Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Lodowa Korona" to debiut Grety Kelly, która stworzyła świat pełen magii, trawiony przez wojnę i intrygi dworskie. Główną bohaterką jest Askia, dziedziczką Lodowej korony, która od miesięcy walczy z brutalnymi najeźdźcami. Aby wygrać potrzebuje armii, której nie ma, więc szuka pomocy na dalekim południu u potężnego cesarza Armaana.

Jest fajnie, jest babsko, narracja lekka i przyjemna w odbiorze. Czuć po książce, że jest do debiut w dodatku kobiecy, bo momentami autorka zbyt mocno skupia się na szczegółach otocznia i stroju głównej bohaterki. Nie będę Wam ściemniać, że jest idealnie, ale jest naprawdę dobrze. Książka jest do przeczytania w dwa dni, bo historia walczącej księżniczki, naprawdę mocno wciąga od pierwszych stron. Kelly świetnie napisała bohaterów, nawet Askia ma sporo zalet. Intrygi poprowadzone są świetnie, fabuła trzyma w napięciu i mocno na sobie skupia uwagę. Porównałabym książkę do książek Maas, tylko ta jest lepiej napisana. Język powieści nie boli w trakcie czytania, bohaterka nie dostaje małpiego rozumu z powodu hormonów, ale jest centrum całego wszechświata książki. Podobała mi się zarówno Askia jak i śledzenie tego jak sobie radzi na cesarskim dworze. To bystra dziewczyna, zaprawiona już w wojnie i z jasno określonym celem. Bawiłam się świetnie z tą książką

"Lodowa Korona" to debiut Grety Kelly, która stworzyła świat pełen magii, trawiony przez wojnę i intrygi dworskie. Główną bohaterką jest Askia, dziedziczką Lodowej korony, która od miesięcy walczy z brutalnymi najeźdźcami. Aby wygrać potrzebuje armii, której nie ma, więc szuka pomocy na da...

Rozwiń Zwiń

Ox miał dwanaście lat, kiedy jego przemocowy i ciągle pachnący alkoholem ojciec powiedział mu, że jest "głupi jak wół", oraz przepowiedział mu, że "ludzie będą traktować go ch*jowo", a następnie wyszedł z domu i już nigdy nie wrócił. Ox od tego czasu opiekował się swoją mamą, ona opiekowała się nim. Tworzyli niedużą, ale całkiem szczęśliwą rodzinę. Ox jednak nosił w sercu słowa swego ojca, kochał go i marzył o tym, aby mieć przyjaciela. Minie jeszcze trochę lat nim te życzenie się ziści i spotka na swojej drodze mały wulkan energii, ale będzie wtedy "epicko i kapitalnie".

"Wilcza pieśń" to nowy cykl fantasy od TJ Klune i jak wszystkie jego książki nacechowana jest uczuciami. Te uczucia bywają momentami wręcz przytłaczające, bo oczy zaczynały mi się szklić już przed trzydziestą stroną. Książka ma swoje gabaryty, cienki papier i niedużą czcionkę. Momentami mocno mnie przytłaczała, ale i tak było jej za mało. Za mało mi Oxa i Joe'go. Za mało mi pozostałych bohaterów, ten pierwszy tom zwyczanie nie jest wystarczający. Odkładając książkę czuję wciąż niedosyt, tych stron jest zwyczajnie za mało.

Często śmiałam się i płakałam na tej książce. Śmiałam się głośno, płakałam po cichu. To naprawdę piękna historia, ale nie dla każdego. To jest pozycja, która może naprawdę mocno zmęczyć i przytłoczyć czytelnika. Muszę również wspomnieć, że dość niespodziewanie w książce pojawiły dwie bardzo szczegółowe sceny zbliżeń, czego ja się po autorze nie spodziewałam,a ta niespodzianka średnio wyszła 😅

Poza tym książka jest piękna, nie nastawiona na akcję a na uczucia co należy mieć na względzie zanim po książkę sięgnięcie. Mocno polecam jeśli chcecie aby urosło w Was coś różowego i puchatego 🥰

Ox miał dwanaście lat, kiedy jego przemocowy i ciągle pachnący alkoholem ojciec powiedział mu, że jest "głupi jak wół", oraz przepowiedział mu, że "ludzie będą traktować go ch*jowo", a następnie wyszedł z domu i już nigdy nie wrócił. Ox od tego czasu opiekował się swoją mamą, ona opiekował...

Rozwiń Zwiń

Ależ to był satysfakcjonujący finał!

Taki ani słodki, ani gorzki, ani specjalnie szczęśliwy, ani też specjalnie żałobny.

To jest finał na jaki zasługuje ta seria.

Drodzy, jestem zachwycona. Zarówno ostatnim tomem jak i całą trylogią. Tak powinny być pisane książki fantasy. Pełne zwrotów akcji, paskudnych intryg, chwil gdzie ze zgrozy przebiegają po naszym ciele ciarki, oraz chwil pełnych szczęścia.

Morze Drzazg rzuciło na mnie urok, spod którego nie mam najmniejszego zamiaru się uwolnić.

W tomie finałowym znów główni bohaterowie zostają zepchnięci na dalszy plan, abyśmy mogli poznać nowych bohaterów. Tym razem trzech. Każdy inny, każdy wyjątkowy, każdy z innego zakątka królestwa. Wszyscy odegrają ważne role w starciu z Najwyższym Królem. Wszyscy poczują na sobie ciężar podjętych decyzji oraz gorący oddech Matki Wojny!

Jeśli w dzisiejszych wiadomościach usłyszycie o wariatce, która dzierżąc w kręce gałąź,z durszlakiem na głowie wywołała zamieszki, wydzierając się coś o sprawiedliwości i zemście na Ministerwie, to będę ja. Opisy walk Abecrombiego są tak rzeczywiste, że aż inspirujące. Jakby się tylko dało zmusiłabym każdego do przeczytania tej serii. Już zastanawiam się kiedy tylko znajdę chwilę na reread całości. Ta książka przeciągnęła mnie przez wszystkie etapy żałoby (ostrzegam przed stroną 199), zainspirowała do walki i nie poddawania się. I pomyśleć, że tyle zachwytów zabrała książka młodzieżowa.
~~~

Ależ to był satysfakcjonujący finał!

Taki ani słodki, ani gorzki, ani specjalnie szczęśliwy, ani też specjalnie żałobny.

To jest finał na jaki zasługuje ta seria.

Drodzy, jestem zachwycona. Zarówno ostatnim tomem jak i całą trylogią. Tak powinny być pisane książki fantasy. Pełne zwrotów...

Rozwiń Zwiń

To jest recenzja, przy której braknie mi słów.

To jest książka, tak bardzo młodzieżowa, jak tylko książka młodzieżowa potrafi być.

Ta książka, jest tak niezwykle klimatyczna, że wydaje się jakby fragmenty jej fabuły były utkane ze snów.

Blue ma dziwne poczucie mody, mieszka w domu pełnym jasnowidzących kobiet i każda z nich przepowiedziała jej, że zabije swoim pocałunkiem pierwszego chłopaka, którego będzie prawdziwie kochać. Blue jest rezolutna i postanawia trzymać się z dala od wszelkich chłopców, nawet tych bogatych dzieciaków z prestiżowego liceum, którzy na mundurkach mają wyszyty emblemat kruka. Szczególnie od nich.

Zarówno opis książki jak i jej prolog, kompletnie nie oddają ducha tej powieści. Tej tajemnicy, kryjącej się na każdej stronie i niesamowitego onirycznego klimatu, który stworzyła autorka. Ta książka to zdecydowanie dużo więcej niż przeklęty pocałunek, wymykanie się z domu i bogaci licealiści. To budowanie przyjaźni, osobiste tajemnice, odkrywanie wspólnie magii. To pierwsza książka autorki z jaką miałam styczność, ale kurczę to jest naprawdę świetna lektura. Książka zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrzenie, szalenie polubiłam jej bohaterów i w sumie to ja chcę na wczoraj następny tom tego wznowienia.

A poza tym ostatnie zdanie z tej książki jest takie... takie... no takie, że AAARGH!

To jest recenzja, przy której braknie mi słów.

To jest książka, tak bardzo młodzieżowa, jak tylko książka młodzieżowa potrafi być.

Ta książka, jest tak niezwykle klimatyczna, że wydaje się jakby fragmenty jej fabuły były utkane ze snów.

Blue ma dziwne poczucie mody, mieszka w domu pełny...

Rozwiń Zwiń

Wątek, który zawsze skusi Was do sięgnięcie po książkę to...?
U mnie, jest to wątek niewolnictwa, mam tak odkąd sięgnęłam po pierwszy tom Achai.

Pół Króla, to historia Yarvi'ego, kalekiego królewskiego syna, który zamiast rościć sobie pretensje do tronu, postanowił zrzec się przywilejów i zostać Ministrem. Jak dobrze wiemy los bywa przewrotny i to właśnie Yarvi musi objąć tron, kiedy jego ojciec oraz starszy brat zostają brutalnie zamordowani. Jednak i sam Yarvi niedługo będzie zasiadał na tronie, młodzieniec zostanie zdradzony, zniewolony, bity, głodny i pragnący zemsty.

Wstyd się przyznać, ale było to moje pierwsze spotkanie z piórem Abercrombie'go, ale niemal od razu stałam się fanką
. Książka przez wzgląd na to, że młody Yarvi jest tutaj głównym bohaterem zaliczana jest do książek młodzieżowych. Nie mam zamiaru się kłócić z tym szufladkowaniem, ale chcę, żeby teraz bardzo dobrze zrozumiał mnie każdy dorosły czytelnik fantastyki- ta książka jest GENIALNA. Nie czułam w niej, że jest kierowana głównie do młodszych czytelników. Bohater wraz ze swoją kompanią, przechodzi przez niesamowite mękę, leje się krew, momentami jest brudno i gnijąco. Autor nie oszczędza swojego bohatera, on przeciąga go przez wszystkie wrota piekieł i kształtuje z niego niezwykłego młodego mężczyznę. Nie brakuje tutaj motywów, które książki fantasy wyjątkowo lubią, czyli intrygi dworskie, motyw od księcia, do zera i znów do bohatera. Postaci napinanych tak, że czujemy ich przyspieszony oddech na własnych policzku, motyw wyjątkowej rodziny i zwrot akcji tak zaskakujący, że nawet ja finalnie byłam zaskoczona. Tyle pochwał przy zaledwie pierwszym tomie, biorę się szybko za czytanie drugiego, mam nadzieję, że mi finalnie słów nie braknie :D

Wątek, który zawsze skusi Was do sięgnięcie po książkę to...?
U mnie, jest to wątek niewolnictwa, mam tak odkąd sięgnęłam po pierwszy tom Achai.

Pół Króla, to historia Yarvi'ego, kalekiego królewskiego syna, który zamiast rościć sobie pretensje do tronu, postanowił zrzec się przywilejów i...

Rozwiń Zwiń

A teraz tak z ręką na sercu, kto z Was w trakcie lektury klasycznego fantasty czyta wszystkie opisy walk? Tylko tak szczerze!

Ja przyznam, że sporo z nich omijam. Szczególnie kiedy jestem w połowie książki, a jej fabuła głównie skupia się na wymachiwaniu mieczem. No męczące jest to dla mnie, ale trafiła mi się książka, gdzie każdy jeden opis walki śledziłam wzrokiem jak głodny żebrak wybitnie soczyste żeberko.

Pół świata, drugi tom cyklu Morze Drzazg. Pierwszy tom wprawił mnie w zachwyt, tylko że ja wtedy jeszcze nie wiedziałam tak naprawdę czym jest zachwyt. Och, dawna ja, była taka w zachwytach i niedoświadczona.

Po ten tom sięgnęłam od razu jak tylko skończyłam Pół Króla, gdyż zakończenie chciało mnie zabić. Przeczytałam pierwsze pięć stron i poczułam się lekko skonfundowana. Następnie zerknęłam na opis z tyłu książki, i pomyślałam jedynie "aha". Cóż się zatem stało? Otóż Abercrombie, postanowił zepchnąć głównych bohaterów tomu pierwszego na plan drugi i przedstawić nam nowe postaci. Nie takiego zabiegu się spodziewałam i oto, przyszło poznać mi Zadrę i Branda. Z początku przyznam, że nie specjalnie się polubiliśmy, ale im więcej stron upływało, im więcej przygód razem przeżyliśmy tym moje serducho coraz mocniej się na nich otwierało. Pół Króla, było naprawdę dobrą książką, ale Pół Świata jest zwyczajnie zachwycające. Może i nie zaangażowało mnie od pierwszych stron, ale rozstawiło mnie bezbronną, z uczuciem, które rzadko mi się trafia. Tak książka była tak dobra, że tak po prostu miałam ochotę się nad jej dobrem rozpłakać. Koniec książki i starcie do jakiego tam dochodzi przyprawiło mnie o prawdziwe ciarki. Nawet romans, który niespodziewanie pojawił się w książce był poprowadzony wzorowo! To jest zdecydowanie wyjątkowa seria, nie wiem, jak ja zniosę oczekiwanie na tom trzeci. Ja już wiem, że na finalnie skończę z książkowym kacem, większym niż ego Grom-gil-Gorma

A teraz tak z ręką na sercu, kto z Was w trakcie lektury klasycznego fantasty czyta wszystkie opisy walk? Tylko tak szczerze!

Ja przyznam, że sporo z nich omijam. Szczególnie kiedy jestem w połowie książki, a jej fabuła głównie skupia się na wymachiwaniu mieczem. No męczące jest to dla mn...

Rozwiń Zwiń

Recenzja książki "Tajny klub nietypowych czarownic" długo dojrzewała w mojej głowie. Długo jak dla mnie, bo zwykle staram się w przeciągu 24H napisać swoją opinię o książce. Tylko, że tym razem mam w sobie masę sprzecznych emocji względem tego co przeczytałam.

W moich odczuciach dzieli się ta książka na dwie połowy, pierwsza jest naprawdę ciekawa, a druga psuje dobre wrażenie, które wzbudziła jej poprzedniczka.


Pierwsza połowa książki to bardzo przyjemnie cozy fantasy, o czym również informuje nas okładka. Mika od zawsze była sama i mocno to jej ciążyło. Jako czarownica została nauczona samowystarczalności i samotności, jednak w jej sercu wciąż tliło się pragnienie, aby móc żyć wśród bliskich jej osób i pozostać wciąż sobą. Kiedy dostaje niewiarygodną propozycję pracy, aby uczuć magii trzy małe podopieczne, mieszkające w Domku Na Odludzi, pełna obaw oraz nadziei porzuca dotychczasowe cztery kąty i rusza,aby przekonać się czy czarownica we współczesnym świecie może wciąż pozostać sobą.

W książce znajdziecie to co cozy fantasy lubi najbardziej, czyli motyw budowania rodziny i przyjaciół samemu będąc ogromnie osamotnionym. W książce nie brakuje tutaj postaci pełnych ciepła i wyzwalających naszą wewnętrzną puchatość,a także scen chwytających za serce. Mamy również piękny dom, pełen magii, która jest niczym psotny szczeniak, oraz dzieci, które wychowywane są przez osoby, które ogromnie je kochają, ale zarazem izolują je przed światem zewnętrznym.


Niestety znajdziemy tu romans, który w drugiej połowie książki zbyt mocno wypycha się na przód, jest tak oczywisty, że aż razi w oczy, niestety przyjdzie nam przy tym czytać o wypukłości w spodniach oraz zostaniemy uraczeni mocno niesmaczną sceną ślizganą. A to zupełnie nie pasuje do książki z gatunku cozy fantazy! Nie mam nic przeciwko bliskości, ale w takich książkach wszelkie zbliżenia powinny pozostać za drzwiami ich sypialni. Niezbyt przekonująco wypada również wątek strasznego prawnika, którego wszyscy się boją, ja na rozwiązanie tego problemu miałam jakieś siedem pomysłów już w połowie książki. Na sam koniec ten wątek zyskuje troszkę makabrycznego wydźwięku, co akurat ja odbieram jako plus, ale i tak niespecjalnie mi się on spodobał.


Spodobał mi się za to Ian. Dla niego warto przeczytać tę historię. Właśnie dla tego podstarzałego wulkanu energii, w puchatych kapciach i o duszy romantyka. Niesamowicie kojarzył mi się z Terry'm Pratchettem :D

Recenzja książki "Tajny klub nietypowych czarownic" długo dojrzewała w mojej głowie. Długo jak dla mnie, bo zwykle staram się w przeciągu 24H napisać swoją opinię o książce. Tylko, że tym razem mam w sobie masę sprzecznych emocji względem tego co przeczytałam.

W moich odczuciach dzieli si...

Rozwiń Zwiń

Lekko psychodeliczna seria o Alicji od Christiny Henry zachwyciła mnie już przy pierwszy tomie. Przepadłam w tej historii, drugi tom choć momentami wydawał się być przyciężkawy podtrzymuje ten wspaniały klimat, a "Lustro" to cudownie zwieńczenie tej mrocznej historii.

W książce znajdziemy cztery opowiadania, których wydarzenia w większości następują zaraz po sobie. Poznamy Elżbietę, młodszą siostrą Alicji, która zarówno jak i starsza siostra, kierowana ciekawością zabłądzi na ulicach Starego Miasta. Alicja zacznie rozwijać swoją moc i marzyć coraz głębiej o domku otoczonym polnymi kwiatami nad jeziorem. Będziemy mieć również szansę poznać skrawek przeszłości Topornika, kiedy to nosił imię Nicholas, miał siedemnaście lat i właśnie poznał swoją Hattie.

Jest świetnie, ale czego innego można spodziewać się po mnie odnośnej tej serii. "Lustro" trzyma klimat poprzednich książek, jest mrocznie, makabrycznie i lekko psychodelicznie. Ma w sobie wszystko to za co czytelnicy pokochali tom pierwszy. Nie ma w sobie momentów ciężkich, stopujących rytm czytania. Przez te opowiada się płynie, język książki i jej świat pochłaniają czytelnika bez reszty. Znów są momenty w książce tak wstrętne i brudne, że po niektórych fragmentach ma się ochotę wziąć natychmiastowy prysznic, ale to jest dobre. Christina Henry porusza w swoich książkach tematy trudne, nie ubierając ich przy tym w wymyślne słowa czy sformułowania. Pisze wprost jak jest i z obojętnie czyjej perspektywy będzie o tym mówić, będzie to temat opisany wprost. Z całą jego brutalnością i wstrętem jaki wywołuje w człowieku. Za to można uwielbiać tę serię. Za niesamowicie wyjątkowy klimat, poruszanie ciężkich tematów, ale również i za to, że na koniec odkładając książkę czytelnik wie, że jeszcze kiedyś przyjdzie słońce i wszytko się ułoży.
~~~

Lekko psychodeliczna seria o Alicji od Christiny Henry zachwyciła mnie już przy pierwszy tomie. Przepadłam w tej historii, drugi tom choć momentami wydawał się być przyciężkawy podtrzymuje ten wspaniały klimat, a "Lustro" to cudownie zwieńczenie tej mrocznej historii.

W książce znajdziemy...

Rozwiń Zwiń

Jaki jest najlepszy finał książkowej serii jaki czytaliście? Jakie powinien mieć cechy?

Moim zdaniem, zdecydowanie pozamykanie wszystkich rozpoczętych wątków. Neil Shusterman wywiązał się z tego zadania w 100%, ale zanim do tego dojdziemy...


Drodzy Państwo, mamy to! Finał Kosiarzy, na który niektórzy fani serii czekali lata! A przecież drugi tom kończy się w takim momencie, że co słabszych czytelników doprowadził do pierwszej wizyty kardiologicznej.


"Żniwo" pokazuje nam jak wygląda rzeczywistość, kiedy to Kosiarz Goddard przejął władzę nad Midmeryańskim Kosodomem, by finalnie obwołać się Arcyostrzem i zepsuć wszystko jeszcze bardziej. Wyspa Niezłomnego Serca utonęła, Thunderhead obwołał wszystkich bezmanierowcami i jest tylko jedna osoba, z którą w tym momencie rozmawia, osoba która znalazła bezpieczną przystań wśród Tonistów, osoba która niedługo przyjmie imię Zgiełk.


Chodzą wśród recenzentów słuchy, iż nie jest to książka, której się spodziewali. Mają rację. Nie jest to książka zła, ale inna. Jakby z tego samego uniwersum, ale zupełnie o czymś innym niż dotychczas. Tutaj głównym bohaterem jest po prostu uniwersum. Świat bez Thunderheada, świat, w którym okrutny Kosiarz dzierży ogromną władzę. Świat pełen pomylonych zapaleńców religijnych i tajnych projektów robionych przez nadzwyczajnie mądrą chmurę danych. Bohaterowie, których znamy z poprzednich części, również są w książce, ale całość nie skupia się tak naprawdę głownie na nich, jak miało to miejsce wcześniej. Nie ma tutaj aż tylu zwrotów akcji, jak we wcześniejszych dwóch tomach, tutaj akcja rozwija się dość spokojnie, rozpoczyna się wiele wątków na raz, co może zaprowadzić lekki chaos. Nie mniej jednak, jest to naprawdę świetny finał, uwielbiam postać Jerico i to, że wszystkie, absolutnie wszystkie wątki zostały zamknięte. Jest to finał, jakiego potrzebowała ta seria.

Jaki jest najlepszy finał książkowej serii jaki czytaliście? Jakie powinien mieć cechy?

Moim zdaniem, zdecydowanie pozamykanie wszystkich rozpoczętych wątków. Neil Shusterman wywiązał się z tego zadania w 100%, ale zanim do tego dojdziemy...


Drodzy Państwo, mamy to! Finał Kosiarzy, na k...

Rozwiń Zwiń