Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna była to lektura.
Kontynuacja, która w sumie nie za bardzo przypomina swojej poprzedniczki. Opowiada o tych samych postaciach, ale różnią się od siebie z "Diuny". Miałam wrażenie, że czytam książkę zupełnie niezwiązaną z "Diuną", której akcja rozgrywa się na Diunie. I było to ciekawe doświadczenie.

Wciąż pozostajemy na Arrakis, wciąż otoczeni przez pustynię, ale zapach cynamonu jakby się ulotnił, samumy nam nie grożą i nikt już nie ujeżdża czerwi. Fremeni nie muszą już kryć się po górach, wręcz przeciwnie - podbili wszechświat. Ale czuć tę pustynną pustkę. Co więc pozostało? Ilustracja upadku z piedestału, sztucznie wykreowana boskość, która skrywa w sobie trujące okrucieństwo i fałsz, król, który nie nadaje się na króla (pardon, wiem, że to Imperator). Bezsensowny dżihad, który rozlał się na Imperium i dalej, pochłonął miliardy (!) istnień, ale nawet Paul Muad'Dib myśli o nim z pewnego rodzaju goryczą.

Treść podobała mi się o wiele, wiele bardziej niż "Diuna", bo dworskie spiski, mroczne zgromadzenia i religia are my things, ale równocześnie ciągle żałowałam klimatu "Diuny" i Harkonnenów. No mówcie, co chcecie, ale baron Harkonnen i jego bratankowie to są naprawdę fajni, porządni antagoniści, od których czuć było zagrożenie. A tutaj takich antagonistów nie ma, choć intryga jest zacna.
Na pewno na plus wątek z Duncanem Idaho. Pomstowałam długi czas, że tyle fajnych postaci do wskrzeszenia (np Feyd-Rautha -_-), a akurat Duncan doznał tego zaszczytu, ale później przeczytałam początek i totalnie kupiła mnie akcja z gholą.
Czekałam też na Irulan, która wreszcie JEST i ROBI RZECZY. I to nie tylko pisarskie.

Brnę zatem dalej przez bezkresną pustynię Arrakis. Dziwna jest to podróż, ale chyba jej potrzebuję.

Dziwna była to lektura.
Kontynuacja, która w sumie nie za bardzo przypomina swojej poprzedniczki. Opowiada o tych samych postaciach, ale różnią się od siebie z "Diuny". Miałam wrażenie, że czytam książkę zupełnie niezwiązaną z "Diuną", której akcja rozgrywa się na Diuni...

Rozwiń

Zwiń

Udało się za trzecim razem i nie żałuję.
Czasami zbyt wolna i zbyt rozwlekła, czasami zbyt dużo rzeczy dzieje się poza sceną i dowiadujemy się o nich z dialogów.
Baron Harkonnen to świetny przykład dobrze skonstruowanego antagonisty, bowiem obrzydliwie było o nim czytać, a równocześnie chciałam o nim czytać, a jego dialogi zostały dobrze opisane. Za mało z kolei było jego bratanków, szczególnie Feyda-Rauthy, skoro to on w ostatecznym starciu wyciąga ostrze przeciwko Paulowi Atrydzie. (To, że Feyd-Rautha, obok Irulan, należy do moich ulubieńców, to całkowicie inna sprawa :D).

Niemniej nie żałuję, że przeczytałam, choć kilkakrotnie miałam ochotę odłożyć.
Żałuję tylko Leto, bo książę jest świetny i jego ukochana Jessica też <3

Udało się za trzecim razem i nie żałuję.
Czasami zbyt wolna i zbyt rozwlekła, czasami zbyt dużo rzeczy dzieje się poza sceną i dowiadujemy się o nich z dialogów.
Baron Harkonnen to świetny przykład dobrze skonstruowanego antagonisty, bowiem obrzydliwie było o nim czytać, a równocześnie chc...

Rozwiń

Zwiń

Hołd - dla wszystkich tych kobiet, które są naszymi przodkiniami. Czyta się ze zgrozą, czyta się jak powieść, chce się czytać i nie chce się czytać równocześnie.
A czasami nawet chce się płakać, czytając.

Hołd - dla wszystkich tych kobiet, które są naszymi przodkiniami. Czyta się ze zgrozą, czyta się jak powieść, chce się czytać i nie chce się czytać równocześnie.
A czasami nawet chce się płakać, czytając.

Bardzo irytowała mnie ta, jakby nie patrzeć, dziecięca kreska w komiksie o dorosłych rzeczach.
Smutnym jest, że Artemizja Gentileschi nie powinna być oglądana przez pryzmat jedynie ofiary gwałtu (i jest o tym mowa w posłowiu) - a praktycznie 2/3 treści jest dokładnie o tym. Artemizja Gentileschi zasługuje na to, by mówić o niej jako o silnej kobiecie, uzdolnionej malarce i osobie, która doświadczyła przemocy seksualnej, ale ta ostatnia kwestia nie powinna, moim zdaniem, przeważać.
A tu przeważa, niestety.

Bardzo irytowała mnie ta, jakby nie patrzeć, dziecięca kreska w komiksie o dorosłych rzeczach.
Smutnym jest, że Artemizja Gentileschi nie powinna być oglądana przez pryzmat jedynie ofiary gwałtu (i jest o tym mowa w posłowiu) - a praktycznie 2/3 treści jest dokładnie o tym. Artemizja Genti...

Rozwiń

Zwiń