Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W lubimyczytać powinno się wprowadzić odpowiednie oznaczenie dla tego typu książek. Gdyby bazować jedynie na ocenach czytelników i opisie gatunku literatury można trafić na "minę".
Chciałem sobie poczytać jakąś dobrą rozrywkową książkę z kategorii literatury sensacyjnej, nieznanego mi wcześniej autora. W przypadkach nieznanych mi autorów, kierując się ocenami czytelników na portalu trafiałem zwykle dobrze lub bardzo dobrze. Zwykle też traktowałem, że oceny mogą być zawyżone. Zdarzało się tak, ale do tej pory nie było to więcej niż o jeden punkt.
W przypadku "Zabić Sarai" tak samo postąpiłem. Na początku było" jak cię mogę". Po połowie zahamowałem i dalej ani rusz. Postanowiłem się przemóc, by ocenić książkę jednak po jej przeczytaniu. Ostanie kilkadziesiąt stron trawiłem ponad tydzień. W tym czasie przeczytałem dwukrotnie obszerniejszą książkę.
Fabuła miałka. Akcja od połowy żenująca. Połączenie marnego harlekina z infantylnym obrazem zawodowych morderców. Akcja mało wiarygodna. Prawie codziennie nowe zlecenie i nowe zabójstwo. Tak nie działają nawet seryjni mordercy.
Rozumiem, że są zwolennicy tego typu literatury. Nie chcę im w niczym ubliżyć. Zwykle jednak te gusta zaspakaja duża część "sztuki filmowej". Literatura stawiać powinna większe wymagania.
Warto jednak czytelników, choć trochę więcej wymagających od książek, informować w jakiś sposób o tego typu literaturze. By niepotrzebnie jej nie czytali.
Moja żona przebrnęłą "szkoleniowo" przez "365" i wymieniając nasze zdania o obu dziełach uznaliśmy, że Blanka Lipińska chyba wygrywa (ale nie w punktacji na portalu).
Przyznam, że nie rozumiem jak można tej książce dać ocenę w przedziale 8-10. Tego nie rozumiem. Gdy czytam książkę rozrywkową, to jeżeli nie posiada ona jakiś dodatkowych walorów, tego przedziału ocen nie biorę pod w ogóle uwagę.
Jak więc porównać to dzieło np. z książką "Billy Summers" Stephen'a King'a, której czytelnicy przyznali na portalu trochę niższe oceny. Nie pozostaje nic innego jak wydzielić na lubimyczytać kategorię np. "rozrywkowa, niewymagająca wysiłku intelektualnego" i tam umieszczać książki podobne do efektów twórczości Pani J.A. Redmerski.
Dałem "2", ponieważ obawiam się, że literatura gorsza też istnieje. A więc trzeba zachować rezerwę. Osobiście mam nadzieję, że następny razem, gdybym nie miał szczęścia w wyborze, odpuszczę sobie czytanie w trakcie. Obawiam się, że w przypadku tej książki wielu to zrobiło. W konsekwencji zaś nie mogło jej ocenić.

W lubimyczytać powinno się wprowadzić odpowiednie oznaczenie dla tego typu książek. Gdyby bazować jedynie na ocenach czytelników i opisie gatunku literatury można trafić na "minę".
Chciałem sobie poczytać jakąś dobrą rozrywkową książkę z kategorii literatury sensacyjnej, nieznanego mi wcześniej autora. W przypadkach nieznanych mi autorów, kierując się ocenami czytelników...

O fabule nie będę praktycznie pisał, bo najlepiej gdy każdy sobie sam przeczyta i wyrobi zdanie. Ponadto wielu recenzentów zawiera "wprowadzenia" w tekst.
W poprzednich książkach z serii denerwowało mnie sporo błędów merytorycznych, które wytykałem autorowi bez litości, mimo że za każdym razem dawałem ocenę trochę na wyrost, gdyż brakowało mi "połówek". Np. za tę książkę dałbym "7,5". W 5. części znalazłem drobny błąd merytoryczny. Nina Warwiłow myśli o sprawie o zabójstwo i jest użyte słowo "dochodzenie". Podczas, gdy w polskim prawie, w sprawach o zbrodnie prowadzone są "śledztwa". Mały błąd, ale razi. Gdyby tak wyrażał się (myślał) laik, a nie policjantka to wszystko byłoby OK. Wszak wszyscy pożyczają sobie książki, ale dla prawników jest jasne, że zawierana jest umowa użyczenia, a nie pożyczki.
Niby drobiazg, ale od autorów oczekujemy zgłębienia tematu, by czytając czytelnik czegoś mógł się dowiedzieć. Tak jak było to w "Kłamczuchu", gdzie opis historii najnowszej mieszkańców Beskidów był ładnie ujęty.
W tej książce autor trochę niepotrzebnie za bardzo gmatwał fabułę. Przez to trzeba książkę czytać bardzo uważnie. Na pewno literatura spod "pióra" Jędrzeja Pasierskiego nie ma znamion produkcji wielkoseryjnej i jest skierowana do bardziej wyrobionego czytelnika, niż np. dzieje się w przypadku Pana Remigiusza Mroza, który trafił na swojego masowego odbiorcę i eksploatuje źródło do granic możliwości. Rozumiem takie postępowanie i doceniam kunszt marketingu, ale niekoniecznie muszę się zaliczać do czytelników tego typu literatury.
Czekam na kolejne tomy historii o Ninie Warwiłow. Tylko w przyszłości autor mógłby trochę zaoszczędzić głównej bohaterce rozterek sercowych i dać większą stabilizację życiową. Bo mu w którymś momencie może "zejść". Ponadto, Panie Jędrzeju, proszę o trochę większą precyzję w fabule. Lepiej wydać książkę parę miesięcy później, lecz bardziej dopracowaną. Sądzę, że tak poważne wydawnictwo, jak "Czarne" pozwoli Panu wydłużyć terminy wydawnicze. Z pożytkiem dla autora i Wydawcy.

O fabule nie będę praktycznie pisał, bo najlepiej gdy każdy sobie sam przeczyta i wyrobi zdanie. Ponadto wielu recenzentów zawiera "wprowadzenia" w tekst.
W poprzednich książkach z serii denerwowało mnie sporo błędów merytorycznych, które wytykałem autorowi bez litości, mimo że za każdym razem dawałem ocenę trochę na wyrost, gdyż brakowało mi "połówek". Np. za tę książkę...

Jestem zawiedziony, szczególnie gdy zdarza się to przy okrzyczanych nazwiskach. Dotąd dotyczyło to głównie autorów amerykańskich, np. Harlana Cobena.
Co do samego warsztatu pisarskiego nie mam zastrzeżeń. Stąd stosunkowo wysoka (wg mnie ) ocena. Książka przeładowana treścią i wątkami. Wszyscy bohaterowie mają wielkie problemy ze sobą i w relacjach z innymi. Raz zachowują się błyskotliwie, by za chwilę popełniać kardynalne błędy. Nawarstwienie nieprawdopodobnych zdarzeń. Powinna być szczególna kategoria książek w lubimyczytać.pl oznaczona nazwą "zabili go i uciekł". Niektórzy ten typ literatury lubią, a ci co za nim nie przepadają (np. ja) od razu wiedzieli, że trzeba się od takiej książki trzymać z daleka.
Np. u Jo Nesbo, którego książki w dużej części bardzo lubię, jest poziom wyważenia "problemów" (cykl "Harry Hole"). Stąd stają się bardziej realne. W "Łowcach głów" Nesbo dość szleje, ale widać, że jednocześnie puszcza oko do czytelnika. Więc obie strony dobrze się bawią. W "Mentaliście" niestety jest na poważnie i stąd mój osąd. Oczywiście całkowicie subiektywny.
Kolejne książki z serii sobie daruję.

Jestem zawiedziony, szczególnie gdy zdarza się to przy okrzyczanych nazwiskach. Dotąd dotyczyło to głównie autorów amerykańskich, np. Harlana Cobena.
Co do samego warsztatu pisarskiego nie mam zastrzeżeń. Stąd stosunkowo wysoka (wg mnie ) ocena. Książka przeładowana treścią i wątkami. Wszyscy bohaterowie mają wielkie problemy ze sobą i w relacjach z innymi. Raz zachowują...