Jestem zakochany po uszy w komiksowej twórczości Marjane Satrapi, w związku z czym nie mogłem przejść obojętnie obok „Wyszywanek”, które dostarczają kolejnych przemyśleń i refleksji na temat obyczajowości Iranu z perspektywy kobiet. Podobnie jak w „Persepolis” powagę przeplata się z nadzieją, przewrotnością losu, wigorem oraz optymizmem życia, dzięki czemu pozornie beznadziejne sytuacje mogą stanowić początek zmian na lepsze. Kobiety, które nakreślono w czerni i bieli to postacie z życia autorki, a każda z nich przywołuje wspomnienia o małżeństwie. Różnie oceniają swoje doświadczenia, niekiedy ze śmiechem, innym razem z rezygnacją. Nie sposób oprzeć się wrażeniu o zjednoczeniu kobiet w marzeniu o wolności, a tym samym w pragnieniu wyemancypowania, czemu stanęła na drodze irańska rewolucja islamska z 1979 roku. Marjane Satrapi sięga po znamienne dla swojej twórczości poczucie humoru, aby przystępniej naświetlić problemy kobiet państwa muzułmańskiego. „Wyszywanki” to uzupełnienie „Persepolis”, po które należałoby sięgnąć w pierwszej kolejności, a co ułatwi przyswojenie treści załączonego komiksu. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko niepełnej lektury w związku z wysokim prawdopodobieństwem niezrozumienia wielu kwestii. O ile „Persepolis” kompleksowo ujmowało dorastanie i wczesną dorosłość Marjane Satrapi, o tyle kolejnym komiksem nie wprowadza odbiorcy do swojego świata, nie wyjaśnia wydarzeń oraz nie kreśli portretów członków najbliższej rodziny. Niemniej, serdecznie polecam „Wyszywanki”, bo to po prostu dobra pozycja, która pozwala lepiej poznać autorkę oraz jej spojrzenie na sytuację kobiet Iranu.

Jestem zakochany po uszy w komiksowej twórczości Marjane Satrapi, w związku z czym nie mogłem przejść obojętnie obok „Wyszywanek”, które dostarczają kolejnych przemyśleń i refleksji na temat obyczajowości Iranu z perspektywy kobiet. Podobnie jak w „Persepolis” powagę przeplata się z nadzieją, przewrotnością losu, wigorem oraz optymizmem życia, dzięki czemu pozornie...