podsumowujący losy każdej pary. Niezłe się bawiłam

Przyjemna historia, najbardziej chwyta za serce epilog podsumowujący losy każdej pary. Niezłe się bawiłam

Otwierając „Domek nad potokiem” nawet nie liczyłam na to, ze od pierwszych zdań zostanę wciągnięta w świat Jagody i Janka. Myślałam, ze saga „Przytulna” jest niezła, jednak najnowsza powieść od autorki upada o niebo lepiej.

Nie wiem jak autorka to zrobiła, ale po skończonym pierwszym rozdziale zaczęłam drugi i ani obejrzałam się, a powieść dotarła do końca, a po moim policzku spłynęła samotna łza. To piękna historia, o miłości, o zdradzie, o kłamstwie o zemście, o wybaczaniu. O tym, że żadna rodzina nie jest idealna a jednym z naszych największych darów jest ten przebaczania: bo przecież każdy może zabłądzić.
Kasia wykreowała świetne, boleśnie doświadczone postacie: Jagoda w samego szczytu poleciała na dno, Janek również musiał zmierzyć się z bolesnym upadkiem. Los postawił ich na swojej drodze. Obydwoje trafili do miejsca, gdzie czas płynie inaczej, wolniej, a ich pęknięte serca (choć 25 latka i 35 latek o tym nie nie wiedzieli) zaczną się goić.

To nie była idealna historia, w paru momentach (szczególnie główny bohater) irytował mnie swoimi przemyśleniami i infantylnym odzywkami w stronę bohaterki. Za to jej kreacja przypadła mi do gustu: straciła wszystko, jednak postanowiła zawalczyć o siebie; nie poddała się. Brakło mi tez dodatkowego epilogu po paru latach, lepszego domknięcia pewnych spraw. Finalnie jednak „ Domek nad potokiem” czyta się sam, wciąga bez reszty i nie pozwala czytelnikowi zawędrować w inne rejony, niż te w książce

Otwierając „Domek nad potokiem” nawet nie liczyłam na to, ze od pierwszych zdań zostanę wciągnięta w świat Jagody i Janka. Myślałam, ze saga „Przytulna” jest niezła, jednak najnowsza powieść od autorki upada o niebo lepiej.

Nie wiem jak autorka to zrobiła, ale po skończonym pierwszym ro...

Rozwiń

Zwiń