Gnój

Spodziewalam sie czegos bardziej wstrzasajacego. Tymczasem co jakis czas zasypialam i odkladalam ksiazke "na pozniej" pomimo jej niewielkich gabarytow. Jednego jednak nie moge odmowic tej pozycji - naprawde przygnebia. Ma w sobie cos tak ciezkiego, ze chwilami czulam duze poklady beznadziei i zblizajacej sie klaustrofobicznej paniki.

Spodziewalam sie czegos bardziej wstrzasajacego. Tymczasem co jakis czas zasypialam i odkladalam ksiazke "na pozniej" pomimo jej niewielkich gabarytow. Jednego jednak nie moge odmowic tej pozycji - naprawde przygnebia. Ma w sobie cos tak ciezkiego, ze chwilami czulam duze poklady beznadziei i zblizajacej sie klaustrofobicznej paniki.

Pokaż mimo to

To dziwna książka, pisana dość trudnym, jak dla mnie językiem. Chodzi mi o składnie zdań, a nie o zawiłość słów. Jestem 4 lata młodszy od Wojciecha Kuczoka, więc to moje pokolenie, ale nie pochodzę ze Śląska, stąd nie znam tamtejszego klimatu i stylu życia. Być może dlatego miałem trudności ze zrozumieniem.
Do połowy "Gnoja" czytało mi się bardzo ciężko - kilka razy chciałem zrezygnować z dalszej lektury. Cały czas powtarzałem sobie jednak, że Wojciech Kuczok to autor przezabawnego i bardzo trafnego zwrotu "Wymię ojca", określającego debilną, moim zdaniem, manię niektórych polskich sportowców (Kamil Stoch, Dawid Kubacki) robienia znaku krzyża przed skokiem. Nic lepiej nie określa tego rytuału niż "Wymię ojca". Dlatego dałem Kuczokowi szansę, i rzeczywiście, od połowy książkę czyta się rewelacyjnie. Może dlatego, że wtedy pojawiają się w głowie obrazy z filmu Magdaleny Piekorz "Pręgi", właśnie na podstawie "Gnoja", w którym rolę ojca rewelacyjnie zagrał Jan Frycz. "Jedz żur, synek. Z żuru chłop jak z muru" - te słowa najlepiej zapamiętałem z filmu (tak a propos, to uwielbiam żurek!).
Od połowy książki przeczytałem wszystko jednym tchem. Ehh, gdyby cały "Gnój" taki był, to dałbym 10/10, a tak tylko 7/10.

To dziwna książka, pisana dość trudnym, jak dla mnie językiem. Chodzi mi o składnie zdań, a nie o zawiłość słów. Jestem 4 lata młodszy od Wojciecha Kuczoka, więc to moje pokolenie, ale nie pochodzę ze Śląska, stąd nie znam tamtejszego klimatu i stylu życia. Być może dlatego miałem trudności ze zrozumieniem.
Do połowy "Gnoja" czytało mi się bardzo ciężko - kilka razy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka na początku była nudna. Lekkim, poetyckim (jeśli tak można nazwać sposób w jaki Kuczok pisze) opowiada o tytułowym gnoju- rodzinnej patologii.
Dzieło urozmaica gwara śląska, która ma urzeczywistnić wydarzenia w książce.

Książka na początku była nudna. Lekkim, poetyckim (jeśli tak można nazwać sposób w jaki Kuczok pisze) opowiada o tytułowym gnoju- rodzinnej patologii.
Dzieło urozmaica gwara śląska, która ma urzeczywistnić wydarzenia w książce.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. O patologii. O codziennym życiu chłopca. Smutna i niestety prawdziwa. Polecam!

Bardzo dobra książka. O patologii. O codziennym życiu chłopca. Smutna i niestety prawdziwa. Polecam!

Pokaż mimo to

Książka podzielona jest na 3 części:

Przedtem - fatalnie mi się to czytało i bałam się, że cała powieść taka będzie. Na szczęście nie! Ta pierwsza część jest gadulsko-nudna. Przypomina wysłuchiwanie opowieści jakiegoś gawędziarza, której mamy dość już po 2 minutach, "a to dopiero początek", ale głupio zaprotestować nie chcąc nikogo urazić. Jest to najgorszy fragment całej książki.

Wtedy - w zasadzie to tutaj mamy treść, gdzie rozwijamy temat całej opowieści. I chociaż znów zaczyna się fatalnie, ("Pejcz nie był zbyt długi, miał około czterdziestu centymetrów długości..."), od razu skojarzenia z jakimś tanim erotykiem mi się nasunęły, to potem jest już tylko lepiej. Podoba mi się to, że Kuczok umiejętnie łączy tragizm z komedią. Wskazuje na to, że postrzeganie sytuacji zależy od punktu siedzenia, jakkolwiek przemoc jest zawsze karygodna, czego autor tutaj również dowodzi. Mamy fragmenty, które są dramatyczne z punktu widzenia głównego bohatera, i jako czytelnicy dobrze o tym wiemy, ale jednocześnie narrator dostrzega tam komizm ("-Twoje zdechlactwo jest, że tak powiem, natury ogólnej"). Mamy też fragmenty, które są istotnie tragiczne i potraktowane z należytą delikatnością (np. historia Szczurka). Właśnie to wyczucie oraz adekwatność sprawiają, że książka wywołuje wzruszenie oraz refleksję, zamiast obrzydzenia - co uważam za największą jej zaletę. Dodatkowo, świetne dialogi, które, moim zdaniem, są bardzo wiarygodne.

Potem - tutaj tytuł i główna myśl utworu zostają wyjaśnione. Nie zdradzę, bo to byłyby czysty, a może raczej ufajdany gnojem, spojler.

Książka podzielona jest na 3 części:

Przedtem - fatalnie mi się to czytało i bałam się, że cała powieść taka będzie. Na szczęście nie! Ta pierwsza część jest gadulsko-nudna. Przypomina wysłuchiwanie opowieści jakiegoś gawędziarza, której mamy dość już po 2 minutach, "a to dopiero początek", ale głupio zaprotestować nie chcąc nikogo urazić. Jest to najgorszy fragment całej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótka, ale bardzo wyrazista historia rodzinna podzielona na trzy części: przedtem, wtedy, potem. Najpierw poznajemy genezę rodziny, korzenie jej wielkości, jej poczucia wyższości, lepszości ponad inne rodziny zamieszkałe przy tej samej ulicy.
Później mamy relację chłopaka z tego jak owładnięty poczuciem misji ojciec próbuje go wychowywać za pomocą gumowej pałki. Pozornie zwyczajna rodzina - ojciec, matka, syn, codzienne problemy, codziennie rozmowy, zwyczajne życie, w którym jednak wszechobecna jest gumowa dyscyplina. Bardzo poruszająca, tragiczna, bardzo rzetelnie przedstawiona codzienność katowanego dziecka przedstawiona w lekki, zwyczajny sposób, w narracji strach przeplata się z miłością i przywiązaniem do rodziców dlatego całość jest taka prawdziwa.
Ostatniej części nie zdradzę.
Warto przeczytać i wziąć pod rozwagę każde słowo.

Krótka, ale bardzo wyrazista historia rodzinna podzielona na trzy części: przedtem, wtedy, potem. Najpierw poznajemy genezę rodziny, korzenie jej wielkości, jej poczucia wyższości, lepszości ponad inne rodziny zamieszkałe przy tej samej ulicy.
Później mamy relację chłopaka z tego jak owładnięty poczuciem misji ojciec próbuje go wychowywać za pomocą gumowej pałki. Pozornie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo fajny styl pisania. Dużo poetyckich mariaży słownych i czasem nawet mezaliansów słownych, jednak sama historia wydaje się opowiedziana dosyć ubogo, jak na jej potencjalny ciężar.

Bardzo fajny styl pisania. Dużo poetyckich mariaży słownych i czasem nawet mezaliansów słownych, jednak sama historia wydaje się opowiedziana dosyć ubogo, jak na jej potencjalny ciężar.

Pokaż mimo to

Jest to powieść obyczajowa, po części autobiograficzna (niestety).. a o czym..?
O Górnym Śląsku w czasach PRL-u, o przemocy, o... o życiu...

Jest to powieść obyczajowa, po części autobiograficzna (niestety).. a o czym..?
O Górnym Śląsku w czasach PRL-u, o przemocy, o... o życiu...

Pokaż mimo to

Bardzo lubię Kuczoka, jego styl pisania, zabawę językiem, poczucie humoru zakamuflowane w historiach szarych, codziennych. Z zapałem pochłaniałem zdania wielokrotnie złożone, ciągnące się przez pół strony, to dzięki nim wszystko jest bardziej realne, nachalnie bliskie, wdzierające się do głowy, serca. Taką
literaturę lubię i polecam.

Bardzo lubię Kuczoka, jego styl pisania, zabawę językiem, poczucie humoru zakamuflowane w historiach szarych, codziennych. Z zapałem pochłaniałem zdania wielokrotnie złożone, ciągnące się przez pół strony, to dzięki nim wszystko jest bardziej realne, nachalnie bliskie, wdzierające się do głowy, serca. Taką
literaturę lubię i polecam.

Pokaż mimo to

Po raz pierwszy "Gnój" czytałam podad 11 lat temu, pisząc swoją roczną pracę z polskiego. Książkę wybrałam przypadkiem, celując na liście w "chwytliwy" tytuł i modląc się by nie było to nic zaporowego do napisania wypracowania. Pamiętam, że na tamten okres książka wcale nie wydawała mi się cienka (jak odbieram ją teraz) ale może wynikało to z tego, że czytając ją skupiałam się by ujrzeć każde moźliwe dziesiąte dno, które mogłabym zgrabnie opisać w wypracowaniu. Po latach, kiedy przebrnęłam przed tą powieść w 3 dni naszła mnie taka refleksja - że "za dorosłego" rzadko kiedy czytamy książki doszukując się w nich aż tyle symboliki i ukrytych treści jak to robiliśmy w szkole. Ja wiem, że często było to na siłę i co drugi autor omawianej na polskim książki sam by się zdziwił co tam można za cuda odkopać w jego totalnie wprost napisanych fragmentach, ale i tak widzę jak bardzo ogólnie odebrałabym "Gnój" gdybym podeszła do niego dopiero teraz. Bardzo żałuję, że nie mam już nigdzie tego wypracowania bo ciekawa jestem co widziałam wtedy, czego nie widzę obecnie przesłonięta 'dorosłym' spojrzeniem. Bo własnie o tym jest ta książka, o życiu przedstawionym oczami dziecka - tyle, że wychowanego pod czujnym okiem ojca, dla którego każdy powód był dobry by podnieść rękę i głos na swoją rodzinę. Nie wiem jak odebrałabym powieść czytając ją dopiero teraz, lub gdybym najpierw widziała film "Pręgi", może byłabym rozczarowana jak niektórzy poniżej. Dla mnie to poruszająca kiążka mająca ogromny wydźwięk. Kontrast humorystycznej formy opisów z dramatem jaki się dzieje przed naszymi oczami sprawia, że widzimy ten ogrom psychicznego obciążenia z dzieciństwa jakie ciągnie się za człowiekiem przez całe życie. Powieść dokładnie pokazuje jak duża odpowiedzialność spada na kogoś, kto podejmuje się wychowania dziecka i jak mało trzeba, żeby obciążyć je traumą. Gnój to książka prosta i wielowarstwowa jednocześnie. Te 11 lat temu pokochałam pana Kuczoka, dziś już wiem, że wyrosłam na zbyt emocjonalną osobę by wracać do jego powieści bez mrugnięcia okiem. Ale zapewne znów to zrobię.

Po raz pierwszy "Gnój" czytałam podad 11 lat temu, pisząc swoją roczną pracę z polskiego. Książkę wybrałam przypadkiem, celując na liście w "chwytliwy" tytuł i modląc się by nie było to nic zaporowego do napisania wypracowania. Pamiętam, że na tamten okres książka wcale nie wydawała mi się cienka (jak odbieram ją teraz) ale może wynikało to z tego, że czytając ją skupiałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to