Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiedziałam, że tak można pisać. I choć jestem pod ogromnym wrażeniem, nie mam na myśli jakiegoś szczególnego języka... Chodzi mi o to, że nie wiedziałam, że tak wolno. Że to się tak godzi i że, że właśnie to się tak daje godzić. Pewnie trzeba być poetą i reporterem, żeby do takiego połączenia doszło, ale nie wiedziałam, że to tak można, więc za to jestem tym razem wdzięczna najbardziej. Za niespodziewane otwarcie głowy.
Bo jak to - mamy taki koniec, takie rozpacze, a tu nikt nie próbuje się dystansować? Nie ma autora, który Chłodnym Okiem?
Jest dużo więcej i regularnie robię sobie przerwy od reportaży, żeby jakoś trochę od tego życia uciec. Potem czasem się okazuje, jakoś niebezpiecznie często zresztą, że w tej całej pięknej literaturze jest go jeszcze więcej, ale ja nie o tym. Dostałam syntezę, której się zupełnie, zupełnie nie spodziewałam. Po tym, jak pochwaliłam "Egipt: haram halal" i podziękowałam za "Wielki przypływ"... powinnam być może się spodziewać, ale nie; zaskoczyłam się. Tak bez szoku, bez wstrząsu, bo to jest wyjątkowo spokojna lektura. Jakby się przechadzało między ruinami i patrzyło na unoszący się ciągle nad nimi pył. Albo, jeszcze bardziej, na spadający na nie śnieg. Nic się już nie poradzi na to, że w gruncie rzeczy, to takie piękne.

Nie wiedziałam, że tak można pisać. I choć jestem pod ogromnym wrażeniem, nie mam na myśli jakiegoś szczególnego języka... Chodzi mi o to, że nie wiedziałam, że tak wolno. Że to się tak godzi i że, że właśnie to się tak daje godzić. Pewnie trzeba być poetą i reporterem, żeby do takiego połączenia doszło, ale nie wiedziałam, że to tak można, więc za to jestem tym razem...

Szlag by Cię, Twardoch.
Za to, że też jesteś ze Śląska. Za to, że tę całą naszą pieprzoną zgodę, to posłuszeństwo, czasem trudno powiedzieć, czemu; czemuś! - ohydne, zawsze najważniejsze, zawsze ponad, jakby chodziło tylko o to, żeby sobie znaleźć jakiś autorytet, udowodnić sobie, że jest ktoś ważniejszy, coś ważniejszego, co; coś! - Drach może? - żeś to tak opisał.
Za to, że mi się to śniło. Że ta książka się lepi i się do mnie przylepiła, cała się lepię od bycia Ślązaczką. Szlag by Cię, że to tak widzisz i tak pokazujesz. To wszystko. Że mi Dracha pokazałeś. Mnie, moją matkę, ojca, babkę, wujka sztygara, dziadka kolejorza, prababcię, co miała męża pijaka, a na starość...
Włosy miała zupełnie białe, może wszystko pamiętała też i tylko wolała milczeć.
Na razie mi, przez Ciebie, przez Ciebie! - gorzej. I lepiej też; że odczuwanie ktoś ujął w słowa, moje tylko przeczucia, jakieś widzenie nitek - że je ktoś powiązał.

I jeszcze jest po tej książce tak, że skoro to wszystko niezmienne, to - zgoda. Pogodzenie się. Dalekie od pogodnego, ale jednak nie też takie nieszczęsne, nie dramatyczne. Nic nie zrobię i ta niemoc - nie boli.

Szlag by Cię, Twardoch.
Za to, że też jesteś ze Śląska. Za to, że tę całą naszą pieprzoną zgodę, to posłuszeństwo, czasem trudno powiedzieć, czemu; czemuś! - ohydne, zawsze najważniejsze, zawsze ponad, jakby chodziło tylko o to, żeby sobie znaleźć jakiś autorytet, udowodnić sobie, że jest ktoś ważniejszy, coś ważniejszego, co; coś! - Drach może? - żeś to tak opisał.
Za to,...

Najpierw: do cholery, znowu!?
Potem: znowu. Znowu się nie znosi, nie rozumie i rozumie, i się dziwi, dlaczego się tak rozumie, co w człowieku jest takiego, że lubił o sobie myśleć, jak to jest zupełnie inny, a może jednak nie, może całkiem podobny, może wszyscyśmy trochę tacy, jak on, jak główny bohater - o nim mówię.
Może dlatego, że czytałam popadając już w lekko depresyjne wówczas stany, nie wiem, ale: rozumiałam, czułam. Widziałam na niebie to, co on.

Najpierw: do cholery, znowu!?
Potem: znowu. Znowu się nie znosi, nie rozumie i rozumie, i się dziwi, dlaczego się tak rozumie, co w człowieku jest takiego, że lubił o sobie myśleć, jak to jest zupełnie inny, a może jednak nie, może całkiem podobny, może wszyscyśmy trochę tacy, jak on, jak główny bohater - o nim mówię.
Może dlatego, że czytałam popadając już w lekko...