Książka z serii „Życie codzienne w miastach Orientu” wydawanej przez Wydawnictwo Akademickie Dialog. Niestety seria ani wydawnictwo nie gwarantują równomiernie wysokiego poziomu.
W odróżnieniu od np. „Życia codziennego w Stambule” widać, że autorka była jedynie gościem w stolicy Gruzji. Sama przyznaje, ze w latach 1999 – 2003 odbyła tam kilkanaście wyjazdów. Jej obserwacje i tym bardziej wnioski są powierzchowne i formułowane z pozycji osoby obserwującej wszystko z zewnątrz.
Książkę czytałem 10 lat po jej wydaniu i po dwóch wizytach w Gruzji. Przez ten czas znaczna część spostrzeżeń autorki zdezaktualizowała się, co mógł zaobserwować nawet turysta. Oznacza to, że dotyczyły one stanu przejściowego, a nie rzeczywistych przyzwyczajeń i tradycji oraz sposobu życia Gruzinów. Dlatego tego typu pozycje powinny być pisane przez osoby cały czas mieszkające i żyjące w danej społeczności, a nie jej czasowych obserwatorów.
Czytania nie uprzyjemnia ani sztywny język, ani struktura książki, będąca jej kolejną wadą. Prawie połowa jest poświęcona na dane o Tbilisi – historii, położeniu i zabytkach. Tego typu informacje zawarte są w przewodnikach turystycznych i nie ma potrzeby powielania ich w pozycjach traktujących o życiu codziennym mieszkańców.
Jednym słowem książka, którą można spokojnie sobie odpuścić.

Książka z serii „Życie codzienne w miastach Orientu” wydawanej przez Wydawnictwo Akademickie Dialog. Niestety seria ani wydawnictwo nie gwarantują równomiernie wysokiego poziomu.
W odróżnieniu od np. „Życia codziennego w Stambule” widać, że autorka była jedynie gościem w stolicy Gruzji. Sama przyznaje, ze w latach 1999 – 2003 odbyła tam kilkanaście wyjazdów. Jej...