Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę się w tej części zadziało i dobrze! Podobało mi się, że w drużynie każdy znalazł swoje miejsce i są zgranym zespołem.

I tutaj taka moja mała dygresja, tak więc można ją śmiało pominąć. Mianowicie, trochę drażni mnie sposób, w jaki jest przedstawiana postać Hala. Rozumiem, że to w głównej mierze najważniejsza postać, jednak wszechstronność i talent są u niego "podkreślane", przez co staję się geniuszem w większości dziedzin. Nie zrozumcie mnie źle, bo nie mam nic do niego, jednak boję się, że dalej ta postać może stać się wkurzająca. W porównaniu z Willem (czytałam najpierw Zwiadowców, więc będę do tej serii odnosić), który nie był tak wyjątkowy od samego początku, bo miał mistrza, do którego można było go porównywać, tak tu Hal nie ma żadnej "konkurencji". Mam tylko cichą nadzieję, że przez to nie stanie się zarozumiałym skirlem.

W końcu akcja rozwinęła się do końca, czyli nie zaskoczę chyba tym nikogo, że z hańby zostali oczyszczeni. Bardzo fajnie poprowadzony moment do kulminacji. Cieszę się, że rozprawili się z Zavackiem, bo szczerze mówiąc, strasznie mnie irytowała ta jego pewność siebie. W sumie to strasznie ciekawiło mnie, jak zakończą się jego losy, a skończyły się naprawdę źle. :p

Nadal uważam, że pierwsza część była tą najlepszą. W zasadzie na tym mogłaby się zakończyć historia drużyny "Czapli", ale autor coś jeszcze dla nas wymyślił. Tak więc, czytam dalej. (:

Trochę się w tej części zadziało i dobrze! Podobało mi się, że w drużynie każdy znalazł swoje miejsce i są zgranym zespołem.

I tutaj taka moja mała dygresja, tak więc można ją śmiało pominąć. Mianowicie, trochę drażni mnie sposób, w jaki jest przedstawiana postać Hala. Rozumiem, że to w ...

Rozwiń

Zwiń

Trudna historia w trudnych czasach. Momentami zbyt naciągane zdarzenia, przez co "czuć" było, że to fikcja literacka. Jednak faktem jest, że w czasie wojny w Chinach działy się okropne rzeczy, a jesteśmy obyci z tym co działo się w Europie, tak więc są to również makabryczne wydarzenia do czytania. Mamy tu również różnice kulturowe i przez to sytuacja między bohaterami staję się jeszcze trudniejsza. Jeśli chodzi o bohaterów, to całkiem fajnie są wykreowani. Można "wczuć się" w ich sytuację i rozterki. Nawet postacie drugoplanowe są interesujące, co w historiach w głównej mierze miłosnych nie zawsze się zdarza, bo wiadomo, że najciekawsze charaktery mają być te główne.

Minusem jest jednak dla mnie, co dla kogoś może być mało istotne w tej książce, że każdy rozdział był rozpoczęty od innej osoby. I nie chodzi o to, że przedstawiana jest inna perspektywa historii, bo to można znaleźć chociażby w tzw. thrillerach, ale to że perspektywa Aiyi była w narracji pierwszoosobowej, natomiast Ernesta w trzecioosobowej. Pierwszy raz trafiłam na taki dziwny sposób prowadzenia akcji, co trochę na początku mnie drażniło.

Podsumowując, jest to powieść romantyczna z motywem brutalnej rzeczywistości II wojny światowej. Mnie osobiście wciągnęła, a końcówka nawet zaskoczyła. (:

Trudna historia w trudnych czasach. Momentami zbyt naciągane zdarzenia, przez co "czuć" było, że to fikcja literacka. Jednak faktem jest, że w czasie wojny w Chinach działy się okropne rzeczy, a jesteśmy obyci z tym co działo się w Europie, tak więc są to również makabryczne wyda...

Rozwiń

Zwiń

Muszę przyznać, że ta część jest nieco gorsza od poprzedniczki. Początek trochę nudnawy, lecz im dalej, tym ciekawiej! Tak jak w poprzednim tomie można było przewidzieć akcje, tak było również i w tym. W szczególności, że tytuł następnego daję do myślenia. Krótko mówiąc, trzeba czytać dalej. (:

Muszę przyznać, że ta część jest nieco gorsza od poprzedniczki. Początek trochę nudnawy, lecz im dalej, tym ciekawiej! Tak jak w poprzednim tomie można było przewidzieć akcje, tak było również i w tym. W szczególności, że tytuł następnego daję do myślenia. Krótko mówiąc, trzeba czytać dale...

Rozwiń

Zwiń

Tak jak w "Zwiadowcach" akcja wciągnęła mnie dopiero od drugiego tomu, tak tu już teraz jestem zachwycona! Nie spodziewałam się, że "Drużyna" tak przypadnie mi do gustu, że już od pierwszego tomu pokona "Zwiadowców" - moim zdaniem oczywiście, i zobaczymy czy dalej tak zostanie. Trzeba lubić historię, w których występują Wikingowie i tego typu wilki morskie. Zresztą kto czytał "Zwiadowców" ten wie jacy są Skandianie.

Mamy starych bohaterów w tym mojego ulubionego Eraka, jak i nowych. Sporo jest tych postaci, jednak nie na tyle, żeby nie połapać się kto jest kim. Głównego bohatera od razu polubiłam. Hal przypomina mi trochę Willa, a Stig odrobinę Horacego, choć ten ma wybuchowych temperament. W ogóle cała drużyna Czapli mi się podobała.

Bardzo ciekawa historia o tym jak powstają młode wilki morskie. Jednak to końcowa część była najciekawszym elementem akcji. Już nie mogę się doczekać, aby sięgnąć po kontynuację i sprawdzić jak rozwiną się wydarzenia.
Po prostu polecam! (:

Tak jak w "Zwiadowcach" akcja wciągnęła mnie dopiero od drugiego tomu, tak tu już teraz jestem zachwycona! Nie spodziewałam się, że "Drużyna" tak przypadnie mi do gustu, że już od pierwszego tomu pokona "Zwiadowców" - moim zdaniem oczywiście, i zobaczymy czy d...

Rozwiń

Zwiń

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to była najlepsza część ze wszystkich. I choć liczyłam na trochę inny przebieg wydarzeń, to i tak mi się podobało. Fajnie przeplatane ze sobą przygotowania nippończyków, jak i manduków. Sama postać Chana mi się podobała, nie takiego wodza się po prawdzie spodziewałam, ale ten okazał się jeszcze lepszy. Jak i nie spodziewałam się, że będziemy mieć pokazaną bitwę na lądzie, oraz i na wodach! Choć była to krótsza batalia, to i tak było to coś nowego. Starcia opisane tak, że waleczności wojowników i ich honor był tym elementem, dzięki czemu historia miała tą autentyczności japońskiej kultury.

Jednak przede wszystkim była to historia losów Kentaro i na nim się skupię. Brakowało mi później tej jego dyscypliny wojownika, a bez niej nie podtrzymywał wiarygodność w tym, jakim był sługą jako Duch, a do tego przecież został wyszkolony. I tutaj podkreślam, że powinien wyglądać właśnie tak, jak w pierwszej części, bo dalej już następuje jego podobieństwo do zwykłego człowieka. Dalej podtrzymuje, że powinien zostać wierny Czerwonemu Lotosowi, a resztę kobiet powinien stanowczo od siebie odsuwać. To przez późniejsze miłości "przestał być" Duchem, a stał się nieszczęśliwym mężczyzną z wyrzutami sumienia. Szkoda jeszcze, że sama postać Ducha nie zyskała jakiegoś bardziej "magicznego pierwiastka". W tej część byłaby ku temu świetna okazja, aby ostatni raz jakiś atut wyciągnąć. Dawałoby to tajemniczości do ostatnich chwil, że dalej potrafi nas czymś zaskoczyć. Po prostu miałam większe oczekiwania od niego, niż tylko wzmocnione zmysły czy szybkie ruchy. Ogólnie nie przepadałam jakoś za tą postacią, jednak na sam koniec trochę ruszyło mnie to, jak zakończyły się jego losy.

Podsumowując, warto było sięgnąć po tę serię. Polecam lubiącym kulturę i klimaty azjatyckie oraz tematykę działań wojennych. (:

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to była najlepsza część ze wszystkich. I choć liczyłam na trochę inny przebieg wydarzeń, to i tak mi się podobało. Fajnie przeplatane ze sobą przygotowania nippończyków, jak i manduków. Sama postać Chana mi się podobała, nie takiego wodza się po praw...

Rozwiń

Zwiń

Autor w tej część nieźle "zaszalał" z magią, przez co nie podobała mi się, tak jak pierwsza. Również przesadził z wyczynami Kentaro. Drażniło mnie to, że postacie wykreowane na dysponujące siłą i mocą, zostały tak łatwo pokonane i tu nikogo chyba nie zaskoczę, że z każdym wygrywał walkę. I te powtarzające się zwroty typu "... minęły go dosłownie o włos..." albo "...umknął przed (czymś) dosłownie w ostatniej chwili." No ludzie kochani, już naprawdę kibicowałam, aby wreszcie ktoś go załatwił! Nie zrozumcie mnie źle, po prostu gdyby przeciwników było mniej, to nie irytowałoby to, w jaki sposób przedstawiony jest tutaj jako wojownik, a tak Duch "taśmowo" załatwia wszystkich swoich przeciwników.

I jeszcze coś, co rzucało się w oczy, a mianowicie wciśnięty na siłę wątek miłosny. Nie wiem czemu autor uparł się by Kentaro miał ponownie wybrankę. Jednak przede wszystkim zabrakło mi rozwinięcia tego, w jaki sposób Duch trafił do klanu. Nie było go prawię przez pierwszą połowę i żadnej wzmianki skąd się wziął. No szkoda!

Plusem za to był sam klan Nagata i wszystkie losy dziedzica. Jednak to zakończenie było najgorsze. Tak jak postanowił Koneko można zrozumieć, tak jego ojciec zmarnował to w imię honoru i zrobił, jak zrobił. Chyba wolałaby, żeby plan Pani Ciszy się udał, a potem nastąpiłaby i tak zdrada. To moim zdaniem byłoby i tak lepsze, niż takie bezsensowne poświęcenie młodego paniczna. I znów akcja dąży do tego samego, chcą ocalić Nippon przed dzikusami, a sami zachowują się jak oni i zabijają się bez opamiętania. W końcu ostatnia część będzie walką z nimi, więc jestem jej bardzo ciekawa. I pełna nadziei, że ta historia jednak nie będzie stratą mojego czasu!

Autor w tej część nieźle "zaszalał" z magią, przez co nie podobała mi się, tak jak pierwsza. Również przesadził z wyczynami Kentaro. Drażniło mnie to, że postacie wykreowane na dysponujące siłą i mocą, zostały tak łatwo pokonane i tu nikogo chyba nie zaskoczę, że z każdym wygryw...

Rozwiń

Zwiń

Całkiem dobra była to książka. Szkoda tylko, że sam opis jest jednym wielkim spoilerem. "Kentaro miał bronić, ale zawiódł..." Miałam nadzieję, że jednak Czerwony Lostos odejdzie z tej historii w inny sposób. Szkoda, bo postać Shory była bardzo interesująca. Za to postać Kentaro trochę kojarzyła mi się niczym jakiś bohater z anime. Niby los mu nie sprzyjał, a i tak zwyciężał w każdym starciu. Jego początki, kiedy służył Nieśmiertelnej były dla mnie najciekawsze. Choć mamy go wtedy jako bardziej drugoplanową postać, to i tak moimi zdaniem był tu bardziej interesujący. Jego tajemniczości i oddanie dla klanu Sekai było tym, co mnie urzekło. Później zmiana rodziny i otoczenia uczynił, to jakim się stał. "Kto z kim przestaje, takim się staje." - myślę, że to powiedzenie oddaję najlepiej sens jego sytuacji. Był niczym pusta kartka, którą po stracie Pani trzeba było wypełnić od nowa.

Ogólnie świat przedstawiony bardzo ciekawe, świetny klimat dawnej Japonii i samurajów. Akcenty takie jak np. Szkarłatne Ostrze były interesującymi elementami tej historii. Dodam jeszcze, że wygląd książki jest świetny, jaki i kolejnych tomów, a lubię gdy książki przyciąga mój wzrok.

Krótko mówiąc, jestem ciekawa jak rozwinie się sprawa z Mandukami i również, co dalej stanie się z Duchem, więc sięgnę po kolejne części. (:

Całkiem dobra była to książka. Szkoda tylko, że sam opis jest jednym wielkim spoilerem. "Kentaro miał bronić, ale zawiódł..." Miałam nadzieję, że jednak Czerwony Lostos odejdzie z tej historii w inny sposób. Szkoda, bo postać Shory była bardzo interesująca. Za to postać Kentaro t...

Rozwiń

Zwiń

Mam mieszane uczucia, co do tej książki. Spodziewał się tu stereotypu o postaci, która ze słabej zamienia się w silnego bohatera. Niby taka przemiana następuje, jednak nie do końca główną postać nazwałabym "bohaterem". Jeśli chodzi o tę postać, to mamy tutaj Rin, którą w pierwszej części podziwiałam. Dziewczyna z małej wsi, która pokazała swoją silną determinację, aby dokonać tego, w co nikt nie wierzył. Moimi zdaniem ta część szkolna była najfajniejszą.

Dwie następne części z kolei pokazują nam już konflikt polityczny między cesarstwami. I tak jak przeważnie nie mam problemu w czytaniu o krwawych walkach, tak tu opisy masakry mną wstrząsnęły. W szczególności to co zadziało się w mieście Golyn Niis. Brutalność jest tu opisana w sposób obrazowy, że czytelnik przeżywa te wszystkie emocje wraz w bohaterami. I tu jeśli chodzi o postacie, to żadna nie wzbudziła tu mojej większej sympatii, a główna bohaterka z czasem traciła w moich oczach. Muszę tu jeszcze dodać, że miałam inny obraz jak będzie wyglądać sprawa z szamanizmem w tej historii. Nie do końca podobał mi się sposób, w jaki autorka go przedstawiała w późniejszej fazie.

Sam świat ciekawy, że czytało się go naprawdę dobrze. Jednak w pewnym momencie akcja rozwija się tak szybko, że wręcz za szybko, przez co historia trochę straciła na niektórych wątkach. Z tego powodu nie zainteresowałam się w takim stopniu, żebym chciała sięgać po kontynuację. Chyba przez tę ostatnie wydarzenia mam po prostu dość tej brutalnej wojny, a zapowiada się jeszcze więcej walki.

Mam mieszane uczucia, co do tej książki. Spodziewał się tu stereotypu o postaci, która ze słabej zamienia się w silnego bohatera. Niby taka przemiana następuje, jednak nie do końca główną postać nazwałabym "bohaterem". Jeśli chodzi o tę postać, to mamy tutaj Rin, którą w pierwsze...

Rozwiń

Zwiń

To jeden z takich momentów, kiedy cieszę się, że nie skusiłam się na zakup. Nie raz widziałam ją na nie jednej liście bestsellerów, więc sięgnęłam po nią, choć w bibliotece była ona w dziale wiekowy 10-14 lat, co mnie trochę zdziwiło, a po przeczytaniu jej tym bardziej. Nie mogę pojąć, że tak momentami krwawa i toksyczna (przez to, że w Elfhame wszystko uchodzi na sucho) pozycja nadaję się dla takiego młodego odbiorcy. Wydaje mi się, że powinna mieć ona zawyżony przedział wieku, aby po nią sięgnąć. Jednak trzy rzeczy, które mi się nie podobały najbardziej, choć jest tego więcej, bo szczerze plusów nie znajduję.

Po pierwsze nie lubię, gdy książka jest prowadzona w narracji pierwszoosobowej. Główna bohaterka była postacią sprzeczną. Miejscami zagubiona nastolatka, a niekiedy bezwzględna śmiertelniczka. Gdybym miała ją określić jedynym słowem, to chyba jako masochistke. Niby nienawidzi "elfów", a sama chciałaby stać się jedną z nich.

Po drugie, czy tytułowy okrutny książę to Cardan, bo ze wszystkich książąt to jego najmniej można o to okrucieństwo posądzić. Na tle braci nie wypada on tak okrutnie, a wręcz miałam wrażenie, że nie jest to postać główna tylko drugoplanowa. Postać z kategorii irytujących pijaków. Nie przypadł mi do gustu, choćby nie wiadomo jak opisywane było jego piękno zewnętrzne. W ogóle opisy "elfów" wcale nie wzbudziły we mnie odczucia tego ich piękna, które widziałam Judy.

I ostatnie, z czym jeszcze nigdy nie spotkałam się w książce, to rozdział pierwszy, a raczej jego brak, bo miał tylko jedno zadanie. Widać, że autorka chyba nie miała pomysłu, jak zacząć tę książkę, bo o Prologu nawet się nie będę wypowiadać jaki był zły. Koniec końców, jak na taki hit, jestem nią rozczarowana, choć jednak nie jest jeszcze z tych najgorzej napisanych.

To jeden z takich momentów, kiedy cieszę się, że nie skusiłam się na zakup. Nie raz widziałam ją na nie jednej liście bestsellerów, więc sięgnęłam po nią, choć w bibliotece była ona w dziale wiekowy 10-14 lat, co mnie trochę zdziwiło, a po przeczytaniu jej tym bardziej. Nie mogę pojąć, że ...

Rozwiń

Zwiń