Dużo sobie po tej książce obiecywałem. Ciekawa tematyka w przełomowym okresie historii, a do tego wysokie oceny. Ale ledwo udało mi się to przebrnąć - mimo, że powieści historyczne z okresu starożytności i średniowiecza to mój ulubiony gatunek literacki. To raczej dramat niż proza, postacie pojawiają się, wygłaszają kwestie i znikają bez jakiegokolwiek wprowadzenia - kim są, skąd się wzięli, czego pragną, co myślą. Prawie wszystkie postacie są przez to zupełnie jednowymiarowe. Nawet jak już autor komuś poświęca nieco więcej czasu (np. Cyryl) to i tak postacie są zupełnie "płaskie". Jedynie Hypatia jest nieco mocniej (co nie znaczy, że dobrze) nakreślona. Lekturę utrudnia również duża ilość postaci, która się pojawia od samego początku na kartach książki (w Dramatis Personae na początku książki wymienione jest 75 postaci z czego duża ich część pojawia się lub też jest o nich mowa od początkowej fazy powieści), a to w połączeniu z brakiem wprowadzenia i charakterystyki postaci może stanowić duże wyzwanie.

Dużo sobie po tej książce obiecywałem. Ciekawa tematyka w przełomowym okresie historii, a do tego wysokie oceny. Ale ledwo udało mi się to przebrnąć - mimo, że powieści historyczne z okresu starożytności i średniowiecza to mój ulubiony gatunek literacki. To raczej dramat niż proza, postacie pojawiają się, wygłaszają kwestie i znikają bez jakiegokolwiek wprowadzenia - kim...