Gdybyśmy potrafili zagospodarować energię, jaką Słońce wypromieniowuje w ciągu 1 sekundy, potrzeby energetyczne ludzkości byłyby zaspokojone na najbliższe pół miliarda lat. Tę informację - pomimo swojej zaskakującej wielkości - jesteśmy w stanie sobie zobrazować i przyswoić. Akceptujemy ją.
Ale uwierzcie mi, im dalej w głąb książki, tym robi się dziwniej, bardziej niepojęcie ... Podawane wielkości przytłaczają i przyprawiają o ból głowy. Powiedziałabym nawet - robi się coraz mroczniej i bardziej niepokojąco 🤭
Christophe Galfard niczym Ebener Scrooge wyprawia niczego nieświadomego Czytelnika (takiego jak ja) w podróż do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Sprawia, że widzimy Wszechświat jak na dłoni. A jego środek znajduje się na naszej planecie - kuli utworzonej z wszystkich przeszłości, które obecnie do nas docierają. Zewnętrzna krawędź tej złożonej z wielu warstw - historycznych epok - kosmicznej cebuli, to granica naszych dostrzegalnych przeszłości.

Struktura naszego Wszechświata, to kontinuum czasu i przestrzeni - czasoprzestrzeń. Jest ona wielka i nie znamy jej kształtu i rozmiaru. Mało tego, Wszechświat schładza się i rozszerza jak bąbel w tempie rosnącym wykładniczo. Wszechświat ma przeszłość. Wszechświat ma początek jakieś 13,8 mld lat temu. Ale było też coś przed powstaniem naszego Wszechświata. To "coś" skrywa się za powierzchnią nieprzepuszczającą światło. Skoro nawet światło nie może przez tę powierzchnię przeniknąć, to my ty.m bardziej

A tak poza przyprawiającymi o ból głowy dywagacjami fizyki teoretycznej nt. wielu Wielkich Wybuchów, teorii Wieloświatów i teorii strun podczas podróży z autorem udało mi się zobaczyć umysłem śmierć naszego słońca, nasz - Wielki Wybuch, dylatacje czasu. Skakałam z elektronami podczas tunelowania kwantowego. Zassała mnie czarna dziura. Narażona byłam na prędkości relatywistyczne. Mknęłam z prędkością światła. Poddana byłam dziwnym efektom wydłużenia czasu. Pokonywałam międzygalaktyczne światy. Brałam udział w zderzeniu się Drogi Mlecznej z Andromedą. Prześlizgnęłam się po powierzchni atomu.
Odkryłam tajemnice elektromagnetycznego oddziaływania na odległość. Widziałam jak bawią się ze sobą materia i światło.
Poznałam koncepcję grawitacji, która nie jest siłą, ale raczej "krajobrazem" pełnym zakrzywień, wzgórz i pochyłości.
Christophe Galfard zaserwował mi takie wakacje, że trudno mi będzie wyrzucić z pamięci pewne obrazy, oddziałujące siły i naprawdę pokręcone - działające na dwóch końcach skali - wielkości Pluncka oraz lata świetlne do potęgi x.
I dobrze! Nie chcę zapominać!

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Gdybyśmy potrafili zagospodarować energię, jaką Słońce wypromieniowuje w ciągu 1 sekundy, potrzeby energetyczne ludzkości byłyby zaspokojone na najbliższe pół miliarda lat. Tę informację - pomimo swojej zaskakującej wielkości - jesteśmy w stanie sobie zobrazować i przyswoić. Akceptujemy ją.
Ale uwierzcie mi, im dalej w głąb książki, tym robi się dziwniej, bardziej...