Jesteśmy społecznością, która kocha książki

⚔️Po rewelacyjnej "Lore" inspirowanej grecką mitologią, przyszedł czas na "Srebro w kościach" czyli historię, która bazuje na legendach arturiańskich. I tym razem Alexandra Bracken mnie nie zawiodła, bo stworzyła coś całkowicie innego i oryginalnego.

⚔️Choć autorka czerpie pełnymi garściami z legend o królu Arturze, książka nie jest typowym retellingiem. Mamy tu Poszukiwaczy, czyli osoby (często obdarzone mocą), które odnajdują cenne artefakty. Dla głównej bohaterki, Tamsin i jej brata, każde kolejne zlecenie, to być albo nie być. Od kiedy zostali porzuceni przez opiekuna są zdani tylko na siebie. Dlatego Tamsin przyjmuje praktycznie niewykonalne zlecenie od niebezpiecznej wiedźmy. Jednak by znaleźć to, czego szuka będzie musiała połączyć siły ze swoim największym wrogiem.

⚔️Książka jest podzielona na trzy części i już czytając pierwszą byłam zachwycona pomysłem autorki i tym w jakim kierunku zmierza ta historia. Zgrzyt nastąpił kiedy bohaterowie utkwili w pewnym miejscu, a wraz z nimi cała fabuła. Wciąż było intrygujaco, ale oczekiwałam czegoś bardziej dynamicznego,a ten fragment autorka nieco przegadała. Wynagradza to jednak końcówka, w której dynamiki i akcji nie brakuje. Nadal jestem w szoku, co tu się wydarzyło!? 🤯

⚔️Mimo dużej objętości książkę czyta się rewelacyjnie. Bardzo podobał mi się motyw poszukiwania artefaktów, mity, legendy i klątwy, które są tu bardzo istotne. Ważny jest też motw rodziny, w końcu to właśnie dla brata Tamsin ryzykuje wszystko. Długo czekałam na wątek romantyczny, bo między Tamsin i jej wspólnikiem-wrogiem Emrysem była niesamowita chemia. Teraz po skończeniu książki sama jednak nie wiem, co o nim myśleć... Powiem jedno - ta książka to czyste emocje.

⚔️Jeśli nie znacie jeszcze twórczości Alexandry Bracken musicie czym prędzej to nadrobić. Dla mnie to jedna z najbardziej oryginalnych autorek fanstysyki. Koniecznie sięgnijcie po jej książki!

⚔️Po rewelacyjnej "Lore" inspirowanej grecką mitologią, przyszedł czas na "Srebro w kościach" czyli historię, która bazuje na legendach arturiańskich. I tym razem Alexandra Bracken mnie nie zawiodła, bo stworzyła coś całkowicie innego i oryginalnego.

⚔️Choć autorka czerpie pełnymi garśc...

Rozwiń Zwiń

"Ostatni dzień lata" skusił mnie piękną okładką, wakacyjnym klimatem i zapowiedzią historii, która łamie serce. Początek był naprawdę dobry. Autorka posługuje się niezwykle pięknym, plastycznym językiem, co drugi akapit można zapisywać sobie w notesie z sentencjami, a sama fabuła wydawała się intrygujaca. Niestety im dłużej czytałam tym bardziej słabł mój entuzjazm...

Miała to być historia szalonej wakacyjnej wyprawy zakochanych w sobie Evelyn i Laurenta i choć oprócz tego, autorka miała fajny pomysł na zwrot akcji wbijający w fotel, niestety nie przypadł mi do gustu sposób w jaki książka została napisana. Bieżące wydarzenia przeplatają się z przeszłością, mamy więc krótkie urywki czasu przeszłego i teraźniejszego ale przez ten zabieg nie mogłam się w ogóle wkręcić w opowiadaną historię. Kiedy już zaczynało dziać się coś ciekawego, bohaterka zaczynała wspominać jakieś wydarzenie. Fragmenty przeszłości nie tworzą jednak chronologicznej całości, to po prostu zbiór wydarzeń, które nagle przyszły bohaterce do głowy. Wybijało mnie to z rytmu i w końcu zaczęło nudzić.

Dopiero końcówkę czytałam z zainteresowaniem, ale tak naprawdę tylko dlatego, żeby przekonać się czy moja teoria dotycząca zwrotu akcji się sprawdzi. Ten wątek jednak też mnie nie zaskoczył, bo pewna scena na początku książki, pozwala się domyślić jaki będzie największy plot twist tej historii. Szkoda, że tak łatwo się tego domyślić...

Doceniam piękny język i refleksyjność tej książki a także samą koncepcję fabuły, ale do mnie niestety nie przemówiła forma w jakiej ta książka została napisana. Wspomnień jest zbyt dużo, nie tworzą spójnej całości, przez nie da się wkręcić w teraźniejsze wydarzenia. Liczyłam na opis szalonej podróży, a tego było w książce najmniej. Spodziewajcie się za to dużej ilości trudnych, bolesnych tematów takich jak przemoc w rodzinie i strata najbliższych. Jeśli lubicie spokojne i refleksyjne historie bez pędzącej akcji może się Wam spodobać. Ja doceniam pewne aspekty, ale całokształt nie przypadł mi do gustu.

"Ostatni dzień lata" skusił mnie piękną okładką, wakacyjnym klimatem i zapowiedzią historii, która łamie serce. Początek był naprawdę dobry. Autorka posługuje się niezwykle pięknym, plastycznym językiem, co drugi akapit można zapisywać sobie w notesie z sentencjami, a sama fabuła wydawała ...

Rozwiń Zwiń

👒🎨Eliza ma dopiero 28 lat, a już została wdową. Nie rozpacza jednak po (o ćwierć wieku starszym) zmarłym mężu, bo tak naprawdę nic ich nie łączyło. Kobieta myślała, że zostanie z niczym, ale ku jej zdumieniu, mąż uwzględnił ją w testamencie czyniąc tym samym jedną z najbogatszych kobiet w Anglii.

👒🎨Mając w swoim zasięgu wolność i wielką fortunę, Eliza pod wpływem szalonej kuzynki Margaret postanawia wyjechać i wreszcie się zabawić. Okazuje się jednak, że młodej wdowie praktycznie nic nie wolno, a sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w testamencie widnieje wyraźny zapis, że Eliza nie może zhańbić dobrego imienia rodu Somerset. W efekcie szalona wyprawa okazuje się początkowo dosyć nudna... Ale do czasu.

👒🎨Sytuację ratuje odkryty złą sławą lord Melville, który cały czas wpada na Elizę. Dzięki niemu historia zyskała trochę humoru i nutkę szaleństwa, którego głównej bohaterce brakuje. Początkowo Eliza, jako główna heroina, bardzo mnie rozczarowała. Dziewczyna w ogóle nie miała swojego zdania, robiła wszystko, czego wymagali od niej rodzice (bardzo pretesjonalni i chciwi dodajmy). Ale z czasem Eliza zaczęła się zmieniać. I to jak! Obserwowanie jej przemiany było najciekawszym aspektem lektury.

👒🎨Choć Eliza jako dama w żałobie nie może oficjalnie z nikim flirtować, na horyzoncie ma aż dwóch adoratorów - lorda Somerseta, w którym kiedyś była zakochana i lorda Melevilla, który pociąga ją mimo aury skandalu. To, którego wybierze wcale nie jest takie do końca oczywiste, bo każdy związek wiąże się z pewnymi konsekwencjami. To był drugi wątek, który szalenie dobrze mi się czytało!

👒🎨Jeśli miałabym wybrać, która książka Sophie Irwin podobała mi się bardziej, miałabym z tym duży problem. "Towarzyski poradnik dla panien bez posagu" wciągnął mnie od początku, ale później emocje nieco opadły. Tutaj początkowo było nudno, ale historia rozwinęła się w bardzo satysfakcjonującym kierunku. Najlepiej poznać obie, bo dają naprawdę dużo radości z lektury. Polecam, nawet jeśli na codzień (tak jak ja) nie czytacie powieści historycznych.

👒🎨Eliza ma dopiero 28 lat, a już została wdową. Nie rozpacza jednak po (o ćwierć wieku starszym) zmarłym mężu, bo tak naprawdę nic ich nie łączyło. Kobieta myślała, że zostanie z niczym, ale ku jej zdumieniu, mąż uwzględnił ją w testamencie czyniąc tym samym jedną z najbogatszych kobiet w ...

Rozwiń Zwiń

📖Ile stron powinien mieć idealny retelling? Dotychczas uważałam, że minimum 400, ale Whitney G. udowodniła mi, że również na 200 stronach można stworzyć coś ciekawego.

🌹Głowna bohaterka jest "tą gorszą Bellą". Wiecznie w cieniu strasznej, doskonałej siostry Izabelli, znienawidzona przez ojca, który jest dla niej niebywale okrutny. Polubiłam ją od pierwszego spotkania, kiedy mówi wprost księciu, co o nim myśli, mimo czekających ją konsekwencji. Bella ma niewyparzony język i uwielbia tragiczne historie. Nie ma zamiaru być posłuszną żoną, chce sama o sobie decydować.

🌹Książka jest retellingiem "Pięknej i Bestii" ale znajdziecie tu nawiązania do wielu innych baśni. Zaskoczył minie dosyć wulgarny język, trochę nie pasujący do opisywanej epoki. Moim zdaniem ten element był zbędny. Książka ma oznaczenie hot level 3/5🔥 ale dla mnie było to 1/5. Pikanterii jest tu zaledwie odrobina, ale to dobrze, bo dzięki temu autorka skupiła się na fabule. A uwierzcie mi, że mimo niewielkiej ilości stron, dzieje się tu naprawdę dużo!

🌹"Ta druga Bella" na pewno nie będzie moim ulubionym retellingiem, ale jako rozrywkowa historia na jeden wieczór sprawiła się doskonale. Ogromny plus za dynamiczną akcję, baśniowe smaczki i zadziorną główną bohaterkę. Z kolei nie do końca przypadł mi do gustu styl autorki i wulgarny język, którym się posługuje. Jeśli szukacie lekkiej historii do przeczytania "na raz" Ta sprawdzi się doskonale.

📖Ile stron powinien mieć idealny retelling? Dotychczas uważałam, że minimum 400, ale Whitney G. udowodniła mi, że również na 200 stronach można stworzyć coś ciekawego.

🌹Głowna bohaterka jest "tą gorszą Bellą". Wiecznie w cieniu strasznej, doskonałej siostry Izabelli, znienawidzona przez ...

Rozwiń Zwiń

A gdyby tak książki mogły być... żywe?

Margaret Rogerson w swojej książce ożywiła grymuary, które potrafią same przewracać kartki, robić psikusy, szeptać, a nawet śpiewać! Im potężniejszy grumuar, tym jest jednak bardziej niebezpieczny. Może zmącić myśli, doprowadzić do szaleństwa lub nawet zabić.

Głowna bohaterka "Magii cierni", Elisabeth, jest nowicjuszką w jednej z Wielkich Bibliotek, a w przyszłości chce zostać strażniczką, która pilnuje, by grymuary zostały tam gdzie ich miejsce. Ponieważ najpotężniejsze księgi zawierają mroczne zaklęcia, dziewczyna uważa, że wszyscy czarownicy muszą być źli. Zmieni jednak zdanie kiedy wpadnie w poważne tarapaty, a jedyną osobą, skłonną jej pomóc, będzie... właśnie czarownik.

Uwielbiam książki o książkach, a to właśnie taka historia. Ma gotycki klimat, aż skrzy się od magii, a jej bohaterowie są po prostu cudowni. Elisabeth jest trochę dzika i nieokrzesana, ale ma szlachetne serce i zawsze chce postępować właściwie, nawet jeśli podejmuje się wręcz samobójczej misji. Czarownik Nathaniel urzekł mnie swoim sarkazmem, a jego demoniczny sługa Silas, choć moralnie był nieco szarym bohaterem, skradł moje serce przemieniając się w puchatego kociaka 🐈

Początek i końcówka są niesamowicie dynamiczne i od pędzącej akcji nie sposób się oderwać. Środek jest nieco wolniejszy, zdarzały się nieco nudniejsze momenty, ale i tak całość wypada rewelacyjnie. Znajdziecie tu żywe książki, magię, demony, wielkie biblioteki i delikatny wątek romantyczny. Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie epilogu, od razu zaczęłam tęsknić za bohaterami. Całe szczęście, że jest jeszcze nowelka, w której mam nadzieję, znajdę satysfakcjonujące zakończenie.A gdyby tak książki mogły być... żywe?

Margaret Rogerson w swojej książce ożywiła grymuary, które potrafią same przewracać kartki, robić psikusy, szeptać, a nawet śpiewać! Im potężniejszy grumuar, tym jest jednak bardziej niebezpieczny. Może zmącić myśli, doprowadzić do szaleństwa lub nawet zabić.

Głowna bohaterka "Magii cierni", Elisabeth, jest nowicjuszką w jednej z Wielkich Bibliotek, a w przyszłości chce zostać strażniczką, która pilnuje, by grymuary zostały tam gdzie ich miejsce. Ponieważ najpotężniejsze księgi zawierają mroczne zaklęcia, dziewczyna uważa, że wszyscy czarownicy muszą być źli. Zmieni jednak zdanie kiedy wpadnie w poważne tarapaty, a jedyną osobą, skłonną jej pomóc, będzie... właśnie czarownik.

Uwielbiam książki o książkach, a to właśnie taka historia. Ma gotycki klimat, aż skrzy się od magii, a jej bohaterowie są po prostu cudowni. Elisabeth jest trochę dzika i nieokrzesana, ale ma szlachetne serce i zawsze chce postępować właściwie, nawet jeśli podejmuje się wręcz samobójczej misji. Czarownik Nathaniel urzekł mnie swoim sarkazmem, a jego demoniczny sługa Silas, choć moralnie był nieco szarym bohaterem, skradł moje serce przemieniając się w puchatego kociaka 🐈

Początek i końcówka są niesamowicie dynamiczne i od pędzącej akcji nie sposób się oderwać. Środek jest nieco wolniejszy, zdarzały się nieco nudniejsze momenty, ale i tak całość wypada rewelacyjnie. Znajdziecie tu żywe książki, magię, demony, wielkie biblioteki i delikatny wątek romantyczny. Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie epilogu, od razu zaczęłam tęsknić za bohaterami. Całe szczęście, że jest jeszcze nowelka, w której mam nadzieję, znajdę satysfakcjonujące zakończenie.

A gdyby tak książki mogły być... żywe?

Margaret Rogerson w swojej książce ożywiła grymuary, które potrafią same przewracać kartki, robić psikusy, szeptać, a nawet śpiewać! Im potężniejszy grumuar, tym jest jednak bardziej niebezpieczny. Może zmącić myśli, doprowadzić do szaleństwa lub naw...

Rozwiń Zwiń

💭"Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie. Ale większość tak, jeśli jesteś na tyle odważny, by doczytać do końca".

✨Kiedy skończyłam czytać "Magię cierni" miałam ochotę natychmiast powrócić do magicznego, gotyckiego świata stworzonego przez Margaret Rogerson. Zakończenie jest dosyć otwarte, nie domyka wątków i zostawia miejsce na domysły, co było dalej. I tu z pomocą przychodzi nowelka, która w uroczy sposób zamyka całą historię.

✨O ile "Magia cierni" była historią pisaną z rozmachem, tak "Tajemnice..." są już bardziej spokojne i kameralne. Czary ochronne w Cierniowym Dworze zaczynają szwankować, przez co bohaterowie zostają w nim uwięzieni. Na rozwiązanie zagadki, mają niewiele czasu, bo za kilka dni planowany jest bal, który ma się odbyć... właśnie w Cierniowym Dworze.

✨Nowelka, to taki książkowy escape room. Bohaterowie odkrywają nieznane zakamarki posiadłości, a każda zagadka prowadzi ich do kolejnej. Z jakiegoś tajemniczego powodu, ciężko było mi się wciągnąć w tę historię, co jest tym dziwniejsze, że czytałam ją bezpośrednio po "Magii cierni". Klimat wydawał mi się już nie taki, zagadki były mało angażujące, a całość taka jakby pisana na siłę🙈 Przyjemnie było spotkać ponownie bohaterów, ale historia nie wywołała już u mnie takich emocji jak główna książka.

✨Podobało mi się natomiast to, że autorka kładzie w nowelce nacisk na wątek romantyczny. Jak to już jest z Elisabeth i Nathanielem, ich relacja rozwija się w nietypowy sposób, ale za to jaki uroczy 🥰

✨Jeśli jesteście ciekawi co słychać u bohaterów po zakończeniu "Magii cierni" sięgnijcie po ten dodatek. Nie jest on niezbędny, ale to ciekawe uzupełnienie treści głównej historii. Warto przeczytać, chociażby po to by dowiedzieć się, co stało się z Silasem 🐈

💭"Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie. Ale większość tak, jeśli jesteś na tyle odważny, by doczytać do końca".

✨Kiedy skończyłam czytać "Magię cierni" miałam ochotę natychmiast powrócić do magicznego, gotyckiego świata stworzonego przez Margaret Rogerson. Zakończenie jest dosyć o...

Rozwiń Zwiń

🏔️✨Kto by się spodziewał, że Auren, która dotychczas marzyła o wolności będzie tęsknić za swoją klatką. Dawała jej ona bowiem pozorne uczucie bezpieczeństwa, a poza nią zagrożenie czyha z każdej strony. W niewoli u marszałka fae, Ripa nie może być pewna niczego. Wierzy jednak, że Midas ją ocali. Jednak im dłużej przebywa zdala od niego, tym bardziej uświadamia sobie, że ich relacja wcale nie była taka jak ją sobie wyobrażała, a nowe położenie daje jej o wiele więcej swobody. Kogo tak naprawdę powinna się więc obawiać?

✨🏔️Drugi tom sagi o złotej niewolnicy podobał mi się równie mocno (a może nawet bardziej) niż pierwsza część. Znajdziecie tu motyw drogi przez lodowe pustkowia, ale też bardziej metaforyczną podróż głównej bohaterki przez własne emocje. Auren będzie musiała zmierzyć się sama ze sobą i spróbować zaakceptować to kim jest i zawalczyć o siebie. Nie będzie to jednak proste.

🏔️✨Pani Kennedy dawkuje nam po trochu informacje na temat przeszłości Auren i Midasa. Dowiadujemy się nowych faktów i odkrywamy największe tajemnice. Choć domyślałam się pewnych rzeczy i tak byłam w szoku kiedy cała prawda wyszła na jaw.

✨🏔️Autorka kreuje w tej serii bardzo silne kobiece postaci, które w nieprzyjaznym świecie muszą walczyć o swoje prawa. Dziewczyny z haremu Midasa, żołnierki w armii czy sama królowa Malinea, która dostała w tym tomie rozdziały że swojej perspektywy - wszystkie muszą wykazać się sprytem i determinacją, by osiągnąć swoje cele.

🏔️✨Pojawiło się tu również kilka fajnych męskich postaci z marszałkiem Ripem na czele. Był on chyba najbardziej fascynującym bohaterem i nie mogę się doczekać czegoś więcej o nim w kolejnych częściach. Zwłaszcza w obliczu tego czego dowiedziałam się na koniec...
i nie mogę się doczekać czegoś więcej o nim w kolejnych częściach. Zwłaszcza w obliczu tego czego dowiedziałam się na koniec...

✨🏔️Z technicznej strony mamy kilka zmian w tłumaczeniu. Wróż Kat jest teraz fae Ripem a król Gnilec jest królem Gnicia. W fajnie, że nazwy są bliższe oryginalnym, ale szkoda, że nie były takie od pierwszego tomu. Nie mogę się doczekać kontynuacji, bo tak naprawdę seria dopiero się rozkręca!

🏔️✨Kto by się spodziewał, że Auren, która dotychczas marzyła o wolności będzie tęsknić za swoją klatką. Dawała jej ona bowiem pozorne uczucie bezpieczeństwa, a poza nią zagrożenie czyha z każdej strony. W niewoli u marszałka fae, Ripa nie może być pewna niczego. Wierzy jednak, że Midas ją ...

Rozwiń Zwiń

☀️Zdarzyło Wam się kiedyś obrazić kogoś nie mając świadomosci, że stoi tuż za Wami? Lei się zdarzyło. Kilka pochopnie wypowiedziach słów sprawiło, że Lea i Flynn znaleźli się na ścieżce wojennej. Kto by się spodziewał, że to będzie początek... wielkiej miłości.

☀️Flynn nie jest postacią, którą polubiłam od pierwszego spotkania, ale to dlatego, że ten chłopak nosi zbroję najeżoną kolcami. Pozornie jest ponury, zaufany w sobie i niedostępny, ale szybko okazuje się, że pod tą skorupą kryje się wrażliwy facet z mnóstwem blizn i problemów. Razem z Leą powoli odkrywałyśmy jego inne oblicze, ale zanim to nastąpiło czekało nas najlepsze enemies to lovers ever!

☀️Uwielbiam słowne przepychanki między bohaterami. Te ich "kolego" i "koleżanko" przejdzie chyba do historii. Ubawiłam się czytając wymieniane przez nich wiadomości i dosłownie czułam iskry w powietrzu kiedy spięcia zmieniały się w napięcie innego rodzaju. Jeśli szukacie książki, która wywołuje przyspieszone bicie serca i motyle w brzuchu - właśnie ją znaleźliście!❤️🦋

☀️Ale "Tamtego lata", to nie tylko świetny wakacyjny romans. To trudna i chwilami bolesna historia, która ostatecznie złamie Wam serca💔 Porusza takie problemy jak trudne, wręcz toksyczne rodzinne relacje, hejt w internecie (i poza nim) oraz wykluczenie z powodu odmienności. Główna bohaterka ma ADHD i całe życie zmaga się z potępieniem i krytyką. Łatwo oceniać kogoś na podstawie jego problemu, ale prawda jest taka, że wystarczy wysłuchać drugiej osoby, by zrozumieć, że wcale nie jest "inna" czy "gorsza" tylko inaczej radzi sobie z pewnymi kwestiami. Nigdy jeszcze nie spotkałam się z tym zagadnieniem w żadnej książce i uważam, że autorka mistrzowsko wytłumaczyła czym jest ADHD, bo okazuje się, że większość osób ma o nim kompletnie mylne pojęcie. Warto to zmienić.

☀️Uwielbiam tę historię. Dostarczyła mi mnóstwa emocji, sprawiła, że śmiałam się i płakałam, a każda z ponad pięciuset stron była cudowną literacką ucztą. Koniecznie musicie czytać ją z odpaloną playlistą, bo wtedy jeszcze bardziej ją "poczujecie"💛🎶 A ja poproszę już drugi tom 🙏🥰📚

☀️Zdarzyło Wam się kiedyś obrazić kogoś nie mając świadomosci, że stoi tuż za Wami? Lei się zdarzyło. Kilka pochopnie wypowiedziach słów sprawiło, że Lea i Flynn znaleźli się na ścieżce wojennej. Kto by się spodziewał, że to będzie początek... wielkiej miłości.

☀️Flynn nie jest postacią,...

Rozwiń Zwiń

"Gronhold", to książka o której mogliście nie słyszeć, ale jeśli lubicie krwawe, dynamiczne i pełne przygód fantasy, koniecznie musicie zainteresować się tym tytułem!

Bohaterów jest tu kilku, ale główny wątek należy do Dantego Asticka - króla złodziei i najbardziej poszukiwanego przestępcy w całym Gronholdzie. Celem jego życia jest odnalezienie legendarnego skarbu i w poszukiwaniach nie cofnie się przed niczym. Zostawia za sobą ścieżkę trupów, złamane serca i puste skarbce. Tylko czy ostateczna nagroda warta jest tego, co będzie musiał poświęcić?

Nawet nie wiecie ile frajdy dała mi lektura tej książki! Była to frajda trochę makabryczna, bo już w pierwszym rozdziale dochodzi do masowego mordu, potrójnej zdrady, kradzieży i brawurowej ucieczki. Dante knuje, spisuje, planuje, a jego dalszych kroków nie sposób przewidzieć, a to ogromny plus książki.

Mniej więcej w połowie mój entuzjazm trochę osłabił, bo pojawiło się kilka wątków pobocznych i plejada innych bohaterów, a ja chciałam czytać tylko o Dantem i jego poszukiwaniach skarbu. Trzeba jednak autorowi przyznać, że ma bardzo rozbudowany plan i wizję świata, a ta historia nie jest tylko przygodówką o złodzieju szukającym skarbu, a dobrze zaplanowaną epicką fantstyką dla wymagającego czytelnika.

Na koniec jeszcze słów kilka o wydaniu, które jest bardzo dopracowane. Piękna okładka, mapa, rysynki na początku rozdziałów i zdobienia na każdej stronie a do tego piękne ilustracje. Do pełni szczęścia brakuje mi tylko, twardej oprawy, bo ta na półce wygląda dosyć niepozornie, a zasługuje na to, by się wyróżniać.

Bardzo polecam Wam "Gronhold", bo to rewelacyjna historia i wierzę, że kolejne tomy będą tylko lepsze. Jeśli podobał się Wam "Dar anomalii" i szukacie czegoś w podobnym stylu z dynamiczną akcją, antybohaterem i rozbudowanym światem, koniecznie zapiszcie sobie ten tytuł.

"Gronhold", to książka o której mogliście nie słyszeć, ale jeśli lubicie krwawe, dynamiczne i pełne przygód fantasy, koniecznie musicie zainteresować się tym tytułem!

Bohaterów jest tu kilku, ale główny wątek należy do Dantego Asticka - króla złodziei i najbardziej poszukiwanego przestępc...

Rozwiń Zwiń

🧝‍♀️🌿Fia zwana jest "Dziką księżniczką" fae. Zamiast stroić się i spędzać czas w towarzystwie arystokracji, woli szukać w lesie potrzebujących pomocy potworów, które w jej królestwie są zakazane. Kiedy chce ukryć u lochach zamku trzy porzucone maleństwa odkrywa, że przebywa w nich tajemniczy więzień. I to nie byle jaki, bo sam książę Mrocznego dworu. Nie chcąc doprowadzić do wojny, Fia uwalnia jeńca, okazuje się jednak, że nie powiedział jej o sobie wszystkiego.

🌿🧝‍♀️Ella Fields kupiła mnie już pierwszym rozdziałem w którym Fia ratuje potworki-niemowlaki przed niechybną śmiercią. Potem do fabuły wkradło się odrobinę chaosu, ale ostatecznie około 100 strony akcja wychodzi na prostą i staje się bardzo intrygująca.

🧝‍♀️🌿Nie chcę wam zdradzać zbyt wiele, bo odkrywanie tajemnic tej historii daje dużo frajdy. Powiem więc może tylko o motywach jakie tu znajdziecie. Akcja rozgrywa się w krainie fae - tych jasnych i mrocznych, ale oprócz fae wśród bohaterów znajduje się plejada magicznych stworzeń z absolutną wisienką na torcie w postaci smoka. Znajdziecie tu pikantny (ale nie do przesady) romans hate-love motyw aranżowanego małżeństwa i elementy wampiryczne, których kompletnie się nie spodziewałam.

🌿🧝‍♀️Sinusoida moich wrażeń z lektury "Kingdom of Villains" skakała raz w górę raz w dół. Niektóre rzeczy uważam za genialne, ale chaos wydarzeń i emocji czasem wybijał mnie z rytmu. Nie jest to idealna książka i raczej nie będę o niej długo pamiętać, ale bardzo przyjemnie spędziłam z nią czas. Lektura raczej na raz, ale za to jaka przyjemna 🥰

🧝‍♀️🌿Fia zwana jest "Dziką księżniczką" fae. Zamiast stroić się i spędzać czas w towarzystwie arystokracji, woli szukać w lesie potrzebujących pomocy potworów, które w jej królestwie są zakazane. Kiedy chce ukryć u lochach zamku trzy porzucone maleństwa odkrywa, że przebywa w nich tajemnic...

Rozwiń Zwiń