Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wszyscy popełniamy błędy i z nimi żyjemy, ale możemy uczynić z tego cnotę. Możemy zamienić jeden zły dzień w sto dobrych dni. Jeden zły wybór w całe życie dobrych wyborów."

Ostatnio trafiam na wiele perełek, jeśli chodzi o wydawane nowości i "Rodzinna gra" jest jedną z nich. Jest to kolejna książka wydawnictwa Mova, która zachwyca i nie sposób przejść obok niej obojętnie.
Czy jedna kaseta może zmienić życie o sto osiemdziesiąt stopni? Tak i Harriet Reed jest tego idealnym przykładem. Sławna pisarska, zakochana, świeżo upieczona narzeczona wspaniałego mężczyzny. Istnieje jednak mały problem. Jego rodzina jest bardzo, ale to bardzo bogata. I grają w nietypowe gry.
Pierwsze wrażenie, mimo niechęci ze strony narzeczonego, by poznała rodzinę, okazuje się nie takie złe. Harriet chce poznać przyszłych teściów, rodzeństwo Edwarda i sekrety z nimi związane. Szczególna więź rodzi się między główną bohaterką a przyszłym teściem, który podarował jej kasetę z nagraniem mogącym posłużyć jako materiał do nowej książki.
Catherine Steadman napisała zaskakująco oryginalną historię od której ciężko jest się oderwać. Przyznaję, że na początku miałam mieszane uczucia co do Harriet, później do jej sposobu wypowiadania się o teściu i odczuciach związanych z jego osobą. Według mnie było to kompletnie niepotrzebne, ale taka była wizja autorki.
Trudno jest polubić rodzinę Holbecków, ponieważ Steadman od początku wprowadza klimat "antyHolbeckowy", dzięki czemu napięcie jest mocno wyczuwalne. W pewnym momencie kolejne fakty dały obraz sytuacji i mimo przewidzenia najważniejszego wątku, nie odebrało to przyjemności z czytanej lektury.
Atmosfera tajemniczości i mroku wprowadza czytelnika w grę, w której musi brać udział według zasad rodziny Holbecków. Co więcej, stawką jest czyjeś życie, więc pozory odgrywają tutaj znaczącą rolę.
Bardzo dobrze bawiłam się podczas czytania "Rodzinnej gry" i zdecydowanie będę polecała ten tytuł.

"Wszyscy popełniamy błędy i z nimi żyjemy, ale możemy uczynić z tego cnotę. Możemy zamienić jeden zły dzień w sto dobrych dni. Jeden zły wybór w całe życie dobrych wyborów."

Ostatnio trafiam na wiele perełek, jeśli chodzi o wydawane nowości i "Rodzinna gra" jest jedną ...

Rozwiń

Zwiń

"Dla miłości każdy zrobi wszystko, nawet najstraszliwszą rzecz. Miłość to najpotężniejsze, co istnieje."
Kto jeszcze nie zna duetu Antonii Scott i Jona Gutiérreza, niech żałuje. Ta dwójka bohaterów przywołuje wiele pozytywnych emocji, które są wynikiem łączącej ich relacji. Nie romantycznej, nie seksualnej, nie wrogiej. Słowo "przyjaźń" ma tu ogromne znaczenie i jest to czysta, choć nie bez "drobnych" przeszkód, relacja.
Wszystko ma swój koniec. W tym przypadku przygoda, z dwójką totalnie różniących się od siebie bohaterów, dobiega końca. Wywołuje smutek, ponieważ nie chce się żegnać z bohaterami. Z łączącą ich relacją. Gierkami słownymi. Z "nie życiowym" podejściem do życia Antonii i rozczulająco emocjonalnym Jonem. Z tym, jak myśleli o sobie nawzajem. Ale nie dzielili się tymi słowami na zewnątrz. W pewien wyjątkowy, choć dziwny, sposób dopełniali się. I to było piękne.
Juan Gómez-Jurado nie zwalnia tempa i od samego początku jest się wciągniętym w wir wydarzeń, które są bezpośrednią kontynuacją "Czarnej Wilczycy". Czas goni bohaterów, którzy są wystawieni na wiele prób. Dochodzi do momentu, kiedy muszą naprawdę przewartościować swoje życie. Zastanowić się nad tym, co jest dla nich tak naprawdę ważne. A ja, jako czytelnik, rozpływałam się nad tym, co Autor tu zaserwował.
Zaskoczyły mnie powroty do przeszłości Antonii i Sandry, co dało obraz tego, dlaczego znalazły się w takiej, a nie innej sytuacji. Czym się kierowały, przechodząc kolejne etapy ich życia. Jak indywidualność reaguje, gdy wybiera się kogoś innego...
Nie brakuje emocji, szybkiego tempa akcji, ciętych ripost, sarkazmu i humoru, który tak bardzo identyfikuje się z Autorem. Ta seria to złoto. Antonia Scott to złoto. Jon Gutierrez to złoto (nie żeby był gruby ;)).
Gómez-Jurado ma tak lekkie, przyjemne pióro, że jego książki czyta się z zawrotną prędkością i przede wszystkim z pełną swobodą. Można pomyśleć, że przy takim gatunku, wydarzeniach, jakie mają miejsce w życiu ulubionej dwójki bohaterów, nie ma możliwości poczuć się swobodnie, a jednak odnoszę właśnie takie wrażenie. W pewnym sensie czuje się nawet sympatię do samego Autora, choć nie zna się człowieka, a to już dużo znaczy. Chyba więcej nie muszę Was zachęcać do przeczytania serii o Antonii Scott. Mam nadzieję, że jeszcze przeczytam nie jedną książkę Autora i równie dobrą jak te z omawianej serii. Gorąco polecam!

"Dla miłości każdy zrobi wszystko, nawet najstraszliwszą rzecz. Miłość to najpotężniejsze, co istnieje."
Kto jeszcze nie zna duetu Antonii Scott i Jona Gutiérreza, niech żałuje. Ta dwójka bohaterów przywołuje wiele pozytywnych emocji, które są wynikiem łączącej ich relacji. Nie r...

Rozwiń

Zwiń

"Highway of dreams" to lekki romans, który umili czas niewymagającym czytelnikom. Historia dwójki ludzi po przeżyciach, którzy poznają się na ognisku i od razu wpadają sobie w oko - dość głęboko, ponieważ ich relacja, mimo pozornej stanowczości Amelii, dość szybko przechodziła na wyższe levele.
Niestety postać Gabriela totalnie do mnie nie trafiła. Pierwsze wrażenie było w porządku, natomiast przy dłuższym poznaniu tylko tracił, a to, jak zwracał się do Amelii (powtarzane zbyt często) sprawiało, że miałam chęć rzucić tę książkę w kąt. Tacy faceci i bohaterowie książek działają na mnie odpychająco.
Przyciągnął mnie wątek motocyklowy i to, że będzie to lekka lektura. Faktycznie, jest lekko, natomiast brakowało mi głębszych emocji, wniknięcia w życie i przeszłość bohaterów. Nie wiem, miałam inne wyobrażenia o tej książce i przez to trochę się zawiodłam.
Oczywiście zachęcam, by każdy wyrobił swoje własne zdanie. "Highway of dreams" mnie nie porwało, ale na pewno ma grono fanów, które z biegiem czasu może się powiększyć. Historia, jak widać po ilości patronatów i opinii, może i ma potencjał, jednak mnie nie kupiła.

"Highway of dreams" to lekki romans, który umili czas niewymagającym czytelnikom. Historia dwójki ludzi po przeżyciach, którzy poznają się na ognisku i od razu wpadają sobie w oko - dość głęboko, ponieważ ich relacja, mimo pozornej stanowczości Amelii, dość szybko przechodziła na...

Rozwiń

Zwiń

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to piąty tom serii "Liceum Freuda", choć samego liceum jest tu mało. Historia ta dotyczy Maksa Hajdera, który w tracie kłótni atakuje całą swoją rodzinę. Co skłoniło nastolatka do takiej agresji?
Marcel Moss, jak w każdej swojej książce, porusza aktualne problemy naszego społeczeństwa. W przypadku tejże powieści są to m.in. znęcanie się rówieśników nad osobą słabszą, wykluczoną z grona kolegów i koleżanek, przemoc fizyczna i psychiczna, używki, niesłuszne obwinianie o śmierć i konsekwencje z tym związane w gronie rodzinnym. Strata, żałoba, niesłuszna wina i kara trwające latami doprowadzają do destrukcji rodziny, która przed wypadkiem była normalna, szczęśliwa, bezprzemocowa.
Mrok i ogromny ból wylewa się z kart książki, która porusza niezwykle trudną tematykę. Historia opowiedziana z perspektywy bohatera porusza do głębi i wywołuje refleksje, jednocześnie chcąc ulżyć mu w bólu mszcząc się na jego oprawcach.
Napięcie wyczuwalne jest od początku do samego końca i nie sposób przewidzieć finału. Marcel Moss przy każdej powieści pozostawia czytelnika z satysfakcją płynącą ze zwrotu akcji i tak samo jest w przypadku "Już nikt mnie nie skrzywdzi". Czyta się sprawnie dzięki krótkim rozdziałom, nieustającej akcji i lekkości pióra Autora. Kolejna dobra książka w wykonaniu Marcela Mossa, którą z czystym sumieniem polecam.

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to piąty tom serii "Liceum Freuda", choć samego liceum jest tu mało. Historia ta dotyczy Maksa Hajdera, który w tracie kłótni atakuje całą swoją rodzinę. Co skłoniło nastolatka do takiej agresji?
Marcel Moss, jak w każdej swojej książce, po...

Rozwiń

Zwiń

"O północy w Nowym Jorku" to iście romantyczna historia z kryminalnym wątkiem, dzięki czemu nie emanuje ona słodkością wylewającą się z każdej strony. Nie wiem, czy jest to pierwsza książka autora, ponieważ nie uzyskałam w internecie za wiele informacji na jego temat, natomiast przyznaję, że w książki romantyczne to on potrafi.
Dwójka bohaterów, których z pozoru nic nie łączy. A jednak! Sztuka, jaką jest malarstwo, ma dość wąskie grono i nie ma co się oszukiwać, wiele ludzi się zna. Tę dwójkę łączy miłość do malarstwa i podziw ku twórczości jednego z wybitnych malarzy - Czartoryskiego. Obraz "Wartownik" ma tu duże znaczenie, a jego aukcja odmieni życie Loraine i Leo.
Kobieta jest prześladowana przez domniemanego zabójcę jej ojca. Leo wychodzi z więzienia po wyroku, jaki dostał za handel kopiami obrazów. Po wspomnianej aukcji, gdzie Loraine nabywa obraz za ogromne pieniądze, bohaterowie poznają się w dość przykrych warunkach. To zdarzenie wprowadzi w ich życie ogromne zmiany.
"O północy w Nowym Jorku" (cały czas myli mi się z tytułem "O północy w Paryżu") to lekka historia miłosna, w której nie brakuje momentów zagrażających życiu bohaterów. Mark Miller może i pospieszył się z rozwojem relacji tej dwójki, ale zrobił to na tyle subtelnie, by czytało się to z przyjemnością. W niektórych momentach można wywracać oczami, gdy "coś się sypie" między bohaterami, ale nie są to na szczęście aż tak naiwne fragmenty, by miało to zaważyć na całościowym odbiorze książki.
Jest to romans, który spodoba się wielu fanom gatunku. Autor nie oszczędził bohaterów, ponieważ zaserwował im przeżycia, które zapamiętają do końca życia. Zwroty akcji są zaskakujące, a finał zwali Was z nóg. Nie tego się spodziewałam i tutaj szacun dla Millera. Jak najbardziej polecam na wakacyjne wieczory - nie pożałujecie. "O północy w Nowym Jorku" będziecie chcieli przeczytać nieustannie od początku do końca.

"O północy w Nowym Jorku" to iście romantyczna historia z kryminalnym wątkiem, dzięki czemu nie emanuje ona słodkością wylewającą się z każdej strony. Nie wiem, czy jest to pierwsza książka autora, ponieważ nie uzyskałam w internecie za wiele informacji na jego temat, natomiast p...

Rozwiń

Zwiń

"Kobiecy umysł to kręty labirynt, może bez problemu stukrotnie przewyższyć męską podłość. Wiesz, co sprawia, że kobieta staje się zimna i bezwzględna? Ambicja."

"Ukryty port" Marii Oruñy to pełna tajemnic powieść, która od samego początku trzyma w ryzach niepewności i ciekawości. Wydarzenia, które rozgrywają się w czasie, gdy poznajemy Oliviera, porucznik Valentinę Redondo i sierżanta Riveiro, mają swoje korzenie już w czasach hiszpańskiej wojny domowej. Sposób, w jaki autorka połączyła wątki, przeszłość z teraźniejszością, zachwyca, dzięki czemu historia zmumifikowanych zwłok i pewnej figurki przy nich znalezionej jest silnie angażująca i ciężko odłożyć książkę choć na chwilę. Chce się płynąć przez tę historię, śledzić prowadzone śledztwo z zapartym tchem i poznawać przeszłość, która doprowadziła do śmierci co najmniej kilku osób. Duchy przeszłości nie odpuszczają zwłaszcza, gdy otworzy się puszkę pandory, w tym przypadku odnalezienie w starej willi zwłok noworodka.
Oruña ma przyjemny styl i od pierwszych stron angażuje czytelnika w historię, z którą ciężko jest się rozstać. Na początku podchodzi się do bohaterów z ogromnym dystansem, bowiem trudno jest przewidzieć, który z nich jest dobry, a który zły. Teraźniejszość przeplata się z dziennikiem, który prowadzony jest przez nieznajomą czytelnikowi postać. Kto jest jego autorem? Dowiecie się dopiero na końcu! Finalnie autorka zaserwowała takie zwroty akcji, że tym bardziej trudno było odłożyć książkę.
Atmosfera i dialogi między głównymi bohaterami sprawiają, że "Ukryty port" czyta się z ogromną przyjemnością, lekkością i co najważniejsze, nie są w żaden sposób przesadzone. Według mnie wszystko tutaj zagrało. Nie mogę się do niczego doczepić, co ogromnie mnie cieszy. Dostałam kolejne potwierdzenie, że warto sięgać po hiszpańską literaturę, ponieważ tu również można znaleźć literackie perełki. Zachwycam się i polecam "Ukryty port" fanom historii kryminalnych.

"Kobiecy umysł to kręty labirynt, może bez problemu stukrotnie przewyższyć męską podłość. Wiesz, co sprawia, że kobieta staje się zimna i bezwzględna? Ambicja."

"Ukryty port" Marii Oruñy to pełna tajemnic powieść, która od samego początku trzyma w ryzach niepewności i ...

Rozwiń

Zwiń

"Nie sądziłem, że czterdzieści raków przyczyni się ostatecznie do mojej klęski."
"40. Raków" Agnieszki Peszek to mocno angażujący thriller psychologiczny z domieszką kryminału, który od początku wprowadza czytelnika w niepokojący klimat. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Agnieszki i myślę, że nie ostatnie.
Początek nie był dla mnie łatwy, ponieważ musiałam wgryźć się w styl autorki. Jednak im dalej posuwało się śledztwo, poznawało się losy bohaterów i ich ofiar, tym bardziej ta historia stawała się angażująca. Od początku ma się wrażenie, że czyta się trzy różne historie: mordercy, aspirantów prowadzących śledztwo i osoby skrzywdzonej przez swoich najbliższych - rodziców i rodzeństwo.
Nie spodziewałam się takiego mroku i bólu wylewającego się z kart powieści. Co prawda okładka i opis naprowadzają, że będzie to dość mocna historia, ale i tak nie obyło się bez zaskoczenia, co bardzo mnie cieszy.
Poczucie misji, kara, niesprawiedliwość, krzywda dziecka, zemsta, zdrady, toksyczne relacje, okrutne zbrodnie, to wszystko składa się na historię, która musi być po prostu mocna. Młodszy aspirant Bogucki i aspirant Jaworski mają ręce pełne roboty, a zawirowania w życiu prywatnym również ich nie oszczędzają.
Dzięki postaci mordercy autorka przedstawiła, jak trudne dzieciństwo wpływa na dorastanie i życie dorosłej osoby. Jak wiele trudnych emocji kłębi się w człowieku i szuka miejsca, by dać im upust. Posuwają się do czynów, od których nie ma odwrotu, a co najgorsze, sprawia im to ogromną satysfakcję. Portrety psychologiczne zasługują na uznanie i warto się nad nimi głębiej zastanowić.
Agnieszka Peszek stworzyła historię pełną ciemnych zakamarków, do których nie chciało by się zaglądać ani za dnia ani nocą. Ludzkie traumy wylewają się z każdej strony książki, więc czy można spodziewać się pozytywnego finału? Sprawdźcie sami.

"Nie sądziłem, że czterdzieści raków przyczyni się ostatecznie do mojej klęski."
"40. Raków" Agnieszki Peszek to mocno angażujący thriller psychologiczny z domieszką kryminału, który od początku wprowadza czytelnika w niepokojący klimat. Jest to moje pierwsze spotkanie ...

Rozwiń

Zwiń

Są tu miłośnicy twórczości Jo Nesbø?
Jeśli tak, to ciekawa jestem, jakie wrażenia macie po przeczytaniu "Nocnego domu", bądź czy w ogóle macie chęć sięgnąć po książkę, która odbiega od standardowych powieści Autora.
Pierwsza część książki bardzo mnie zaskoczyła, ponieważ zawiało tu elementami grozy. Przyznaję, że byłam na początku zdezorientowana, jednak brnęłam w tę historię dalej. Jeden bohater zostaje wciągnięty przez słuchawkę telefoniczną, inni zamieniają się w cykady - są to koledzy Richarda Elauveda, czternastolatka, który po śmierci rodziców mieszka z ciocią i wujkiem i jest szkolnym wyrzutkiem.
Nie wiem, na ile ten wątek jest zaskoczeniem dla fanów Nesbø, natomiast dwie kolejne części kompletnie zaskakują sprawiając, że lektura tej książki jest nie odkładalna.
Nie jest to klimat, w którym czuję się najlepiej, ale bawiłam się dobrze przy "Nocnym domu". Może spodziewałam się większego zgłębienia tematu, jeśli chodzi o tytuł książki, ale dzięki zwrotom akcji jestem w stanie wybaczyć Autorowi. Myślę, że czytelnicy, którzy nie mieli za wiele do czynienia z twórczością Nesbø, mogą pozytywnie się zaskoczyć.
"Nocny dom" liczy niespełna 300 stron, więc jest to historia na jeden, góra dwa wieczory. W mojej ocenie gatunkowy miks zagrał tutaj istotną rolę i może nie spodobać się czytelnikom Nesbø, który zasłynął z kryminalnych historii. Jeśli są tu osoby, które lubią tego typu wariacje, powinny być zadowolone z najnowszej książki Autora. Nie jest to mój must have, ale jako odskocznia od innych gatunków mogę polecić.

Są tu miłośnicy twórczości Jo Nesbø?
Jeśli tak, to ciekawa jestem, jakie wrażenia macie po przeczytaniu "Nocnego domu", bądź czy w ogóle macie chęć sięgnąć po książkę, która odbiega od standardowych powieści Autora.
Pierwsza część książki bardzo mnie zaskoczyła, ponieważ zawiało ...

Rozwiń

Zwiń

Każdy przeżywa taki moment w życiu, w którym tkwi we własnym grzęzawisku. Jest się umoczonym w sytuacji, która nie jest komfortowa, wywołuje stres, ciarki na skórze, jest wręcz bolesna. Wraca się do przeszłości, analizuje, szuka rozwiązania, ale widzi jedynie wiele niewiadomych. Aby wyjść z tego stanu, trzeba mieć w sobie siłę i odwagę. Może i szczęście. Zdarzy się też tak, że grzęzawisko problemów pochłonie w zupełności i pozostawi po sobie kurz negatywnych i dotkliwych wspomnień.
Przemysław Żarski porusza w swoich książkach wiele strun ludzkich problemów i emocji. Zagłębia się w nie, choć nie jest to łatwa umiejętność. Trzeba przyznać, że w tym przypadku radzi sobie co najmniej świetnie i takiego Żarskiego można czytać wciąż i wciąż.
W tytułowym "Grzęzawisku" znaleziono kości.
Podkomisarz Aleksandra Lazar rozpoczyna śledztwo, jednocześnie wracając do przeszłości, która jest zbyt bolesna, by powrót do lat młodzieńczych był przyjemnym wspomnieniem. Zaginięcie młodego chłopaka zamknęło usta grupie ludzi na ponad dwie dekady, ale w końcu przyszedł czas, by móc dotrzeć do prawdy.
Lata 90. mają swój klimat, a Żarski w swoich powieściach oddaje go w sposób fenomenalny. Kasety, gry, sposób bycia i życia pojedynczych jednostek, małej lub większej społeczności są odzwierciedleniem tego, jak żyło się naprawdę. Autor umiejętnie wplata klimat lat, które sam dobrze pamięta i do których, jak widać, lubi wracać.
Dwie przestrzenie czasowe w thrillerach i kryminałach podsycają apetyt, ponieważ to dzięki przeszłości czytelnik dowiaduje się, co doprowadziło do momentu, w którym bohater znajduje się aktualnie. Autor nie oszczędził bohaterów przez krzywdy, które zadano im w różnych momentach życia.
Przedstawiono młodych ludzi, którzy wychowując się w dysfunkcyjnych rodzinach, niełatwo radzą sobie w życiu codziennym. Bycie obiektem prześladowań, toksyczne relacje z rówieśnikami, tęsknota za rodzicem, alkoholizm, pragnienie bycia zauważonym, ważnym, to kilka istotnych elementów tej powieści, które sprawiają, że jest ona emocjonująca, skłaniająca do refleksji, a nawet stwarza możliwość utożsamiania się z bohaterami. Są to problemy przedstawione w latach 90., natomiast ich aktualność, niestety, poraża i świadomość, że pod tym względem niewiele się zmieniło jest przytłaczająca.
Postać Lazar także pokazuje, jak trudno egzystować w dorosłym życiu, gdy przeszłość pozostawiła po sobie otwartą furtkę do niedokończonych spraw. Można powiedzieć, że ma wszystko - rodzinę, dobrą pracę, ale gdy temu towarzyszą demony przeszłości, szuka się bodźców, które zagłuszą choć na chwilę ich podszepty.
"Grzęzawisko" sprawi, że utkniecie w tej historii i sami, na własną odpowiedzialność, nie będziecie chcieli z niej wyjść. Pełna napięcia i ludzkiego mroku dostarczy emocji, których będzie się szukało w kolejnych, mam nadzieję, powieściach Autora. Seria z Kreftem była świetna, natomiast książka, o której mowa, podbija stawkę. Jeśli lubicie zagłębiać się w historie pełne niewiadomych i ludzkich tragedii, to zdecydowanie czytajcie "Grzęzawisko".

Każdy przeżywa taki moment w życiu, w którym tkwi we własnym grzęzawisku. Jest się umoczonym w sytuacji, która nie jest komfortowa, wywołuje stres, ciarki na skórze, jest wręcz bolesna. Wraca się do przeszłości, analizuje, szuka rozwiązania, ale widzi jedynie wiele niewiadomych. Aby wyjść ...

Rozwiń

Zwiń

"Nikt nigdy nie czekał... Nikogo nigdy nie interesował on, tylko wynik batalii. Teraz... Dziś miało być zupełnie inaczej."
Hazard jest silnie uzależniający. Możliwość zdobycia większej ilości pieniędzy podpuszcza człowieka do odwiedzania miejsca ze specyficznym klimatem. Emocje, które dostarcza, można porównać do stanu po zażyciu narkotyków. Przy grze hazardowej przywdziewa się maskę osoby, którą na co dzień się nie jest. Albo to właśnie wtedy można poczuć się w pełni sobą?
"Hazardzista" przedstawia wysyp ludzkich problemów, z którymi muszą zmierzyć się bohaterowie dylogii KodeX - Zuzy i Wojciecha. Czytając ich historię zastanawiałam się, ile jeszcze Falatyn zrzuci bomb na tę dwójkę. Brałam pod uwagę finał, który nie będzie dla nich łaskawy.
Przypadek Zuzy nie jest łatwy przez depresję, z którą zmaga się od lat. Poczucie niskiej wartości mocno odbija się na relacjach z innymi ludźmi, jednak nie przy Wojciechu. To on ciągnie ją do góry, ale tylko wtedy, kiedy mają dobre dni. Gdy nadchodzi czas, kiedy ich związek nawiedza tornado błędów przeszłości i kłamstw, kobieta spada w otchłań stanu depresyjnego, z którego ciężko jest się wydostać.
Wojciech jest bardzo skrytą postacią, która ma wiele asów w rękawie. Nie można jednak powiedzieć, by były to szczęśliwe karty. Wręcz przeciwnie, boryka się on z wieloma problemami, przy których nie można się dziwić, że doprowadza się do stanu destrukcji. Mimo tak trudnej sytuacji, w której się znajduje, nie rezygnuje z miłości swojego życia. Można o tym bohaterze wiele powiedzieć, ale wolałabym nie odbierać przyjemności z poznawania go.
Anna Falatyn stworzyła bohaterów, którzy walczą o przetrwanie. Każdego dnia. I mimo uczucia, które łączy ich od lat, nie są w stanie żyć szczęśliwie, tak na 100%. Prowadzona sprawa przez prawnika napędza akcję książki, z czego cieszy się moje kryminalne serce. Moje podejrzenia częściowo się sprawdziły, choć nie zabrakło elementu zaskoczenia.
Falatyn pisze historie z głębią, które wspinają się na wysoki poziom. Nie jest to pusty romans, który można porównać do lekkiego spacerku nad brzegiem można, a tęcza wylewa się z każdej strony. To ciężka przeprawa górska w trakcie burzy, gdzie trudno przewidzieć, czy finał będzie szczęśliwy czy nie. Charyzmatyczni bohaterowie zapewniają rollercoaster emocji, dzięki czemu czytana książka jest nieodkładalna i zapada w pamięć. Jeśli chcecie przeczytać naprawdę dobrą książkę, to sięgajcie po Falatyn.

"Nikt nigdy nie czekał... Nikogo nigdy nie interesował on, tylko wynik batalii. Teraz... Dziś miało być zupełnie inaczej."
Hazard jest silnie uzależniający. Możliwość zdobycia większej ilości pieniędzy podpuszcza człowieka do odwiedzania miejsca ze specyficznym klimatem. Emocje, ...

Rozwiń

Zwiń