Niestety jest to słaba książka. Bezcenna inicjatywa, ale efekt - mizerny. Liczne błędy (np. szczecińskie Jasne Błonia napisane z małej litery). Wstępy do rozmów napisane przez autorkę ocierają się o grafomanię, czyta się je fatalnie. Rozmowy są prowadzone w sposób płaski, nijaki. Sprawiają wrażenie, jakby autorce nie udało się "dotrzeć" do swoich rozmówców, konwersacje niezależnie od osoby są bardzo podobne (te same pytania, po przeczytaniu wspomnień kilku osób już nie wiedziałam, z kim teraz toczy się rozmowa). Autorka pisze o "wartościach", w sposób mglisty i niezrozumiały, nie wyjaśnia, czym są owe wartości dawnych warszawiaków. Pisząc o mieście zapomina o biedzie, jaka panowała w międzywojniu, skupiając się tylko na atmosferze "szalonych lat 20.". Niestety realia większości mieszkańców Warszawy znacznie różniły się od tej sielanki elit - kawiarni, teatrów i kin, - a składały się nań między innymi koszmarne warunki mieszkaniowe. Rozumiem, że pewna nostalgia za dawnymi czasami jest naturalna dla młodych, którzy interesują się historią(znam to z własnego doświadczenia), ale litości! Taka kompletna idealizacja nie sprzyja pisaniu książek...

Niestety jest to słaba książka. Bezcenna inicjatywa, ale efekt - mizerny. Liczne błędy (np. szczecińskie Jasne Błonia napisane z małej litery). Wstępy do rozmów napisane przez autorkę ocierają się o grafomanię, czyta się je fatalnie. Rozmowy są prowadzone w sposób płaski, nijaki. Sprawiają wrażenie, jakby autorce nie udało się "dotrzeć" do swoich rozmówców, konwersacje...