Czytając tę książkę zwątpiłam we własną inteligencję. Zapragnęłam jednak zgryźć ten orzech (albo raczej tę kość, bo to opowieść o psie) i dobrnęłam do ostatniej kropki. Szczęśliwie nie było tego wiele (ok. 80 stron). Mimo to czytając chciałam ze zgryzoty wyć do Księżyca, niemalże tak jak główny bohater tej zwariowanej opowiastki - pies o imieniu Sto Tysięcy Barbarzyńców - do swej księżycowej przyjaciółki Luny. Gdy skończyłam, to myślałam, że coś ze mną jest nie tak, bo nie bardzo byłam w stanie ogarnąć, o co tu w ogóle kaman. Na całe szczęście w posłowiu w słowach: "nie ulega wątpliwości, że "Wesele..." jest utworem intrygującym" znalazłam ukojenie dla mych zszarganych nerwów. Określenie "intrygujący" to bardzo łagodne miano dla tego totalnie odjechanego tekstu. Za dającą do myślenia wolę walki dotarcia do literackiego świata fantastyki przyznaję jedną malutką gwiazdkę. Co najmniej pięć dużych i lśniących gwiazdek przyznaję natomiast Łucji Mróz za opracowanie graficzne. Bez jej wspaniałych ilustracji, nie dotrwałabym chyba do końca tej książki.

Czytając tę książkę zwątpiłam we własną inteligencję. Zapragnęłam jednak zgryźć ten orzech (albo raczej tę kość, bo to opowieść o psie) i dobrnęłam do ostatniej kropki. Szczęśliwie nie było tego wiele (ok. 80 stron). Mimo to czytając chciałam ze zgryzoty wyć do Księżyca, niemalże tak jak główny bohater tej zwariowanej opowiastki - pies o imieniu Sto Tysięcy Barbarzyńców -...