Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie usiadłem do książki ot tak, żeby czytać, w środku dnia, dla samego czytania — z reguły jest to kilka stron w trakcie przedsennego zjazdu. Tymczasem nową książkę Agnieszki przeczytałem właściwie za jednym podejściem, w niedzielne przedpołudnie.

Ostatnio przyszło do mnie słowo „wisceralne” — coś z trzewi, z wnętrzności. Takie dla mnie jest pisanie Agi. Kocham jej metafory i konstrukcję zdań, jej skróty myślowe i alegorie, które opowiadają mi więcej, niż te rozwlekłe, anegdotyczne wręcz „opisy przyrody” ze szkolnej literatury. To jest esencja życia, w moim odczuciu, tak właśnie brzmi życie.

Tak właśnie brzmi moje życie.

Ta opowieść jest bardzo Agnieszki. I bardzo o niej samej. Czuję, że nawet bardziej, niż „Koniec świata. Umyj okna”. Obie powieści mogłyby się dziać w tym samym uniwersum tak właściwie. Taki Marvel, tylko polski, z bigosem, oscypkami i spierdoleniem czasów końcówki socjalizmu i zmiany ustrojowej. I chociaż zupełnie nie wiem, czy to na faktach autentycznie prawdziwych, czy zupełnie nie, to dla mnie to jest tak bardzo prawdziwe, jak „stany zjednoczone zaburzeń na tle lękowym”.

I za to właśnie uwielbiam jej pisanie.

Dawno nie usiadłem do książki ot tak, żeby czytać, w środku dnia, dla samego czytania — z reguły jest to kilka stron w trakcie przedsennego zjazdu. Tymczasem nową książkę Agnieszki przeczytałem właściwie za jednym podejściem, w niedzielne przedpołudnie.

Ostatnio przyszło do mnie słowo „wisceralne” — coś z trzewi, z wnętrzności. Takie dla mnie jest pisanie Agi. Kocham jej...

Trudno ocenić mi tę pozycję, bo z jednej strony bardzo TAK, z drugiej zaś zdecydowanie NIE. Ocena 5/10 wydawałaby się salomonowym rozwiązaniem.

Zacznę od tego, co jest dla mnie NIE.
To nie jest książka do poduszki, co jest moim domyślnym trybem konsumpcji literatury. Autorka, znać osoba światła i lotna w meandrach filozoficznych, posługuje się taką ilością odwołań, dygresji i odniesień, że się zwyczajnie gubiłem nie raz i nie dwa. Przeskakiwałem całe rozdziały, nie mogąc przez nie przebrnąć. Może to moja swoista niechęć do roślin, do których autorka odwołuje się na każdym kroku? Może to jest ta metafora, której nie potrafię rozgryźć? Dość, że po dwóch próbach dalsze opowieści o kwiatach omijałem szerokim łukiem.

Co mnie natomiast zachwyciło, to opowieści o „bycie codziennym”. Te fragmenty o zakamarkach i dotyku były cudowne. Ten drugi wątek jest mi szczególnie bliski, popełniwszy samemu tekst o zanikaniu dotyku we współczesnym świecie. Pani Joanna tworzy intrygujące światy codzienności, do których po cichu wprowadza filozofię, byt i świadomość. Trudno potem jest pozbyć się tej trójki z tysięcy drobnych okruchów przyziemności, pośród których błyszczą diamenty wspaniałości.

I za to dorzucę jedną gwiazdkę.

Trudno ocenić mi tę pozycję, bo z jednej strony bardzo TAK, z drugiej zaś zdecydowanie NIE. Ocena 5/10 wydawałaby się salomonowym rozwiązaniem.

Zacznę od tego, co jest dla mnie NIE.
To nie jest książka do poduszki, co jest moim domyślnym trybem konsumpcji literatury. Autorka, znać osoba światła i lotna w meandrach filozoficznych, posługuje się taką ilością odwołań,...

Nie zrozumiałem, o czym jest ta książka.

Jest ujadanie na kościół, czego można było się spodziewać. Jest żal autora za niesprawiedliwość, która go spotkała.
Żal, który wylewa się z tej książki litrami, co kilkanaście akapitów ten temat wraca. Żal do społeczności, która pojęcie sprawiedliwości w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat skutecznie zdewaluowała w swoich szeregach do poziomu hipokrytycznego namawiania swoich członków do życia według zasad, których samemu się nie przestrzega.

Jest o powrocie do siebie.
Jest o poszukiwaniu nowych wartości w miejsce pustki po poprzednich dogmatach.
Jest o wilkach, o stadach, powrocie do natury i życiu w zgodzie z samym sobą, jest wątek upadku wewnętrznego poczucia wartości i dalszej chęci do życia, choć mam wrażenie, że przekaz jest czytelny tylko dla autora — co poniekąd jest w porządku.

Problem w tym, że to wszystko kompletnie mi się nie spina, a wszechobecne pretensje w kierunku kościoła są jak histeria dziecka leżącego na podłodze w centrum handlowym, kiedy rodzice odmawiają zakupu TEJ JEDNEJ JEDYNEJ ZABAWKI, KTÓRA SPRAWI, ŻE DO KOŃCA ŻYCIA BĘDĘ SZCZĘŚLIWY!

Z jednej strony jest opowieść o uczeniu się życia w „normalnym” świecie, pozbawionym kościelnych przywilejów i umizgów wiernych, a z drugiej jest zazdrość, że te benefity i uwielbienie zostały autorowi zabrane, choć w jego przekonaniu słusznie mu się należały.

Nie zrozumiałem, o czym jest ta książka.

Jest ujadanie na kościół, czego można było się spodziewać. Jest żal autora za niesprawiedliwość, która go spotkała.
Żal, który wylewa się z tej książki litrami, co kilkanaście akapitów ten temat wraca. Żal do społeczności, która pojęcie sprawiedliwości w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat skutecznie zdewaluowała w swoich szeregach do...