Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śp. Johan Cruyff, Franz Beckenbauer i śp. Kazimierz Deyna czyli trzech najlepszych piłkarzy Mundialu w 1974. Dzięki tej książce o tym pierwszym wiesz naprawdę wszystko.

Autobiografia Johana to podróż przez jego niesamowite życie ze wszystkimi wzlotami i upadkami. Dzięki tej książce dowiedziałem się dlaczego tak wspaniale grał w piłkę nożną i skąd u niego brały się nietuzinkowe inicjatywy. Znalazłem również odpowiedź na nurtujące mnie od lat pytanie - dlaczego nie zagrał w 1978 w Argentynie.

Śp. Johan Cruyff, Franz Beckenbauer i śp. Kazimierz Deyna czyli trzech najlepszych piłkarzy Mundialu w 1974. Dzięki tej książce o tym pierwszym wiesz naprawdę wszystko.

Autobiografia Johana to podróż przez jego niesamowite życie ze wszystkimi wzlotami i upadkami. Dzięki tej książce dowiedziałem się dlaczego tak wspaniale grał w piłkę nożną i skąd u niego brały się...

Moje pierwsze mgliste wspomnienia piłkarskie sięgają 1988 roku, kiedy Holandia sięgnęła po tytuł Mistrza Europy, a konkretnie wygranego finału ze ZSRR. Obie finałowe bramki zapadły mi w pamięć, dlatego, gdy zobaczyłem książkę Ruuda Gullita na półce w księgarni - kupiłem bez wahania.

Tytuł "Jak oglądać piłkę nożną" dobrze oddaje jej treść. Na pierwszym planie jest bowiem wiedza autora na temat taktyki, kultur piłkarskich, cech piłkarzy na poszczególnych pozycjach a na drugim wątek stricte autobiograficzny. Tego się spodziewałem i dla mnie było to w porządku.

Książkę bardzo fajnie się czyta, dlatego, że składa się z "mikrohistoryjek" opisanych przystępnie. Ma się wrażenie, jakby rzeczywiście słuchało się Ruuda, który siedzi obok Ciebie w autobusie i opowiada o walorach nowoczesnych bocznych obrońców, czy o dogmatach we włoskiej piłce klubowej.

Ruud rzuca bardzo fajne światło na holenderską piłkę klubową i reprezentacyjną na przestrzeni ostatnich kilku dekad (w tym pamiętnego mundialu Italia 90). Równie klarownie tłumaczy na czym polegają różne kultury gry w piłkę nożną i jakie mają korzenie.

Daję "7" bo uważam, że to bardzo dobra pozycja do przeczytania praktycznie dla każdego, kto interesuje się piłką nożną.

Moje pierwsze mgliste wspomnienia piłkarskie sięgają 1988 roku, kiedy Holandia sięgnęła po tytuł Mistrza Europy, a konkretnie wygranego finału ze ZSRR. Obie finałowe bramki zapadły mi w pamięć, dlatego, gdy zobaczyłem książkę Ruuda Gullita na półce w księgarni - kupiłem bez wahania.

Tytuł "Jak oglądać piłkę nożną" dobrze oddaje jej treść. Na pierwszym planie jest bowiem...