Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Angole" to historie osób, które wyemigrowały na Wyspy Brytyjskie, głównie w latach 90. Mamy tu pełen przekrój ludzkich losów - z jednej strony rekiny biznesu, mogące się pochwalić oszałamiającymi karierami w City, poprzez niewielkie płotki, dzielnie walczące o utrzymanie ust nad powierzchnią obcej rzeczywistości, aż do tych, których owa rzeczywistość skopała i nań napluła. Całkiem dobre studium pod względem etnologicznym i socjologicznym (choć, oczywiście, próba niewielka); zgrabnie przygotowuje czytelnika na spotkanie z kategorią "obcości", ostatnimi czasy coraz mniej marginalną we współczesnym społeczeństwie. Dobrze sobie czasami popatrzeć oczami tych "obcych/innych" i poczuć się na moment wykluczonym. Konieczność aklimatyzacji otwiera oczy na te, skądinąd transgraniczne opozycje: obcy/swój, nasz/inny, bliski/daleki, przyjazny/wrogi. Niejednym przydałaby się taka lekcja. A skoro bezpośrednie doświadczenie jest niemożliwe - zapraszamy do lektury! ;)

"Angole" to historie osób, które wyemigrowały na Wyspy Brytyjskie, głównie w latach 90. Mamy tu pełen przekrój ludzkich losów - z jednej strony rekiny biznesu, mogące się pochwalić oszałamiającymi karierami w City, poprzez niewielkie płotki, dzielnie walczące o utrzymanie ust nad powierzchnią obcej rzeczywistości, aż do tych, których owa rzeczywistość skopała i nań napluła....

"Sto dni bez słońca" doprowadziło mnie do białej gorączki. Niestety, nie tej znanej z reportażu Hugo-Badera; raczej tej zafundowanej mi wcześniej przez Bieńkowskiego w "Biało-czerwonym". Mówiąc mało oględnie, oczywiście przy zachowaniu krytycznej obiektywności i z całym namaszczeniem rzetelnego warsztatu krytycznoliterackiego - jak mnie ten bohater wkurzał! Nawiązania do wielkiej literatury rosyjskiej to tam były, jak sam sobie bohater zdiagnozował, nawet Dostojewski by się zgadzał, z tym, że raczej nie "Zbrodnia i kara", ale "Idiota". Podsumowując - zamierzenie cynicznego okpienia pracowników naukowych zrealizował Szostak na 150 procent. Tyle o treści.
Forma to cacuszko. Nurzamy się w intertekstualnej orgii, a pejczyki autotematyzmu, szkatułkowości i metanarracji smagają nas po łydkach literackich rozkoszy. (Myślicie, że ja popadam w przesadną emfazę? Przeczytajcie sobie dziennik Lesława Srebronia o wdzięcznym tytule "Sto dni bez słońca".)Mimochodem zahaczamy o ontologiczny status literatury, a stąd już tylko krok do intersemiotycznych orgazmów na łożu poetyki, filozofii i radości w stanie czystym, samorzutnie rodzącej się w wyniku obcowania z taką literacką zabawką. Aczkolwiek, szczerze mówiąc, widziałam już lepsze realizacje tego typu zakusów.

"Sto dni bez słońca" doprowadziło mnie do białej gorączki. Niestety, nie tej znanej z reportażu Hugo-Badera; raczej tej zafundowanej mi wcześniej przez Bieńkowskiego w "Biało-czerwonym". Mówiąc mało oględnie, oczywiście przy zachowaniu krytycznej obiektywności i z całym namaszczeniem rzetelnego warsztatu krytycznoliterackiego - jak mnie ten bohater wkurzał! Nawiązania do...

Wydawnictwo Czarne nie zawiodło - książka LeDuffa to świetna odtrutka na amerykański sen. Reporter skupia się głównie na strażakach i policjantach, pracujących w Mieście Silników, zahaczając przy okazji historie tzw. zwykłych ludzi. Z tym, że ta zwykłość i codzienność, dla przeciętnego, polskiego czytelnika jest egzotycznym kokatjlem zbrodni i bezprawia, zmuszającym do łapania się za głowę. Co my wiemy o korupcji, defraudacji i zacofaniu, w Detroit - to mają przesrane! A taka, proszę pana, Wielka Ameryka. Mój dziadek umarłby ze szczęścia po przeczytaniu tej książki, żywego dowodu wszystkich jego tez, dlatego muszę ją przed nim głęboko schować.
LeDuff ma zwięzły, konkretny styl, tak charakterystyczny dla amerykańskich pisarzy. Metafory się tam nie doszukasz, ale fakt, że upiększać tam nie ma czego. Jest brudno, źle, strasznie i brudno, nie ma co przebierać w słowach, więc dziennikarz tego nie robi. Ani okoliczności, ani opisywane przezeń ludzkie okazy nie potrzebują literackiej otoczki, by szeroko otworzyć czytelnikowi oczy. Te reportaże są jak zdjęcia - widzisz jak jest, a nie jest dobrze. Oczywiście, zdarza się przemycić i coś pozytywnego, wykwitającego znienacka jak kwiatek na kożuchu. "Ale takie sprawy nie powinny być pokazywane jako gorące wiadomości. Takie sprawy powinny być czymś normalnym. Bo gdy to, co normalne, staje się wyjątkową wiadomością, wtedy nienormalne staje się normą. A gdy tak się dzieje, to właściwie jest już koniec." (s. 137)
To zwięzłe i dobre podsumowanie nie tylko motywacji do stworzenia książki, mogącej spokojnie robić za opis kolejnego kręgu dantejskiego piekła, ale całej reporterskiej roboty, brudnej i wyczerpującej, ale jakże potrzebnej.

Wydawnictwo Czarne nie zawiodło - książka LeDuffa to świetna odtrutka na amerykański sen. Reporter skupia się głównie na strażakach i policjantach, pracujących w Mieście Silników, zahaczając przy okazji historie tzw. zwykłych ludzi. Z tym, że ta zwykłość i codzienność, dla przeciętnego, polskiego czytelnika jest egzotycznym kokatjlem zbrodni i bezprawia, zmuszającym do...