Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Książka jest niezła, a ludzie spoza branży terapeutycznej mogą nawet uznać ją za świetną, nie widząc jej merytorycznych wad.
Bardzo topornie mi się czytało. Ale może po kolei.

Na plus:
- ładne ramy tematyczne, rozdziały,
- ćwiczenia (chodzi ogólnie o to, że są),
- idea, że można spędzić dzień pracując nad czymś samemu coachingowo,
- wątki egzystencjalne i potrzeby wyższego rzędu - misja, tożsamość.

Na minus:
- totalny chaos jeśli chodzi o treści terapeutyczne: autor serwuje nam kawałki z Ericksona, Maslowa, terapię krótkoterminową, NLP, coaching i Anthonego de Mello oraz publikacje ze Studia Astropsychologii. Nie wiem, w jakim nurcie terapeutycznym pracuje autor (erickonowskim? NLP? jeśli w tym ostatnim, to warto dodać, że w środowiskach naukowych i terapeutycznych NLP uważane jest za pseudonaukę
https://pl.wikipedia.org/wiki/Programowanie_neurolingwistyczne);
- autor podaje historie swoich klientów używając określenia "przypadek Ani" na krótkie omówienie jednego wątku z terapii i zapisu części sesji. Warto dodać, że te "przypadki" to często właśnie klient z terapii, nie coachingu, czego autor w żaden sposób tu nie różnicuje;
- dużo przykładów i nawiązań do zamierzchłych lat 90tych, dużo też książek z lat 1990-2012 w literaturze, bez odniesienia do nowych publikacji na ten temat, często miałam wrażenie, że książkę napisano 10 lat temu,
- bardzo stare wiersze i nawiązania do filmów (najnowszy film to "Dzień świra", a przy "Dniu świstaka" błędnie podaje, że główną rolę grał James Belushi), na dodatek w przypadku wierszy autor zaleca nauczenie się ich na pamięć i recytowanie w trudnych sytuacjach, ufając, że skoro pomagają jemu to pomogą wszystkim. Serio?;
- bardzo toporne wstawki teoretyczne.

Książka jest niezła, a ludzie spoza branży terapeutycznej mogą nawet uznać ją za świetną, nie widząc jej merytorycznych wad.
Bardzo topornie mi się czytało. Ale może po kolei.

Na plus:
- ładne ramy tematyczne, rozdziały,
- ćwiczenia (chodzi ogólnie o to, że są),
- idea, że można spędzić dzień pracując nad czymś samemu coachingowo,
- wątki egzystencjalne i potrzeby wyższego...

Ciekawy pomysł na nieocenę moralną i ludzką sprzątania, w kontekście społecznym i własnych przekonań.
Interesujące było także spojrzeć na to, jak ze sprzątaniem (nie)radzi sobie osoba z ADHD czy w depresji.

Choć niektóre rozwiązania proponowane przez autorkę mnie śmieszyły (błyskotliwa rada "stawiaj kapcie wieczorem przy łóżku"), a inne przerażały (kosze na buty i ubrania), to rozumiem, że ludzie są różni, mają inne powierzchnie mieszkalne, inny temperament, inna liczba osób współdzieli z nimi jeden dom czy wreszcie mogą mieć inną ilość czasu albo kondycję fizyczną i psychiczną.

Dla mnie inspirująca była sugestia zapisania sobie, z czym sobie radzisz, a z czym nie i przełożenie tego na funkcje danej powierzchni czy miejsca, jakie uporządkowanie ma spełniać.

Ciekawy pomysł na nieocenę moralną i ludzką sprzątania, w kontekście społecznym i własnych przekonań.
Interesujące było także spojrzeć na to, jak ze sprzątaniem (nie)radzi sobie osoba z ADHD czy w depresji.

Choć niektóre rozwiązania proponowane przez autorkę mnie śmieszyły (błyskotliwa rada "stawiaj kapcie wieczorem przy łóżku"), a inne przerażały (kosze na buty i...