Jesteśmy społecznością, która kocha książki

✨ Są takie książki, których ostatnie strony zmieniają całe nasze postrzeganie historii. Takie, które na początku czytacie z lekkością, czasem nawet trochę od niechcenia, ale w pewnym momencie wszystko co poukładaliście sobie w głowie wywraca się do góry nogami. Zamykacie oczy, próbujecie cofnąć się o te kilka zdań, słów, sprawić, by one nigdy nie wybrzmiały...

✨ "Ostatni dzień lata" to właśnie taka powieść. Niepozorna, ale niosąca za sobą garść bardzo trudnych emocji.

✨ Muszę wam powiedzieć, że na początku nie mogłam się w nią wgryźć. Nie potrafiłam zrozumieć do czego autorka nas prowadzi, dostrzec sygnałów wskazujących kierunek wydarzeń. I przez to nie przykładałam większej uwagi do niuansów, nie analizowałam treści. Dopiero później, kiedy dotarłam do ostatnich stron - zaczęłam wracać. Zaczęłam kartkować, szukać, składać wszystko w całość. Bo nie mogłam przejść nad tą historią obojętnie. Nie, kiedy poznałam jej zakończenie.

✨ To powieść, w której znajdziecie wiele retrospekcji. Nie wiem czy nawet nie więcej niż bieżącej akcji. Nic w tym złego, choć wymaga nieco większego skupienia. Jeśli lubicie taki sposób przedstawienia historii, tę nutkę tajemnicy czającą się cały czas w kącie, to książka dla was.

✨ To, co urzekło mnie w niej najbardziej, to otwartość w okazywaniu sobie uczuć między bohaterami. Chciałabym tak odważnie i bez skrępowania dzielić się z innymi słowami o tym co czuję. Chciałabym tak pewnie mówić o emocjach. Bardzo podobało mi się podejście autorki do miłości - na poważnie, od samego początku, bez względu na wiek. Podobało mi się, jak podkreślała wartość i moc tego uczucia. Pięknego, wyjątkowego - i tak właśnie o nim pisała.

✨ Nie zapamiętam tej książki na zawsze, pewnie za kilka tygodni, miesięcy stanie mi się dość obojętna. Ale teraz wiem, że przez kilka dni będzie wypełniać moje myśli. Jeśli jesteście jej ciekawi - śmiało, spróbujcie!

✨ Są takie książki, których ostatnie strony zmieniają całe nasze postrzeganie historii. Takie, które na początku czytacie z lekkością, czasem nawet trochę od niechcenia, ale w pewnym momencie wszystko co poukładaliście sobie w głowie wywraca się do góry nogami. Zamykacie oczy, próbujecie c...

Rozwiń Zwiń

Książkami V.E. Schwab zachwyciłam się już jakiś czas temu. Po lekturze "Vicious" kwestią czasu było sięgnięcie po kolejne tytuły. Na mojej półce stoją już wszystkie wydane w Polsce. Nie wszystkie jeszcze poznałam. Niektóre podobały mi się mocniej, inne mniej. Ale żadnej nie mogę odmówić jednego: KLIMATU.

Klimat - ciężki, gęsty, mroczny - to jeden ze znaków rozpoznawczych powieści Schwab. Kiedyś powiedziałabym, że to nie moja bajka... Ale wystarczyło, że spróbowałam, a szybko zmieniłam zdanie.

"Wiedźma z Bliska" jest debiutem. Podeszłam do niej bez wygórowanych oczekiwań. Szczerze mówiąc, po kilku poznanych wcześniej opiniach nie spodziewałam się niczego szczególnego. A otrzymałam genialną powieść!

Tak, jest w pewnym stopniu przewidywalna. Tak, wątek romantyczny był tu w zasadzie zbędny. Tak, autorka potrafi pisać jeszcze lepiej. Ale czy przeszkadzało mi to w jakimkolwiek stopniu czerpać przyjemność z lektury? Nie.

Uwielbiam książki, które mogę czytać niespiesznie, a które jednocześnie po odłożeniu na półkę przyciągają mnie do siebie jak magnes. Uwielbiam cichy dreszczyk emocji, towarzyszący mi podczas lektury. Uwielbiam historie, których klimat wydaje się wydostawać poza strony i przesiąka do umysłu mącąc myśli. I to wszystko w "Wiedźmie z Bliska" znalazłam.

Znalazłam też kilka dodatkowych rozdziałów, poświęconych chłopcu zrodzonemu z popiołu - świetne uzupełnienie historii!

Książkami V.E. Schwab zachwyciłam się już jakiś czas temu. Po lekturze "Vicious" kwestią czasu było sięgnięcie po kolejne tytuły. Na mojej półce stoją już wszystkie wydane w Polsce. Nie wszystkie jeszcze poznałam. Niektóre podobały mi się mocniej, inne mniej. Ale żadnej nie mogę odmówić je...

Rozwiń Zwiń

Nieoczywista, ujmująca i przesycona miłością do astronomii. Taka właśnie jest książka, którą trzymam w dłoniach.

W "Naszych Perseidach" poznajemy Kay, dziewczynę, która nigdy nie była doceniana przez rodziców, matkę. Poczuciu własnej wartości nie pomagał też fakt, że urodziła się z siwym pasmem włosów, oczami o pięknej, ale nietypowej i wyróżniającej się barwie oraz niedosłuchem. Młoda pasjonatka kosmosu snuła marzenia o odnalezieniu ciotki i ułożeniu sobie życia na nowo, razem z nastoletnią siostrą i rodziną (choćby jej drobnym kawałkiem), która będzie traktowała je godnie. Miała już plan, potrzebowała jednak czasu... Ale okazało się, że go nie mają. Z dnia na dzień dziewczyny zostały zmuszone opuścić dom rodzinny. Czekała ich wyprawa na inny kontynent, do obcego kraju, w którym nie miały nic - poza olbrzymią nadzieją na odnalezienie siostry ojca.

To powieść, która niejednokrotnie chwyciła mnie za serce. Pomimo trudnej sytuacji Kay, jej siostry Ariadne oraz innych pojawiających się w jej trakcie bohaterów - nie przytłaczała. Wręcz przeciwnie. Działała na mnie uspokajająco. Bohaterowie potrafili rozmawiać - choć musicie wiedzieć, że dla Kay rozmowy wcale nie były proste: nie rozumiała sarkazmu, często mówiła coś zbyt wprost, co nie zawsze spotykało się z pozytywnym odbiorem. Dialogi nie były może w pełni naturalne, ale przymykam na to oko. Bo ich treść była wartościowa i potrzebna.

To z pewnością powieść nieidealna, z garścią pozytywnych zbiegów okoliczności, w które ciężko mi było uwierzyć - ale przez to komfortowa i kojąca, budująca nadzieję, że z każdej sytuacji można wyjść na prostą. I to jej ogromny plus.

Jest cienka granica pomiędzy książkami poruszającymi trudne tematy w sposób nieprzytłaczający, a tymi, które wydają się nimi przeładowane za bardzo. Tutaj autorka balansowała na krawędzi - ale ostatecznie spisała się na medal.

A fabuła? Pokochałam ją całym sercem ❤️ Potrzebowałam książki takiej jak ta. I bardzo mocno ją doceniam! Jeśli macie chwilę - sięgnijcie po ten tytuł ⭐

Nieoczywista, ujmująca i przesycona miłością do astronomii. Taka właśnie jest książka, którą trzymam w dłoniach.

W "Naszych Perseidach" poznajemy Kay, dziewczynę, która nigdy nie była doceniana przez rodziców, matkę. Poczuciu własnej wartości nie pomagał też fakt, że urodziła s...

Rozwiń Zwiń

"Zanim wystygnie kawa" podbiło serca wielu czytelników (w tym moje), dlatego kiedy ukazała się informacja o kontynuacji książki wiedziałam, że prędzej czy później po nią sięgnę. Czy sprostała moim oczekiwaniom?

Jak najbardziej! Chociaż muszę przyznać, że przez pewien moment miałam wątpliwości czy "Opowieści z kawiarni" ocenię równie mocno jak pierwszą część. Dlaczego? Dla mnie jednym z największych atutów książek Toshikazu Kawaguchiego jest ogólny pomysł na fabułę. I o ile sięgając po pierwszy tom byłam dla niego pełna podziwu - tutaj już dobrze znałam zasady panujące w kawiarni Funiculi Funicula. Miałam przez chwilę wrażenie, że autor nie będzie w stanie mnie już niczym zaskoczyć, że śledzenie historii kilku kolejnych osób, które przybędą do kawiarni, usiądą na krześle i poproszą o kawę, aby przenieść się w przeszłość nie wniesie nic nowego. A jednak się myliłam! I bardzo się z tego powodu cieszę.

Kontynuacja "Zanim wystygnie kawa" intryguje, przyciąga, wzrusza i skłania do refleksji. Pomimo dość melancholijnego nastroju panującego w książce - zasiała we mnie wiele ziarenek nadziei, radości i optymizmu. To tak naprawdę książka o ulotności chwil, przemijaniu i radzeniu sobie ze stratą, potrzebie domknięcia pewnych spraw, kiedy często jest już na to za późno. Historie nowych bohaterów rzuciły na całość nieco inne światło, pozwoliły szerzej na nią spojrzeć.

Mocno polecam! ❤️

Lektura obowiązkowa, dla wszystkich, którzy:
✨ Czytali i pokochali pierwszą część.
✨ Chcą dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie w białej sukience.

Jeśli jednak nie czytaliście pierwszej części - polecam zacząć od niej. Choć bez problemu odnajdziecie się w lekturze "Opowieści z kawiarni" bez jej znajomości - możecie zdradzić sobie co nieco z fabuły. A po co? 🤭

"Zanim wystygnie kawa" podbiło serca wielu czytelników (w tym moje), dlatego kiedy ukazała się informacja o kontynuacji książki wiedziałam, że prędzej czy później po nią sięgnę. Czy sprostała moim oczekiwaniom?

Jak najbardziej! Chociaż muszę przyznać, że przez pewien moment miałam wątpliw...

Rozwiń Zwiń

Niedługie opowieści, proste, a tak mocno poruszające czułe struny w sercu. Słowa o tym, jak może wyglądać (wygląda) dorosłość - czas, na który tak wiele z nas czekało w trakcie swojej młodości.

Bohaterowie zmieniają się co kilka stron, ukazując nam drobne fragmenty swojego życia. Dorosłego życia. Mogłoby się wydawać, że to nic szczególnego. Znajdziecie tu historie przedstawiające codziennie chwile - jak zakupy w sklepie czy wyjście do pubu. Ale to właśnie w tych niepozornych elementach życia kryje się najwięcej.

Czytałam jak zahipnotyzowana. Autorka w kilku przedstawionych historiach skupiła się na perspektywie - tej, od której zależy całe postrzeganie sytuacji. Przerzucała narrację między bohaterami lub niedopowiadała kilku słów... Aby potem sprawić, że nasze postrzeganie danej opowieści wywróci się o 180 stopni. W innych kierowała postępowaniem bohaterów dość nieszablonowo. Znalazło się tu także miejsce na piosenkę, odrobinę poezji...

Zresztą cała książka napisana była nieco poetycko, choć przecież zwykle prozą. Jednak nie mogłam się pozbyć wrażenia, że gdybym rozbiła kolejne słowa, zdania - na wersy, otrzymałbym przepiękny wiersz.

Całkowicie przepadałam w lekturze. Zostawiła mnie z głową pełną myśli. Z refleksjami, o które sama siebie nie podejrzewałam. Uwielbiam takie tytuły. I mocno Wam polecam ❤️

Nie pozostaje mi teraz nic innego, jak tylko sięgnąć po "Młodość". I zrobię to na pewno!

Niedługie opowieści, proste, a tak mocno poruszające czułe struny w sercu. Słowa o tym, jak może wyglądać (wygląda) dorosłość - czas, na który tak wiele z nas czekało w trakcie swojej młodości.

Bohaterowie zmieniają się co kilka stron, ukazując nam drobne fragmenty swojego życia. Dorosłeg...

Rozwiń Zwiń

Zamknęłam książkę, zamknęłam oczy. Chciałam otworzyć umysł, aby uwolnić z niego kłębiące się myśli, emocje, których nawet nie potrafię nazwać. Ale on nie pozwolił się ich pozbyć. Gdybym tylko wiedziała co mnie czeka, kiedy sięgnę po...

🍄 "Muchomory w cukrze" 🍄

Powieść jak poezja.
Napisana w tak piękny, obrazowy sposób! Czytając czułam się tak, jakbym sama była uczestniczką wydarzeń. W mojej wyobraźni pojawiały się wyjątkowo realistyczne obrazy. Miałam przed oczami bohaterów, całą scenerię. Przeżywałam razem z nimi, razem z nimi wdycham świeże, leśne powietrze.

Marta Bijan stworzyła niesamowity klimat i wykreowała bohaterów, którzy przyciągali do siebie w nieoczywisty sposób. Różnorodni, charakterystyczni, naturalni... Wrzuciła ich w przestrzeń tak różną od tego co znali na co dzień, że mogło to się skończyć tylko na dwa sposoby - albo dobrze, albo tragicznie. Nic pomiędzy.

Idylliczny Domek z Drewna i Szkła miał być dla piątki przyjaciół miejscem, w którym spędzą ostatnie wspólne wakacje. Niedługo ich drogi się przecież rozejdą, pójdą na studia, rozjadą się po świecie... Prawda? Ale jeszcze nie teraz, nie przez nadchodzące miesiące. Te miały być dla nich czymś wyjątkowym, nowym końcem i początkiem jednocześnie.

Niezapomnianym przeżyciem.
Z dala od internetu, telefonu.
Na łonie natury.

Z Adamem, który już przywykł do życia bez nowoczesnych technologii. Który uwielbia samotne wędrówki po lesie. Który... jest dla przyjaciół zagadką.

Tę powieść trzeba przeczytać. Nie potrafię oddać słowami tego, co ze mną zrobiła. Przez długi czas hipnotyzowała mnie opisami, przyciągała, umacniała więzy, aby potem wyrwać wszystko jednym gwałtownym ruchem. Sprawić, że nie będę mogła nabrać tchu, a oczy zajdą mgłą.

Przeczytajcie
Przeżyjcie
Warto

Zamknęłam książkę, zamknęłam oczy. Chciałam otworzyć umysł, aby uwolnić z niego kłębiące się myśli, emocje, których nawet nie potrafię nazwać. Ale on nie pozwolił się ich pozbyć. Gdybym tylko wiedziała co mnie czeka, kiedy sięgnę po...

🍄 "Muchomory w cukrze" 🍄

Powieść jak poezj...

Rozwiń Zwiń

"Lubieżność" to powieść, która przytłacza, ale też wciąga. Zanim zabrałam się za napisanie opinii z ciekawości przejrzałam, co sądzą o niej inni. Znalazłam takie określenia jak: realistyczna, szczera - i miałam tym słowom przytaknąć, ale... Nie chcę.

Autor przedstawia Polskę w wyjątkowo nieprzychylny sposób. Oczami bohatera, który po latach pracy w Londynie wraca do kraju, opisuje życie w stolicy. Warszawa ukazana jest jako miasto, które wieczorem chwyta, przeżuwa człowieka, aby nad ranem wypluć jego resztki. Miasto, które wysysa energię i prowadzi do upadku...

Ja widzę Warszawę jako mój dom. Kiedy potrzebuję - spokojną. Na spacerze wśród drzew, w poszukiwaniu kwitnących bzów. Kiedy indziej - pełną szumu i chaosu, ludzi. I w żadnym z obrazów w mojej głowie nie widzę Warszawy takiej, jaką przestawia autor. Choć nie przeczę, że taka istnieje. Po prostu obracamy się z bohaterem powieści w zupełnie różnych kręgach.

Czytając miałam wrażenie, jakby autor spoglądał na Warszawę przez okulary z filtrem wybierającym spośród tak różnorodnego miasta same przygnębiające elementy.

A o czym właściwie jest powieść? O samotności, o próbie odnalezienia się w realiach, które zupełnie do nas nie pasują, o układach, układzikach, korupcji i potrzebie rewolucji. Autor (swoją wyobraźnią) wprowadza nas do świata polskich elit i robi to w sposób niezwykle brutalny. Wiecie... Nie lubię pluć do własnego gniazda, nawet jeśli to tylko powieść. Jednak bardzo mocno osadzona w polskiej codzienności - i źle się czułam brnąc przez kolejne akapity ukazujące kraj w którym mieszkam z tak złej strony.

Nie mniej fabularnie wszystko zagrało i przerzucając strony - z każdą kolejną czułam się mocniej zaintrygowana.

Sięgnęłam po tę książkę trochę w ramach eksperymentu i uważam go za udany, choć w tej wybuchowej reakcji poza produktem głównym - uzyskałam garść ubocznych, nieco psujących odbiór lektury. A jednak.... Gdyby nie one, powieść nie miałaby tak mocnego wydźwięku. Tytuł daje sporo do myślenia.

"Lubieżność" to powieść, która przytłacza, ale też wciąga. Zanim zabrałam się za napisanie opinii z ciekawości przejrzałam, co sądzą o niej inni. Znalazłam takie określenia jak: realistyczna, szczera - i miałam tym słowom przytaknąć, ale... Nie chcę.

Autor przedstawia Polskę w wyjątkowo ...

Rozwiń Zwiń