"Chociaż jestem bardzo młoda, miałam dużo strapień; niebawem minie dwadzieścia lat, jak żyję na świecie i dwadzieścia lat cierpię". To słowa głównej bohaterki i narratorki osiemnastowiecznego dzieła Denisa Diderota. To prawda, Zuzanna przeżyła w swym życiu wiele rzeczy, głównie złych i wycierpiała w życiu wiele. Bardzo, bardzo wiele.
Do zakonu powinny iść tylko osoby naprawdę przekonane do klasztornej drogi życiowej pełnej wyrzeczeń, trudnej i nigdy nie powinno się skazywać na klasztor osoby, które tam być nie chcą i powołania nie czują. Niestety w dziejach nie zawsze tak bywało. Autor właśnie taki przypadek nam opisuje. Klasztory także bywały różne i nawet tam zło potrafiło odnosić sukcesy. Główna bohaterka trafia do jednego zakonu, gdzie jest bita, dręczona psychicznie i fizycznie, głodzona, torturowana. W drugim zakonie jest molestowana. Nie chce być zakonnicą i próbuje się wyrwać ze stanu zakonnego. Opis jej przeżyć w klasztorach i tuż po ucieczce z drugiego z nich znajdziemy w tejże znakomitej książce.
Książka jest smutna i wzruszająca. To głośne dzieło wydane zostało dopiero po śmierci autora. Do dziś wzrusza i miejscami wręcz wstrząsa. Warto je przeczytać, bo ta należąca już do klasyki literatury francuskiej książka, pomimo wielu już lat od jej napisania, ma nadal wiele do zaoferowania czytelnikom.

"Chociaż jestem bardzo młoda, miałam dużo strapień; niebawem minie dwadzieścia lat, jak żyję na świecie i dwadzieścia lat cierpię". To słowa głównej bohaterki i narratorki osiemnastowiecznego dzieła Denisa Diderota. To prawda, Zuzanna przeżyła w swym życiu wiele rzeczy, głównie złych i wycierpiała w życiu wiele. Bardzo, bardzo wiele.
Do zakonu powinny iść tylko osoby...