Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,W paprociach tańczące” to trzecia antologia wydawnictwa Osobliwego, tym razem skupiona wokół tematów około letnich. Nie wiem za bardzo jak ją przedstawić, więc dodam to, co pisałam w poprzednich recenzjach: jest to wydawnictwo, które powstało z grupki na Wattpadzie i w jego antologiach publikują głównie osoby, które w jakiś sposób były aktywne na tej platformie, ale nie tylko. Jako że ja też tworzę teksty na Wattpadzie, to dużą część tych osób w jakiś sposób kojarzę, od strony literackiej i bardziej prywatnej. Wiadomo – jeden styl bardziej nam się podoba, inny mniej, z jednymi ludźmi łapiemy świetny kontakt, z innymi może nie do końca, natomiast starałam się być jak najbardziej obiektywna przy ocenie i myślę, że mi wyszło, bo miałam kilku faworytów i nie zawsze się to sprawdziło 😉 1. Justyna Sosnowska ,,Niewolne pokoje” – Grupka nastolatków podczas wycieczki szkolnej oddala się od reszty i postanawia poszukać schronienia w ustronnym hotelu. Okazuje się on zamieszkany przez mityczne stwory, które zniewalają wszystkich swoich gości. Opowiadanie jest poprawnie skonstruowane pod względem stopniowania akcji, zawiera elementy z mitologii słowiańskiej i przyjemnie się je czyta. Bardzo lubię sposób pisania tej autorki i tu również kupiły mnie nawiązania do popkultury i bardziej humorystyczne niż mroczne podejście do tematu. Jednak nie przekonała mnie sama fabuła bardzo wyraźnie nawiązująca do slasherów, nie przepadam za takimi motywami i tutaj utrudniały mi wczucie się w całość. Do tego wszystkie postacie zlewały mi się w jedno. Trochę szkoda. Ocena: 6/10. 2. Monika Godlewska ,,Kawałek po kawałku” – Żona Clyde’a trafia do szpitala psychiatrycznego. Mężczyzna ostentacyjnie nie odpowiada na listy od lekarza, ale myślami przenosi się do początków swojego małżeństwa. To samo czyni jego małżonka. Opowiadanie jest dość tajemnicze, opowiada o powolnym przejściu z miłości do poczucia osaczenia w związku, nieco przypominało mi ,,Galateę” Madeline Miller. Początkowo może się wydawać schematyczne, ale dzięki podziale narracji między skłóconych małżonków cały czas mamy poczucie niepewności, nie wiemy, kto jest tak naprawdę winien i komu powinnyśmy współczuć. Ocena: 7/10 3. Kamila Śliwińska ,,Wszystko na co cię stać” – Znany piosenkarz Kornel szykuje się do ślubu, ale jest coraz bardziej zmęczony przygotowaniami i byciem na świeczniku. Impulsywnie postanawia odnowić kontakt ze swoją pierwszą miłością, Karoliną. Autorkę tego tekstu śledzę od dawna, uwielbiam jej styl pisania, więc miałam wysokie oczekiwania. Niestety, trochę się zawiodłam. Opowiadanie porusza ważny temat, jakim jest brak prywatności osób znanych i sprowadzanie działań artystycznych do marketingu zamiast prawdziwej pasji. Jednak zostało to dla mnie przedstawione zbyt moralizatorsko, podziały były zbyt czarno-białe, zwłaszcza w przypadku narzeczonej Kornela, który jest typową Karyną, i skromnej, wrażliwej Karoliny oraz kontrastu miasto-wieś (przedstawionej bardziej w stylu Kochanowskiego niż zgodnie z współczesnymi realiami). Natomiast to, co bardzo doceniam to ładny, dopracowany styl, dobrze opisane emocje oraz zakończenie, które nie jest typowe i pokazuje, że zmienić powinniśmy się dla siebie, nie dla zdobycia czyjejś miłości. Myślę, że jeśli ktoś lubi typowe romanse obyczajowe, ale z pewnym twistem, nie dostrzeże takich mankamentów jak ja. Ocena: 7/10. 4. Vivienne Clairete ,,Pieczęć ciemności” – Akcja dzieje się we Francji, obserwujemy losy kobiety, która działa w tajnym stowarzyszeniu i właśnie udaje się na misję. Pamiętam opowiadanie tej autorki z poprzedniej antologii i tutaj miałam podobne odczucia – bardzo duży potencjał, ciekawy pomysł na świat, ale zdecydowanie lepiej sprawdziłby się w powieści. Przy krótkiej formie nie mieliśmy możliwości poznać do końca realiów, chwilami akcja toczyła się za szybko i nie mogłam przywiązać się do bohaterki, więc gdy znalazła się w sytuacji zagrożenia, nie czułam nic. Niemniej pomysł i styl są dobre. Ocena: 5/10. 5. Anna Czekaj ,,W pogoni za nieśmiertelnością” – Król potężnego królestwa postanawia udać się w niebezpieczną podróż, by jeszcze powiększyć swoją chwałę, chociaż doradcy próbują go powstrzymać. Opowiadanie jest oparte na prostym motywie ,,pycha kroczy przed upadkiem” i morale, że najważniejsza jest miłość i rodzina, nie zaszczyty. Jednak ogrywa je dobrze, świat został przedstawiony stosownie do tak krótkiej formy, podobała mi się konfrontacja głównego bohatera i króla piratów, gdy okazuje się, że tak naprawdę niespecjalnie się nie różnią. Zakończenie zapowiada, że można by tę opowieść rozwinąć w dłuższą historię. Ocena: 6/10 6. Katarzyna Garczyk ,,Po burzy zawsze wychodzi słońce” – Opowiadanie napisane w formie wspomnień kobiety, która próbuje dociec przyczyn swojego rozstania. Nie ma tu bardzo typowej fabuły, raczej opis emocji, ale do krótkiej formy to pasowało i wypadło dobrze. Jest trochę uczuć, trochę refleksji, trochę smutku i trochę nadziei. Styl ładny i artystyczny. Ocena: 7/10 7. Kajetan Szokalski ,,Predykcja Dalii” – Dalia przybywa do pewnego dworku, by rozwiązać zagadkę śmierci hrabiny. W pewnym momencie akcja z kryminału retro zmienia się w science-fiction i muszę przyznać, że do mnie nie do końca to przemówiło. Zagadka rozwiązała się bardzo szybko, a obraz świata jakoś mnie nie zaciekawił, nie są to moje klimaty. Całość jest napisana dobrze i z pomysłem, ale po prostu nie w moim stylu. Ocena: 5/10 8. Paulina Wróbel ,,Niedziela” – Marek nazywany Mareczkiem kończy podstawówkę i najbardziej na świecie obawia się, że nigdy nie zdoła wyznać miłości swojej koleżance Kasi. Przyjaciele postanawiają mu pomóc. Bardzo lekkie, ciepłe i zabawne opowiadanie, trochę w stylu takich dawnych powieści młodzieżowych w rodzaju Małgorzaty Musierowicz. Wszystko jest przyjemne i urocze, nie ma większych dramatów, po prostu człowiekowi jest ciepło na sercu. Ocena: 8/10. 9. Emi Korel ,,Skarb paprotników” – Akcja dzieje się w fantastycznej krainie, w której magia pochodzi z paproci. Główna bohaterka uczy się w szkole magii i bardzo pragnie odnaleźć swojego ojca. Opowiadanie jest przyjemne, bardzo dobrze się je czyta, ale mnie specjalnie nie urzekło. Jednak bardzo podobało mi się wykorzystanie legendy o kwiecie paproci do stworzenia własnego uniwersum oraz forma – krótka objętość często ogranicza możliwości budowania świata i bohaterów, więc ta historia jest typowym wstępem, nie próbuje stworzyć całej fabuły, tylko przedstawić nam zasady świata oraz sytuację bohaterki. Myślę, że mogłaby być dobrym początkiem powieści. Ocena: 7/10. 10. Marta Gidyńska ,,Zastygły ogród” – Akcja toczy się w tytułowym ogrodzie i jest pisana z perspektywy opiekującej się nim kobiety. Jednak miejsce zaczyna obumierać, a narratorka podejrzewa, że ma to związek z panią ogrodu. O opowiadaniu na pewno mogę powiedzieć, że jest pięknie napisane, bardzo poetycko i artystycznie, opisy przyrody są absolutnie przepiękne… Ale mimo próby budowania fabuły, to tekst składa się głównie z tych opisów i za ich sprawą oddaje nastrój. Generalnie ma to sens, ale wiecie, że ja za opisami przyrody tak naprawdę nie przepadam, więc skupianie się tylko na nich nie jest w stanie wzbudzić mojego entuzjazmu. Ocena: 5/10. 11. Anna Dziedzic ,,Niech bogowie zapłaczą” – Opowiadanie w świecie fantasy, głównym bohaterem jest mężczyzna, którego żona umiera, a on wybiera się w podróż, by znaleźć legendarne źródło powstałe z łez bogów i ją ocalić. Jest to tekst trochę stylizowany na baśń, a zarazem trochę łamiący jej schemat i wychodzi to naprawdę dobrze, styl pisania jest na wysokim poziomie i pasuje do klimatu. Podobał mi się też motyw kobiety wychowanej w przekonaniu, że powinna być chłopcem i jej rozdarcie. Jeśli miałabym się czegoś doczepić, to jak na taki temat, trochę zabrakło mi emocji i wzruszeń, ale to kwestia subiektywna. Ocena: 7/10. 12. Barbara Granops – Akcja toczy się we współczesnej szkole dla czarownic, ale główna bohaterka czuje, że to nie jest jej miejsce i nie pasuje do wzorca silnej, potężnej czarodziejki. W tym tekście bardzo podobała mi się zabawa konwencją, ukazanie, jak mogłyby żyć wiedźmy w naszych czasach i co sądziłyby o ich wizerunku w popkulturze. Na pewno ciekawe jest też pokazanie niejako odwróconego Harry’ego Pottera – bohaterki, która w świecie magii nie czuje się sobą. Opowiadanie jest interesujące i dobrze się je czyta, ale jakichś żywych emocji we mnie nie wywołało i niespecjalnie przywiązałam się do bohaterek. Ocena: 6/10. 13. Małgorzata Niemtur ,,Pani Labiryntu” – Tytułowa Pani Labiryntu to zapomniana bogini, obecnie uwięziona pod ziemią, którą przy życiu utrzymują jedynie ofiary z zabłąkanych w labiryncie ludzi. Jest to jedyne opowiadanie, które już wcześniej znałam, ponieważ było dostępne na Wattpadzie. Zachwyciło mnie wtedy i teraz zrobiło to ponownie. Wszystko mi tu gra – styl jest piękny, bardzo klimatyczny, bohaterka jako zraniona kobieta, która teraz żyje tylko zemstą i traci resztki dobroci, niejednoznaczny wątek miłosny, refleksje nad tym, co znaczy być człowiekiem i nietypowe, dające do myślenia zakończenie. Zdecydowanie mój ulubieniec w zbiorze. Ocena: 10/10. 14. Justyna Wojsz ,,Kintsugi” – Chyba najbardziej specyficzne opowiadanie, ponieważ główną bohaterką jest… jego autorka, która przypadkowo w Noc Kupały spotyka się z byłym partnerem, a potem oboje trafiają do świata z jej powieści mafijnej. Świetny, przezabawny pomysł wykonany w dobry sposób, z dystansem do siebie i świata. Główną powieść autorki miałam okazję poznać na Wattpadzie w ramach jakiejś akcji, ale przeczytałam tylko początek, więc nie wyłapałam pewnie wielu nawiązań, ale doceniam sam pomysł i odwagę w realizacji. Ocena: 7/10. Chociaż może po ocenach tego nie widać, mam wrażenie, że ten zbiór był wyjątkowo równy – wszystkie opowiadania prezentowały podobny poziom i nie miałam takiej sytuacji, że w którymś nie widzę nic ciekawego. Co prawda, nie poczułam jakiegoś letniego klimatu i myślę, że większość tych opowiadań mogłaby rozgrywać się o dowolnej porze, ale też tego nie szukałam i uważam, że jest to drobnostka. Ogólnie był to przyjemnie spędzony czas i sądzę, że każdy znajdzie tu chociaż jedno opowiadanie, które coś w nim poruszy. ,,Świadomość własnej kruchości czyni każdą chwilę prawdziwą i intensywną”. (Z opowiadania ,,Pani Labiryntu”)