Fun Home: Tragikomiks rodzinny

To było moje pierwsze spotkanie z powieścią graficzną i muszę powiedzieć, iż na tyle udane, że będę powtarzać tę przygodę w przyszłości. Nie wiedziałam do końca czego się spodziewać po tego typu literaturze, ponieważ jak przez mgłę pamiętam moje doświadczenia z komiksami "Kaczor Donald", i przypuszczałam, że to powinno być coś zupełnie innego. I na szczęście było. Historia opowiedziana w książce jest oparta na przeżyciach samej autorki. Mimo, że od strony graficznej książka jest utrzymana w tonacji raczej monochromatycznej to sama opowieść jest wielobarwna. Główną oś powieści stanowi relacja autorki z jej ojcem. Trzeba dodać, bardzo skomplikowana i trudna. Jednak w tle jest także wiele wątków dotyczących odkrywania prawdy o sobie oraz mnóstwo odniesień do utworów literackich, które w życiu autorki oraz jej ojca odgrywały bardzo ważną rolę. Niewątpliwego uroku całej historii dodaje niesamowity klimat lat 60/70 w których dzieje się akcja, i w których mają miejsce niezwykle istotne wydarzenia w kontekście historii USA, a czasem i Świata. Na koniec, choć być może powinnam od tego zacząć, dodam, że bardzo podobały mi się ilustracje (obrazki?) w tej książce – estetyczne i oddające świetnie fabułę. Może powieść graficzna nie pozostawia wiele miejsca dla wyobraźni ale za to pozwala się zatopić w historii i podejrzeć życie bohaterów

To było moje pierwsze spotkanie z powieścią graficzną i muszę powiedzieć, iż na tyle udane, że będę powtarzać tę przygodę w przyszłości. Nie wiedziałam do końca czego się spodziewać po tego typu literaturze, ponieważ jak przez mgłę pamiętam moje doświadczenia z komiksami "Kaczor Donald", i przypuszczałam, że to powinno być coś zupełnie innego. I na szczęście było. Historia...

Dosadna, niepozbawiona humoru autobiografia odkrywająca niewypowiedziane (lęki, tęsknoty, wstydliwe tajemnice) za pośrednictwem wielkich dzieł literackich. Obraz silnej, poruszającej, choć zabarwionej moralnie wątpliwymi kwestiami, więzi ojca i córki. Czyta (i ogląda) się znakomicie.

Dosadna, niepozbawiona humoru autobiografia odkrywająca niewypowiedziane (lęki, tęsknoty, wstydliwe tajemnice) za pośrednictwem wielkich dzieł literackich. Obraz silnej, poruszającej, choć zabarwionej moralnie wątpliwymi kwestiami, więzi ojca i córki. Czyta (i ogląda) się znakomicie.

Kristo - krótko.
Kolejna powieść graficzna dla tych, którzy uważają, że komiksy są dla dzieci, infantylne, niedojrzałe, bezwartościowe. Namawiam sceptyków do zgłębienia tej powieści.

Kristo - krótko.
Kolejna powieść graficzna dla tych, którzy uważają, że komiksy są dla dzieci, infantylne, niedojrzałe, bezwartościowe. Namawiam sceptyków do zgłębienia tej powieści.

Piękna!

Piękna!

Bardzo dobrze mi się ją czytało. A.Bechdel w swoich autobiograficznych komiksach pokazuje jak dobrze i w złożony sposób można prowadzić narrację oraz pokazywać czytelnikowi wspomnienia i uczucia.

Bardzo dobrze mi się ją czytało. A.Bechdel w swoich autobiograficznych komiksach pokazuje jak dobrze i w złożony sposób można prowadzić narrację oraz pokazywać czytelnikowi wspomnienia i uczucia.

Bardzo ciekawa historia rodzinna. Sporo w niej odniesień literackich, co mi bardzo przypadło do gustu. Co do warstwy graficznej to nie mam zastrzeżeń, choć mnie nie urzekła, ale dobrze wypełniła swoją rolę. Autorka skupia się na postaciach i relacjach, plan jest praktycznie zawsze bliski, nie ma szerokiej perspektywy. Literacko lepsze od moich ostatnich lektur czyli Craiga Thompsona (wszędzie te nocne zmazy o aktualnej albo byłej dziewczynie, jak u pryszczatego nastolatka),Guy'a Delisle (jeździ po świecie i się dziwi, że nie jest jak we Francji czy Europie. No, a jak ma być?),może nawet od Rutu Modan (brak zastrzeżeń do autorki, za mało czytałem, jednak "Rany wylotowe" świetne) , choć każda z wymienionych osób rysuje na swój sposób ciekawiej.

Bardzo ciekawa historia rodzinna. Sporo w niej odniesień literackich, co mi bardzo przypadło do gustu. Co do warstwy graficznej to nie mam zastrzeżeń, choć mnie nie urzekła, ale dobrze wypełniła swoją rolę. Autorka skupia się na postaciach i relacjach, plan jest praktycznie zawsze bliski, nie ma szerokiej perspektywy. Literacko lepsze od moich ostatnich lektur czyli Craiga...

Pierwsza połowa podobała mi się bardzo. Opowiadała o przeżyciach, emocjach i wydarzeniach, dzięki którym poznajemy bohaterkę i jej rodzinę. W drugiej połowie to się rozmyło, przykryte intelektualizowaniem i notorycznymi odwołaniami do literatury, które ostatecznie mnie zmęczyły. Choćby w naciąganych nawiązaniach do Prousta czy Joyce'a. Gdzieś zgubiła się autentyczność.

Mam wrażenie że autorka nie była pewna, jak chce zamknąć opowieść i zasłoniła się tymi wszystkimi cytatami, uciekła w literaturę – tak jakby nie potrafiła nazwać swoich emocji. Mogę ją zrozumieć, prawdopodobnie bardzo trudno jest oswoić się z tym, co zrobił ojciec, kim był dla niej i dla rodziny przez całe życie... jednak może wolałbym zobaczyć tę bezradność, niż literackie jałowe tropy. Ostatecznie wieje z tego dzieła jakiś chłód.

Porównując z innymi komiksami – zakończenie "Totalnie nie nostalgii" przekonuje mnie znacznie bardziej. Gdzieś w tym rejonie stoi też "Stuck Rubber Baby", który bardziej czytelnie i jasno opowiada całą historię.

Pierwsza połowa podobała mi się bardzo. Opowiadała o przeżyciach, emocjach i wydarzeniach, dzięki którym poznajemy bohaterkę i jej rodzinę. W drugiej połowie to się rozmyło, przykryte intelektualizowaniem i notorycznymi odwołaniami do literatury, które ostatecznie mnie zmęczyły. Choćby w naciąganych nawiązaniach do Prousta czy Joyce'a. Gdzieś zgubiła się autentyczność....

Nie podejrzewałem, że będzie to aż tak dobre. Graficznie oszczędne i bez fajerwerków, ale treść i podanie rewelacja.

Nie podejrzewałem, że będzie to aż tak dobre. Graficznie oszczędne i bez fajerwerków, ale treść i podanie rewelacja.

Graficznie to nic porywającego i niezwykłego za pod względem treści reprezentuje bardzo dobry poziom. Przeczytałam ze to przykład dobrego mirażu komiksu z literaturą i zgadzam się z tym stwierdzeniem. Osią opowieści jest relacja autorki z ojcem i wszelkie konotacje z tej relacji wynikające. Najważniejsze wątki to akceptacja własnej nieheteronormatywnej seksualności lub brak tej akceptacji i to co z tego wynika. Niemniej jednak mimo że seksualność jest tu czymś istotnym to nie jest dominantą tej historii, bo to historia o życiu pewnej rodziny, relacjach jakie łączą Jej członków. Historia opowiadania momentami bardzo subtelnie a momentami bardzo surowo Jest to opowieść bogata w różne literackie konteksty co jest dodatkowym walorem. Wiem że tutaj jest inny docelowy odbiorca ale w świetle tej lektury jeszcze bardziej uderza bylejakość i miałkość serii Heartstopper

Graficznie to nic porywającego i niezwykłego za pod względem treści reprezentuje bardzo dobry poziom. Przeczytałam ze to przykład dobrego mirażu komiksu z literaturą i zgadzam się z tym stwierdzeniem. Osią opowieści jest relacja autorki z ojcem i wszelkie konotacje z tej relacji wynikające. Najważniejsze wątki to akceptacja własnej nieheteronormatywnej seksualności lub ...

Kompozycyjnie ciekawy przegląd wędrówki w głąb siebie. Niektóre kadry są przejmująco subiektywne, oparte na fundamentalnych kontrastach: góra/dół, blisko/daleko, nie są nachalne, intrygujące zabawy z perspektywą i językiem. Jest to komiks sensualny, ciekawie opowiedziana historia o tym, że prawda o sobie jest, przepraszam za banał, wieloosobowa. Banałem to zdanie przestaje być, gdy się okazuje, że wśród tych wielu osób jest również ojciec, jest matka, i ich narodziny, i ich śmierci. Jest to komiks o dużym potencjale dyskursywnym - niczego nie podpowiada, choć może służyć "filtrowaniu" tych podpowiedzi, których autorami są ludzie przekonani, iż lepiej od nas wiedzą, jak umeblować nasze życie, ludzie, którym do głowy nie przyjdzie, że można żyć w namiocie, bo nasze tożsamości są nomadami.

Kompozycyjnie ciekawy przegląd wędrówki w głąb siebie. Niektóre kadry są przejmująco subiektywne, oparte na fundamentalnych kontrastach: góra/dół, blisko/daleko, nie są nachalne, intrygujące zabawy z perspektywą i językiem. Jest to komiks sensualny, ciekawie opowiedziana historia o tym, że prawda o sobie jest, przepraszam za banał, wieloosobowa. Banałem to zdanie przestaje...