Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Traf chciał, że jedna po drugiej w moje ręce trafiła ta książka i "Kobieta zza ściany" japońskiej pisarki Kuniko Mukody. To raczej niemożliwe, by na siebie wpływały, jednak odnajduję pomiędzy tymi książkami wiele podobieństw: precyzyjna, lakoniczna proza, która kreśli zaledwie szkice otaczającej rzeczywistości, lecz czyni to wystarczająco plastycznie, by pobudzić wszystkie zmysły. U Mukody był to zapach potu czy zatęchłej rzeki, u Jaio - gotowanej kapusty. Tam stukot sandałów, tu gwar samochodów... Obie też skupiają się na poczuciu wyobcowania we własnym życiu - Jaio wyłącznie u kobiet, często poprzez pryzmat stania się matką w miejsce bycia kobiety, podczas gdy Mokoda zaprasza do swojej narracji również mężczyznę, a owo zatracenie rozgrywa się poprzez pryzmat relacji (tudzież jej erozji) z drugim człowiekiem.
Seria z żurawiem ma to do siebie, że trafiają się tu zarówno gnioty, jak i prawdziwe perełki. "To nie ja" zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii.

Traf chciał, że jedna po drugiej w moje ręce trafiła ta książka i "Kobieta zza ściany" japońskiej pisarki Kuniko Mukody. To raczej niemożliwe, by na siebie wpływały, jednak odnajduję pomiędzy tymi książkami wiele podobieństw: precyzyjna, lakoniczna proza, która kreśli zaledwie sz...

Rozwiń Zwiń

Kolejna pozycja z gatunku tych, które lubię najbardziej: oszczędna w środkach wyrazu, ale trafiająca w sedno, uniwersalna, mimo że napisana dawno i daleko stąd. Japońska pisarka trafnie ujmuje uczucie przegrania ludzi, których życie nie wygląda jak - ujmując to anachronicznie - z Instagrama.

Kolejna pozycja z gatunku tych, które lubię najbardziej: oszczędna w środkach wyrazu, ale trafiająca w sedno, uniwersalna, mimo że napisana dawno i daleko stąd. Japońska pisarka trafnie ujmuje uczucie przegrania ludzi, których życie nie wygląda jak - ujmując to anachronicznie - z Instagram...

Rozwiń Zwiń

Grafomański gniot.

Grafomański gniot.

Nie wiem, dlaczego polski kryminał cieszy się takim zainteresowaniem, skoro tak niewielu polskich autorów potrafi dobrze pisać. Ale może jest właśnie na odwrót: kryminał cieszy się takim zainteresowaniem, że wydawane są mierne "dzieła", byle więcej.
To było moje pierwsze (i raczej ostatnie) podejście do tej autorki. Nie jest tak fatalnie jak z Rogozińskim, Mrozem czy Bondą, tym niemniej - dobrze nie jest. Autorka na siłę stara się być drugą Chmielewską, co zupełnie jej nie wychodzi, a efekt jest żałosny. Językowo książka daje radę (aczkolwiek zdarzają się potknięcia językowe, które wydawca mógł mimo wszystko wyeliminować), więc autorka naprawdę nie musiałaby nikogo naśladować. Lepiej byłoby, żeby skupiła się bardziej na fabule, bo ostatecznie wiele wątków pozostało nierozwiązanych, a zagadka zbrodni zostaje w finale zaledwie po łebkach streszczona, i to bynajmniej nie wyczerpująco.
Tym jednak, co najbardziej odstręczało mnie od książki, to ogólna refleksja nad związkami. Główna bohaterka zupełnie nie dba o swoje małżeństwo, ale tylko upatruje winy w swoim mężu, którego największą wadą jest to, że jest nudny. Koleżanki w pracy doradzają sobie, że na marazm w związku najlepsza jest zdrada, a według autorki najwyraźniej brak obiadu w domu i zimna pizza jako erzac posiłku jest zabawna. Żeby nie było: zupełnie nie wskazuję na to, kto moim zdaniem powinien w związku gotować, tym niemniej jeśli para woli siedzieć głodna niż poświęcić parę minut na przygotowanie zdrowego, ciepłego posiłku, to chyba coś w tym związku jest nie tak. No i przemoc jako rozwiązanie problemów małżeńskich? No wybaczcie, ale nie. Nigdy czemuś takiego nie przyklasnę.

Nie wiem, dlaczego polski kryminał cieszy się takim zainteresowaniem, skoro tak niewielu polskich autorów potrafi dobrze pisać. Ale może jest właśnie na odwrót: kryminał cieszy się takim zainteresowaniem, że wydawane są mierne "dzieła", byle więcej.
To było moje pierwsze (i racz...

Rozwiń Zwiń