Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiedza powinna prowadzić do mądrości i jeśli tego nie robi, jest tylko obrzydliwą stratą czasu.

Wiedza powinna prowadzić do mądrości i jeśli tego nie robi, jest tylko obrzydliwą stratą czasu.

Brzydzę się tym. Brzydzę się sobą, że nie mam odwagi być po prostu nikim. Brzydzę się sobą i wszystkimi ludźmi, którzy chcą koniecznie robić na innych wielkie wrażenie.

Brzydzę się tym. Brzydzę się sobą, że nie mam odwagi być po prostu nikim. Brzydzę się sobą i wszystkimi ludźmi, którzy chcą koniecznie robić na innych wielkie wrażenie.

To, co przemilczamy, zazwyczaj najbardziej nas demaskuje

To, co przemilczamy, zazwyczaj najbardziej nas demaskuje

Otrzymanie władzy nad drugim człowiekiem jest ciężką rzeczą; zagarnięcie władzy nad drugim człowiekiem jest złą rzeczą; oddanie władzy nad sobą drugiemu człowiekowi jest niegodziwą rzeczą.

Otrzymanie władzy nad drugim człowiekiem jest ciężką rzeczą; zagarnięcie władzy nad drugim człowiekiem jest złą rzeczą; oddanie władzy nad sobą drugiemu człowiekowi jest niegodziwą rzeczą.

To nie my nadajemy kształt światu, mówi. Świat nadaje kształt nam.(...)Ty nadajesz kształt mnie i również jesteś moim światem.

To nie my nadajemy kształt światu, mówi. Świat nadaje kształt nam.(...)Ty nadajesz kształt mnie i również jesteś moim światem.

Jeżeli ktoś jest prawdziwym poetą, tworzy coś pięknego. To znaczy, że zostaje ci coś pięknego, nawet kiedy już odwrócisz kartkę i odłożysz książkę.

Jeżeli ktoś jest prawdziwym poetą, tworzy coś pięknego. To znaczy, że zostaje ci coś pięknego, nawet kiedy już odwrócisz kartkę i odłożysz książkę.

[...]urodzonego mola książkowego nie da się utrzymać w stanie ignorancji.

[...]urodzonego mola książkowego nie da się utrzymać w stanie ignorancji.

W życiu donikąd się nie dochodzi (...) tylko się idzie i już.

W życiu donikąd się nie dochodzi (...) tylko się idzie i już.

Była sobie kiedyś kobieta, która trudniła się opowiadaniem historii. Wszędzie oferowała swój towar (…) Pewnego sierpniowego dnia w południe stała właśnie na środku jakiegoś placu, gdy spostrzegła idącego w jej kierunku wspaniałego mężczyznę (...) Szedł zmęczony, z bronią w ręku, pokryty kurzem wyniesionym z wielu różnych miejsc i kiedy się zatrzymał, wyczuła zapach smutku i zrozumiała natychmiast, że człowiek ten wraca z wojny. Samotność i przemoc zraniły mu duszę niczym odłamki żelaza i uczyniły niezdolnym do kochania samego siebie. - To ty opowiadasz historie? - spytał nieznajomy. - Do usług - odpowiedziała. Mężczyzna wyjął pięć złotych monet i dał jej do ręki. - Sprzedaj mi jakąś przeszłość, bo moja własna jest pełna krwi i płaczu i nie mogę z nią iść przez życie. Brałem udział w tylu bitwach, że w ich zgiełku zagubiłem nawet imię matki - powiedział. Nie mogła odmówić, obawiała się, że nieznajomy rozsypie się na placu w garstkę kurzu (…) Gestem zachęciła go, żeby usiadł obok niej, a gdy zajrzała mu z bliska w oczy, zrobiło jej się znowu żal i bardzo zapragnęła utulić go w ramionach. Zaczęła mówić. Cały wieczór i całą noc budowała pomyślną przeszłość dla tego wojownika, przywołując całe swoje rozległe doświadczenie i wkładając w opowiadanie namiętność, jaką obudził w niej nieznajomy. Mówiła bardzo długo; chciała ofiarować mu pasjonujące koleje życia i wszystko musiała wymyślać od nowa, od urodzenia aż po teraźniejszość, wszystkie sny, pragnienia, tajemnice, życie rodziców i rodzeństwa a nawet geografię i historię kraju, w którym mieszkał. Nadszedł wreszcie świt i wraz z pierwszym promieniem dnia poczuła, że ulotnił się gdzieś zapach melancholii. Westchnęła, zamknęła oczy i zdała sobie sprawę, że jej dusza stała się pusta jak dusza nowo narodzonego dziecka. Zrozumiała wówczas, że w swym zapale uczynienia go szczęśliwym. Oddała mu własną pamięć i nie wiedziała już, co jest jej własnością, a co należy teraz do niego. Ich przeszłość połączyła się w jednym splocie.

Była sobie kiedyś kobieta, która trudniła się opowiadaniem historii. Wszędzie oferowała swój towar (…) Pewnego sierpniowego dnia w południe stała właśnie na środku jakiegoś placu, gdy spostrzegła idącego w jej kierunku wspaniałego mężczyznę (...) Szedł zmęczony, z bronią w ręku, pokryty kurzem wyniesionym z wielu różnych miejsc i kiedy się zatrzymał, wyczuła zapach smutku i zro...

Nic nie jest na próżno. W życiu donikąd się nie dochodzi, tylko się idzie(...).

Nic nie jest na próżno. W życiu donikąd się nie dochodzi, tylko się idzie(...).

Jedną wadą była na razie jego młodość, ale ta choroba wszystkim z wiekiem mija.

Jedną wadą była na razie jego młodość, ale ta choroba wszystkim z wiekiem mija.