Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań o tematyce słowiańskiej. Dosyć równe i wciągające, każde napisane przez innego autora, więc stylistyka różna, co moim zdaniem wyszło dobrze.

Moimi faworytami są opowiadania "Ostatnia noc" Rafała Dębskiego (jeżeli miałbym wskazać najlepsze i moje ulubione opowiadanie, to właśnie to - wzruszające, poruszające ważne tematy i w pełni skończone), "Płacz nocą się niesie" Katarzyny Bereniki Miszczuk (smutne, ale w jakiś sposób pocieszające), "Jezioro i księżyc" Marty Krajewskiej (urocze i jednocześnie smutne, na końcu trochę zabawne) i "Wichura" Marcina Mortki (te opowiadanie chyba najbardziej odstaje od pozostałych, ma w sobie coś mrocznego i tajemniczego, co przypadło mi do gustu, a styl autora, który poznałem już w innych seriach mnie kupuje).

Pozostałe opowiadania są również przyjemne, ale w każdym z nich czegoś mi brakowało, czegoś takiego, co pozwoliłoby mi na zapamiętanie ich treści na dłużej.

Mogę się przyczepić jedynie to dosyć sporej ilości literówek, po pierwszej machnąłem ręką, ale jak rzuciło mi się w oczy ponad 5 takich kwiatków, to już lekko się zdziwiłem. A okładka - jak sami widzicie - cudowna!

Zbiór opowiadań polecam, raczej każdy znajdzie jakieś specjalne dla siebie, takie, które pozostanie w pamięci na dłuższy czas.

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań o tematyce słowiańskiej. Dosyć równe i wciągające, każde napisane przez innego autora, więc stylistyka różna, co moim zdaniem wyszło dobrze.

Moimi faworytami są opowiadania "Ostatnia noc" Rafała Dębskiego (jeżeli miałbym wskazać najlepsze i moje ...

Rozwiń Zwiń

Kolejny wielki zachwyt! Żałuję, że przygody ze słowiańskością nie zacząłem od tej książki, tylko od pozycji naukowych, z "Szeptuchą" wciągnąłbym się jeszcze szybciej.

Gosia, główna bohaterka, zaraz po studiach chce zostać lekarką. Zanim do tego dojdzie, musi odbyć obowiązkowe praktyki u Szeptuchy. Jako nowoczesna dziewczyna, która do lasu ubiera się w kilka warstw ubrań żeby ochronić się przed robactwem, nie ma lekko.

W powieści Mieszko nie ochrzcił Polski, więc wszystkie słowiańskie legendy są na porządku dziennym, a wiara w starych bogów jest czymś naturalnym. I właśnie z nimi Gosia będzie musiała się borykać, bo to, że ona w nich nie wierzy, nie znaczy, że ich nie ma.

Poznajemy wielu ciekawych bohaterów, od Baby Jagi, u której Gosia praktykuje, po niespodziewanie rozmowne topielce i rusałki. Jak wspominałem wyżej - kilku z bogów również. Na samym końcu zauważyłem, że po prostu nikt nie jest tym, za kogo go początkowo uznajemy.

Jesteśmy również świadkami wątku romantycznego, początkowo dosyć mało ciekawego, ale wraz z upływem czasu, kiedy już poznajemy motywy bohaterów, wątek ten zyskuje na wartości i robi się naprawdę ciekawie.

Książkę bardzo polecam, szczególnie osobom, które jeszcze nie miały kontaktu ze słowiańskością, tak, żeby nie zrazić się pozycjami naukowymi i przyjemnie spędzić czas.

Kolejny wielki zachwyt! Żałuję, że przygody ze słowiańskością nie zacząłem od tej książki, tylko od pozycji naukowych, z "Szeptuchą" wciągnąłbym się jeszcze szybciej.

Gosia, główna bohaterka, zaraz po studiach chce zostać lekarką. Zanim do tego dojdzie, musi odbyć obowiązkowe pr...

Rozwiń Zwiń