Rzeczywiście Jacek Woźniakowski był szczęściarzem. Potrafił wyłuskiwać ze swego życia jasne strony. Umiał w innych dostrzegać to, co najlepsze, o czym świadczy druga cześć książki 'Portrety i szkice'. Jego przodkami byli m.in. Pawlikowscy i Rodakowscy, mówili po francusku, niemiecku, angielsku tak samo doskonale jak po polsku, byli inżynierami, lekarzami, malarzami, pisarzami, interesowali się sztuką, cenili prawość charakteru, pochodzili z ziemiańskich domów przesiąkniętych polskością widoczną w obyczajach, lekturach, otwartości umysłów. Domy, w których kolekcjonowano książki, obrazy, pisano piękne listy, czytano poezję sprzyjały klimatowi otwartości i indywidualizmu.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza 'O tym, co było' zawiera trochę (zbyt mało) wspomnień związanych z dzieciństwem i rodzinnym domem na Kozińcu w Zakopanem oraz ze sławnymi (wtedy lub później) ludźmi, którzy odwiedzali Dom pod Jedlami. Interesujące są wpisy do kozinieckiej Księgi Gości, która jest kroniką rodzinną, a zarazem stała się świadectwem współistnienia więzi rodzinnych i społecznych.
Jacek Woźniakowski miał też szczęście współtworzyć Tygodnik Powszechny i miesięcznik 'Znak' oraz uruchomić wydawnictwo 'Znak'. Dzięki temu poznał wielu znakomitych intelektualistów XX wieku, których wspomina z podziwem i czułością.
Naprawdę Jacek Woźniakowski był szczęściarzem i piękną polszczyzną opowiedział nam o niektórych epizodach swojego życia. Polecam tę książkę jako jeszcze jeden puzzel, który poszerza naszą wiedzę o Polsce i Polakach, których już nie ma.

Rzeczywiście Jacek Woźniakowski był szczęściarzem. Potrafił wyłuskiwać ze swego życia jasne strony. Umiał w innych dostrzegać to, co najlepsze, o czym świadczy druga cześć książki 'Portrety i szkice'. Jego przodkami byli m.in. Pawlikowscy i Rodakowscy, mówili po francusku, niemiecku, angielsku tak samo doskonale jak po polsku, byli inżynierami, lekarzami, malarzami,...