Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemny styl z letnim vibem i nutką słowiańskości w obyczajowym wydaniu. Co Wy na to? Z taką propozycją przychodzi Renata Kosin w książce „Na dwoje babka wróżyła”.

Jemiołki Górne i Dolne – wieś, gdzie podzielone są zarówno drogi, jak i mieszkańcy, a Matka Boska w kościele spogląda z dwóch obrazów. A wszystko to przez zadawnione podziały klasowe i przekonanie o wyższości jednych nad drugimi. Jest jednak jedno miejsce, gdzie to przestaje się liczyć. Na rozdrożu spotykają się wioskowe indywidua – Gaja wieszcząca przyszłość, stary Walenty snujący opowieści, kościelny Knut, wiecznie pogodna babcia Pogoda i wioskowy głupek Fabian. Każdy ze swoją historią i sekretami, które w zagadkowy sposób łączą mieszkańców i mityczną ciotkę z USA.

Kosin zaprasza czytników na stereotypową, polską wioskę, gdzie bogobojni ludzie wierzą jednocześnie w przesądy i zabobony, pielęgnują dawne urazy i podziały, a gosposia z plebanii ma większy posłuch niż sam proboszcz. Najważniejsze sprawy załatwia się w miejscowym sklepie, przy płocie sąsiada lub na kościelnym placu. I, co najważniejsze, lepszy swój wróg, niż obcy. Znajome, prawda? Na tle tego miniaturowego obrazu społeczeństwa autorka idealnie prezentuje bieżące wydarzenia, ludzi i ich podejście do wszelkich nowości i inności oraz nastroje polityczne. Wszak Jemiołki żyją aktualnie dwoma wydarzeniami – wyborami na sołtysa i przyjazdem ciotki z Ameryki, która zdaje się spokrewniona z całą wsią.

„Ciotka Walerka przyjeżdża”. To zdanie powinno stać się sztandarowym całej historii. Dlaczego? Bo pociąga to za sobą lawinę wydarzeń, rozgrywających się w sielskiej scenerii Jemiołek. Tajemnice i zaszłości sprzed 50 czy 70 lat nadal wpływają na teraźniejszość i generują animozje w kolejnych pokoleniach. I tylko ci nieliczni, odstający od „normy” mieszkańcy, potrafią to dostrzec i połączyć odpowiednie kropki. Gaja zaś niczym detektyw, wspomagana intuicją, nie odpuści, zanim nie dotrze do prawdy o innych… i o sobie.

To sympatyczna książka, łącząca na tle społecznym kilka wątków: codzienność, tajemnice, humor oraz nutkę romansu. Uświadamia też, że nigdy do końca nie znamy ludzi, obok których żyjemy.

Przyjemny styl z letnim vibem i nutką słowiańskości w obyczajowym wydaniu. Co Wy na to? Z taką propozycją przychodzi Renata Kosin w książce „Na dwoje babka wróżyła”.

Jemiołki Górne i Dolne – wieś, gdzie podzielone są zarówno drogi, jak i mieszkańcy, a Matka Boska w kościele spogląda z dwó...

Rozwiń Zwiń

„Ludzie szukają na zewnątrz i szukają w środku, ale nigdy pomiędzy. A przecież prawda ukrywa się tam, gdzie nikt nie myśli jej szukać”.

Tamsin i Cabell Lark należą do grona Poszukiwaczy – ludzi zdobywających artefakty i czarodziejskie skarby. Opuszczeni lata wcześniej przez opiekuna, w kręgu pełnym rywalizacji zdani są jedynie na siebie, swoją wiedzę i umiejętności. Brat Tamsin skrywa też własną tajemnicę – klątwę, na którą od lat szukają remedium. Gdy dziewczyna trafia na trop potężnego pierścienia z arturiańskich czasów, nie cofnie się przed niczym. Problem w tym, że nie jest jedyną, która go szuka. By ocalić brata, zawiera sojusz z zaciekłym konkurentem Emrysem, którego ojciec rządzi całą gildią Poszukiwaczy.

Na hasło „legendy arturiańskie” ustawiam się pierwsza w kolejce! Nie inaczej było w przypadku Alexandry Bracken i jej książki „Srebro w kościach”. Jeśli jednak myślicie o rajskim Avalonie, mężnym Arturze Pendragonie dzierżącym Excalibur i szlachetnych rycerzach Okrągłego Stołu, od razu rozwieję Wasze złudzenia. To zupełnie nie ten klimat – już od pierwszych stron jest mrocznie i tajemniczo. Bracken serwuje urban fantasy w stylu mglistej i wilgotnej angielskiej aury, z nutką niepokoju i vibem niczym ze starych filmów o poszukiwaczach przygód.

Magiczne drzwi, stworzenia, klątwy, Wspólna Wizja, czy uroczy Ignatius – super magiczny gadżet – to tylko ułamek fantastycznego świata, jaki tu znajdziecie. Dalej jednak nie jest już tak miło. Legendarny Avalon trąci wręcz makabrą, truchłem i zgnilizną, a każdy wydaje się podejrzany. Lecz jakżeby inaczej, skoro każdy z bohaterów ma własne sekrety, motywy i plany, często rozbieżne z tymi „sojuszników”. Nawet oschła Tamsin, która trzyma się zasady: „Kiedy zawsze spodziewasz się najgorszego, nic nie powinno cię zaszokować ani też rzucić na kolana”, nie będzie przygotowana na to, co się wydarzy!

Zwroty akcji, które naprawdę zaskakują, skomplikowane postaci, którym nie ufa nawet czytelnik, subtelny wątek romantyczny i finał, który okręca fabułę o 180°… Ta książka przyciąga swoim mrokiem i fatalizmem, a jej szaleństwo jest zaraźliwe do tego stopnia, że na koniec będziecie chcieć więcej!

„Ludzie szukają na zewnątrz i szukają w środku, ale nigdy pomiędzy. A przecież prawda ukrywa się tam, gdzie nikt nie myśli jej szukać”.

Tamsin i Cabell Lark należą do grona Poszukiwaczy – ludzi zdobywających artefakty i czarodziejskie skarby. Opuszczeni lata wcześniej przez opiekuna, w kr...

Rozwiń Zwiń

Niebanalna okładka była pierwszą rzeczą, którą przykuła moją uwagę książka Darii Kaszubowskiej „Smak tabaki”. I te krzyczące z niej Kaszuby oraz taniec! Wydawać by się mogło, że mówi wszystko, a jednak…

Wanda – matka, żona, księgowa – sfrustrowana swoim dotychczasowym życiem, rozpoczyna przygodę z ludowym zespołem pieśni i tańca. Tam też poznaje Leona, ekstrawaganckiego, lokalnego aktywistę, który okazuje się spełnieniem jej dziewczęcych marzeń. Mimo szesnastu lat różnicy wdają się romans, który wstrząśnie ich światami.

Wanda staje na rozdrożu, gdzie z jednej strony jest rodzina – trójka dorastających dzieci i mąż: nudny, zobojętniały, zapracowany, a z drugiej kaszubski Johnny Depp (tak, to właściwe określenie ;)) – barwny, nieco szalony, czerpiący z życia garściami i zapatrzony w nią jak w obraz. To on przywraca ją do życia – on oraz taniec! Ostatecznie musi wybrać… Stabilne i bezpieczne, choć nudne i przytłaczające życie rodzinne, czy nieprzewidywalne, ale z miłością jej życia?

Co spodobało mi się w tej historii?
To opowieść o dojrzałych ludziach, każdy ma własny bagaż doświadczeń, oczekiwań i rozczarowań. Mówi o tym, jak kobiety nadal są postrzegane i wtłaczane w role narzucane przez innych, często wbrew ich woli. O tym, że na marzenia nigdy nie jest za późno, jeśli tylko masz siłę, by o nie walczyć. To wreszcie rozważania nad pytaniem, jak cienka jest granica między szczęściem osobistym a nieszczęściem ludzi, za których odpowiadamy. Czy prawdziwa miłość może zdarzyć się w każdym wieku i czy jest dana raz na zawsze? Jak żyć, by być szczęśliwym i nie zwariować…?

To o czym ta książka?
To trudne relacje, rany z przeszłości, samotność, przebaczenie, walka o siebie - ale też między sercem z rozumem - burzliwe emocje, namiętność, pożądanie, romans, gdzie mężczyzna jest tym drugim i niekoniecznie sobie z tym radzi. (Nikomu nie jest łatwo, no ale…) Całość bogato podlana kaszubskim językiem, legendami, kulturą – dla mnie to bardzo pozytywne zaskoczenie.

Jedynym co mnie trapi, to wrażenie porzucenia przez autorkę w pół kroku. Bo choć wiadomo, jaki jest wybór Wandy, to z tyłu głowy krąży myśl, czy aby na pewno…?

Niebanalna okładka była pierwszą rzeczą, którą przykuła moją uwagę książka Darii Kaszubowskiej „Smak tabaki”. I te krzyczące z niej Kaszuby oraz taniec! Wydawać by się mogło, że mówi wszystko, a jednak…

Wanda – matka, żona, księgowa – sfrustrowana swoim dotychczasowym życiem, rozpoczyna p...

Rozwiń Zwiń

„Cygański diabeł” Melisy Bel to trzecia książka z cyklu „Co za para!”. Czy rzeczywiście wodzi na pokuszenie? Cóż, diabeł tkwi w szczegółach.

Sara Stewart, dorastająca pod „opieką” brutalnego kuzyna, liczy dni do chwili, gdy przyjdzie jej się od niego uwolnić. Sprawy komplikują się, gdy ten oświadcza, że ma zamiar ją poślubić i próbuje posiąść siłą. Zdesperowana młoda kobieta zwraca się o pomoc do Czarnego Diabła – doświadczonego pięściarza, którego wyprzedza zarówno sława do walki, jak i kobiet. Coś jednak sprawia, że ten cyniczny mężczyzna postanawia Sarze nie tylko pomóc, ale chronić za wszelką cenę.

To już kolejna historia autorki, która toczy się na tle XIX-wiecznego Londynu. Tym razem mocno dotyka problemu zniewolenia kobiet epoki – są własnością mężczyzn, którzy de facto mogą z nimi robić, co im się podoba, z maltretowaniem włącznie. Mężczyzna jest dla kobiety swoistym zabezpieczeniem - chyba że jest bogata, ale i wtedy różnie bywa.

Właśnie tak żyje Sara – pomiatana, bita, kontrolowana na każdym kroku. To jednak nie łamie jej ducha, wręcz przeciwnie – staje się zahartowaną, nieugiętą, waleczną i dumną kobietą, która nie boi się własnych pragnień i dąży do niezależności. Czy to właśnie ten wewnętrzny ogień przyciąga do niej Marcusa Huntera? Mężczyznę dojrzałego, zatwardziałego kawalera, który dla fiołkowych oczu Sary jest w stanie złamać swoje dotychczasowe zasady?

Nie nastawiajcie się na powolny romans. To historia insta love w tempie wręcz ekspresowym z kilkoma zwrotami po drodze. Wydaje mi się też, że ma w sobie ciut więcej pikanterii niż poprzednie, a przecież i one nie stroniły od scen spicy. Niemniej tym razem to kobieta, mimo iż jeszcze niedoświadczona, jest dominującą w tej relacji. Czym jednak byłyby książki Bel bez uszczypliwego humoru? I tu pojawia się mój ulubiony bohater – Amar! Ten sarkastyczny służący kradnie całe show za każdym razem, gdy tylko się pojawia, a jego komentarze trafiają dosłownie w punkt!

Finał każdej książki stanowi jednocześnie zapowiedź historii kolejnego z bohaterów i tak też jest tym razem. Sądząc po pierwszym wrażeniu, historia Hazel może być całkiem oryginalna, tak samo, jak i owa dama.

„Cygański diabeł” Melisy Bel to trzecia książka z cyklu „Co za para!”. Czy rzeczywiście wodzi na pokuszenie? Cóż, diabeł tkwi w szczegółach.

Sara Stewart, dorastająca pod „opieką” brutalnego kuzyna, liczy dni do chwili, gdy przyjdzie jej się od niego uwolnić. Sprawy komplikują się, gdy te...

Rozwiń Zwiń

Naprawdę staram się nie oceniać książek po okładkach. Ale… sięganie po takie, to już inna sprawa. Tym bardziej że te od Wydawnictwa Mięta czarują ostatnio na potęgę! Jak choćby „Klątwa kani” Jagny Rolskiej.

Gina, gdyńska instagramerka, próbuje trwać w codzienności, odkąd w wypadku samochodowym w drodze na Hel straciła matkę i władzę w nogach. Samo miejsce omija zaś szerokim łukiem. Los chce jednak inaczej… Prowadzi ją do Helu, a stamtąd w ramiona Markusa, najprawdziwszego, średniowiecznego bałtyckiego pirata. Jak? I to jest bardzo dobre pytanie!

Jako fanka serialu „Dark” i podróży w czasie w ogóle, z wielką ciekawością sięgnęłam po tę książkę, zwłaszcza że to początek serii „Pajęczyna czasu”. Regina ze współczesnych czasów przenosi się do XIV-wiecznego Helu… Starego i Nowego. I tu pierwsza niespodzianka – jako człowiek, który wychodzi „na pole”, niewiele wiem o tradycjach ludzi z drugiego końca Polski. Tymczasem autorka przybliża kaszubskie wierzenia i legendy w czarujący, bajkowy wręcz sposób. Bałtyccy piraci, cała historia Bractwa Witalijskiego, morzyce i inne stworzenia, klątwa oraz historyczne tło Helu okazały się fascynujące.

Spodobał mi się też pomysł niepełnosprawnej bohaterki, choć szybko się okazało, że nie na wielu stronach mamy z taką do czynienia. I o ile rozumiem, że w tym wypadku pomysł nie byłby możliwy w realizacji, liczę, że w dłuższej perspektywie cyklu zostanie to zgrabnie i logicznie ujęte. No i Markus… jeśli miałabym się przyczepić, to chyba jego. Gość jest tak idealny, że aż za bardzo. Bierze wszystko za pewnik, nie zadaje pytań, nie ma żadnych wątpliwości, jest wzorem rycerskości i cnót wszelakich. Tym bardziej jestem ciekawa, w jakiej odsłonie zobaczę go w kolejnym tomie, biorąc pod uwagę finał pierwszego.

Na zauważenie zasługuje konstrukcja rozdziałów, gdzie na początku każdego z nich mamy albo wspomnienia Giny, albo jej sny (ewentualnie historię Helu – rozdz.1). To dzięki nim poznajemy jej matkę i sposób, w jaki traktowała córkę, a ten był wręcz oziębły, jednak… tego musicie dowiedzieć się sami.

Polskie romantasy nad brzegiem wzburzonego Bałtyku z klątwą czasu? Tak. Myślę, że warto.

Naprawdę staram się nie oceniać książek po okładkach. Ale… sięganie po takie, to już inna sprawa. Tym bardziej że te od Wydawnictwa Mięta czarują ostatnio na potęgę! Jak choćby „Klątwa kani” Jagny Rolskiej.

Gina, gdyńska instagramerka, próbuje trwać w codzienności, odkąd w wypadku samocho...

Rozwiń Zwiń

Gdyby lato było okładką książki, na pewno wyglądałoby jak „Zaczekaj na mnie” Jennifer L. Armentrout.

Historia nie jest już jednak tak lekka i beztroska. To opowieść o życiu, na które nie zawsze jesteśmy gotowi, rodzinie i przyjaciołach, którzy nas kształtują oraz uczuciach i traumach, które zostają w człowieku na zawsze.

Avery, chcąc uciec od bolesnej przeszłości, wyjeżdża na studia na drugi koniec kraju. Ma prosty plan – nauka i życie dziewczyny nierzucającej się innym w oczy. Jednak ten nie wypala już pierwszego dnia, gdy wpada na Camerona – przystojnego chłopaka o wyjątkowym, błękitnym spojrzeniu.

To romans w stylu slow burn; pełen emocji, które raz otulają niczym kocyk, innym razem wywołują ból, wzruszenie, a nawet oburzenie. Avery i Cam to zderzenie dwóch światów. Ona – zamknięta w sobie, po dramatycznych przejściach, z nieprzepracowaną traumą, osamotniona. On – dusza towarzystwa, radosny promyk słońca, o anielskich pokładach cierpliwości i determinacji, uparty i wytrwały. Nawet ich rodziny to dwa bieguny – jej wręcz toksyczna, jego troskliwa i kochająca.

Autorka przekonuje, że miłość naprawdę może wszystko, a właściwy człowiek u boku (Cam to taki książkowy ideał) potrafi pomóc zaleczyć największe rany, stanąć na nogi czy rozliczyć się z przeszłością. I nawet jeśli nie zawsze jest tylko dobrze, a zwykle nie jest, to wytrwale zaczeka na odpowiedni moment. Ewentualnie sam go stworzy.

Książka obyczajowa od Armentrout? Czemu nie.
Po jej powieściach fantasy byłam naprawdę ciekawa, co też mogła stworzyć, zwłaszcza że ta konkretna pochodzi sprzed dziesięciu lat. I faktycznie różnica tego czasu jest dostrzegalna. Mimo to książkę czyta się zaskakująco szybko i przyjemnie. Ciepło i urok, jakie z niej biją, cudowni przyjaciele, na których zawsze można liczyć, nieskomplikowana, ale pokrzepiająca fabuła sprawiają, że nie sposób odłożyć jej przed końcem.

Polecam nie tylko na letni czas.

Gdyby lato było okładką książki, na pewno wyglądałoby jak „Zaczekaj na mnie” Jennifer L. Armentrout.

Historia nie jest już jednak tak lekka i beztroska. To opowieść o życiu, na które nie zawsze jesteśmy gotowi, rodzinie i przyjaciołach, którzy nas kształtują oraz uczuciach i traumach, któ...

Rozwiń Zwiń

Po wydarzeniach z „Magii cierni” Elisabeth i Nathaniel próbują odnaleźć się w nowym, teoretycznie spokojnym życiu. Jednak jak wiadomo, teoria a praktyka to dwie zupełnie różne rzeczy, szczególnie, gdy sam Dwór rzuca im kłody pod nogi. Co ciekawe, dzieje się to wtedy, gdy ta dwójka zbliża się do siebie coraz bardziej, a na horyzoncie widnieje Bal Zimowego Przesilenia, który ma odbyć się właśnie w ich włościach. Na szczęście zawsze mogą liczyć na wsparcie Mercy oraz nieocenionego demonicznego sługi… tylko czy aby na pewno?

Powrót do świata żyjących własnym życiem magicznych grymuarów okazał się uroczą i przezabawną historią. Humor, ironiczne dialogi i riposty królują w tej zaledwie 150-stronicowej nowelce. Tym razem rozkapryszone czy zdziczałe księgi to najmniejszy z problemów naszych bohaterów. Dwór Thornów ma bowiem coś ważnego do zakomunikowania i nie wypuści ze swoich podwojów nikogo, kto nie rozwiąże tej czarodziejskiej łamigłówki. To taki magiczny escape room z rozwiązaniem, jakiego na pewno się nie spodziewacie.

Autorka bardzo zgrabnie poprowadziła opowieść na, wydawać by się mogło, zamkniętej przestrzeni, z zaledwie czteroosobową obsadą. To jednak wystarczyło, by bawić się naprawdę dobrze. Zdradzę Wam, że Silas jest obłędny, a koniec końców, dla mnie osobiście wraz z „pomocą” pewnej „uroczej” damy, ograł wszystkich!

“Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie - oznajmiła. - Ale większość tak, jeśli jesteś na tyle odważny, by doczytać do końca”.

Ta książka to prawdziwy comfort book z baśniowym klimatem – luźny, sympatyczny i, co najważniejsze, udany dodatek dla wszystkich miłośników magii i niecodziennych bibliotek. Dobrej zabawy!

Po wydarzeniach z „Magii cierni” Elisabeth i Nathaniel próbują odnaleźć się w nowym, teoretycznie spokojnym życiu. Jednak jak wiadomo, teoria a praktyka to dwie zupełnie różne rzeczy, szczególnie, gdy sam Dwór rzuca im kłody pod nogi. Co ciekawe, dzieje się to wtedy, gdy ta dwójka zbliża s...

Rozwiń Zwiń

Są książki, o których niezależnie co by się powiedziało, to zawsze będzie niewystarczające. Dla mnie właśnie taką książką jest „Tamtego lata” Laury Savaes.

Po rozwodzie rodziców i kilku latach nieobecności w rodzinnym Westfield Lea Woods przyjeżdża do ojca wraz z początkiem wakacji. Szybko, choć z niepewnością, trafia w ramiona starych przyjaciół, a jeszcze szybciej pozyskuje nowego wroga. Flynn Ashford, książę osiedla, błyskawicznie burzy jej krew w żyłach i to niekoniecznie w sposób, w jaki by chciała. Gdzie zaprowadzi tę dwójkę ich dziwna i skomplikowana relacja, skoro każde z nich skrywa własne dramaty i demony? Czy jedno lato może naprawić ich pokaleczone dusze?

Ta niepozorna, zaczynająca się jak wakacyjny romans historia z motywem ‘enemies to lovers’, niepostrzeżenie przenosi nas na zupełnie inny level, gdyż uczucie rodzące się między Leą i Flynnem to zalążek opowieści głębokiej i trudnej. Nasi bohaterowie zmagają się bowiem z problemami natury psychicznej, zaburzeniami nieneuronormatywnymi, ciężką sytuacją rodzinną czy hejtem.

Autorka sugestywnie kreuje swoje postaci, ich problemy i wybory. Tu każdy jest na swoim miejscu: z kapitalnymi przyjaciółkami na czele, a na toksycznej matce kończąc (wredny babsztyl!). Lea i Flynn są zaś tak nieidealni, że w tym swoim „byciu” pełnym traum i sekretów idealnie do siebie pasują! Całość jest przy tym cudnie wyważona pomiędzy tym, co trudne i bolesne, a humorem pełnym kąśliwych dialogów (SMSy między L&F to kabaret i złoto w jednym!), sarkazmem oraz nawiązaniami do popkultury. Do tego książka jest pełna wielu pięknych i mądrych słów, które każdy człowiek wchodzący w dorosłość po prostu musi usłyszeć!

Choć już drugi raz czytałam tę historię, w całości jest jeszcze bardziej emocjonalna niż za pierwszym razem… Targa wewnętrznie, rozpala i otula po to, by ostatnie rozdziały i epilog wgniotły w fotel z krwawiącym sercem wydartym z piersi!

Zapewniam Was, że „Tamtego lata” to nie kolejny letni romans. To emocjonująca, a zarazem sensualna historia, od której nie sposób się oderwać! Jest piękna i ambitna. Uderza w struny, o których istnieniu nie mieliście pojęcia.

Są książki, o których niezależnie co by się powiedziało, to zawsze będzie niewystarczające. Dla mnie właśnie taką książką jest „Tamtego lata” Laury Savaes.

Po rozwodzie rodziców i kilku latach nieobecności w rodzinnym Westfield Lea Woods przyjeżdża do ojca wraz z początkiem wakacji. Szybk...

Rozwiń Zwiń

Czy 31 października może trwać cały rok?
Tym razem trupa cyrkowa Bączek & Żuczek, znużona minionymi wydarzeniami, szukając wytchnienia, trafia do małej Dąbrówki. Jak wiadomo, po drugiej stronie Bramy wszystko jest niecodzienne, ale miasteczko, w którym trwa nieustające Halloween, to zaskakujące zjawisko nawet jak na magiczny świat. Niezwykła okolica, podejrzana serdeczność jej mieszkańców, tajemniczy demon oraz cały szwadron czarnych kotów to wyzwania, z którymi tym razem przyjdzie się mierzyć bohaterom.

Minęło zaledwie kilka tygodni, odkąd bliźnięta Franek i Finka poznali czarodziejski świat swojego dziadka, a już zdążyli wpakować się w nie lada kabały, zyskać niezwykłych przyjaciół oraz odkryć moce, jakie w nich drzemią. Mała bestiarka ze smokiem-pieszczochem oraz chłopiec władający magią śmierci to wyjątkowy duet. Tym razem, oprócz przygód mrożących krew w żyłach przekonają się, jak wielkim są dla siebie wsparciem, bo choć każde z nich może wiele, razem są niepokonani i żaden demon ani człowiek nie są im groźni. Będą przy tym musieli zmierzyć się z ciągle rozwijającą się własną magią oraz wiarą w jej siłę.

Dodatkowo autorka nadała tej historii sznyt przywodzący mi na myśl „Heksalogię o Dorze Wilk” (serię urban fantasy dla dorosłych czytelników) – demoniczne postaci i ich cyniczny humor sprawiły, że poczułam się jak wśród dobrych, starych przyjaciół.

To już kolejne lato z dziecięcą serią fantasy spod pióra Jadowskiej i powiem Wam, że to powoli staje się moją tradycją, że właśnie z nią zaczynam wakacje. Lekki, zabawny styl, przyjazny dzieciom, ale i nienużący dorosłych czytelników to idealna propozycja na ten czas. Ale czyżby miał to być koniec spotkań z tym wyjątkowym rodzeństwem? Mam nadzieję, że jednak nie!

Czy 31 października może trwać cały rok?
Tym razem trupa cyrkowa Bączek & Żuczek, znużona minionymi wydarzeniami, szukając wytchnienia, trafia do małej Dąbrówki. Jak wiadomo, po drugiej stronie Bramy wszystko jest niecodzienne, ale miasteczko, w którym trwa nieustające Halloween, to z...

Rozwiń Zwiń