Książkę mi polecono. Autor od lat pisze na emigracji i zajmuje się problemami Polaków zagranicą. Temat ten słabo znam, zwłaszcza okres lat 80-tych gdy w Polsce wiele osób marzyło o wydostaniu się z kraju za wszelką cenę. Czytając wynurzenia Krzysztofa Załuskiego o rodakach i ich zachowaniu, wzajemnej nienawiści i takiej jakiejś niechęci wynikającej z niczego, można wpaść w niezły dołek co i mi się zdarzyło, choć nie jestem jakąś niepoprawną optymistką. Autor wychodził z założenia, że zło należy opisać i przybliżyć, w ten sposób człowiek się z nim oswoi. Jako niedowidzący wyznaję inną teorię. Zła lepiej nie zauważać. Trzeba przyznać, ze w tej krótkiej książeczce dziwactwa bliźnich dość się rzucają w oczy i można nawet się zastanawiać czy to nie zmyślenia. W każdym razie mam nadzieję, że od tego czasu na emigracji sporo się zmieniło.
Książka jest pisana w formie zwierzeń i jeśli ktoś lubi pamiętniki to może się spodobać. Zdarzają się między wierszami przebłyski humoru, choć nie będę ukrywać jak dla mnie to raczej pesymistyczna lektura. Jeśli kogoś interesują teksty o emigracji i wypędzonych to coś dla niego.

Książkę mi polecono. Autor od lat pisze na emigracji i zajmuje się problemami Polaków zagranicą. Temat ten słabo znam, zwłaszcza okres lat 80-tych gdy w Polsce wiele osób marzyło o wydostaniu się z kraju za wszelką cenę. Czytając wynurzenia Krzysztofa Załuskiego o rodakach i ich zachowaniu, wzajemnej nienawiści i takiej jakiejś niechęci wynikającej z niczego, można wpaść w...