Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytanie książki Natalii Fiedorczuk-Cieślak, wbrew temu co sugeruje tytuł, nie przynosi ulgi. Ba! Jest odwrotnie. Ta historia gniecie, boli i okrutnie irytuje. Bo z jednej strony patrzymy na bohaterów i choć bardzo tego nie chcemy, odnajdujemy w nich siebie. Zagubionych, godzących się na krzywdę oraz szeroko pojętą nudę i bylejakość własnego życia. Z drugiej strony podczas lektury coś w nas krzyczy i sprawia, że się złościmy. Mówimy głośno nie. Bo to nie nasz obraz. My współcześni trzydziestolatkowie z kredytem, średnio zadowalającą pracą i mało satysfakconującym życiem tak nie wyglądamy. Mniej w nas patologicznych zachowań. Więcej człowieczeństwa. Tak! Cholernie ciężko przyznać się przed sobą, że siedzi się w błotnej kałuży życia bez satysfakcji. Oczywiście tylko w głąb bez satysfakcji. W jednym kierunku. Bo wiadomo! Z pozoru i z zewnatrz wszystko jest dobrze. Wszystkie puzzle są na swoim miejscu. Pasują totalnie.


Wiele tu o miłości, zdradzie i przemocy domowej. Wiele bólu, niespełnienia, przykrości, cierpienia i zagubienia w własnych przestrzeniach życia. Wiele mozolnego poszukiwania sensu. Pomimo burzy emocji jakie kotłują się w głowach i życiach bohaterów, oni wciąż jednak pozostają dla nas płascy. Pomimo dramatów jakich doznają nie łapiemy z nimi kontaktu. Jakby byli za ścianą, a my jesteśmy zadowoleni z tego faktu. Cieszymy się, że nie musimy się z nimi konfrontować. Bo trochę się boimy. Troche nie wiemy co powiedzieć. A trochę też wolimy odwrócić wzrok. I jest nam też wstyd, że się odwracamy.

Książka jest napisana poetyckim językiem, który ma w sobie tę iskrę. Jest ładnie o bardzo brzydkich i złych rzeczach. Jest również chaos. Jakby Autorka chciała za dużo na raz i o wszystkim. Nie umiałam się wczuć, utożsamić. Nie umiałam wejść w tę historię. Przyjąć ból. A może ulga, którą czujemy po lekturze ma tutaj znaczenie? Może to celowe? Ta Ulga! Że nie należymy do opisanego tu brudnego świata. Ulga, że jednak nie jesteśmy (nie chcemy być) tacy jak oni. Bo przecież my mamy takie idealne życia... czyż nie?


Książka jest specyficzna. Z pewnością podzieli czytelników. Wielu uzna ją za słabą i o niczym. Przyznam, że mnie to nie zdziwi. Mnie jednak na swój oryginalny sposób chwyciła. Wywołała emocje. A czyż nie o to chodzi w literaturze?

Czytanie książki Natalii Fiedorczuk-Cieślak, wbrew temu co sugeruje tytuł, nie przynosi ulgi. Ba! Jest odwrotnie. Ta historia gniecie, boli i okrutnie irytuje. Bo z jednej strony patrzymy na bohaterów i choć bardzo tego nie chcemy, odnajdujemy w nich siebie. Zagubionych, godzących się na k...

Rozwiń Zwiń

McMurphy chcąc uniknąć wyroku udaje wariata i trafia do szpitala psychiatrycznego. Konkretnie pod skrzydła despotycznej Wielkiej Oddziałowej - siostry Ratched. To od niej będzie zależeć, kiedy McMurphy opuści szpital. Problem w tym, że relacja oddziałowej i nowego pacjenta nie układa się zbyt dobrze. Ba! Ich relacja zamienia się w swoiste starcie tytanów. Siostra Ratched vs. McMurphy. Sadystyczna oddziałowa kontra charyzmatyczny pacjent. System vs. jednostka.

Główni bohaterowie, to dwie szalenie silne osobowości upchane w zdecydowanie za ciasnym dla siebie środowisku. Z tego nie mogło wyjść nic dobrego! Od początku wiadomo, że jedna ze stron będzie musiała odejść. Czy z tarczą czy na tarczy? Przekonajcie się sami! Zakończenie to prawdziwa petarda! Ja jestem totalnie usatysfakcjonowana.


"Lot nad kukułczym gniazdem" to doskonałe stadium ludzkiej psychiki. Wiele tu o relacjach międzyludzkich i manipulacji. Autor dobitnie pojazuje mechanizmy strowania jednostką w zamkniętej przestrzeni, moc manipuacji. Dobrze ukazana tu jest również specyfika buntu jednostki wobec systemu, jej bezsilność ale także lekkomyslność prowadząca do lekceważenia przeciwnika.


Historię tu opisaną poznajemy z perspektywy jednego z pacjentów, a konkretnie widzimy ją oczyma chorego Wielkiego Wodza. Ta narracja wzbogaca całość. Sprawia, że jeszcze bardziej wchodzimy w tę historię.
Sama fabuła jest momentami mocna i przerażająca (terapia wstrząsowa i lobotomia), ale autor nie szczędzi nam również specyficznego dla siebie dowcipu. Mimo ciężaru przesłania, całość jest bardzo przystępna w odbiorze, a sam styl bardzo lekki. "Pojedynek tytanów" naprawdę wciąga. Momentami aż trudno się oderwać. Gorąco polecam! 😊

McMurphy chcąc uniknąć wyroku udaje wariata i trafia do szpitala psychiatrycznego. Konkretnie pod skrzydła despotycznej Wielkiej Oddziałowej - siostry Ratched. To od niej będzie zależeć, kiedy McMurphy opuści szpital. Problem w tym, że relacja oddziałowej i nowego pacjenta nie układa się z...

Rozwiń Zwiń

Lato! To właśnie w tym okresie częściej wybieram lekkie książki. Takie, które idealnie podczytuję się na leżaku w ogrodzie, sącząc zimną lemoniadę arbuzową. Biorąc do ręki nową powieść Agaty Kołakowskiej wiedziałam, że się nie zawiodę i nie myliłam się! "Lato jak w filmie" to totalnie urocza, ciepła opowieść w rytmie "Dirty Dancing".

Ale od początku! Ruby przechodzi trudny okres. Nie dość, że właśnie zakończył się jej związek, to jeszcze podpadła szefowej. Na szczęście dziewczyna w sytuacjach kryzysowych może liczyć na przyjaciółki. A tym razem Iza i Tina wpadły na szalony pomysł "ratunkowy". Zafundowały Ruby wczasy na Mazurach. Ale nie takie tam zwykłe SPA, tylko Wilkasy Spa! Urokliwe miejsce cyklicznych turnusów inspirowanych scenami z kultowego filmu "Dirty Dancing". Ruby choć jest sceptycznie nastawiona do tego wyjazdu, postanawia zaryzykować i wykorzystać ten czas na odpoczynek od zgiełku. Los jednak ma wobec niej inne plany 😉 O wylegiwaniu się w SPA dziewczyna może tylko pomarzyć!

Pani Agata ma niezwykły dar do pisania prostych historii z głębią. I tutaj dostajemy właśnie taką opowieść. Lekką, zabawną i przede wszystkim przepełniona mądrością. Ta historia jest niewinna i romantyczna tylko z pozoru. Dostarcza nam bowiem wiele emocji, ale nie tylko tych pozytywnych. Jest tu również miejsce na rzeczy niewygodne i trudne. Te, które pokazują, że czasem warto być szczerym wobec siebie i wobec tych, na których nam zależy. Historia ta dowodzi, że pokazanie swojej słabości jest oznaką siły.

Fabuła książki nie pozwala na nudę. Naprawdę dużo się tu dzieje! Nie ma czasu na marazm. Nawiązania do kultowych scen z filmu "Dirty Dancing" to strzał w 10! Zdecydowanie ubarwiają one całość. Pozwalają "widzieć" treść i odczuwać ją jeszcze mocniej. Myślę, że dla miłośników filmu ta książka będzie nie lada gratką!

Reasumując, jeżeli szukacie pluszowej historii przepełnionej uczuciami, mądrością i delikatnym, niewymuszonym dowcipem to "Lato jak w filmie" jest napisana właśnie dla Was! Ja dobrze spędziłam z nią czas. Tak! Moje serducho podczas lektury wypełniało przyjemne ciepło, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. Polecam!

Lato! To właśnie w tym okresie częściej wybieram lekkie książki. Takie, które idealnie podczytuję się na leżaku w ogrodzie, sącząc zimną lemoniadę arbuzową. Biorąc do ręki nową powieść Agaty Kołakowskiej wiedziałam, że się nie zawiodę i nie myliłam się! "Lato jak w filmie" to tot...

Rozwiń Zwiń

Ginekolodzy 2 to książka, w której Autorka postanowiła troszkę wyjść poza tajemnice gabinetów znane nam z pierwszej części. W tej publikacji treść skupia się wokół obecnej sytuacji w Polsce. Mówiąc obecna mam na myśli oczywiście rzeczywistość, w której funkcjonujemy po wydaniu kontrowersyjnego wyroku TK.

Pani Iza rozmawia na tematy bieżące ze spacjalistami z dziedziny prawa, ginekologii, położnictwa oraz psychiatrii. Nie pomija w rozmowach także samych kobiet i członków ich rodzin. Obecna sytuacja jest niewątpliwie trudna, momentami wręcz dramatyczna. A dramat rozgrywa się na każdym polu. Nie dotyczy tylko samych ciężarnych, ale także ich rodzin, kobiet które planują dzieci i przede wszystkim samych lekarzy. Lęk, strach, niezrozumienie, przerażenie. Czy faktycznie takie uczucia powinny dominować na naszych oddziałach ginekologiczno-położniczych? A przecież wystarczy odrobina empatii, by wejść w rolę kobiety, która właśnie dowiaduje się, że nosi pod sercem ciężko chore dziecko. Dziecko z wadami letalnymi, które jest skazane na śmierć. Wystarczy odrobina wyobraźni i dobrej woli, by zrozumieć jak obciążający dla kobiety jest poród martwego dziecka lub maleństwa, które przyjdzie na świat, by po prostu umrzeć.

Warto podkreślić, że poza zmianami prawnymi i ich konsekwencjami dotyczącymi terminacji Autorka porusza jeszcze wiele ważnych kwestii. Mowa tu między innymi o klauzuli sumienia, o aborcjach poza granicami kraju, o skierowaniach na terminację ciąży wydawanych przez psychiatrę, o badaniach prenatalnych czy o odrzucaniu przez lekarzy pacjentek z ciążą "problematyczną". Wiele tu osobistych dramatów kobiet i ich rodzin. Tych cichych i tych, o których usłyszeliśmy w ramach prostestów "ani jednej więcej".


To książka ważna, potrzebna i bardzo mocna. Historie kobiet otwierają oczy i bolą. Ich strata i lęk przygniata, a bezradność lekarzy przygnębia i cholernie złości. To książka, która niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny i różnorodność uczuć. Jest tu wszystko. Bezradność, złość, strach, lęk, wzruszenie. Pozwala spojrzeć na aborcję głębiej. Z dala od medialnego szumu, rzetelnie i z kilku ważnych perspektyw. Polecam!

Ginekolodzy 2 to książka, w której Autorka postanowiła troszkę wyjść poza tajemnice gabinetów znane nam z pierwszej części. W tej publikacji treść skupia się wokół obecnej sytuacji w Polsce. Mówiąc obecna mam na myśli oczywiście rzeczywistość, w której funkcjonujemy po wydaniu kontrowersyj...

Rozwiń Zwiń

Książka Doroty Szelągowskiej, wydana w formie zbioru felietonów, przykryła mnie kołderką emocji i wzmocniła mądrością. To taki troszkę plasterek na troski w jednym, zwartym wydaniu książkowym. W sumie to myślę, że sama Dorota jest super plasterkiem. Takim miękkim i kolorowym. Na przykład w Muminki. Takim, co to naklejony na ranę otula ją i sprawia, że wszystko lepiej się goi. Plasterek z Dorory dobrze robi na głowę. Bo bawi. Uczy. Pozwala nabrać dystansu. Pozwala się wzruszyć i być cholernie smutnym. Jest też szczęściem. Wywołuje uśmiech i daje nadzieję, że jednak dobry człowiek bywa dla drugiego człowieka.


Ta książka (nie)książka, jak pisze o niej sama Autorka, to zbiór felietonów, które powstały w różnym czasie i przemawiają do nas po troszę o wszystkim. Wprawdzie były one już w większości publikowane, lecz w formie książki (nie)książki są ekstra, bo razem tworzą fajną przestrzeń do dyskusji i przemyśleń własnych. Książkę można z powodzeniem czytać fragmentami. Wyrywać mądrości i radości bez planu. Ja po jej przeczytaniu czuję się otulona, ukochana i rozbawiona. Czuję, że wszystko jest na swoim miejscu. Każda emocja zaistniała. Teraz chciałabym tylko więcej Doroty plasterka. Tak na co dzień. Bo to fajne. I dobrze robi w środku. W głowie i w sercu. Love 🖤

Książka Doroty Szelągowskiej, wydana w formie zbioru felietonów, przykryła mnie kołderką emocji i wzmocniła mądrością. To taki troszkę plasterek na troski w jednym, zwartym wydaniu książkowym. W sumie to myślę, że sama Dorota jest super plasterkiem. Takim miękkim i kolorowym. Na przykład w...

Rozwiń Zwiń

"Nasz mundur to uśmiech" - tak zwykła mawiać Chaira Lubich - założycielka ruchu Focolarii. Czy wówczas już ktoś się spodziewał, że pod słodkim uśmiechem fokolarynów skrywają się nadużycia seksualne, gwałty, skandale związane z pedofilią czy łamanie zasad etycznych i prawa. Ogólnie szeroko pojęte nadużycia władzy, sumienia oraz psychiczne, które doprowadziły do wielu tragedii ludzkich.

Fakty ujawnione w trakcie dziennikarskiego śledztwa zatrważają. Przeraża milczenie oraz brak zdecydowanej reakcji wobec tego, co działo u fokolarynów. Ciemna strona "Dzieła Maryi" jednak ujrzała światło dzienne, a beatyfikacja jej założycielki, na szczęście!, zatrzymała się w martwym punkcie. Wszystko wskazuje na to, że w świetle obecnych informacji dojdzie raczej do wielu aresztowań, niż wyświęcenia Chairy.

Ruch Focolari o strukturze koncentrycznych kręgów, którego członkowie doskonale posługują się technikami kontroli umysłów, działa jak legalna sekta. Jest hermetyczny. Zmusza członków do wyrzeczenia się siebie dla jedności i praktykuje balwochwalczy kult jego założycielki. Ruch celowo wypiera cielesność i odrzuca ciało, a także stawia opór wobec trudnych emocji, impulsów i uczuć. Uśmiech przede wszyskim. Nietrudno się domyślić, że takie wypieranie, na dłuższą metę, może prowadzić do obojętności emocjonalnej, przygaszenia i zachowań dewiacyjnych. Członkowie są uwiązywani emocjonalnie, społecznie i ekonomicznie. Wyzyskiwani. Oddalani od rodzin. Cyznizm przełożonych nie zna granic. Choroby psychiczne, permanentny lęk i nieumiejętność radzenia sobie poza sektą to tylko niektóre z problemów, z którymi muszą borykać się byli członkowie ruchu. Nierzadko sięgają po rozwiązania ostateczne, by się wyzwolić. Wiem, to brzmi okrutnie. I uwierzcie mi, że samej wciąż trudno mi uwierzyć w to co przeczytałam. Legalna sekta, która skupia dwa miliony członków na całym świecie. Czemu nie?!

Książka jest obszerna, a ilość wiedzy i faktów tu przedstawionych ogromna. Jest to rzetelna praca dziennikarska, ale również bardzo jednostronna. Czytając ją miałam wrażenie, że wiele poruszanych tu kwestii celowo jest przedstawiona bardzo emocjonalnie. Autor dogłębnie bada działalność ruchu i przeprowadza krytyczo-historyczną rekonstrukcję postaci Chiary opierającej się głównie na jej tekście "Paradiso'49" i zupełnie nie ukrywa, że robi to trochę z pozycji atakujacego. Widać, że dziennikarz włożył dużo pracy i właśnie emocji w tę publikację. Rozmowy z byłymi członkami ruchu są momentami naprawdę wstrząsające. Całość, choć podzielona tematycznie, jest jednak dość chaotyczna.


Książka jest trudna i ciężka emocjonalnie. Wymaga ogromnego skupienia. Czyta się ją mozolnie, ale z pewnością dla zainteresowanych tematem będzie świetnym źródłem wiedzy. Warto dodać, że publikacja nie odpowie na pytanie "dlaczego?". A uwierzcie mi, będzie się ono pojawiało w Waszej głowie setki razy podczas lektury. Mnie nadal dźwięczy w głowie...

"Nasz mundur to uśmiech" - tak zwykła mawiać Chaira Lubich - założycielka ruchu Focolarii. Czy wówczas już ktoś się spodziewał, że pod słodkim uśmiechem fokolarynów skrywają się nadużycia seksualne, gwałty, skandale związane z pedofilią czy łamanie zasad etycznych i prawa. Ogólni...

Rozwiń Zwiń

Książka dobitnie i bolesnie pokazuje jak dziedziczona jest skłonność do przemocy domowej. Obraz tu przedstawiony boli i dotkliwie uderza. Tym bardziej, że świat widzimy oczami dziecka. Poznajemy jego myśli i wyuczone schematy zachowań, które mają za zadanie nie wyprowadzić ojca z równowagi. Synek nauczył się nie tylko przysłów. Nauczył się przede wszystkim nie pokazywać zbytniej radości, pamiętać o spokoju i wyprężeniu spo-wypr! Nauczył się unikać. Wręcz uwielbiał chorować. Dla ciszy w domu i świetlistości pokoju mamy warto było być zdechlakiem. Stary K. jednak tego nie rozumiał. Bił, bo zdechlak żuru nie je, a wiadomo "że z żuru chłop jak z muru". Bicie przed obiadem na dobry apetyt. Bicie zaległe. Bicie na zaś. Bicie bez powodu. To była norma. Każda obecność Starego K. była dotkliwa. Bo była przemocą lub jej rychłą zapowiedzą.

To jedna z tych pozycji o których trudno zapomnieć po jej przeczytaniu, ale naprawdę warto! Polecam również film "Pręgi". Dobrze siada i dobrze boli. Źle robi na duszę, ale czasem trzeba takiego poruszenia. Czytajcie!

Książka dobitnie i bolesnie pokazuje jak dziedziczona jest skłonność do przemocy domowej. Obraz tu przedstawiony boli i dotkliwie uderza. Tym bardziej, że świat widzimy oczami dziecka. Poznajemy jego myśli i wyuczone schematy zachowań, które mają za zadanie nie wyprowadzić ojca z równowagi...

Rozwiń Zwiń

Wow! Co to była za historia! Czapki z głów!

Komisarz Iwona Banach powraca w szeregi policji w pięknym stylu! Tym razem ściga człowieka, od którego wszystko się zaczęło. Po cieniutkich nitkach, z pozoru nieistotnych, próbuje dotrzeć do Mateusza "Matta" Grzelińskiego, który na własną rękę wymierza sprawiedliwość bywalcom Klubu 526. Wyniki śledztwa nie pozostawiają złudzeń. "Matt" i Krzysztof - zaginiony partner Iwony - mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, by można było to uznać za przypadek.

"Przegrana" poraża wszechobecnym złem, a dzięki temu, że Autor nie kazał nam długo na nią czekać, mogliśmy, będąc niemal na bieżąco z poprzednią historią, należycie się nią delektować. Wątki obu części są ze sobą spójne i dopracowane z dbałością o każdy szczegół. Współgrają niczym dobrze naoliwiona maszyna. Ba! Mam wrażenie, że to co zawisło jako niedopowiedziane w pierwszej części, tutaj zostało wręcz wykrzyczane. Dzieje się tu dużo i szybko. Autor zdecydowanie nie pozwala się nudzić czytelnikowi. Zaskakuje, szokuje i momentami, z premedytacją, usypia naszą czujność, by za chwilę przycisnąć mocniej i "utrzeć nam nosa".

Jedyne czego mogłabym się przyczepić to samo zwieńczenie historii. Konkretnie mam na myśli sytuację z dosłownie ostatnich stron. Tą domykającą wątek pani komisarz i jej partnera. Coś mi tu zgrzytało. Może dlatego, że to w pewien sposób złagodziło ciosy, który otrzymywałam, wcielając się w rolę głównej bohaterki. Tak! Zdecydowanie wolałabym zatrzymać się kilka stron wcześniej i pozostać z tą okropną burzą emocji. Tą zadymą w głowie i w sercu. Bo ta historia naprawdę się wwierca. Głęboko. Wali w splot słoneczny. Nie pozostawia jeńców, nadzieji i złudzeń. Czytajcie! Ta seria jest naprawdę świetna!

Wow! Co to była za historia! Czapki z głów!

Komisarz Iwona Banach powraca w szeregi policji w pięknym stylu! Tym razem ściga człowieka, od którego wszystko się zaczęło. Po cieniutkich nitkach, z pozoru nieistotnych, próbuje dotrzeć do Mateusza "Matta" Grzelińskiego, który na wł...

Rozwiń Zwiń