Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dosłownie chwilę temu skończyłam czytać to wspaniałe dzieło. Najchętniej uściskałabym Panią Mafi, bo jestem jej naprawdę wdzięczna. Jestem jej wdzięczna, że nie skazała mnie na wieczne wypłakiwanie się w poduszkę. Jednak mam ochotę wrzeszczeć, gryźć i tupać nogami.
Książka się skończyła.
Coś tak wspaniałego nigdy nie powinno się skończyć.

Dosłownie chwilę temu skończyłam czytać to wspaniałe dzieło. Najchętniej uściskałabym Panią Mafi, bo jestem jej naprawdę wdzięczna. Jestem jej wdzięczna, że nie skazała mnie na wieczne wypłakiwanie się w poduszkę. Jednak mam ochotę wrzeszczeć, gryźć i tupać nogami.
Książka się skończyła.
Coś tak wspaniałego nigdy nie powinno się skończyć.

Jakikolwiek znajomy Chloe wypowiadając jej imię pomyślał o samolubnej, aczkolwiek zwykłej nastolatce. Jak bardzo można się zdziwić, gdy w tej zwyczajnej dziewczynie obudzi się ponadludzka zwinność, szybkość i spryt?

Lekcje, przyjaciele, zakochanie w najpopularniejszym chłopaku w szkole + problemy z nadopiekuńczą matką. Tak mniej więcej wygląda życie Chloe. Wszystko zmienia się, gdy zbliżają się jej szesnaste urodziny.

W przeddzień ów uroczystego dnia wybiera się z Paulem i Amy na Coit Tower. Pech chciał, iż wypada z okna na najwyższym piętrzę. Według zasad logiki i medycyny powinna nie żyć. Jednak robi inaczej. Wraca do świata żywych (o ile go opuściła) bez większych obrażeń. Szybko odkrywa ponadprzeciętne zdolności fizyczne, uczy się wykorzystywać wyostrzone zmysły. Oczywiście (tego nie mogło zabraknąć) w jej życiu zaczynają odgrywać ważną rolę chłopcy. Dokładniej dwóch, lecz którego wybrać, gdy zagraża jej niebezpieczeństwo?

Czy pochlebne opinie przekonały mnie do dzieła Liz? Nie, zrobiła to okładka. Szczerzę mówiąc sama fabuła mnie nie przyciągnęła. No cóż, żyje się raz.

Zacznę od tego, iż książkę czyta się na prawdę szybko i nawet przyjemnie. Jest ozdobiona "troszeczkę" przekleństwami. Akcji nie ma specjalnie dużo, czekałam na rozwinięcie wątku praktycznie całą książkę. Narracja trzecioosobowa. Liczyłam z tego względu na więcej, ale niestety są opisywane tu głównie wydarzenia z udziałem samej Chloe.

Podsumowując... książka jest całkiem dobra, jednak do arcydzieła jej daleko. Tematyka zdecydowanie nie zachęci wszystkich. I ja tego nie zrobię. Wybór należy do samego czytelnika. A więc droga wolna!

Jakikolwiek znajomy Chloe wypowiadając jej imię pomyślał o samolubnej, aczkolwiek zwykłej nastolatce. Jak bardzo można się zdziwić, gdy w tej zwyczajnej dziewczynie obudzi się ponadludzka zwinność, szybkość i spryt?

Lekcje, przyjaciele, zakochanie w najpopularniejszym chłopaku w szkole + problemy z nadopiekuńczą matką. Tak mniej więcej wygląda życie Chloe. Wszystko zmienia...

"Czy chcesz, czy chcesz
Pod drzewem skryć się?"


Książkę przeczytałam rok temu, dokładnie w noc przed balem szkolnym. Leżałam przy włączonej lampie i chłonęłam każdy szczegół. Wylałam na poduszkę tyle łez, ile tylko zdołałam. Zanim postanowiłam zgasić światło i zasnąć gapiłam się na błękitną okładkę. Czułam wtedy różne emocje począwszy od pewnej ulgi po gniew na Panią Collins. Ale przede wszystkim żal. Jestem świadoma, że nigdy w życiu nie przeżywałam tak książki. Jak historię istniejące jedynie na kartkach papieru mogą tak poruszyć, przeniknąć nas dogłębnie i skłonić każdą szarą komórkę do myślenia? Póki nie trafiłam na tę trylogię nie mogłam tego zrozumieć


"Tu zawisł ten, co troje zginęło z jego mocy."


"Dziewczyna, która igra z ogniem, wznieciła iskrę,a ta, nieugaszona w porę, podpali całe Panem i rozpęta piekło." Katniss, która dała początek rebelii przebywa wraz z rodziną w podziemnym, rzekomo zniszczonym, Dystrykcie Trzynastym. Mimo problemów fizycznych, a zwłaszcza psychicznych postanawia stanąć na czele rewolucji i zostać Kosogłosem. Nie przychodzi jej jednak to łatwo. Musi zdecydować komu powinna ufać, jak postąpić słusznie i wreszcie - wybrać kogo na prawdę kocha.


"Choć trup ze mnie już, uwolnię cię od przemocy."


Za książkę wzięłam się znów w ostatnich dniach. Głównie dlatego, że wypożyczyłam ją dla siostry, ale nie mogłam oprzeć się przeczytaniu jej choć jeszcze raz. Nie sądzę by to był błąd jednak wpadłam w pewną melancholię. Dzieło Suzanne połączone z beznadziejną pogodą i własnymi problemami stwarza u mnie stan głębokiego przygnębienia. Sama jestem sobie trochę winna. Po dostaniu książki w swoje ręce od razu przeskoczyłam do pewnych bardzo bolesnych fragmentów. Przez pewien czas nie mogłam zacząć czytać, gdyż powodowało to po prostu płacz. Wzięłam się w garść i w tym momencie kończę ją czytać. Oczywiście jest jeszcze pewna przykra część nadal przede mną.


"To tu do mnie miałaś zbiec, żeby uniknąć przemocy."


Wspomniałam na początku opinii, że nie rozumiałam jak wyimaginowana historia może tak poruszyć człowieka. Zrozumiałam, iż te różne powieści wcale nie są wytworem wyobraźni. Zawsze możemy odnaleźć w nich co najmniej cząstkę naszego obecnego życia. Każda powieść ma nam coś do przekazania. W opinii pierwszej części trylogii pisałam, że jest ona w pewnym sensie odzwierciedleniem świata celebrytów, ludzi interesu, a pośród nich jesteśmy my - zwykli obywatele. Nadal tak uważam i będę uważać. Jednak inspiracją do napisania książki była również mitologia, w której się nie będę zagłębiać.


"W naszyjniku ze sznura u boku mego nie czekaj pomocy."


Język w jakim został napisany "Kosogłos" nie różni się znacznie od tego z innych części. Mimo wszystko jest bardziej melodramatyczny, oraz krwawy. Co raz bardziej zastanawiam się jak to brzmi "brutalny Kosogłos". Kto by pomyślał, że za tym określeniem kryję się o wiele więcej bólu i smutku niż można przypuszczać. Cała książka trzyma w napięciu przez cały czas. Czasem chciałam przestać czytać lub wykrzyczeć bohaterom żeby nie robili tego, co będzie skutkować w tragedii. Zakończenie, jednak mnie nie usatysfakcjonowało. Nie rozumiem czemu Collins zakończyła trylogię zostawiając tyle niewyjaśnionych rzeczy. Starałam je sobie sama wyobrazić, jednak to nie jest już to samo. Gdy skończyłam czytać ostatnią część tej serii uważałam ją za najgorszą, jednak po przeczytaniu jej ponownie zrozumiałam więcej rzeczy. Chociażby samą piosenkę "Drzewo wisielców". Zrozumiałam, że ta część miała oddać największy tragizm tej historii. Najbardziej mimo wszystko nie podoba mi się napakowanie dość dużej ilości akcji, która w większości kończy się śmiercią kilku osób. Ostatecznie nie będę Wam polecać ani odrzucać "Kosogłosa". Jeżeli przeczytaliście poprzednie części i tak zapewne prędzej czy później sięgnięcie po ostatnią część. Nie żałuję, że ją przeczytałam, jednak nadal odczuwam pustkę. Trudno mi przeboleć, iż to koniec. Mam sentyment do przygód Katniss, tak na prawdę była to pierwsza trylogia, którą przeczytałam i pokochałam. Lecz należy pamiętać, że miłość często rani bardziej niż nienawiść.


"Dziwnie już tutaj bywało,
Nie dziwniej więc by się stało,
Gdybyśmy się spotkali pod wisielców drzewem o północy."

"Czy chcesz, czy chcesz
Pod drzewem skryć się?"


Książkę przeczytałam rok temu, dokładnie w noc przed balem szkolnym. Leżałam przy włączonej lampie i chłonęłam każdy szczegół. Wylałam na poduszkę tyle łez, ile tylko zdołałam. Zanim postanowiłam zgasić światło i zasnąć gapiłam się na błękitną okładkę. Czułam wtedy różne emocje począwszy od pewnej ulgi po gniew na Panią...