Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki sensacyjne, w których akcja toczy się jak u Hitchcocka - najpierw jest trzęsienie ziemi, a później napięcie rośnie. Są też takie, w których na początku jest nuda, a później akcja rozwija się pomału i na końcu są fajerwerki. Albo i nie.
Ta książka jest przedstawicielem drugiego typu sensacji. I nie jest to mój ulubiony typ. Do połowy się w sumie nudziłem, prawie się poddałem. Końcówka była niezła. Zupełnie nie identyfikowałem się w tej książce z którymkolwiek z bohaterów. Nic mnie nie "wiązało" do tej lektury. Brnąłem do końca, ale bardziej był to spacer w mule niż przebieżka po kwiecistej łące.
To nie jest książka, która pozostanie w mojej pamięci na długo.

Są takie książki sensacyjne, w których akcja toczy się jak u Hitchcocka - najpierw jest trzęsienie ziemi, a później napięcie rośnie. Są też takie, w których na początku jest nuda, a później akcja rozwija się pomału i na końcu są fajerwerki. Albo i nie.
Ta książka jest przedstawicielem drugiego typu sensacji. I nie jest to mój ulubiony typ. Do połowy się w sumie nudziłem,...

Największą wadą tej książki jest to, że jest drugą częścią "Plugawego spisku".
"Plugawy spisek" w swojej kategorii jest absolutnie wybitny. Zaskakujący, mroczny, ale nie oderwany od rzeczywistości. Względnie prawdopodobny. Z fantastycznie budowaną mroczną atmosferą. Idealnie przyprawiona potrawa, zasługująca w pełni na gwiazdkę Michelin.
"Cierpliwość diabła" wypada przy tym blado. Jak dla mnie mało zaskakujący finał - spodziewałem się, że zabił ogrodnik. ;) To co fajnie budowało postać głównej bohaterki w "Plugawym spisku" - w tej części jest przegadane, przesmażone, nudne i mdłe. Opisy wewnętrznych emocji ciągną się niczym kiepskie kluski śląskie, dominując akcję. Wszystko to jest takie trochę naiwne i przerysowane. Trochę jak potrawa z podrzędnego baru dworcowego - zjeść się to da i jak człowiek głodny, to nawet smakuje, ale musi być z keczupem (wiadomo - z keczupem wszystko da się zjeść). Generalnie - trudniej było mi się skupić. Nudziłem się.
Z lekką nieufnością sięgam po trzecią część, żeby całkiem nie zepsuć sobie wspomnień po części pierwszej.

Największą wadą tej książki jest to, że jest drugą częścią "Plugawego spisku".
"Plugawy spisek" w swojej kategorii jest absolutnie wybitny. Zaskakujący, mroczny, ale nie oderwany od rzeczywistości. Względnie prawdopodobny. Z fantastycznie budowaną mroczną atmosferą. Idealnie przyprawiona potrawa, zasługująca w pełni na gwiazdkę Michelin.
"Cierpliwość diabła" wypada przy...

Dawno nie trafiłem na coś tak, w moim odczuciu, dobrego.
Może dlatego, że to literatura francuska. Po amerykańskiej i polskiej, w której prawie zawsze wszystko kończy się dobrze - ta książka jest miłą odmianą. Bo niespodziewane zakończenia wątków są bliższe rzeczywistości, bliższe życiu niż banalne opowieści, które czyta się niczym bajki - z przekonaniem, że wszystko się skończy dobrze i nic się nie stanie bohaterom.
A może dlatego, że książka stawia ciekawsze pytania, a nie tylko proponuje łatwą rozrywkę? Czym jest społeczna norma? Jak stanowione jest prawo? Co, gdyby normę ukształtować inaczej? Co, gdyby na kształtowanie norm społecznych mieli taki sam wpływ ci, których większość uważa za zwyrodnialców i społecznych wyrzutków? Dlaczego są oni tym, kim są? Stanowią wyłom w społecznym porządku współczesnego świata? A może są najlepiej ewolucyjnie przystosowaną grupą, która może dążyć do emancypacji?
Ta książka była tak dobra, tak dobrze napisana, z atmosferą zbudowaną w taki sposób, że nawet nie drażni mnie jej pewne odrealnienie, szczególnie pod koniec. Sposób prowadzenia fabuły sprawia, że można uznać zakończenie za prawdopodobne, choć niezwykłe. Nie mogłoby istnieć w oderwaniu od reszty książki - wówczas wydawałoby się absurdalne. To budowanie historii przez całą książkę sprawia, że i zakończenie "łyknąłem jak pelikan".
Książka przenosi czytelnika w świat najciemniejszego mroku. Świat psychopatów, umysłów tak mrocznych, że trudnych do objęcia rozumem "normalnego człowieka". A może po prostu "normalni ludzie" są ewolucyjnie niedostosowani?
I na koniec - książka nosi tytuł "Plugawy spisek". Nie wiem, czy to pomysł polskiego wydawcy, ale słowo "plugawy" trochę trąci myszką. "Plugawy", "splugawiony", to słowa mogące dziś uchodzić za anachronizmy. Natomiast w książce pojawia się wielokrotnie określenie "pierwotny spisek" i moim zdaniem ono lepiej oddaje sens tej historii. Taki tytuł powinna właśnie nosić ta książka.

Dawno nie trafiłem na coś tak, w moim odczuciu, dobrego.
Może dlatego, że to literatura francuska. Po amerykańskiej i polskiej, w której prawie zawsze wszystko kończy się dobrze - ta książka jest miłą odmianą. Bo niespodziewane zakończenia wątków są bliższe rzeczywistości, bliższe życiu niż banalne opowieści, które czyta się niczym bajki - z przekonaniem, że wszystko się...