Usilnie próbowałem doszukać się w tym dziele pozytywnych elementów, ale poległem. Być może jest to trafny obraz renesansowej obyczajowości (czy też, wnioskując wedle świadectwa autora, jej kompletnego braku), ale zestarzał się on bardzo brzydko. Dialogi Aretino nie tylko nie dorównują platońskim; jego dzieło blaknie również w zestawieniu ze znacznie wcześniejszym "Dekameronem", a to dlatego, że autor, powielając dosadność Boccaccio, nie potrafi jej złagodzić subtelnością swego znamienitego poprzednika. Brak tu głębszej myśli, ale chyba i talentu - historie są nie tylko schematyczne i powtarzalne, ale też porażająco nieskomplikowane. Próżno szukać tu rozbudowanej intrygi czy stopniowanego napięcia, puenta następuje z szybkością błyskawicy i wdzięcznością młota pneumatycznego, by za chwilę powielić się w kolejnej opowieści.
Irytujący jest również fakt, iż tylko trzy z sześciu składających się na "Ragionamenti" dialogów zostały przetłumaczone na język polski. Być może ogląd zbioru z perspektywy jego konstrukcyjnej całości ujawniłby wartość dodaną. Piszę to jednak bez przekonania.
Polecam zatem tylko kolekcjonerom oryginalnych określeń na czynności płciowe i uczestniczące w nich członki. W takich właśnie upodobaniach upatruję jedynej szansy na satysfakcję czytelniczą.

Usilnie próbowałem doszukać się w tym dziele pozytywnych elementów, ale poległem. Być może jest to trafny obraz renesansowej obyczajowości (czy też, wnioskując wedle świadectwa autora, jej kompletnego braku), ale zestarzał się on bardzo brzydko. Dialogi Aretino nie tylko nie dorównują platońskim; jego dzieło blaknie również w zestawieniu ze znacznie wcześniejszym...